Auteur: Christian

Onze kamer noemt “De blauwe mossel”, en er hangen ook een drietal kunstwerkjes aan de muren die er naar verwijzen.

De yoghourt en het fruit bij het ontbijt spreken ook tot de verbeelding.

Shirley, de uitbaatster van onze B&B komt ons begroeten bij het ontbijt, samen met haar dochter Nadia en kleindochter Emily.

Geen geluk met het weer. Grijs en mistig. Intussen telefoon gekregen van onze autoverhuurder AVIS dat ze deze voormiddag onze gehuurde wagen komen omruilen.

Tegen 11 u komen ze eraan. Identiek dezelfde Toyota. Het enige verschil is de nummerplaat. En deze heeft ook maar 4.200 km op de teller, terwijl de vorige er 27.000 had. Intussen is er op ons kamer ook een loodgieter beland. Hij komt een lekkende kraan herstellen.

Tegen de middag komt Herman langs het strand tot bij ons.

Wegens het grijze weer hebben we plaats gereserveerd in een restaurant op loopafstand van onze B&B. LEETO is de naam.

“Leeto”, wat reis betekent, is een eerbetoon aan de Khoi-stam die hier langs onze prachtige kust woonde en is ook representatief voor mijn eigen persoonlijke reis.
Leeto is een droom die uitkomt, omdat het me terugbracht naar mijn roots. Geboren en getogen in Kaapstad, groeide ik op in een vissersfamilie en heb ik goede herinneringen aan eten, waaronder de heerlijke familiediners met zeevruchten, bereid door mijn Filippijnse grootmoeder.
Ik heb gekookt voor prinsen en prinsessen en voor de verjaardag van onze geliefde Nelson Mandela. Het is nu een eer om voor u te mogen koken. Deze tekst komt uit een folder die in het restaurant ligt.

Kiezen uit een lijst van 12 bladzijden is niet gemakkelijk.

De nationale bloem van Zuid-Afrika, de protea, staat naast ons op tafel.

Onze sympathieke dienster Lolo helpt ons een beetje om onze keuze te bepalen.

Uiteindelijk houden we het alle drie bij een starter. Scampi’s op Leeto’s wijze.

Intussen is de lucht bijna volledig opengetrokken. We maken een trip langs St Helena en verder tot Shelley Point.

Shelley Point hotel beschikt ook over een mooi zwembad en achterliggend golfterrein.

Die kudde parelhoenders zouden ook wel eens een partijtje golf willen spelen.

Vanavond voeren we Herman terug naar zijn “Paternoster Lodge”. En daar genieten we alle drie nog van een kaasplaatje met vijgen, druiven en brood. Als we klaar staan om te vertrekken krijgen we nog een FaceTime oproep van dochter Caroline. Zo kennen we ook het Waregemse nieuws. En de dag zit er weeral op.

Om 7 uur komt Pussy al gluren vanop de muur van de buren.

Morgenstond geeft goud in de mond.

Na het ontbijt nemen we afscheid van onze buren Ellen en Rob, want zij vertrekken naar Gordens Bay.

Om 10 uur gaan we Herman ophalen in zijn Paternoster Lodge. Hij zit ons al op te wachten in de schaduw van het zwembad.

We starten voor een rondrit in het natuurreservaat Cape Columbine.

Eenmaal in het reservaat beland worden we getrakteerd op verrassend mooie beelden.

We belanden bij de Cape Columbine lichttoren. Mijn knie laat mij niet toe om de 94 trappen zonder leuning tot boven te beklimmen. Hilde wil bij mij blijven, en Herman waagt het alleen. Dit is de laatste handmatig bediende vuurtoren die in Zuid-Afrika is gebouwd. Het is meestal de eerste Zuid-Afrikaanse vuurtoren die wordt gezien door schepen die uit Europa komen.

De i Phone kan de foto’s bijna niet op tijd slikken.

Dit doet zelfs denken aan een maanlandschap.

Intussen is Herman terug nedergedaald uit de hemel. En Hilde zit aan zijn rechterhand.

We lopen precies op de maan, aan de rand van de Atlantische oceaan.

Terug naar de auto en op zoek naar de bewoonde wereld.

We rijden terug naar Paternoster, het dorp van de spierwitte huisjes.

Op minder dan één dag herschilderen die mannen een volledig huis.

Middag is lunchtime. In restaurant VOORSTRANDT.

Omdat we deze avond ook op restaurant gaan houden we het hier sober. Alleen een voorschotel. Zes mosseltjes met vier sneetjes brood.

Ik kan bijna mijn ogen niet geloven als ik zie dat er ook een fles cava op tafel komt.

Recht tegenover ons zitten twee koppels. Een dametje van het gezelschap opent plotseling een pakje, en haalt een sjaal tevoorschijn. Ze pocht bij het andere koppel dat ze die sjaal deze voormiddag had kunnen op de kop tikken in een klein winkeltje. En slechts 320 ZAR betaald. (16€). De sjaal is in van zacht katoen, en bedrukt met twee motieven van de Mona Lisa. Ik kan me niet inhouden, en zeg aan de dame dat ik die sjaal wil afkopen voor 400 ZAR. Maar ze wil hem niet afstaan, maar wel uitleggen waar dat winkeltje gelegen is.

Niemand van ons drie heeft opgemerkt dat de echtgenoot van die dame zich kort daarna afgezonderd heeft, maar een tiental minuutjes later komt hij terug aan ons tafel met de boodschap dat die sjaal is uitverkocht in het winkeltje. Zijn vrouwtje heeft de laatste gekocht. Die kerel was warempel heen en weer naar dat winkeltje gereden. We bedanken voor de moeite. En we maken nog een beetje nader kennis. Een tiental minuutjes later moeten ze vertrekken. We wisselen nog vlug onze gegevens uit. Daarop steekt ze dat sjaaltje uit naar Hilde, en willen of niet moet Hilde dat aanvaarden. Twee weken geleden kreeg ik een wandelkruk toegestopt, en nu krijgt Hilde een mooie sjaal. Alle twee de schenkers zijn voor ons onbekende mensen. Bij ons zie ik dit nooit gebeuren.

Als dank nemen we nog vlug een paar foto’s met de belofte deze per mail aan haar toe te sturen.

Ik wil er ook nog even bij.

Hierna trekken we ook naar ons kot. Over het muurtje van de tuin hebben we een gesprekje met onze kotmadam Shirly en haar kleinkinderen Kaden en Emily.

Nu een paar uurtjes kameren, rusten, bloggen, en van alles…

Rond 19 u gaan we dineren naar ABALONE Hotel. Om haar nieuwe sjaal alle eer aan te doen heeft Hilde de aangepaste kledij aangetrokken.

Onderweg worden we weeral gecharmeerd door een prachtige zonsondergang.

Om de dag af te sluiten bedient Caroline ons met een lekkere kingklip.

Eerste nacht goed geslapen in “De blauwe mossel”. Inderdaad… dit is de naam van onze kamer.

Op het ontbijt valt ook niets aan te merken.

Gedurende het ontbijt raken we aan de klap met het koppel naast ons. En zij slapen toevallig ook naast ons, namelijk in “de witte mossel”. Ellen en Bob zijn een Belgisch koppel uit Brecht (Antwerpen). Zij wonen 8 maanden per jaar hier in Gordons Bay (Zuid-Afrika), en de overige 4 maanden in België.

Na het ontbijt een uurtje papperassen op het terras aan ons kamer. De uil zit hier niet op de pereboom, maar wel boven Hilde’s hoofd.

Met Herman hebben we afspraak om 12 u. Dus nu nog tijd genoeg om een lange wandeling te maken op en rond het strand. En ik heb geluk; mijn knie houdt goed stand.

De vissersbootjes lopen vlot binnen. En de meesten hebben een goede crayfisch (kreeft) lading bij.

De beelden blijven bekoren.

En ook het hinterland straalt charme uit…

We vertikken het om de vuile was uit te hangen. Alleen maar propere…

Tegen 12 uur maken we onze opwachting bij Herman. En willen of niet moeten we daar een apéritiefwijntje proeven.

Na dat onverwachts intermezzo stappen we een beetje verderop voor een lichte lunch in Benguela Blue. Hier overleggen we de planning van deze namiddag. Alles kan… niets moet. Enkel genieten.

We worden bediend door deze lieve dame. En bovenop krijgen we nog wat extra info om onze todo lijst van deze namiddag aan te vullen.

Aan de winkel van Paternoster zouden we wel een fiets huren. Maar gezien mijn knieprobleem besluiten we uiteindelijk dit toch niet te doen.

Intussen is Herman een ijsje aan het afsnoepen van een schoolmeisje.

Op het dak van een van die witte huisjes zijn twee meisjes aan het uitrusten…

…en iets verderop is een dame terug in haar mosselschelp gekropen. Herman wil ze bevrijden, maar het lukt niet.

Hilde wil een foto bij mijn hoek. En die krijgt ze ook.

We willen nog even naar Wolfgat, het beste restaurant van de wereld gaan kijken. Maar is dat hier nu rechts of links?

We nemen rechts, en we hebben geluk. We komen aan de achterdeur van “Wolfgat”. Dit kleine restaurant werd in februari 2019 uitgeroepen tot het beste restaurant ter wereld tijdens de World Restaurant Awards in Parijs. Dit intieme restaurant met 20 zitplaatsen is gevestigd in een charmant gerenoveerd vissershuisje aan de kust van Paternoster. biedt een unieke ervaring, waar diners uit de eerste hand getuige kunnen zijn van de passie en toewijding van chef-kok Kobus van der Merwe.Het zijn de innovatieve technieken, toewijding aan duurzame praktijken en selectie van lokaal geproduceerde ingrediënten (waarvan de meeste afkomstig zijn van Paternoster zelf) die deze ervaring zo buitengewoon maken. Het restaurant is vernoemd naar de nabijgelegen Wolfgat-grot – een archeologisch wonder met overblijfselen van een oude cultuur.

Zelfs aan de voorkant zou het nooit in je hoofd opkomen dat we hier bij het beste restaurant van de wereld staan.

Een reportage van de Franse televisie La deux uit 2019 over Wolfgat. Ikzelf mocht ook even mijn gedacht zeggen in die reportage.

Soms is het zoeken om een beetje schaduw te vinden.

Vanavond afspraak in “The Noisy Oyster”

Gelukkig hadden we hier gereserveerd, want het restaurant is FULLY BOOKED.

Gezellig en feestelijk…

En wat eten we in The Noisy Oyster? Je mag drie maal raden. JUIST!

En we eindigen de avond terug met Load Shedding.

Een uurtje vroeger als naar gewoonte uit de veren, want vandaag is verhuisdag. Afrekening en afscheidsfoto bij Kristien. Wat hebben we hier weeral mooie dagen beleefd.

Bij dit afscheid komen uiteraard ook de lieve medewerksters van “Perle du Cap” aan bod. Zij hebben ons weeral schitterend gesoigneerd.

En Yun, de kater, krijgt ook nog een strelingske.

Nu nog Herman ophalen in zijn Bel Monte Guesthouse. En daar hoort ook een afscheidsfoto bij met gastvrouw Antonella.

Onderweg worden we opgeschrikt door kilometerlange veldstroken die in brand staan.

Na enkele kilometer ontdekken we een paar plaatsen waar arbeiders zelf het vuur aansteken. Dit zijn dus gecontroleerde branden. Doet wel een beetje akelig aan.

Panoramabeeld van die brandende weiden.

In Paternoster zullen we ook in een verschillende B&B vertoeven. Bij onze “Baywatch Guest House” kunnen we ons maar aanmelden vanaf 14 u. Daarom gaan we eerst naar Herman’s huizeke, “Paternoster Lodge”.

Hierna gaan we een hapje eten en een slokje drinken in restaurant “Voorstrandt”.

Zoals de naam het laat vermoeden ligt ons restaurant ook aan het strand.

Paternoster is een vissersdorpje langs de westkust van Zuid-Afrika in de gemeente Saldanha Bay. De naam, die in het Latijn letterlijk ‘Onze vader’ betekent, is mogelijk afgeleid van een oud scheepswrak, de Paternoster uit Nederland, dat drie eeuwen geleden bij de huidige stad aan de grond liep. Een ander verslag beweert dat de naam een ​​verwijzing is naar de gebeden van Portugese schipbreukelingen.

Na de lunch gaan we onze valiezen deponeren in onze nieuwe woonst voor de vier komende dagen; “Baywatch Guest House”

Ons volgend station is “Paternoster Waterfront”, een creatief en culinair centrum. Het herbergt een ganse reeks kunstateliers, restaurants, koffiebars, vintage winkeltjes, te veel om allemaal op te noemen.

Kunst met grote K of met kleine k. Iedereen kan oordelen naar eigen smaak.

Welke K – k kiezen we hier?

In de vooravond maken we nog een grote strandwandeling.

Een van de laatste kreeftenbootjes van vandaag is pas binnen gelopen.

We krijgen nog de toestemming om een close-up foto te nemen van de vangst. Een mooie kreeft, maar hier noemen ze dat crayfisch.

Een mooie afsluiter om huiswaarts te trekken.

Ontbijt met jus d’orange. Herman is zo fier als een gieter met zijn nieuwe t-shirt. Bij het ontbijt komt Kristien de eindafrekening van Herman presenteren. Wat blijkt nu? Herman heeft hier gereserveerd tot vandaag, en niet tot morgen. En alle kamers zijn verhuurd zodat het niet mogelijk is dat Herman hier een dag langer verblijft.

Gelukkig heeft Kristien hier veel relaties, en kan ze binnen de vijf minuten een B&B op de kop tikken waar Herman voor één nacht kan verblijven. Slechts 50 meter van hier verwijderd. Na het ontbijt gaan we de bagage van Herman daar deponeren. Bel Monte Guest is de naam, en Antonella is de gastvrouw.

Guesthouse Bel Monte. Zowel buiten als binnen een prachtig gebouw.

Onze eerste stop voor vandaag is Fairview. Fairview bezit boerderijen in een aantal gebieden in de West-Kaap en geeft er de voorkeur aan om “naar het terroir te gaan” in plaats van vast te houden aan het maken van de wijn van een enkel landgoed. Deze aanpak stelt de wijnmaker in staat om blended wijnen van topkwaliteit te produceren. Zo’n drie decennia geleden introduceerde Cyril Back een kudde melkgeiten op de boerderij. Tegenwoordig produceert de boerderij kazen van topkwaliteit met de melk van de kudde Jersey geiten. Roydon Camembert, het paradepaardje in het assortiment, werd in 7 jaar tijd maar liefst 5 keer bekroond met de Gouden Medaille op de World Cheese Awards.

Met wat meer geluk kan je de geiten tot boven in de toren zien klimmen.

Wij krijgen ze niet veel verder dan het gelijkvloers.

We lopen nu nog even binnen bij de kaas- en wijnproeverij.

Kaas en wijn… meer moet dat niet zijn.

De proeverij heeft wel aantrek.

De schilder liet zich inspireren door de wijnproevers.

Nu rijden we een stukje door naar de Spice Route of de Kruidenroute in het Nederlands. De Kruidenroutes verbonden Oost en West gedurende meer dan tweeduizend jaar en voorzagen beschavingen van specerijen zoals kaneel, kardemom, kruidnagel, peper, nootmuskaat, saffraan en kurkuma. Deze kruiden worden niet alleen gebruikt om de kleuren en smaken van voedsel te versterken, maar ook om ziekten te genezen. Hier kunnen we een duik nemen in de verhalen van de specerijenhandel!

Mooie entree…

We krijgen een grondplan, en beginnen aan onze tournee. Maar op maandag is een groot gedeelte van de attracties gesloten. Spijtig.

Om ons te troosten krijgt Hilde wel een soort bloem arrangement aangeboden van een lieve hostess.

En er komt nog een geschenk uit de hemel gevallen; een eekhoorntje op een paar meter van ons.

Prachtige gravures op de faillence muurtegels

We nemen afscheid van Spice en van de Spice Route.

Nu rijden we een tiental kilometer door naar Babylonstoren.

De grote tuin van Babylonstoren, te midden van 3,5 hectare gecultiveerde groenten en fruit, vormt het hart van de boerderij. Het is geïnspireerd op de historische Company’s Garden in Kaapstad, die zeilschepen van de Verenigde Oost-Indische Compagnie voorzag van verse groenten en fruit in de tijd dat de Kaap een tussenstation was tussen Europa en Azië. Maar we linken ook terug naar de mythologische hangende tuinen van Babylon.

Om deze locatie te bezoeken dient er inkomgeld betaald te worden. Paspoorten en rijbewijzen gescand. Onze secretaresse Hilde regelt dit voor ons in de receptie.

In de afdeling vleeswaren is alles pico bello gepresenteerd.

Het water komt ons in de mond.

Het is ondertussen 13 u. De hoofdrestaurant Babel is op maandag gesloten. We wandelen dan maar onder een prachtig takken gebinte naar restaurant Greenhouse. Bijna 1 kilomer ver. Ongeveer halverwege krijg ik terug een probleem met mijn knie, en verder lopen zit er niet meer in.

Salut Babel, het zal voor een volgende keer zijn.

Na wat onderling overleg en opzoekingswerk op de IPhone, beslissen we onze lunch in Glen Carlou te nemen, slechts een paar kilometer hier vandaan.

Hier hebben we meer geluk. We kunnen onmiddellijk een tafeltje bemachtigen.

Drie maal lamsschouder met een Chardonnay van het huis. En daarna de terugweg op naar Paarl.

De rest van de namiddag brengen we rustig door op ons kamer of op ons terras. Hilde gaat ook nog een half uurtje zwemmen. En in de vooravond hebben we een leuk gesprek met onze kamerburen. Richard en Hanne, een Duits koppel die hier ook al verschillende malen verbleven hebben. Het onderonsje eindigt met de belofte dat wij ons volgende zomer zeker eens treffen aan de Belgische kust. Weeral iets om naar uit te kijken.

Als naar gewoonte ontbijt om 8u30. Kristien is komen bijzitten om één en ander voor ons te regelen. Deze middag zijn we uitgenodigd in Stellenbosch (33 Kilometer) op het verjaardagsfeest van Leopold Chanterie.

Een ganse namiddag eten en drinken. Dan rijden we best niet zelf met de wagen. Kristien helpt ons om een UBER taxi aan te vragen.

Exact op de minuut maakt onze chauffeur Blessing zijn opwachting om ons naar SOMERBOSCH in Stellenbosch te voeren.

Voor vandaag is dit “The place to be”.

Exact om 12 uur maken we onze opwachting, en de familie Chanterie is reeds aan een fotosessie begonnen. Wat een leuke groep. Dochter Noushka, feestvarken Leopold, dochter Pascaline, kleinzoon Luc, Vrouwtje van de jarige Amanda en dochter Nathalie.

80 jaar verdient wel een mondkus…

Herman heeft een klein bloemetje meegebracht.

En Luc heeft al een lief vriendinnetje.

Amanda en Kristien.

De jeugd laat zich ook niet onbetuigd.

Gelukkig zijn…

Daar mogen Leopold en Amanda fier op zijn.

Stilaan tijd om aan tafel te gaan.

C H A M P A G N E !!!

Santé Leo !

Wij vieren feest..

Drie op een rij.

De gastvrouw heeft een woordje voor iedereen.

Nog een souvenir met de vele vrienden.

Moeder-dochter

Het afscheid komt stilaan in zicht.

Als afsluiter… nog eentje met Opa. Intussen staat onze UBER chauffeur Blessing al een tiental minuutjes op ons te wachten. Vliegensvlug nemen we afscheid van iedereen, met een speciale dank aan Leopold en Amanda voor de prachtige dag.

Als we aan dez ontbijttafel komen heeft Herman reeds zijn queen gevonden.

Het ontbijt is hier altijd lekker. We herinneren ons nog dat we drie jaar geleden in Stellenbosch een zaterdagse slow market bezocht hebben. Stellenbosch is maar een boogscheut van Paarl verwijderd, dus beslissen we daarheen te gaan. Op facebook vinden we nog wat uitleg en een foto.

De Slowmarket Stellenbosch is de afgelopen 13 jaar uitgegroeid tot een openbare instelling en een favoriete attractie voor toeristen en de lokale bevolking. De originele gastronomische markt in Stellenbosch heeft het leven van veel kleine ondernemers beïnvloed. Wanneer de opbouwploegen op zaterdagochtend bij zonsopgang vertrekken, pikken handelaren met plezier gesprekken op die overblijven van de week ervoor en zetten ze haastig hun kraampjes op, in afwachting van een drukke dag. Elke zaterdagochtend, bij regen of zonneschijn, kondigt de oude slavenbel het begin van de markt aan, en op magische wijze zullen de Oude Libertas tot leven komen met beschermheren.
De Slow foodies komen vroeg met hun manden en vullen ze met biologische groenten, ambachtelijke kazen, lokale aardbeien en Colleen’s met de hand grootgebrachte kippen. Ze zullen snel vertrekken voordat de drukte arriveert.
Dan staat het ontbijtpubliek op en slentert door de kraampjes, met een cappuccino in de hand, en stopt bij de bakkerij van Fritz Schoon voor een croissant, niet in staat om de warme verleiding te weerstaan. De beroemde charcuterie van Willem Viljoen en de Stokkiesdraai biltong van Sam zullen hongerige die-hards verwelkomen. De muzikanten komen aan en beginnen hun instrumenten te stemmen, terwijl ze graag koffie accepteren van Roma, onze engelenmarktmanager. De rijen beginnen zich te vormen voor Arnim’s Duitse wafelkraam en Elke zal glimlachend heerlijke taarten inpakken voor blije klanten.

Vol van blijde verwachtingen rijden we er heen. Als we eraan komen worden die verwachtingen echter snel de kop ingedrukt. SINDS CORONA IS DE SLOW MARKRT NIET MEER HERVAT. We zijn eraan voor ons moeite.

Dan maar overgestapt naar een tweede optie. De Botanische Tuin van de Universiteit van Stellenbosch, gelegen in het historische centrum van Stellenbosch. Dit is de oudste botanische tuin van Zuid-Afrika. Deze compacte tuin herbergt een enorme diversiteit aan planten, zowel inheems als exotisch, terwijl het Katjiepiering Restaurant een perfecte plek biedt om uit te rusten en te genieten van de tuin.

Overweldigend wat we hier allemaal te zien krijgen. Zowel in de serres als er buiten.

Elk plantje heeft zijn naamplaatje.

Deze doen denken aan bakvormen.

En dat is Hilde in een bakwagen.

Dit zou kunnen een moderne schilderij zijn.

Cactussen in alle maten en kleuren…

Twee gewone en één vetplantje.

Ook weer iets heel speciaals.

Deze heeft ook zijn naamkaartje.

Wij tussen de muurplantjes…

Bijna middag en we gaan een verfrissingske opdoen in de tea garden van de tuin. Achter ons zit er een grote groep, en dat schijnt een verjaardagsfeestje te zijn. En voor ons zit nog een grotere groep. Dat zou de after party van een begrafenis zijn.

Wij laten het niet aan ons hart komen. Het apérootje doet deugd.

Voor het middagmaal trekken we naar de Fat Butscher, in het centrum van Stellenbosch. Gekend als het beste vleesrestaurant uit de streek.

Een kelner komt ons aan tafel de verschillende soorten vlees presenteren.

Bij elke soort een halve bladzijde uitleg.

En op de onderlegger komt er ook nog wat informatie bij.

Die fillet is inderdaad onverbeterlijk.

Voor de rest van de namiddag binden we de koe de bel aan, en we houden ons gedeisd voor de rest van de namiddag.

Rond 19 u gaan we toch nog het stad in op zoek naar een glaasje. Eten hoeft niet meer. We belanden in een soort bruine café, en zijn er bijna de enige klanten. Een half uurtje later trekken we terug naar onze B&B, en naar onze bedstee.

Vanmorgen regelmatig staan gluren naar het wolkendek, in de hoop dat de zon enkele gaatjes kan boren door die woken. Maar zonder resultaat…

Deze kerel is dan maar met zijn boormachine tot in de hemel geklommen, en daar enkele gaten geboord. En het is nog gelukt ook.

Een uurtje later mogen de paraplu’s al opengezet worden.

Pluimstaartje is ook content met die zonnestraaltjes.

Rond de middag komt een onbekende wagen het erf opgereden. Waaauuw… het is onze vriend Herman, die naar hier gevoerd is door zijn Senegalese vriend Sal.

Sal moet onmiddellijk de terugweg op. Juist nog tijd genoeg voor een kiekje.

We gaan Herman’s kamer bekijken. Alles erop en eraan. Zelfs plaats genoeg voor een Queen…

Kort na de middag gaan we een wandeling maken in het domein van Laborie, en die wandeling eindigt (weeral) op het terras van STOEP.

Van hieruit hebben we een prachtig panorama uitzicht op de wijngaarden van Laborie.

Na een grote wandeling starten we niet met wijn, maar wel met ….. water.

Omdat we voor deze avond met onze vrienden Stan en Lut op restaurant gaan, houden we het deze middag rustig. Alleen een voorschotel volstaat. Kroketjes van geitenkaas. Heel lekker trouwens.

Een wijntje mag daar wel bij; Rhebokskloof. Herman quoteert 8,5/10.

Na de minimaaltijd doorlopen we nog even de aanpalende winkel.

Groenten, fruit, wijn… meer moet dat niet zijn.

Het is al bijna vooravond als we terug in onze Perle du Cap arriveren. Een paar uurtjes op terras of rond het zwembad zijn zo voorbij.

Bij de ondergaande zon krijgen we een prachtige belichting op Paarl en de omliggende bergen.

Zoals afgesproken komen we vanavond samen met de vrienden Stan en Lut. NOOP is the place to be. Zeer gezellig, maar we zitten bijna in het donker wegens terug load shedding. (geen elektriciteit) En dit van 20 u tot 22u30.

Maar we laten het niet aan ons hart komen. Deze springbok rear is de beste ooit.

En de miss Lucy maakt het kompleet af.

Tegen 22 u nemen we afscheid van Stan en Lut. Het was een aangename en leerzame avond.

Stan maakt de baan vrij voor ons, en twintig minuutjes later arriveren we in onze thuishaven “Perle du Cap”.

We worden gewekt met een beeld dat we in Afrika niet gewoon zijn. Sombere hemel en dikke regendruppels.

En nog een beeld dat we in Afrika niet gewoon zijn…

Deze voormiddag hebben we hier een toevallige maar leuke babbel met een Belgische vriend des huizes van Kristien. Hij is tuinarchitect en constant in de weer met allerhande grote projecten. Hij wordt zelfs aangezocht om kinderspeelpleinen aan te leggen in verschillende townships. Het is leuk en tegelijk interessant om zijn verhalen te aanhoren.

Het blijft regenen, en de rest van de voormiddag trekken we ons terug in de kamer. Bloggen, internetten en een beetje WORDFEUD spelen.

Deze middag rijden we naar Klapmuts (What’s in a name) om het wijndomein Glen Carlou te bezoeken. Niet alleen voor de wijn, maar ook omdat er aanpalend een leuk restaurant is, en zelfs een kunstgalerij. Een goed tijdverdrijf bij zulk triestig weer.

Inderdaad, een heel speciaal restaurant. Links een rij fauteuils waar de bezoekers kunnen aan wijn tasting doen. In het midden een lange glazen vloer, waardoor je de wijnvaten in de kelder ziet liggen. En rechts de restaurant tafeltjes.

Een heel speciale opstelling toch. Niet alleen van boven naar beneden, maar ook van beneden naar boven moet er wel iets te zien zijn.

Gekonfijte eend met alles erop en eraan. En dit voor 9,5€. Wie doet beter?

Onze dienster krijgt een Wiske cadeau.

En van het restaurant kunnen we direct in de kunstgalerij terecht.

Zou dit de Waregemse Du Toit zijn?

En dit zal ook wel geen echte Van Gogh zijn…

Intussen is Hilde er ook nog een paar aan het inblikken.

Dat kan dan wel een de Gloire zijn…

Alle genres, alle stijlen. Alles kan… niet moet.

Eenmaal terug in “Perle du Cap” blijven we voor de rest van de namiddag en de avond rustig op ons kamer. We krijgen nog onverwachts bezoek van Yum, de kater van Kristien. Rond 20 uur nuttigen we nog een geroosterd toastje met een glaasje Chenin Blanc, en dat is het voor vandaag.

Reeds vroeg in de morgen stromen de mailtjes binnen om ons te herinneren dat het vandaag “Wereld Vrouwen Dag” is.

Volgens Prins Filip is dit ook een “vrouwtje”. Ze mag vandaag ook in de bloemetjes gezet worden.

Na het ontbijt nemen we afscheid van Marc en zijn crew, en zetten we koers in richting Paarl. Ongeveer halfweg passeren we Villiersdorp. Het dorp kreeg honderd jaar geleden de bijnaam “De pêrel van die Overberg.

En we blijven maar door prachtige wilde natuurlandschappen rijden. Dit hier is de Franschhoek pass.

Waar men gaat langs Afrikaanse wegen, komt men schitterende beelden tegen…

Rond 15u30 arriveren we dan aan onze B&B in Paarl. Met de mooie naam “Perle du Cap”

Onze gastvrouw Kristien is nog even charmant als drie jaar geleden.

We worden letterlijk en figuurlijk ontvangen als koningen.

Kristien weet te vertellen dat er sinds kort een nieuwe trendy bistrot is op het wijndomein van Laborie. Het heeft de leuke naam “STOEP”.

Hoeperdepoep… een half uurtje later zitten we in de Stoep. En we genieten er van een bord soep. Met nog een kleinigheid achteraf. En of het gesmaakt heeft? Tegen 21 uur zijn we terug op onze kamer, en we hebben nog een lange Face Time babbel met onze zoon Mehdi. We zijn dus weer op de hoogte van het reilen en zijlen op het thuisfront. En… we zullen goed slapen.