Strand ligt maar een boogscheut van Sommerset-West, de thuishaven van het vermaarde wijnhuis “Vergelegen”. Eén van de attracties van Vergelegen is de pic-nick onder de prachtige bomen van het domein. Toen we twee weken geleden met de Waregemse vrienden aan die pic-nick wilden deelnemen was alles volboekt, en dat willen we geen tweede maal meemaken. Reeds gisterenavond hebben we ons plaatsje in de schaduw van de kamferbomen gereserveerd. Omdat we nog wat vroeg zijn nemen we eerst nog een afslag richting Gordon’s Bay met zijn bekende Bikini Beach. The place to be voor allerhande sporters, maar waar de fantastische golfslag aan de hagelwitte stranden vooral de surfers aantrekken.
Op één van die stranden hebben enkele schoolmeesters de ganse inhoud van hun klas losgelaten. Het is echt genieten om die grote bende snaken in het zand en het water te zien stoeien. Joost mag weten hoe de opzichters het klaar spelen om die kudde samen te houden.
We maken een korte halte op een uitkijkpunt, want van hieruit kunnen we spijts een lichte nevel ons flatje in Strand situeren, aan de overkant van deze baai.
Intussen hebben naast onze wagen drie mountainbikers een stop gemaakt om efkes uit te blazen. Twee dames en een heer, alle drie in dezelfde outfit. Een rode trui met de logo van ABSA en Cape Epic. Inderdaad, de zwaarste mountainbike race ter wereld start hier komende zondag voor de tiende maal. De Cape Epic wordt gereden in teams van twee, en die duo’s moeten ten alle prijze samen blijven tot aan de aankomst. Tijdens de acht dagen durende race moet twee keer de hoogte van de Mount Everest beklommen worden en er wordt voortdurend gekoerst over de ruwste baantjes die dit gebied rijk is. De twee dames ZeldaVan Wijk en Comine Claessen vormen duo en rijden onder het pseudoniem “Housewives”. De jonge heer Rudhy Trust heeft zijn ploegmaat niet bij. Alle drie zien ze er super afgepeigerd uit en vooral de dames staan zo scherp als een snee. We maken ze superblij met een Radio Shack petje van Noël en ze poseren uiteraard graag voor de foto. De kleur van de petjes is perfect assortie met de rest van hun outfit.
We beloven dat we hun resultaten zullen volgen in de pers, waarna ze vrolijk terug de weg opgaan. Hun valhelm hebben ze bovenop die petjes gezet. Mijnheer Noël zal weeral kontent zijn.
Geen kilometer verder bemerken we een een groot bord met uitleg over de apekolonies die hier regelmatig opgemerkt worden. En waarempel, er hangt wel een klein aapje aan het bord zeker.
Enkele meter verder is er een ganse baboon familie kabaal aan het houden. Weeral spektakel.
Lang kunnen we het baboon-gebeuren niet gadeslaan want het zal nu al spannen om tijdig in “Vergelegen” te zijn. Klokstipt om 13 uur zijn we toch ter plaatse en mogen we het prestigieus wijngoed betreden in de voetsporen van Nelson Mandela, Margareth Thatcher, Bill Clinton, Guy Loosveldt, Erik Noreilde en zovele anderen der aarde die ons hier zijn voorgegaan op dit stukje achttiende-eeuwse Zuid-Afrikaanse historie.
We zijn nog op weg naar de refuge waar we de pic-nicks mogen afhalen, of daar roept een jonge freule vanuit de bibliotheek van het wijngoed; “Devos…Devos!!!”. Inderdaad, Céline Baert die we zondag ontmoet hebben bij Delaire. Met haar zelfde gevolg.
Na een korte babbel gaan we uit elkaar met de afspraak dat de derde maal trakteren wordt. In het refugelokaaltje staat ons picnickmandje reeds klaar en we krijgen een ober toebedeeld die ons zal begeleiden naar ons tafeltje in het Aards Paradijs.
Daar spreidt ober Jacq ons tafelkleedje uit en hij haalt allerlei lekkers uit het mandje. Roodkapje zou het niet beter gedaan hebben.
Een groep pauwen loopt rond en onder de tafels door in de hoop hier en daar een kruimeltje mee te pikken.
Herman koos voor een Vergelegen Sauvignon Blanc die wondergoed past bij de heerlijke hapjes. Jacq komt ook nog aandraven met dessert taartjes. De koffie nemen we in “The Stable”, het restaurant waar we met de Waregemse vrienden lunchten. Omdat we daar met de receptioniste een discussie hadden over wel dan niet gereserveerd herkent de dame mij. Ze weet zelfs te vertellen aan welke tafel we zaten.
In de vooravond zijn we terug in Strand. Het wordt hier onze laatste avond en de valiezen worden stilaan van onder het bed gehaald. De rest van de avond wordt opgevuld met het klassiek geworden stramien.
