Dag: 28 januari 2013

We worden lui, en slapen tot 8 uur. We hebben ongeveer vierhonderd kilometer af te haspelen tot St Lucia.

Om geen nieuwe verkeersboetes op te stapelen doen we dit rustig aan. Ook met de nodige stops. Terug grenscontrole bij het verlaten van Swaziland, en we bereiken onze bestemming voor de volgende twee dagen; de prachtige Lodge Afrique. Het is intussen 16 uur, en we zijn blij dat er nog enkele croissants van eergisteren in de frigobox zitten. Deze worden in een mum van tijd soldaat gemaakt, en we smaken zelfs niet dat ze al tamelijk uitgedroogd zijn. Achteraf nog een bezoekje aan de bar van Deep Sea Angelina Club, waar we vanop het terras reeds een eerste impressie opvangen over de wetlands van St Lucia en zijn weelderige fauna en flora. Van heel veraf ontwaren we de eerste nijlpaarden.

Onze dag wordt bezegeld met een lichte dinner in John Dairy’s, een restaurant die deel uitmaakt van een gelijknamige keten. In onze lodge beschikken we over BVN, en maken we voor het eerst kennis met het Belgische nieuwsbericht.

Woelige nacht met dromen van modder en nog meer modder. Maar al bij al toch nog wat geslapen ook. Tegen 8 uur zitten we aan ‘t ontbijt, en een uurtje later zijn we klaar voor onze zesdaagse tocht naar Swaziland en St Lucia. Swaziland is een klein koninkrijkje (200 km van Noord naar Zuid). Gelegen onder het Krugerpark, en in het Oosten palend aan Mozambique. De mannen stellen voor om eerst nog eens aan de plaats des onheils van gisteren te inspecteren, maar de vrouwtjes vinden dit geen goed idee. Een klein uurtje later staan we aan de grens, en naar Afrikaanse normen verlopen de grensformaliteiten uiterst vlot. Nog een half uurtje en 50 km verder bereiken we het stadje Pigg’s Peak, waar we een kleine pauze inlassen. In de 19e eeuw was dit een stadje van goudzoekers, maar nu leeft men hier hoofdzakelijk van bosbouw. We maken er een picknickstop, en worden al direct omringd door een groepje kinderen. Voor een snoepje laten ze zich wel verleiden tot een dansje. Er is er zelfs ééntje die een rode tong overhoudt aan het snoepje.

Enkele kilometer verder bezoeken we een glasblazerij. Niet artisanaal, maar bijna industrieel. Ze gaan er prat op dat al hun producten gemaakt zijn van gerecycleerd glas. Op elk afgewerkt product hangt een labeltje “in mijn vorig leven was ik een wijnfles”.

In het winkeltje naast de fabriek een stel oorhangers gekocht voor kleindochter Léonie.

En nu terug de baan op. Maar weeral niet voor lang; een twintigtal kilometer verder worden we gestopt door een Zwasie politiewagen. We zouden meer dan 90 km per uur gereden hebben, daar waar de snelheidslimiet 80 was. Weeral pech, maar gelukkig best betaalbaar; 180 Rand, wat neerkomt op ongeveer 15 Euro. Een uurtje later bereiken we onze Bed&Breakfast in Mbabane, de hoofdstad(?) van Swasiland. Een prachtige nederzetting, gebouwd tussen de rotsen, met een schitterend panoramisch vergezicht.

We worden ontvangen in een prachtig salon door een supervriendelijke Zwasiemadam, die ons verwelkomt met zelfgebakken chocoladecake en koffie. Omdat er die dag niet veel klanten zijn is het niet mogelijk daar ter plaatse te souperen. Dus trekken we tegen de avond richting stad. Reeds na enkele honderden meters bereiken we een golfclub met aanhorend Restaurant “Ramblas”. Ons souper is danig lekker dat Hilde het katalogeert in haar “topper” lijstje.