We zijn inderdaad nog aan het afkicken, want we ontwaken slechts om 9 uur. Een half uurtje later dienen we ons aan voor het ontbijt, en we zijn absoluut nog niet de laatsten. We bemerken zelfs verschillende tafels met zakenmensen aan het ontbijt, en die zijn blijkbaar nog het minst gehaast. Daar heb ik toch mijn bedenkingen bij, maar ja… ‘t zijn nu andere tijden hé! Het wordt 11 uur voor we aan de halte van de Hop-on Hop-off staan, en binnen de 10 minuutjes zijn we opgepakt en zitten we genesteld op het bovendek, aandachtig te kijken en te luisteren naar alles wat Kaapstad te bieden heeft.
Alhoewel we het niet van plan waren laten we ons toch voor de zoveelste maal verleiden aan een afstap aan de township in Hout Bay. Bij de halte staat gids Patrick ons reeds op te wachten, en we zijn met 6 toeristen om het bezoek te maken. Vanals Patrick onze nationaliteit kent noemt kij ons “Manneke Pies”.
De township Imizamo Yethu ligt geklemd tussen verschillende villawijken. Hier wonen armen rijk dus pal naast elkaar. In deze township wonen ongeveer 35.000 mensen, en dit in veelal provisorisch gebouwde hutjesGeweld, criminaliteit, drugs- en alcoholmisbruik zijn aan de orde van de dag. De schatting is dat het grootste deel van de kinderen uit één-ouder-gezinnen komen of geen ouders hebben. Vergeleken met andere townships in en rond Kaapstad is Imizamo Yethu misschien iets kleiner en veiliger, maar de armoede is er niet minder groot om. De meeste barakjes beschikken niet over lopend water. Elektriciteit wordt veelal illegaal afgetapt.
Het is de township waar regelmatig nieuwe gelukszoekers hun ‘shack’ tegen de heuvel opbouwen en waar de situatie voor velen uitzichtloos blijkt. Onder leiding van Patrick stappen we ook nog even één van de vele kerkjes binnen.
De zondag wordt hier mis gevierd en in de weekdagen doet de kerk dienst voor tal van andere activiteiten. Jonge moedertjes krijgen hier aanwijzingen over baby- en kleuterverzorging, er is een peutertuin en er zijn ook een paar standjes waar toeristen als wij alle soorten prullaria kunnen kopen.
Intussen is het tijd geworden om afscheid te nemen van Patrick, en het duurt niet lang of er maakt al een nieuwe Hop-on Hop-off zijn opwachting. Ditmaal laten we ons meetronen tot in Camps Bay waar we in de “Blues” een spaghettieke gaan versieren. Het valt ons op dat we meer en meer de reeds gekende stekken gaan bezoeken in plaats van nieuwe oorden te verkennen. Zou dit misschien verwijzen naar de eerste symptonen van ouder worden? We trekken het ons in ieder geval niet aan, en gezeten op het buitenterras genieten we volop van het sublieme uitzicht, van de lekkere spaghetti en het zalig glaasje Chenin Blanc.
De terugrit, alhoewel ook reeds meermalen gedaan, blijft boeien, vooral door de vele wetenswaardigheden en verhaaltjes die we (in het Nederlands) door onze koptelefoontjes toegespeeld krijgen. Tegen 17 uur zijn we terug aan de Westin en we geven ons voor een paar uurtjes over aan onze geliefde bezigheden; wasje slaan en op laptopje tokkelen. In de vooravond maken we nog een wandeling op Waterfront en genieten we nog van een filet-américain met frietjes in Den Anker.
