Om 7 uur in de morgen is de hemel reeds aan het opklaren. Dat belooft voor vandaag…
Regelmatig komen hier schoolklassen voorbij. Alle kinderen voorzien van zwemkledij. Iets verder gaan ze in de open zee zwemmen.
Vandaag hebben we een uitstap naar Hout Bay gepland. Maar hiervoor moeten, of liever gezegd mogen we vanaf Noordhoek door de 9 kilometer lange Chapman Peak. We nemen niet minder dan 114 bochten en na elke bocht worden we verrast door een adembenemend landschap.
Nu en dan dubbelen we sportievelingen die de Peak per fiets afleggen.
En na elke bocht wil je wel een fotostop maken.
Kaapstedelingen beweren dat Chapman’s Peak Drive niet alleen tot één van de mooiste plekken in de West Kaap mag gerekend worden, maar zelfs tot de mooiste routes ter wereld. T e r w e r e l d !!! Is dat nationalistische opschepperij of is Chapman’s Peak echt nóg mooier dan het uitzicht van Signal Hill of Lion’s Head? We laten dit in het midden.
Chapman Peak uitrijden is Hout Bay binnenrijden.
Een bezoekje aan de haven loont hier wel de moeite.
We wandelen tussen de bootpontons. Op meerdere plaatsen is men de bakken aan het triëren om in de boten te laden voor de volgende afvaart.
Tussen de boten zien we regelmatig groepjes zeehonden turnoefeningen maken.
Ze zijn dol op de visrestjes die van de boten terug in zee worden geworpen.
Er taan tientallen souvenirkraampjes opgesteld aan de ingang van de haven. En het publiciteitsbord is een rustplaats voor de vele meeuwen.
Van geboetseerde beeldjes tot beschilderde struisvogeleieren; je kunt het niet bedenken.
Deze juffers zijn begeisterd van een houten giraffe…
Hilde helpt hen bij het maken van hun keuze.
Aan het buitenterras van restaurant “Mariners Warf” is het hoogtij voor de meeuwen.
Ze komen etensrestjes pikken uit de uitgestoken hand van een klant.
En Hilde stond er bij en fotografeerde er naar.
Op het ponton tegenover zit een zeehond om hapjes te smeken bij een visser.
Bij nader toezicht schijnt dit een toerismelokker te zijn, die mits een fooi de zeehond allerlei kunstjes laat opvoeren.
In één van de verschillende visfabrieken zijn dames druk in de weer met vis versnijden en kuisen.
Ook hier zitten tientallen meeuwen reikhalzend en kokhalzend te wachten op het emmertje visafval dat elk ogenblik kan komen.
Vooraleer van hier te vertrekken heb ik nog een aangenaam gesprekje met een vissersbaas.
Nu nog efkes naar het stadcentrum van Hout Bay. Daarvoor moeten we een stukje door de township.
Ook hier weer mooi beschilderde muren.
Hun inventiviteit is onuitputtelijk.
Een vuile hangaarmuur toverden ze hier om in een leuke, luchtige magazijnwand.
Nog een voorbeeld van hun grenzeloze inspiratie.
In het centrum lopen we langs in koffiehuis/restaurant Allegria. Toen we een paar jaar na elkaar op self-catering waren in Hout Bay kwamen we hier elke dag ontbijten.
De Italiaanse patron David Vigliotti en zijn echtgenote Natasha herkennen ons onmiddellijk en zijn zo blij ons terug te zien.
Voor kinderen die met hun ouders naar Allegria komen liggen er altijd een pakje tekenbladen en kleurpotloden ter beschikking. Als ze dan een mooie tekening gemaakt hebben mogen ze die ophangen aan een dikke pilaar in het restaurant. Luc, onze medereiziger van verleden maand heeft hier verleden jaar een prachtige tekening gemaakt van Bob & Babette, en mocht deze hier ook ophangen. Patron David is overtuigd dat die tekening er nog tussen hangt, maar we kunnen ze nergens vinden.
David blijft danig zelfverzekerd dat hij Luc’s tekening de laatste dagen nog gezien heeft. Hij haalt een gans pak verwijderde tekeningen uit een schuif, maar ook daarin geen Bob & Babette te vinden. Spijtig. Intussen hebben wij een Spaghetti carbonari besteld, die heerlijk smaakt. Echt Italiaans.
Op het buitenterras zit een groepje Italiaanse wielertoeristen een frisdrankje te nippen. David komt mij vragen om een groepsfoto te nemen. Uiteraard graag gedaan. Jammer dat ik hier geen rennerspetjes bij de hand heb.
Intussen is Natasha komen vragen om ook een foto met haar vriendin te nemen. Bij zo’n lieve vriendin wil David ook op de foto.
Om te eindigen vragen we een ober nog een foto te maken van ons vier.
We rijden nu terug naar Simon’s Town. In onze Roman Rock studio zijn twee kuisdames druk in de weer om de verschillende studios op te frissen. Dit verdient weeral een foto.
Zoals gisteren afgesproken met Jacqueline gaan we rond 19 uur aanbellen om Herman op te halen. Hij opent zelf de deur en begroet ons enthousiast. Hij heeft een comfortabele vliegreis achter de rug en is er klaar voor om er een drietal weken met ons in te vliegen.
Na een flesje Poncraz gekraakt te hebben bij Jacqueline begeven we ons naar “The Lighthouse”, waar we eergisteren ook al waren.
Twee maal mosseltjes, één maal bouillabaisse en éénmaal Pork Belly. Alles heel lekker.
Volgens Jacqueline nog beter dan Zeeuwse mosselen. We beleven een gezellige avond met leuke gesprekjes en lekker eten. Tegen 22 u zetten we Herman en Jacqueline af, en trekken wij terug naar onze Roman Rock. Morgenvoormiddag gaan we Herman afhalen ten huize Jacqueline, en trekt hij met ons op voor de volgende drie weken.
Vandaag donderdag. Als we in Waregem vertoeven proberen we elke donderdag tussen 16 en 17 uur naar Woonzorgcentrum “De Meers” te trekken. Daar verblijven Jan Callens en nog een paar bekenden. En op donderdag komen steevast een vijftal vrienden daar op bezoek. Het wordt elke keer een leuke boel. En vandaag hebben ze ons deze mooie foto doorgemaild. Hartelijk dank beste vrienden. Binnen een viertal weken trachten we er ook weer bij te zijn. Tot dan…
Chapmans peak is inderdaad HEEL MOOI.