Maand: februari 2014

English breakfast, personeel van hun eerste broek en een hoop geduld maakt dat we tegen halftien het stad kunnen verkennen. Het Waterfront van Knysna lijkt de vrouwtjes wel te liggen; postkaartjes, souvenirtjes, mooie prularia en ook enkele sjieke winkels. Intussen kuieren de mannen wat rond in de omgeving van de plezierboten. Daar valt wel altijd iets te beleven. Een afgewaaide hoed in het water en een toerist die er achteraan duikt … en dan denkt de duiker nog dat het onze hoed is… We vinden de eigenaar niet van die hoed, en we laten hem dan maar achter op een kunstwerk.

De uitstap van de vrienden, een boottocht met de “Featherbed” naar de “Heads”, hebben Hilde en ikzelf al verschillende keren gemaakt, dus laten we ze nu eens enkele uurtjes alleen los. (Misschien is het juist daarom dat ze persé die uitstap willen maken?). Er ligt een grote soort Missisipiboot aangemeerd, en ze denken natuurlijk dat ze daarmee de overtocht zullen maken. Groot is dan ook hun verbazing en ontgoocheling als ze op het laatste moment een zinken bak zien aanmeren. Achteraf gezien blijkt dat het plezier er niet minder om was. Wanneer de bak aan het afvaren is loop ik wuivend naar de vrienden het staketsel op waardoor de kapitein denkt dat ik ook nog mee moet. Hij mindert onmiddellijk vaart en maakt aanstalten om rechtsomkeer te maken. Ik doe hem dan maar vlug teken dat hij mag doorvaren, en weg zijn ze… de kapitein, de zinken bak en de vrienden.

Wijzelf flaneren wat rond in het gezellig stadje en op de middag verorberen wij een sandwichke met … jawel, een glas spuitwater! Tegen halfvier meren de vrienden terug aan en ze zijn super enthousiast over hun tocht. Op de overkant genoten ze van een treinritje naar omhoog, een selfservice lunch, onvergetelijke panorama’s en een lange wandeling terug naar beneden.

Nu tronen we het gezelschap mee naar naar “La Turbine”. Dit is een oude elektrische centrale die op een fantastische manier omgebouwd is tot een hypermodern hotel-restaurant. We drinken hier een cappuccino en we genieten van de fantastische infrastructuur van het hotel. De fototoestelletjes klikken als nooit tevoren.

We flaneren ook nog wat in de omgeving van het hotel. Hier roept de bouwstijl gelijkenissen op met Port-Grimaud in Zuid-Frankrijk. En gezien onze 3 koppels door insiders als de Grimaud-basterds benoemd worden, voelen we ons hier heerlijk thuis.

We toeren verder rond en komen bij het mini-kerkje van Belvidere. Eindelijk nog eens een kerkje dat niet op slot is. Kaarsjes kunnen we niet branden want er zijn er geen, maar er is wel een offerblokje. Misschien niet zo tot de verbeelding sprekend, alhoewel…

We zijn nog niet moe en trekken nu nog even de hoogte in om van daaruit Brenton on Sea te overschouwen. Van de ondergaande zon worden we getrakteerd op magische beelden van de zee en het strand.

Na een vluggertje van een opknapbeurt in onze Riverside lodge trekken we terug naar Belvidere waar wij in een sympathiek restaurantje “The Bells” genieten van allerlei lekkere hapjes van de kaart. Het een nog smakelijker dan het andere. Maître Julio en zijn team entertainen ons op een sublieme wijze. Moe en voldaan trekken we naar ons bedje…

Ohlala… vandaag wordt het een ander paar mouwen. Meer dan 400 km te gaan. Dat wordt geen lachertje. In het restaurant Burgundy waar we gisterenavond geen plaatsje konden versieren moeten we nu het ontbijt nemen. Die Lecretia van gisteren wil precies iets goedmaken. Zij installeert ons in de clock room, het mooiste hoekje van het restaurant.

Na het ontbijt reserveren we ook 4 plaatsjes in het restaurant voor 28 februari, en dat zal Lecretia wel kunnen flikken. Ons tafeltje staat nu reeds gereserveerd. Die dag zijn we immers terug in Hermanus met dochter Caroline en Bert.

Rekeningen betaald, koffers gepakt en weg zijn we… intussen is het wel al 10 uur. We starten met een traag maar uitermate mooi gedeelte. De vallei en de weg van Hermanus die overgaat in een zandweg om uit te komen in Caledon is de prachtige Hemel-en-Aarde vallei. Een dertigtal kilometer rijden door een prachtig natuur gebied met fantastisch uit zicht op de oceaan. De hellingen zijn hier begroeid met zeer gewaardeerde druiven die elk jaar opnieuw voor de meest bewonderenswaardige wijnen zorgen. Hoe mooi deze streek ook is, we moeten ze veel te vlug doorrijden.

Eenmaal we op de grote baan M2 zitten vliegen de kilometers er door. Een eerste stop wordt ingelast in Swellendam bij de Belgische Nicky en haar “Old Mill”. Nicky komt aanzitten aan onze tafel en bij een lekkere cappuccino vertelt ze honderduit over de algemene en de politieke toestand in Zuid-Afrika. Hier en daar toch met een verontrustende ondertoon.

Voor de lunch trachten we er nog 100 kilometer aan te plakken en het lukt dan nog ook, alhoewel het dan al 13u30 is. In een halfverscholen wegrestaurantje “Blue Crane” serveert weeral een lieve dienster (Susanah) ons een lekkere croque met alles erop en eraan. Nog een beetje snoep en enkele flesjes drank ingedaan in de aanpalende shop, en weeral de baan op.

Onderweg valt het wel op dat aan elk dorpje, hoe klein ook, een township plakt met honderden blikken huisjes.

De laatste loodjes wegen het zwaarst en als we uiteindelijk Knysna bereiken zien we enkele vermoeide lichamen uit de auto’s kruipen. Ons guesthouse “Riverside lodge” is een prachtige locatie, maar we hebben het gevoel dat er iets aan het exploitatie schort, en dat zal uit de komende gesprekken en onze ondervindingen ook blijken. Maar niet getreurd… we zijn in Knysna en dat is het belangrijkste. Een paar uurtjes rust doen wonderen, en vanavond moeten we zelfs de wagen niet meer in. Ons guesthouse heeft een aanpalend  restaurant, “De Gieter”, en alhoewel we er gans alleen zitten beleven we er een fijne avond, genietend van een exquis stukje beef, volgens onze vriend Guy het beste vlees uit zijn loopbaan. Natuurijk slapen we goed…

 

8 u 30. Het gesprek bij het ontbijt staat nog volledig in het teken van onze voorbije avond. Niets dan positieve reacties als daar niet een paar dames zijn die vinden dat de heren nogal goed hun best gedaan hebben. (Dit is dan bedoeld op het drankverbruik) Dit zou te wijten zijn aan het feit dat er geen BOB moest zijn wegens vervoer per taxi, en misschien nog meer aan het vooruitzicht van onze mooie vakantie die we in het verschiet hebben. Al bij al zijn er wel geen echte katers te bespeuren en is het dus allemaal zo erg nog niet. Deze morgen om 10 u mogen wij in ’t centrum van Kaapstad onze tweede huurwagen ophalen. Met de drie mannen trekken we er op af, en alles verloopt vlot bij EUROPCAR. Wegens een groot congres in Kaapstad zitten we wel even in de knoop met van het verkeer, maar al bij al valt het best mee. Zo fier als een gieter parkeren Guy en Luc hun wit Nissanneke naast ons wit Hondatje. Precies twee broertjes. Uiteindelijk wordt het toch 11u30 voor we op baan zijn. We blijven er allemaal ontspannen bij, want we hebben geen lange weg af te leggen.

We maken een eerste halte in Betty’s Bay alwaar er een grote pinguïn kolonie huist. Een wandeling op het loopplatform langs de kustlijn brengt ons tot op enkele meter van de leuke diertjes.

De pinguïns hebben ons magen danig opengezet doch een lekker gevulde sandwich of een bord groentesoep waarin we de lepel kunnen rechtzetten brengt hiervoor soelaas. Het  wegrestaurantje “Jacq’s” verdient een pluim. Tegen 16 uur maken we onze opwachting in guesthouse BURGUNDY en binnen de kortste keren kunnen we onze 3 kamers rond het zwembad betrekken. Toffe locatie. Voor internet- en facetime toestanden moeten we ons wel buiten de kamer begeven, maar rond het zwembad hebben we perfecte ontvangst.

Na een uurtje laptop en I-pad toestanden trekken we op verkenning in Hermanus, het walvisstadje. Inderdaad, wie Hermanus zegt, zegt walvissen. Althans, dat is de voornaamste reden waarom veel toeristen op vakantie in Kaapstad of Zuid-Afrika richting dit dorpje trekken.

Het prachtige uitgerekte strand, de ontspannen sfeer en inderdaad, de aanwezigheid van een van de meest indrukwekkende dieren ter aarde (tussen eind juni en begin december) maakt Hermanus een absolute must-do tijdens een vakantie in Zuid-Afrika. Jammer genoeg zijn we nu niet in de periode van het jaar waarin de dieren te spotten zijn, maar er valt hier anders ook wel een en ander te beleven.

Onze guesthouse Burgundy heeft rechtover de straat ook een restaurant, doch dit wordt door een andere groep gerund. Aandringen met het argument dat wij in Burgundy verblijven helpt niet, want “full is full”. Met de weinige charmes waarover ik beschik probeer ik toch de verantwoordelijke Lecrecia te overtuigen om toch maar een plaatsje voor zes te versieren. Het schijnt te lukken, ze installeert me een kwartier op een bankje met inzage van het menu, en komt dan flegmatiek verklaren dat het toch onmogelijk is een plaatsje te bekomen. Dan veranderen m’n weinig charmes wel in zero charmes, temeer dat ze me zo lang aan het draadje hield. Intussen hebben de drie vrouwtjes wel een leuk plaatsje gevonden, namelijk bij een Leuvense Belg die het Italiaans restaurant “Paradiso” runt. Onze pizza is uniek en degenen die spaghetti gekozen hebben zijn eveneens enthousiast. Om 23 uur trekken we moe maar tevreden naar ons Burgundy bedje.

 

 

 

 

Deze voormiddag verloopt ongeveer volgens hetzelfde stramien als deze van gisteren, want ons tweede koppel kameraden komt eraan, en ze vliegen met dezelfde Virgin vlucht als Luc en Dominique. De dames blijven in de Costa Rose, en de mannen gaan Guy en Taanteke ophalen. We gebruiken dezelfde bordjes van gisteren om hen te verwelkomen, met natuurlijk de aangepaste namen.Terug om 11u10 stipt wordt de Virgin machine aangemeld als geland en een dik half uur later maken Guy en Taanteke hun opwachting in de aankomsthall.

 

Een half uurtje later is onze zijn we allen samen in de Costa Rose en klaar om gedurende een viertal weken Zuid-Afrika te ontginnen.

We geven Guy en Taanteke nog een uurtje de tijd om hen rustig te installeren en maken dan samen een wandelingetje naar een terrasje “La Perla”, waar we van een licht lunchke en een koffietje genieten.

Deze namiddag gunnen we Guy en Taanteke verder nog wat rust. Hilde en Dominique gaan intussen op zoek naar een presentje voor de gastheren van vanavond. We zijn met z’n zessen uitgenodigd bij Belgische vrienden van Luc en Dominique, en daar kunnen we toch niet met lege handen aankomen. Omdat we vandaag nog maar over één auto beschikken vragen we een taxi om ons naar Constantia bij die vrienden te begeven. Alhoewel we uitdrukkelijk een grote taxi besteld hebben komt er toch eentje aandraven met een mini karreke, nog kleiner dan onze Honda. Maar de man is zeer vriendelijk en roept direct een collega op. Hij zal bij ons blijven tot de collega er aankomt, en intussen kunnen we genieten van zijn leuke opmerkingen en zijn weelderige haardos. Ik vind dat bij dergelijke coiffure een Radio Shack petje past. Weeral een fotootje voor mijn verzameling.

Intussen is de grote taxi aangekomen en vatten we de tocht aan naar Constantia. Wat normaal in één kwartiertje zou geklaard zijn heeft niet minder dan anderhalf in beslag genomen. Het spitsuur en een ongeval waren de oorzaak. Maar onze driver blijft er Afrikaans rustig bij en beleeft intussen veel genoegen aan onze Vlaamse gesprekken die hij grotendeels begrijpt. Intussen is de grote taxi aangekomen en vatten we de tocht naar Constantia aan. Wat normaal in één kwartiertje zou geklaard zijn duurt niet minder dan anderhalf uur, dit wegens het spitsuur en een ongeval. Onze driver blijft er Afrikaans rustig bij en beleeft intussen veel genoegen aan onze Vlaamse gesprekken die hij grotendeels begrijpt. We bereiken uiteindelijk dan toch Constantia en worden er hartelijk ontvangen door het Belgisch echtpaar. Hun boy Eric uit Malawi serveert ons een koel glaasje bubbels en we genieten van de wijdse natuur.

Later zal Eric ons een prachtige braai (barbecue) verzorgen en de gastheer zorgt er voor dat de glazen nooit leeg raken. De dames keuvelen, de mannen vertellen wilde verhalen en de klok tikt… Om 23 uur belt onze taxi aan; juist nog de tijd voor een afscheidsfoto. Twintig minuten later staan we aan onze Costa Rose. Ik ken er een paar die goed zullen slapen vannacht.

Het is zo ver. Vandaag maken onze Belgische vrienden Luc en Dominique hun opwachting. Hun Virgin machine, komende uit Londen zou om 11u10 moeten landen in Kaapstad. En dat doet zij ook. Wijzelf zijn natuurlijk veel te vroeg in de airport en we hebben nog ruimschoots de tijd om een plakkaat samen te foefelen om hen te verwelkomen. Maar wat dacht je… ze hebben ook een bordje bij. Zo kunnen we elkaar zeker niet mankeren.

We vangen de vrienden op met alle mogelijke egards, stoppen ze in onze Honda en rijden ze rechtstreeks naar de Villa Casa Rose, waar de twee andere vrienden (Rob en Neil) hen aan het zwembad opvangen met een koele Tonic water. We laten Luc en Dominique dan een paar uurtjes bekomen en tegen halfdrie trekken we naar dat mooie strandrestaurant “Bungalow” waar we eergisteren al waren. Een ideale plaats om uit te waaien, zeker voor mensen die 24 uur onderweg zijn. De ceaser salad en de prawn tempura smaken heerlijk met het glaasje sauvignon blanc. Ons voorstel om hen nu enkele uren te laten rusten slaan ze in de wind, en er is inderdaad veel wind. Dus liever een wandeling langs de zeedijk met zicht op het opspattende zeewater.

Om hen niet te vlug te Afrikaniseren hebben we onze locatie van eergisteren, het strandrestaurant “Bungalow” gereserveerd tegen 15 uur om daar een lichte lunch te nemen. In tegenstelling tot eergisteren zit de keet nu afgeladen vol, maar toch blijft de bediening zich nog builen lopen.

Na de lunch rijden we enkele kilometer verder naar Camps Bay. We maken er een mooie wandeling op de dijk.

We drinken nog een verfrissing op het terras van de “Blues” en voor de rest van de namiddag houden we het rustig aan het zwembad of op de kamer van onze “Costa rose”

In het nabijgelegen “Winchester” hotel gaan we vanavond nog een hapje eten, en dan zo vlug mogelijk dodo.

Bij ons ontbijt krijgen we van Rob het heugelijke nieuws dat ze de aircospecialist toch hebben kunnen overhalen om vandaag langs te komen en mogelijks het probleem op te lossen. Da’s al een goede start. Goedgemutst vertrekken we naar Woodstock (een wijk in Kaapstad) waar er op zaterdag een reuze open- en overdekte markt is in een oude koekjesfabriek. (Biscuit Mill) Op het bovenste verdiep van ’t fabriek hebben ze nu ook een restaurant ingericht “The Pot Luck Club” Er is een glazen buitenlift ernaartoe, dus willen we dat wel eens van nader gaan bekijken. Je weet maar nooit; misschien een goed adresje voor de vrienden die op komst zijn.

In de Biscuit Mill zelf is het koppenlopen. We krijgen zo’n beetje de indruk dat ze hier aan het stikken zijn in hun eigen succes. We laten ons meedrijven door de massa;  van winkeltje naar stalletje, van eethuisje naar marktje. Zowel in de overdekte hangars als buiten is het aanschuiven.

Alles is hier te koop, zowel in food als non-food kan je niets bedenken wat ze hier niet aanbieden. Bloemen (prachtige Afrikaanse protea’s), speelgoed, antiek tot zelfs uurwerken in bamboehout. Dit laatste trekt mijn aandacht, en bij nader toezien kan ik er niet aan weerstaan.

Zo blijven we nog een paar uur rondsnuisteren en genieten van de vrolijke sfeer. Tegenover de “Biscuit Mill” gaan we een pizza smullen en daar verkneukelen we ons op het afspieden van een babyborrel op zijn Afrikaans. Alleen maar voor dames. Iedereen loopt met een roze ballon rond met het opschrift “It’s a girl”.                                              Als we terug naar de auto gaan horen we in uit een huisje mooie life liederen klinken, en natuurlijk moeten we eens aan de deur piepen om te zien wat daar gaande is. De traliedeur waait open, en voor we het beseffen staan we mee te klappen met een bende van een twintigtal volwassenen en enkele kinderen die een soort godsdienstige liederen staan te chanten. Een paar van de oudere dames verkeren precies al in lichte vorm van trance. Ze huilen, schreeuwen, zingen en klappen alsof hun leven er vanaf hangt. Hiervan foto’s nemen durf ik niet, maar met mijn mini cameraatje heb ik wel stiekem een beetje gefilmd. Na een vijftal minuutjes wordt het ons toch wat bangelijk, en hebben we voorzichtig het huisje verlaten.                                                                                                 Wanneer we bij onze Honda komen staat de parkwachter er natuurlijk ook al weer, en hij heeft een gans verhaal voor ons. Hij werd deze middag overvallen; ze hebben zijn uurwerk en zijn pet gestolen. Als we hem niet wat supplementaire centen kunnen geven? Dat kunnen we natuurlijk niet, want we kennen al die trucjes. Wat we hem wel kunnen bezorgen is een nieuwe pet. Hij wil al direct twee van die petten, want dan mag ik ook twee foto’s nemen. Eénmaal met zijn gebit en éénmaal zonder. Niet gewoon toch die Afrikanen.

In de late namiddag gaan we naar “Het Waterfront”. Deze stad in de stad is een trekpleister die altijd blijft bekoren.  Het is er gezellig druk. Her en der is er wel een bandje  muziek aan het maken. Op het Nobel Square staan de standbeelden van de Nobelprijswinaars voor de vrede Albert Luthuli, Desmond Tutu, F.W. de Klerk en Nelson Mandela.  Ze staan broederlijk naast elkaar in de vorm van een halve maan. Voor elk beeld staat in hun eigen taal een persoonlijke tekst gegraveerd. Deze beelden trekken nu wel dubbel aandacht wegens het recent overlijden van Mandela.

Alhoewel we twee weken geleden niet zo gelukkig waren met de kwaliteit van het Belgisch restaurant “Den Anker” weegt dit niet op tegen de goesting naar een echte “americain met frietjes”. Ditmaal prima.

Zoals door Afrikaanse Sabine voorspeld, is het om 9 uur al behoorlijk warm. We besluiten dan maar om er een rustige dag van te maken. Een paar uurtjes niksen in de voormiddag, om tegen de klok van elf met onze airco gekoelde Honda op weg te gaan richting oost langs de kust. We maken onze eerste stop in Clifton.

Het wordt inderdaad verschroeiend warm; de thermometer geeft nu al 32° aan, en het is nog maar 11 uur. Bij onze korte wandeling zijn we wel onder de indruk van de architectuur van de nieuwe gebouwen, en evenveel van de wijze waarop ze oude gebouwen een volledig nieuwe facelift kunnen geven.

Onze volgende stop, enkele kilometer verder is Bantry Bay. We dalen daar een honderdtal trappen af om naar een drankkraampje aan het strand te gaan. Dat kraampje schijnt echter een lokaaltje van de zeewachters te zijn. Dus maar terug naar boven, en dit in die blakende zon. Word ik daar wel overvallen zeker… door een appelflauwte. Ik zet me wat neer op een trede om wat lucht te happen. Na een poosje passeert een vriendelijke strandwachter, en die begeleidt ons naar een eethuis op het strand,  een honderdtal meter van mijn appelflauwte verwijderd. Gezien mijn verzwakte toestand krijgen we een plaatsje in de schaduw en dicht bij een ventilator die ook vocht sprinkelt. Een glas spuitwater en een coca doen wonderen. Het restaurant zelf “Bungalow” genaamd, doet denken aan een strandrestaurant van de Côte d’Azur. Maar met véél meer personeel. Ze lopen elkaar hier builen.

We verpozen hier een uurtje en genieten van een frisse garnalensalade. Als we terug bij onze Honda komen bemerken we dat hij van het dak tot de velgen gewassen is. Fier als een gieter komt de parkwachter stoefen met zijn carwashcapaciteiten. Dit verdient uiteraard een dikke fooi en een Radio Shack petje er bovenop.

Vijf kilometer verder bereiken we het mondaine Camps Bay. De boulevard staat overvol en daarom rijden we maar een overdekte parking binnen.

Spijts de verzengende hitte gaat Hilde hier toch een uurtje op stap, doch ikzelf vind het geraadzamer om in de lommer van een terrasje te blijven en intussen te genieten van een cappuccino en het drukke strandleven van Camps Bay.

Wanneer we rond 16 uur in “Costa Rose” terugkomen en de airco willen aanleggen in onze snikhete kamer weigert deze op te starten. Wij gaan dit melden bij Rob en Neil, en krijgen daar te horen dat het volledig centrale aircosysteem in panne ligt, en dat de reparatiediensten ten vroegste maandag kunnen langskomen. De enige tegenprestatie dat ze intussen kunnen bieden is dat we gelijk welke drank uit onze minibar gratis mogen verbruiken om ons wat te verfrissen….  Daar zijn we vet mee ! Ik tracht de heren te overtuigen dat wijzelf en vanaf overmorgen ook onze vrienden dit zeker niet zullen aanvaarden, temeer met de huidige buitentemperatuur. Het enige tegenvoorstel dat ze willen of kunnen doen is dat wij mogen vertrekken naar een andere hotel, B&B of guesthouse en dat wij alleen maar de werkelijk verbleven nachten hoeven te betalen. Dit is natuurlijk geen oplossing voor de komende nacht, want het is intussen vrijdagavond 17 uur; ga nu maar iets zoeken…   Als we enkele minuten terug op onze kamer zijn komt Neil aandraven met een reuze ventilator, en na enkele minuten volle kracht brengt deze inderdaad wat afkoeling. Voor vandaag is dit probleem dan ook (gedeeltelijk) van de baan.