En weeral is de dag aangebroken, veel vlugger dan gedacht. Gisterenavond nog een “laatste avondmaal” met de ganse familie. Weliswaar met één uitzondering. Kleindochter Léonie is in Leuven de pannen van het dak aan het blokken, en dit naar aanleiding van de examens die eind deze week aanvangen. Ga er voor Léonie… nie plooien!!!
Deze voormiddag dan nog de laatste controles op paperassen en bagage. Ook nog wat afscheidstelefoontjes, en om 14 stipt staat onze taxidienst “2 drive 4 you” voor de deur. Gelukkig dat onze sympathieke driver (Mr Seyns) de binnensteegjes kent, want anders hadden we het nooit gehaald. Er is in Ternat een ongeval gebeurd en alles staat muurvast. Maar door de verschillende maneuvers van Mr Seyns hebben we zelfs nog wat tijd over in Zaventem. We worden er ook direct ondergedompeld in ons komende Afrikaans avontuur. Er staat warempel een zebra aan onze check-in. Bij nader toezicht blijkt het een Vlaams trekpaard te zijn met Afrikaanse zebra-look.
De vlucht Brussel-Istanbul verloopt vlekkeloos. Maar eenmaal in de luchthaven van Atatürk Istanbul is het een ander paar mouwen. Er liggen nog pakken opgehoopte sneeuw op en rond verschillende landingsbanen, en het luchthavengebouw puilt uit van de mensenmassa. Her en der liggen honderden mensen te slapen op de vloer, op de banken, en zelfs in de toiletten. Een dergelijke kakofonie hebben wij nog nooit meegemaakt. Veel mensen verblijven hier al verschillende dagen, wachtend op een verbinding. Ik denk dat er geen enkel ras van de aardbol ontbreekt in die massa. Maar van politie- of securitycontrole; niets… nada. En dit een tiental dagen na een gruwelijke bomaanslag in Istanbul. Maar niet getreurd, onze vlucht naar Johannesburg staat aangemeld met slechts 50 minuten vertraging. Tussen de mensenmassa komen we alweer kennissen tegen (hoe kan het ook anders). Namelijk de eigenaars van Garage VW in Waregem, en ook Dirk Vyncke, de ceo van de gelijknamige ” onderneming van het jaar 2016″. Deze ontmoetingen met de bijhorende gesprekjes maken de wachttijd veel korter. Eenmaal in onze overvolle Airbus A330 gesjouwd trachten we ons voor de komende vlucht van ongeveer 10 uur mentaal op te peppen, en dit met het verstand op nul. Maar wat blijkt; bij het signaal dat iedereen aan boord is zijn er nog twee plaatsen vrij in de rij voor ons. Waarschijnlijk passagiers die op het laatste moment afgemeld hebben. Christian Devos heeft toen geen ogenblik getwijfeld. Onmiddellijk heb ik mij op één van die twee plaatsen genesteld. Zodoende heeft zowel Hilde als ikzelf de ganse vlucht twee stoelen ter beschikking. Een grote luxe als je ’t mij vraagt. Goede nacht!
Weeral een bewijs dat je met de helm geboren zijt bijna geen wachttijd en 2 extra stoelen , allee het is aan jouw met harte gegeven
Herman