Zaterdag 1 Februari. Onze laatste dag alleen.

Bij ons ontbijt krijgen we van Rob het heugelijke nieuws dat ze de aircospecialist toch hebben kunnen overhalen om vandaag langs te komen en mogelijks het probleem op te lossen. Da’s al een goede start. Goedgemutst vertrekken we naar Woodstock (een wijk in Kaapstad) waar er op zaterdag een reuze open- en overdekte markt is in een oude koekjesfabriek. (Biscuit Mill) Op het bovenste verdiep van ’t fabriek hebben ze nu ook een restaurant ingericht “The Pot Luck Club” Er is een glazen buitenlift ernaartoe, dus willen we dat wel eens van nader gaan bekijken. Je weet maar nooit; misschien een goed adresje voor de vrienden die op komst zijn.

In de Biscuit Mill zelf is het koppenlopen. We krijgen zo’n beetje de indruk dat ze hier aan het stikken zijn in hun eigen succes. We laten ons meedrijven door de massa;  van winkeltje naar stalletje, van eethuisje naar marktje. Zowel in de overdekte hangars als buiten is het aanschuiven.

Alles is hier te koop, zowel in food als non-food kan je niets bedenken wat ze hier niet aanbieden. Bloemen (prachtige Afrikaanse protea’s), speelgoed, antiek tot zelfs uurwerken in bamboehout. Dit laatste trekt mijn aandacht, en bij nader toezien kan ik er niet aan weerstaan.

Zo blijven we nog een paar uur rondsnuisteren en genieten van de vrolijke sfeer. Tegenover de “Biscuit Mill” gaan we een pizza smullen en daar verkneukelen we ons op het afspieden van een babyborrel op zijn Afrikaans. Alleen maar voor dames. Iedereen loopt met een roze ballon rond met het opschrift “It’s a girl”.                                              Als we terug naar de auto gaan horen we in uit een huisje mooie life liederen klinken, en natuurlijk moeten we eens aan de deur piepen om te zien wat daar gaande is. De traliedeur waait open, en voor we het beseffen staan we mee te klappen met een bende van een twintigtal volwassenen en enkele kinderen die een soort godsdienstige liederen staan te chanten. Een paar van de oudere dames verkeren precies al in lichte vorm van trance. Ze huilen, schreeuwen, zingen en klappen alsof hun leven er vanaf hangt. Hiervan foto’s nemen durf ik niet, maar met mijn mini cameraatje heb ik wel stiekem een beetje gefilmd. Na een vijftal minuutjes wordt het ons toch wat bangelijk, en hebben we voorzichtig het huisje verlaten.                                                                                                 Wanneer we bij onze Honda komen staat de parkwachter er natuurlijk ook al weer, en hij heeft een gans verhaal voor ons. Hij werd deze middag overvallen; ze hebben zijn uurwerk en zijn pet gestolen. Als we hem niet wat supplementaire centen kunnen geven? Dat kunnen we natuurlijk niet, want we kennen al die trucjes. Wat we hem wel kunnen bezorgen is een nieuwe pet. Hij wil al direct twee van die petten, want dan mag ik ook twee foto’s nemen. Eénmaal met zijn gebit en éénmaal zonder. Niet gewoon toch die Afrikanen.

In de late namiddag gaan we naar “Het Waterfront”. Deze stad in de stad is een trekpleister die altijd blijft bekoren.  Het is er gezellig druk. Her en der is er wel een bandje  muziek aan het maken. Op het Nobel Square staan de standbeelden van de Nobelprijswinaars voor de vrede Albert Luthuli, Desmond Tutu, F.W. de Klerk en Nelson Mandela.  Ze staan broederlijk naast elkaar in de vorm van een halve maan. Voor elk beeld staat in hun eigen taal een persoonlijke tekst gegraveerd. Deze beelden trekken nu wel dubbel aandacht wegens het recent overlijden van Mandela.

Alhoewel we twee weken geleden niet zo gelukkig waren met de kwaliteit van het Belgisch restaurant “Den Anker” weegt dit niet op tegen de goesting naar een echte “americain met frietjes”. Ditmaal prima.