Hilde en Christian Devos 2023

Om 8u30 kunnen we ons self-service ontbijt gebruiken in het restaurant. Momenteel zijn we hier wel gans alleen, alhoewel alle kamers van de B&B bezet zijn.

In feite is Mimosa geen B&B maar meer een hotel. Ze hebben 18 kamers en een heuse receptie.

Het zwembad ligt middenin een mooie tuin.

Deze voormiddag plannen we een wandeling in Montagu. Het is een dorp dat in het verleden eens verkozen werd tot ‘Dorp van het Jaar’, Het is prachtig gelegen met spectaculaire uitzichten en een uitstekend bewaarde architectuur.

Alle huisjes in Longstreet zouden kunnen dienst doen als filmdecor. Niet zo lang geleden reden hier nog ossenwagens door de straat. Fascinerende historische gebouwen en prachtige architectuur brengen u terug in de tijd dat Montagu zelfs haar eigen betaalmiddel had… Ontstaan in ± 1820 door de Trekboeren werd het dorp vernoemd naar de secretaris van de Kaapse Kolonie; John Montagu.

Gedurende onze wandeling komen we eensklaps en volledig onverwacht in een autorally gebeuren terecht.

South Africa Cape Rally 2017. Vlug effen controleren op hun site. En inderdaad; zij organiseren hier aan de Westkaap een zevendaagse oldtimer rally. Het is een Franse organisatie en de ongeveer 35 deelnemers komen allemaal uit Europa. Op hun site lees ik onderstaande vrij vertaalde tekst;

Zuid-Afrika is een bestemming als geen ander. De unieke locatie, aan de zuidpunt van het Afrikaanse continent, tussen de Atlantische en de Indische Oceaan, biedt bezoekers een ongeëvenaarde rijkdom aan landschappen, bergen, kusten, bossen, woestijnen en wijngaarden. De rally begint en eindigt in Kaapstad, Zuid-Afrika’s andere hoofdstad. Het is een prachtige reis, die je geleidelijk alle verschillende landschappen, culturen en stijlen van architectuur zal laten ontdekken. Ook de gastronomie valt niet te versmaden. Het hartelijke welkom welke je aangeboden krijgt van de Zuid-Afrikaanse bevolking wordt enkel geëvenaard door hun passie voor auto’s. In Kaapstad zal je versteld staan van de vele prachtige garages en dealers van de meest prestigieuze merken. Het is niet verwonderlijk om de laatste GTs of klassieke auto’s langs de weg te zien. Ze aarzelen ook niet om te pronken met replica’s van Jaguars, Austin-Healeys en Ford GT40’s.

De rally houdt hier in restaurant THE RAMBLING ROSE een lunch pauze. Er staan warempel ook enkele Belgen in de rij. Dit moeten we dus wel even van dichterbij bekijken.

De patron van The Rambling Rose heeft spijt ons geen tafeltje te kunnen aanbieden, omdat alles volzet is door de rallyrijders. Maar met het blijvend aandringen van Christian Devos en de charmes van Hilde Verhaert schuift hij uiteindelijk toch een tafeltje bij voor ons.

Uiteraard mogen wij niet aanschuiven aan het buffet van de deelnemers aan de rally. We houden het bij een croque of een kip/curry. Ook lekker.

In annex aan het restaurant is er ook een delicatessenaak. Het winkeltje doet vandaag goede zaken met de passage van die piloten. Een beetje proviand of snoep in de wagen is altijd welkom.

Deze Belgische deelnemer heeft een sticker op zijn Triumph die wel onze aandacht trekt…

BEAULIEU Motor… Misschien iets te zien met één van de Beaulieu telgen? Er zitten daar zeker enkele oldtimerfanaten tussen. Afwachten dus tot de piloot eraan komt. Maar het blijkt nogal vlug dat we op het verkeerde spoor zitten. De bestuurder is een Brusselse autohandelaar, gespecialiseerd in oldtimers.

Dan maar vlug onze aandacht verleggen naar een paar andere mooie cars.

Nog een praatje met iemand van de organisatie, en we houden het voor gezien.

We krijgen nog een mooie affiche mee van de rally. We maken nu een lange wandeling terug naar onze Mimosa. Eenmaal terug thuis hervallen we in onze gewoontes van de laatste dagen. Zalig niets doen, of toch iets doen dat we graag doen. Echt genieten van alles dat mag en niets dat moet…

 Vanavond bezoeken we het Italiaans restaurantje Piccolo Tesoro. We kunnen er zelfs te voet naar toe. Maar weeral is de ganse keet volzet. We dringen aan om eventueel een kwartiertje te wachten tot er een tafeltje vrij komt. Een gezelschap van drie personen heeft onze ontgoocheling bemerkt. Stellen ze wel voor om bij hen aan tafel aan te schuiven zeker. We aarzelen wat maar ze blijven aandringen. Uiteindelijk zitten we met vijf personen aan een vier-persoons tafeltje. Onze disgenoten zijn een koppel blanke Zuidafrikanen met hun bejaarde moeder.

Helene, Andrew en Mama Celia zijn super vriendelijke mensen. Binnen de kortste keren zitten we in de leute en ’t plezier. Op twee kilometer hiervandaan beheert Andrew een olijfboomkwekerij. OLIVE STONE FARM. En ze zijn ook vakantiehuisjes aan het bouwen, dit temidden de olijfbomen. Als we volgend jaar terugkomen zijn we nu reeds uitgenodigd bij deze lieve familie.

Mama Celia tekent 86 op de jaarkalender, maar ze is nog perfect bij de pinken. En ze geniet net als Hilde met volle teugen van de Sauvignon Blanc “Bon Courage”.

Rond 22 uur nemen we afscheid van deze sympathieke mensen met de belofte ons zeker nog terug te zien. Onze dienster Janie vindt het ook super dat wij ons zo goed amuseerden.

De drie dagen in de Karoo Sun van Oudtshoorn zijn als een schicht voorbijgevlogen. Bij het laatste ontbijt hoort dan ook de klassieke afscheidsfoto. Hermien was een geweldige gastvrouw.

Karoo Guesthouse; een ideaal adresje voor elkeen die enkele dagen in Oudtshoorn wil verblijven.

Als we vertrekkensklaar in de auto zitten komt Reynhart ons ook nog uitwuiven. Hij vertelt nog vlug dat hij vandaag gestart is met het schilderen van de volledige buitenfaçade. Volgens ons zeker nog niet nodig, maar hij vindt van wel. Hij kan waarschijnlijk niet stilzitten, en daarom… We wensen hem het allerbeste, en hopelijk kunnen we volgend jaar zijn schilderwerken bewonderen.

Eerst naar Gallery Bottega in het centrum. Alet Coetzee ontvangt ons met de glimlach, want de opgespannen canvasfoto staat al op ons te wachten. Een foto van en voor onze vriend Leopold Chanterie die we volgende zondag in Kaapstad gaan ontmoeten.

En nu de weg op voor 240 kilometer naar Montagu. Het ganse traject loopt over de vermaarde “Route 62”.

Onze volle 240 kilometer lopen over Route 62

Na een 40tal kilometer maken wij een korte omweg. We rijden immers op slechts drie kilometer van Calitzdorp. We willen ons nogmaals vergewissen of onze kunstenares Marinda wel degelijk voor langere tijd uithuizig is.

 Exact hetzelfde scenario van twee dagen geleden. Het huis volledig opgesloten. Achteraan terug de drie dartele hondjes. Eéntje bekijkt ons met een triestige blik. Hij steekt zelfs zijn tong naar ons uit, alsof wij de schuld zijn dat zijn baasjes hen zo lang alleen laten.

Gisterenavond op mijn laptop nog een archieffoto ontdekt van twee jaar geleden. Marinda poseert met “Middagpauze”, een schilderij naar het gelijknamig werk van Emile Claus.

Net op het ogenblik dat we de hondjes willen verlaten komt een buurman informeren naar onze bedoelingen. Hij is de man die gedurende de afwezigheid van Marinda en André de hondjes verzorgt. Hij weet ons te vertellen dat de baasjes inderdaad in Namibië verblijven en zeker niet voor begin mei zullen terugkomen.

Terug de Route 62 op. Regelmatig worden we gedubbeld door lange rijen motorrijders. Deze weg moet een geliefd domein zijn voor deze moto-fanaten.

Bij een benzinestop in Ladysmith wordt onze aandacht getrokken door twee artiesten die van het voetpad een kunstwerk proberen te maken. En het zal hen nog lukken ook. Hierna rijden we honderd kilometer door een tamelijk mooi, maar toch wel eentonig landschap. Zonder ook maar één stadje, dorpje of huisje langs de weg.

En plots uit het niets duikt daar Ronnies Sex Shop aan de einder op. Wat een welkome verrassing.

Ronnie is thuis. Hij beweert dat hij ons nog herkent. ’t Zal wel zijn…

In de verbruikzaal is de zoldering nog altijd gedecoreerd met beha’s en slipjes.

De beha van Hilde uit 2015 kan ik niet terugvinden. Ronny vertelt ons dat hij om de drie maand de oudste honderd verwijdert, om plaats te maken voor nieuwe leveringen.

Onder het nuttigen van onze cappuccino hebben we nog een gezellige babbel met een motard. Benjamin Elston uit Port Elisabeth. Hij is niet alleen motor-freak maar ook specialist om alle soorten buizen en fittingen te isoleren. En op de weekends treedt hij op als zanger-entertainer. Als we ooit een feestje willen brouwen; één telefoonnummer 082 828 36 84. Dit verdient een foto met Ronny.

De verhakkelde en verroeste tractor staat hier ook sinds jaar en dag.

Hilde maakt aanstalten om met die BMW van Benjamin Elston weg te rijden. Gelukkig kan ik haar nog tijdig intomen.

Vanaf hier wordt het landschap steeds boeiender.

Nog een laatste stop in het stadje Barrydale. Een weverijtje kunnen we toch niet voorbijlopen.

Hier ook nog volledig manueel bediende weefgetouwen.

Zelfs de warpmolen moet  manueel aangedreven worden.

Tegen 15 uur bereiken we Montagu en onze B&B Mimosa. We krijgen een kamer toebedeeld in de tuin.

Onze kamer is zeer ruim en in de badkamer beschikken we zowel over een douche als een ligbad.

Nu een paar uurtjes genieten…

Als we om 19u30 de stad Montagu inrijden is het al bijna donker.

We proberen restaurant “YE OLDE TAVERN”, nog maar sinds twee weken geopend. Hopelijk zijn we geen proefkonijnen.

Een zwoele avond. We kunnen dus gerust buiten zitten in een prachtig decor.

De spare ribs met frietjes en gefrituurde ajuinringen zijn zeer lekker. En Hilde boft ook met haar veggie pasta.

Gezellig dineren in een paradijselijke omgeving.

En onze lieve diensters Jutta en Venesia krijgen ook een 10 op 10.

 

 

 

 

Heerlijk ontwaken onder een felblauwe lucht in Karoo Sun. Vandaag kunnen we  wel ter plaatse ontbijten. En dan nog in open lucht. Zalig!

Onze gastheer Reynhardt van Karoo Sun bezit de gave om van de meest simpele zaken toch iets moois te maken. Deze tuinmuur heeft hij opgesmukt met een paar oude kruiwagens en enkele verroeste olievaten. En toch ziet het er origineel en mooi uit.

In het centrum lopen we nog langs bij Alet van de Bottega Gallery met de fotocanvas die moet opgespannen worden. Tegen morgenvroeg 10 uur zal het kader klaar zijn.

Bij het uitrijden van Oudtshoorn passeren we een immens groot kerkhof. De graven liggen verspreid over een afstand van maar liefst twee kilometer. Ik geloof niet dat we ooit een groter kerkhof gezien hebben.

Enkele kilometer verder bereiken we de Meringspoort route. Deze route staat bekend als één van de mooiste in Zuid-Afrika.

Schitterende combinaties van landschappen en kleuren.

Om de haverklap willen we een fotostop houden.

Ik sta wel regelmatig verstomd door de mogelijkheden van mijn iPhone.

Dit beeld doet een beetje aan de Franse Camargue denken…

De torenklok tekent 11u30 als we het mooie stadje Prince Albert bereiken. Om 13 u hebben we afspraak gemaakt met onze vrienden Sophia en Kasjie Bouley. Sophia runt hier een weverijtje met aanpalende mohair boetiek. En Kasjie heeft een kunstsmederij. Samen waren ze een paar jaar geleden bij ons op bezoek in Waregem.

We maken een wandeling door de Hoofdstraat met haar vele specifieke façades.

De art-deco cinema- en feestzaal van Prince Albert. “The Showroom”.

Eenmaal versleten belanden de oude fietsen hier als eye-catcher op het dak.

Een OMKOM STOOR zou moeten een lijkenhuisje zijn.

Maar Prince Albert heeft ook nog andere zaken te bieden…

Van leuke herkenbare antiekwinkeltjes tot…

… verrassend mooie fotogalerijen.

Schitterende oude zwartwit foto’s.

Het is nu stilaan tijd om ons naar de plaats van afspraak, de Lazy Lizard te begeven.

We zijn blij dat voor deze locatie gekozen werd, want deze uitbaters kennen we ook al enkele jaren. De patron is niet alleen restaurateur, maar ook een fervente  computerfreak. Vorig jaar heeft hij mij tot tweemaal toe uit mijn computerlijden verlost.

Binnenin zit het afgeladen vol, maar we krijgen een mooi plaatsje op het terras. Intussen zijn Kasjie en Sophia aangekomen. uiteraard hebben we héél wat te vertellen. Zoveel zelfs dat we vergeten ook maar één foto te nemen. Gelukkig gaan we deze namiddag nog naar de weverij, en kunnen we dat nog (gedeeltelijk) goedmaken.

Tegen 14 uur trekken we dan naar de weverij “Karoo Looms”. Mooie en aantrekkelijke façade.

Zelfs de vuilnisbak op straat verwijst reeds naar de mohair wol.

Vooraan bevindt zich de mohair-shop. Schaapjeswol in al zijn vormen. Van strengen tot afgewerkte producten.

Aan de overloop van de shop naar de weverij werd ook al een klein weefgetouw opgesteld. Al ware het maar om de klanten ook naar de weverij te lokken.

Niet alleen weven, ook spinnen van de mohair wol.

Het afgewerkte mohair tapijt mag er best wezen.

Nog vlug de mohair gids doorlopen…

… en dan weeral afscheid nemen van Sophia. Misschien tot deze zomer in Nederland, België of Luxemburg. Want Kasjie, Sophia en de twee kinderen plannen dit jaar nogmaals een reisje naar Europa te ondernemen. Immers, de papa van Sophia woont in Luxemburg, en daar willen ze wel om de twee jaar even op bezoek.

Bij het buitenrijden van Prince Albert toch nog een paar speciallekes in beeld brengen…

Deze drie oeroude boomstronken werden door vier boomkunstenaars bewerkt. Ze zijn er moe van…

Naar dit slachthuis met annex beenhouwerij wil je toch onmiddellijk heen…

De bewoner van deze privé woning heeft inspiratie gezocht en gevonden in de bijbel.

We zijn Oudtshoorn aan het naderen. Dit jaar hadden we nog geen enkele stop over voor die leuke vogels. Dat willen we nu goedmaken.

Nieuwsgierig als altijd staan ze binnen de kortste keren ook aan de afsluiting.

Ontgoocheling alom als ze merken dat ik niets lekkers bij heb.

Vanavond trekken we naar het centrum van Oudtshoorn. Restaurant “Nostalgie”. Ditmaal zonder taxi.

We krijgen een tafeltje op het binnenterras. Leuk idee; de onderleggers voor de borden zijn oude 78-toeren platen.

Voor één keer kiezen we voor hetzelfde gerechtje. Een wrap met kip.

Een glaasje witte wijn mag er ook wel bij zijn.

We worden vanavond vriendelijk bediend door Terry. Het lieve dienstertje dringt aan opdat we nog een nagerechtje zouden nemen, maar daar moeten we haar toch wel ontgoochelen.

Onze gastheren Hermien en Reynhart nemen één vrije dag per week, en dat doen ze uiteraard op zondag. Dit betekent dat we hier op zondag niet kunnen ontbijten. Geen probleem; op minder dan één kilometer ligt het Queens hotel met aansluitend een koffiebar “Café Brulé”. Lekkere koffie en lekker ontbijt.

Naast Café Brulé ligt de kunstgalerij Bottega Gallery van Alet. We kennen Alet sins 2008 en hebben thuis enkele mooie werkjes staan uit haar atelier? Maar vandaag, zondag, is het de eerste maal dat we haar man ontmoeten.

Alet vervaardigd ook kaders en frames. Wij hebben een foto op canvas meegebracht uit België om volgende week in Cape-Town aan een vriend cadeau te doen ter gelegenheid van zijn verjaardag. Die canvasfoto zou Alet nu terug op een frame moeten spannen, want zo presenteert het geschenk toch veel mooier. Geen enkel probleem; morgenvoormiddag mogen we de canvas komen afgeven en dinsdag mogen we de foto op frame terug afhalen.

Wanneer we een omweg van een tiental kilometer maken komen we in de nabijheid van de waterval “Rust en vrede”. Dat hebben we er graag voor over. Wanneer we de wagen geparkeerd hebben is er nog een kilometer te stappen. Geen probleem ware het niet dat die kilometer bijna volledig over rotsstenen en trappen dient afgehaspeld. Hilde heeft een probleem met haar heup, en ziet het ongeveer halfweg niet meer zitten. Maar ze dringt aan dat ik toch verder zou gaan. Dan kan ik straks vertellen wat ik allemaal gezien heb…

Een kwartiertje later bereik ik mijn doel. Ooh, ooh, wat een geïsoleerde schoonheid in het hart van Swartberg. (Nvdr. dit is wel op de waterval bedoeld).

De waterval stroomt door een beschermd gebied en vormt een veilige thuishaven voor veel planten en dieren.

De waterval is ook voor de mensen heel belangrijk: de watervoorraad in dit gebied is afkomstig van deze waterval en wordt door middel van pijplijnen vervoerd naar het stadsreservoir ongeveer 18 km verder op.

Op de terugweg van de waterval moeten we nog enkele kilometerober grindweg. Eensklaps zien we een dame over de weg lopen met een groot pak in haar handen… wat mag dat wel wezen?

Warempel… een reuze schildpad. Het dier kroop midden op de weg, en de dame heeft het veilig en voorzichtig in de berm neergepoot.

Bijna 13 u. Dat verdient een stopje in een leuke tent; Signature Divine.

Signaturen Divine. Waar blijven ze die franse namen halen?

We houden het licht; voor Hilde ovenvers brood met kippelever pastei…

… en voor mij gerookte kip.

Onze kelner is er eentje à la Jeroen Meus.

Vanop het terras hebben we zicht op de tuin. Daar is een kinderfeestje aan gang. Met leuke tafereeltjes van engeltjes en bengeltjes.

Naast het restaurant ligt er een klein kunstgalerijtje. Ook een kijkje nemen…

Afrikaanse ezel met Jezus en Maria op de vlucht naar Egypte.

In het galerijtje is een schilder aan het werk. Hij pocht ermee dat hij op minder dan een kwartier een schilderijtje kan maken naar een bestaande foto. Toevallig heeft Hilde een foto bij van twee van onze Waregemse vriendinnen waarvan er toevallig vandaag eentje jarig is. En warempel… het resultaat is verbluffend!

We nemen afscheid van Jeroen en vervolgen onze weg.

Het wordt bijna 15 u als we Calitzdorp bereiken. Eerst een bezoek aan het OUDE Huis, de woning van Marinda. Zij is de artieste die reeds 4 schilderijen in opdracht maakte, telkens geïnspireerd op een werk van Emile Claus. Middagpauze – De aardappelrapers – Het hanengevecht en De Tuinman. Dit jaar echter hebben we geen geluk. Het huis staat volledig opgesloten. Alle publiciteit van de kunstgalerij is weggenomen. Wat kan hier wel gebeurd zijn?

Achteraan lopen wel de vier honden springlevend en blaffend rond de gesloten poort. Waar zijn jullie baasjes?… woef, woef! en verder niets…

Onverrichterzake slenteren wat rond in het piepkleine Calitzdorp. We gaan een koffietje slurpen in “Die Handelhuis”. Een vijftal jaar geleden woonde Marinda naast dit handels-koffiehuis, en er hangen nog verschillende van haar schilderijen in de verbruiksaal. Zelfs dit uithangbord van Die Handelshuis is ook van Marinda’s hand. Wij vragen aan de kelner of zij geen nieuws heeft van Marinda. Ook niet. Maar enkele ogenblikken later komt de uitbaatster vertellen dat zij een paar dagen geleden hoorde vertellen dat Marinda en André waarschijnlijk voor enkele weken op vakantie naar Namibië vertrokken zijn.

Binnen inde verbruikzaal hangt het vol van schilderijen en andere prularia. Niet moeilijk om je hier een half uurtje bezig te houden.

Ik loop er zelfs twee aartsengelen tegen het lijf.

Het zijn Michaël en Gabriël. Misschien ben ik hier in de nabijheid van een heilig verklaring?… Je weet maar nooit.

Maar binst mijn heiligverklaring heeft Hilde op het terras geen heilige, maar een deugnietje aan de haak geslagen.

We laten die kapoen achter op het terras van Het Handelshuis, en vatten onze terugweg aan naar Oudtshoorn.

Onderweg komen we hier en daar nog enkele speciallekes tegen. Waaronder dit mooie kerkje dat prachtig ingewerkt zit in het mooie landschap.

We rijden ook over een paar kilometer door een landschap waar verleden maand ook bijna alles kapot gebrand is. Akelig!

Een leuk zondags straattoneeltje.

Op deze plaats werden in 2010 drie wielertoeristen door een dronken chauffeur van de weg gemaaid. Alle drie waren ze op slag dood.

Jan, Magda en Frank werden op slag gedood. Zeven jaar later worden hier nog bijna dagelijks verse bloemetjes neergelegd.

Voor vanavond hebben we weeral een restaurant met eigen gratis shuttle dienst. De “Su Casa”.

Het restaurant bestaat nog niet zo lang, en het is er ook niet zeer druk. Maar alles ziet er perfect verzorgd uit. Met vriendelijk lachend personeel.

Hilde kiest voor een brochette van drie soorten vlees. Meer dan copieus… maar wel lekker.

Ik kies voor gefrituurde calamares. Ook niet mis…

Als we de keet verlaten moet er bij de kelners nog een grapje af.

Voor onze laatste morgen bij Just For 2 krijgen we weeral het bezoek van een prachtig veelkleurig vogeltje; een kingfisher.

Na het ontbijt wordt er nog een en ander geschikt voor de vakantie die Roger en Greta komende junimaand in België zullen doorbrengen. Wij willen ons daar toch ook een paar keer ontmoeten.

En een afscheidsfoto hoort er uiteraard ook bij…

Een laatste keer genieten van ons leuk terrasje…

… van ons zicht op oneindig…

… en van onze super accommodatie. Danke Roger en Greta, en tot in juni!

Bij het buitenzijden van Wilderness lassen we nog een paar fotostops in.

Jammer dat het Choo-Tjoe stoomtreintje uit dienst genomen werd.

Een foto uit het archief van onze eerste Zuid-Afrika reis in 1999. Wij hebben toen met de Choo-Tjoe een rit gemaakt van Knysna naar George. Een unieke ervaring was dat toen.

Wij rijden door George, we hebben geen grote verplaatsing te maken, en de zaterdag is er hier een artisanale markt. Dus lassen we dan maar eventjes een stop in.

Het is een leuke en zeer kindvriendelijke markt.

Je kan aan een tafeltje de plaatselijke producten proeven en onderwijl genieten van een muziekbandje.

De STINGING ROGERS kunnen op een grote schare supporters rekenen. Voor hetzelfde geld waren het Stinking Rogers.

We laten onze ogen vallen op een héél speciaal frietkot. Nog nooit gezien; frieten in schelletjes op een stokje. Moeten we toch eens van naderbij bekijken…

En inderdaad… een ganse aardappel wordt op een stokje gespiest. Het spiesje met de aardappel wordt in een snijmachientje geplaatst. Door nu te draaien aan de hendel wordt de aardappel in één lange sliert gesneden.

Deze frietbrochettes liggen uit te druppelen op een rekje.

We hebben een gesprekje met de uitbaters, een jong echtpaar, Japie en Marjan Van der Merwe. Ze hebben beiden een ander hoofdberoep, maar twee maal per week staan ze met hun frietbrochettes op een markt.

Ze zijn zo blij dat ik hen wil vernoemen op onze blog. Als tegenprestatie krijgen we elk zo’n brochette.

Japie zorgt voor de bereiding en Marjan bedient de klanten.

Rond 15 u bereiken we onze woonst voor de volgende drie nachten. Karoo Sun House. Bij Hermien en Reynhart. Een super sympathiek echtpaar met twee kinderen. Mooie kamer, mooie tuin en mooi zwembad; meer moet dat niet zijn. Hermien bezorgt ons een resem tips over wat er allemaal te beleven valt in de omgeving. Ze geeft ons ook de raad om vanavond niet met onze wagen naar een restaurant te rijden. Er zijn in Oudtshoorn immers een vijftal restaurants die een eigen gratis shuttledienst hebben.

Black Swan is daar eentje van. Hermien heeft voor ons een reservatie gemaakt met afdaling om 19u. De klok is nog maar aan de tweede slag als daar al het taxibusje komt voorgereden. Als dat geen service is…

Er is een erg uitgebreid en divers menu, maar dit heeft zeker geen invloed op de kwaliteit. De ostrich filet smaakt uitstekend! Onze dienster Witney is ook erg attent, kortom een leuke plek. Hermien heeft deze Black Swan dan ook volkomen terecht aangeraden.

Voor één keer moet ik mezelf betrappen op een doodzondeke; die crème brulé zag er werkelijk te lekker uit om hem te laten liggen.

Hilde met dienster Witney. Tegen halftien brengt de shuttle ons heel en al terug naar onze B&B. Nog een uurtje internet en beddeke binnen… Tot morgen.

 

Zalig ontwaken in een paalwoning. Opkomende zon met een wijds zicht op de omgeving. Alhoewel we in een zelfcatering verblijven mogen we ontbijten bij Roger en Greta. Tegen 10u30 trekken we op vadrouille in Wilderness.

Een eerste stop bij Art Gallery Pharoah. Na alles wat we intussen reeds gezien hebben krijgen we hier wel een beetje een déja-vu gevoel.

Interieur van de Pharoah Art Gallery.

De straat oversteken en we zitten in de Palms garden Square.

De square bestaat uit een twaalftal rondavel huisjes die stuk voor stuk ingericht zijn als winkeltjes, galerijen of restaurantjes. Bij Roxi’s, één van die restaurantjes drinken we een cappuccino en overlopen de Afrikaanse dagbladen. We krijgen de indruk dat het beleid van Zuma meer en meer op de helling komt te staan.

Wij willen ook nog naar de Map of Africa. Het is wel een stukje steil omhoog rijden, maar eenmaal boven worden we beloond met een prachtig uitzicht. Aan de ene kant over Wilderness en de Indische Oceaan, aan de andere kant over de bergen met op de voorgrond een eiland in de vorm van Afrika.

Waar mijn gesofistikeerd fototoestel deze brede hoek niet aankan is het voor mijn iPhone een lachertje om deze mooie panorama foto te maken. Het is de vallei van de Kaaimans rivier die de vorm van het Afrikaanse continent uittekent. Wat een mooi natuurfenomeen.

Langs de andere kant bevindt zich een populaire lanceringsplek voor de paragliders. Ze stijgen van hier op om te landen op één van de stranden van de Indische oceaan. Ze zien eruit als grote vogels die door de lucht zweven, bevrijd van alle stress en zorgen van onze opgejutte wereld.

Op onze weg terug houden we halt bij een groepje olijke rakkers. Onze petjes zijn uitgeput, maar Hilde heeft nog een zakje stylo’s achter de hand.

En of ze gelukkig zijn met hun rode stylo…

Iets verderop passeren we een openlucht wasserette.

Wij moeten een halte maken voor wegeniswerken. Naast onze wagen staat een meisje dat ook moet wachten. Na een kort gesprekje vraagt ze of ze niet mee mag tot in het centrum. We nemen het meisje mee. Loreal is haar naam. Ze is dienster in één van de restaurants in het centrum. Later zal blijken dat Roger het meisje goed kent, want enkele jaren geleden heeft hij haar nog tennisles gegeven. Jawel, Roger kan een beetje van alles…

Eenmaal terug in het centrum trekken we terug naar Roxi’s, het restaurantje waar we deze morgen een koffietje nipten.

Vandaag is het iets frisser, en het is zelfs een beetje beginnen motregenen. Daarom opteert Hilde voor een tafeltje aan de open haard. Ik kies voor een kippenleverpastei met toastjes en Hilde proeft de huisgemaakte quiche.

Na onze lichte lunch doorlopen we nog even de andere huisjes van de Garden Square. Het valt weeral op hoe inventief die Afrikaners toch zijn. Hier hebben ze sierhartjes gemaakt van verroeste flescapsules. Je moet er maar aan denken.

Nog zoiets… waterafvoerbuizen met ingebouwde bloembakjes.

Roger en Greta hebben ons aangeraden om zeker ook eens naar het piepkleine dorpje Hoekwil te gaan kijken. Hoekwil ligt tenmidden ongerept fijnbosgebied en van hieruit heb je een adembenemend zicht op het Outeniqua-gebergte en de Indische Oceaan. Ook eens binnenwippen bij Café & Deli. Een super gezellig café en delicatessenzaakje. Zij pretenderen de beste cheese-cake van Afrika te serveren.

Het grote opzichtig bord aan de ingang liegt er niet om…

De cheesecake laten we aan ons voorbijgaan, maar de koffie is inderdaad uitstekend. Hilde heeft een paar leuke foto’s gemaakt van ons dienstertje.

Intussen is er een grote vrachtwagen voorgereden met een nieuwe levering flessen mineraal water. Een drietal dienstertjes moeten meer dan honderd pakketjes van zes flesjes uitladen. Zoiets kan ik die leuke meisjes toch niet alleen laten doen…

Bij de laatste pakketjes mag er wel een foto af. Er komen nog een paar meisjes uit de keuken om ook op het kiekje te staan. Leuke bende! Achteraf hebben we nog een babbel met de patron; Richard Van Niekerk. Een fascinerende man.

Voor de terugrit nemen we nu de andere kant van de vallei. Van hieruit hebben we nog een beter zicht op het huis en de cottages van Roger en Greta. En op de ravage die de brand verleden jaar aangericht heeft. Ook op de grondverschuiving

Vanavond gaan we samen naar restaurant “The Girls” in het centrum van Wilderness. Roger en Greta weten ons wegwijs te maken in de boeiende geschiedenis van “The Girls”.

Het wordt weeral een héél leuke avond. Zowel spijs, drank als ambiance zijn top.

Met pijn in het hart nemen we voor de tweede maal dit jaar afscheid van Sue en haar Bitou River Lodge. Hopelijk tot volgend jaar Sue!

We moeten terug door Knysna, en dus ook langs de township Hornlee.

Computerles volgen in de township… waarom niet? In het Afrikaans is een computer een rekenaar; eenvoudig toch?

Hier ook die anti-drug campagne. Goed voorgesteld.

In het centrum wippen we binnen in de “Fine Art Gallery”, waar we verleden zaterdag juist te laat kwamen.

De receptie doet ons al het beste vermoeden…

Mooie bronzen beeldjes…

Iron wire art…

Dit luguber werkje stond hier twee jaar geleden ook; nog steeds geen koper gevonden…

Deze zebra laat een ballonnetje op…

Street-art.

In het Waterfront installeren we ons op het terras van Café Mario. De spaghetti bolognaise is heerlijk. Meer moet dat niet zijn.

We hebben nog slechts een dertigtal kilometer te gaan naar Wilderness. Daar zijn we voor twee nachten verwacht bij onze vrienden Roger en Greta Vandewiele.

Roger en Greta hebben wij een achttal jaar geleden toevallig leren kennen. Zij runnen in Wilderness een selfcatering. Vandaar de naam “Just For 2”. Na korte tijd kwam er een tweede unit bij, en sindsdien was het in feite 2 Just For 2.

Sinds onze kennismaking trachten we elk jaar een paar dagen bij hen te logeren. Verleden jaar hebben ze op een aanpalend stuk grond twee cottages bijgebouwd tegen de bergflank. Toen ze in augustus net begonnen waren met de fundamenten en de palen is er in de nabije omgeving een enorme brand uitgebroken.

Het was maanden aan een stuk zeer droog geweest, en binnen de kortste keren stond de ganse omgeving in lichte laaie. Verschillende helicopters werden ingezet bij de bluswerken.

Zowel rond de bestaande accommodatie van “Just for 2” als bij de twee nieuwe cottages stond alles in vuur en vlam.

Alhoewel het vuur op enkele meters na van de verschillende gebouwen woekerde werden zowel het oudere gedeelte als de nieuwe cottages als bij wonder gespaard.

De huizen van de buren werden volledig vernield, en zijn nu stilaan aan heropbouw toe.

Er hebben zich zelfs grondverschuivingen voorgedaan doordat de wortels van de afgebrande bomen afgestorven zijn, en geen houvast meer bieden aan de aarde op de flanken.

Het wordt een hartelijk weerzien met Roger en Greta. We mogen al direct onze intrek nemen in één van de nieuwe cottages, de Kingfisher. Alhoewel rondom de cottage nog veel sporen overblijven van die verwoestende brand, is de cottage zelf nagelnieuw en perfect afgewerkt. Een droomhuisje.

Ruime kamer met alles erop en eraan.

Prachtig terras met oninneembare vergezichten.

Onze cottage noemt “Kingfisher”, en toevallig zit er een kingfisher (bij ons ook wel ijsvogel genoemd) in de nabije omgeving.

Just for 2 beschikt nu over vier self catering units; dus 4 x JustFor2

Hier een duidelijk beeld van de ganse infrastructuur. De rechtse kant is het huis waar Roger en Greta wonen met twee cottages. Het linkse gedeelte zijn de twee nieuwe cottages die nauwelijks aan de brand ontsnapt zijn.

 

Vanavond worden we bij Roger en Greta uitgenodigd. Na een apéritief met Graham Beck vonkelwijn mogen we met de voetjes onder tafel.

Bij Roger en Greta gaat het er altijd gezellig aan toe. En dat is nu niet anders.

Roger heeft een super lekkere en frisse voorschotel klaargemaakt, een kokos-ceviche van witvis. Heerlijk. En op de koop toe krijgen we ook het recept van dit heerlijke gerechtje. Dit kan inderdaad nog van pas komen in mijn mannen kookclub.

Als hoofdschotel krijgen we een een lekkere zeetong opgediend. Met puree aardappeltjes en béarnaise saus.  We wanen ons precies terug in België. Deze zeetong moet zeker niet onderdoen voor onze Noordzeetong.

Gedurende de maaltijd wordt er uiteraard nog veel uitgeweken over de brand van verleden jaar. Roger haalt zijn laptop boven om nog enkele beelden van dat onheil te tonen. Hallucinante foto’s…

Hallucinante beelden…

Eensklaps wordt ons gesprek onderbroken door een FaceTime oproep uit België. Gerard Vandewiele, Roger’s vader. Sinds enkele jaren woont Gerard in Waregem (jawel!) samen met Christine Sabbe, de zus van onze vriend Philippe Sabbe. Een heerlijk gesprek met zes gelukkige mensen in de hoofdrol. We sluiten af met de belofte om Christine en Gerard kort na onze thuiskomst een bezoekje te brengen in Waregem.

We krijgen nog twee zaklampjes  van Roger. Je weet maar nooit dan we vannacht naar iets op zoek moeten. Maar de vrouwtjes hebben precies andere plannen met die lichtjes… De avond wordt in leuke ambiance afgesloten.

Het wordt een warme dag. Het programma voor vandaag is niet volboekt. Rustig genieten dus van al het moois dat Bitou River Lodge te bieden heeft. Het flesje suikerwater voor de vogeltjes is weeral goed in trek.

De vier jonge reigertjes hebben het nog steeds niet aangedurfd om naar andere oorden te vliegen. Ze voelen zich hier nog steeds lekker in hun pluimen.

Wie zou zich hier immers niet goed voelen?

Rond 11 uur verlaten we Bitou River en Sue’s twee honden blaffen ons achterna.

Op weg naar centrum Plett passeren we een klein winkelcentrum “Old Nick Village”. Op woensdag worden de winkels nog aangevuld met een klein marktje. Dat loont dus wel een halte.

Schaapjeswol in alle kleuren…

Op een pleintje heeft een kleuterjuffer zich met haar klasje geïnstalleerd. Plezant toch om in open lucht naar een mooi verhaal te luisteren…

In “Old Nick” bevindt zich ook een antiek weverijtje. Aan de ingang staat een zitbank die vervaardigd werd uit een oud weefgetouw. “THE SITTING LOOM” – De zitweefmachine”. Misschien een idee voor al die oude weefmachines van bij ons die naar het schroot gaan.

Als ik iets met weven zie ben ik niet te houden…

In het museum zijn nog twee oude schietspoel weefmachines in werking. Van eentje hadden wij in 1960 exact hetzelfde in de toenmalige textielschool van Aalst. Een Engelse Hattersley. Pure nostalgie…

Ik vertel de chef een en ander over mijn verleden. De man is vlug overtuigd van mijn kunde en hij laat mij gedurende schafttijd een kwartiertje het werk van de wever overnemen. En het lukt perfect. Drie spoelwissels en twee geknoopte kettingdraden verder is het kwartiertje al voorbij.

De Schlafhorst bobijnmolen komt mij ook nog bekend voor.

 

Zoals ook hierboven uitgelegd worden op de twee weefmachines van het museum de prototypes voor MUNGO geweven. Eenmaal de artikels definitief in productie gaan worden ze geweven in een weverij met schietspoelloze moderne machines.

Naast het museum ligt er een Mungo shop. Alle huishoudlinnen ligt hier prachtig gepresenteerd.

Nog een design winkeltje in “Old Nick Village”. De Zuidafrikanen gebruiken heel graag Franse benamingen. Zoals hier; “Je Ne Sais Quoi Designs”.

Het is nog te vroeg voor de lunch, en we maken nog even de omweg naar Woolworth. Deze keer hebben we wel geluk; Lee Urtis is vandaag wel aanwezig.  We doen navraag bij de manager of we hem vijf minuutjes mogen storen, en dat mag. Het wordt een gelukkig terugzien.

Intussen heeft Lee ook al een mail adres, en dat schrijft hij op voor zijn Peetmeter Véronique uit Waregem.

Hij weet ons ook te vertellen dat zijn stagejaar zeer goed verloopt, en dat de oversten van Woolworths reeds een begin van interesse betoond hebben om hem na de stage definitief aan te werven. Goe bezig onze Lee. Véronique zal blij zijn om ons verhaal te horen.

Voor een lichte lunch maken we een stop aan het pleintje van “Le Fournil”. Voor alle twee een quiche en een frisdrankje.

Op onze terugweg naar de B&B maken we nog een omwegje. Eenmaal gaan loeren naar de villa die vijf jaar geleden voor een prikje te koop was. Ziet er nog altijd zeer goed uit. Een dakbedrijf is bezig met een nieuwe film op het dak aan te brengen.

Door de omweg die we zopas maakten passeren we nu langs een andere kant om Bitou River Lodge te bereiken. Van hieruit krijgen we een prachtig uitzicht op de Indische oceaan.

Aan de oevers van de Bitou River zijn mannen vrouwen en kinderen aan het vissen. Wij van onze kant gaan een paar uurtjes ontspannen in onze mooie tuin.

Vanavond hebben we afspraak met Remi en Lieve De Backer bij Emily Moon. Remi is samen met Lieve en nog een paar Belgische vrijwilligers de drijvende kracht achter “Born in Africa”.

We beleven een zeer gezellige avond met lekkere spijs en drank. We discuteren over koetjes en kalfjes, over alles en nog wat. Maar vooral over de peetkinderen Megan, Lee en Demi. Voor we het goed beseffen komt onze kelner al het dessertbord presenteren. Voor één keer proeven we het nationaal drankje Amarula.

Remi is ook lid van de orde van de hoed.

En Lieve is waarschijnlijk lid van de Flamenco waaiers.

Het was weeral een mooie avond. Tegen 22 uur neen we afscheid van Lieve en Remi, en een half uurtje later zitten we in ons Bitou River Lodge nestje.

Bij het ontbijt kijken we recht op de voederflesjes voor de vogels. Sue beweert dat ze de fles om 7 uur vulde, en nu om 8u30 is ze al voor de helft leeg. Volgens ons vogelboek moet dit een Cape White Eye zijn. Het heeft inderdaad witte oogjes.

Uit het niets komt plots een vos aan het flesje slurpen… Vandaar dat die fles zo vlug leegloopt.

We plannen om deze middag onze peetdochter Megan bij haar thuis te gaan opzoeken.  Trouwens, het is vandaag een officiële feestdag in Zuid-Afrika (Human Rights) en de scholen hebben vrijaf. Zoals telkenjare gaan we nu ook weer naar een warenhuis om enkele manden voedingswaren in te kopen voor Megan’s mama. Van rijst tot melk, van gedroogd fruit tot bloem, van alles. En liefst dan nog in grote verpakkingen. We kiezen voor het warenhuis Woolworths, omdat we hier ook iemand kennen. Lee Urtis is net als Megan een “Born in Africa” student. Hij loopt hier in Woolworths gedurende anderhalf jaar stage. Lee heeft ook een peetouder van Born in Africa; Veronique uit Waregem, een nicht van ons. Dus willen we hem wel eens ontmoeten. Maar wegens de feestdag is hij vandaag “off”. Spijtig. Misschien proberen we morgen nog eens terug te komen.

Van Woolworths gaat het naar The Crags, de township waar Megan woont. Mama is super gelukkig met al die voedingswaren. Spijtig genoeg is Megan niet thuis; ze is voor een halve dag naar haar tante.

Kleine zus Poppy is wel thuis. Ze moet beloven die grote zak snoep te verdelen over een ganse week. Broer Maurizio is ook thuis. Maar Maurizio is gehandicapt en ligt nu te slapen. Niet storen dus…

Mama weet ons te overtuigen om rond 16 uur terug te komen, want dan zal Megan zeker thuis zijn. Vlug nog een foto van Poppy, Hilde en mama met de belofte om deze middag terug te komen.

Op slechts een tweetal kilometer van de township ligt het wijngoed Bramon. Sinds jaar en dag een vaste stek bij onze bezoeken in de Plettenberg-regio.

Hier kan je tussen de wijnranken genieten van heerlijke tappa’s. Je bestelt hier naargelang je honger één, twee of drie tappa’s per persoon. En je kan ten alle tijde bijbestellen.

Ovenvers brood, kippelever paté, carpaccio van springbok en camembert met vijgen en nootjes. Meer dan genoeg voor ons tweetjes. Uiteraard met een glaasje wijn van dit domein The Crags.

Jawel, ’t is allemaal op.

Aan de wijnranken bemerken we nog een leuke mededeling.

Zoals gewoonlijk wordt er afgerekend met de kredietkaart. Dienstertje Happy (mooie naam hé) heeft ons zeer goed verzorgd. Ze krijgt dus nog een kunstwerkje bovenop haar fooi.

Een kunstwerkje bovenop. En of Happy er happy mee is!

Bij het verlaten van BRAMON hebben we nog een leuke babbel met de manager en de receptioniste. Binnen de vijf minuten hebben we uitleg over heden, verleden en toekomst van Bramon. Hun door iedereen geroemd concept hopen ze nog jaren aan te houden. En volgend jaar hopen ze Christian, Hilde en hun vrienden zeker een paar maal terug te zien.

Voor we bij Megan aan huis gaan slenteren we eerst nog wat rond in de township.

Je weet hier echt niet waar eerst gedraaid om mooie kiekjes te verzamelen.

Ditmaal is Megan wel thuis. het wordt weer een prettig weerzien. Van haar Mama mogen we ze een half uurtje meenemen naar Decor Village en Mohair Mill. Dit is een groot magazijn an de rand van de township. Met werkateliers, textiel, mohairspinners en pottenbakkers. We mogen niet te lang treuzelen, want wegens de feestdag van vandaag sluiten ze om 16 uur.

Vlug dan maar enkele hebbedingetjes uitzoeken. Ook iets voor Mama, voor Poppie en voor Maurizio.

Ik laat de meisjes maar doen en ga intussen een kijkje nemen bij de pottenbakkers.

Echte artiesten en honderd procent geconcentreerd.

Intussen heeft Megan al een sjaal gevonden voor haarzelf…

De sjaal kiezen was niet moeilijk. Maar iets vinden voor Mama, broer en zus is een ander paar mouwen… Uiteindelijk lukt het toch, en kunnen we maar hopen dat iedereen zal tevreden zijn. We hadden graag nog een babbel gemaakt in de cafetaria, maar wegens het vervroegde sluitingsuur lukt dit niet. Jammer.

Op de terugweg naar Megan’s volgen er nog een paar fotostops. Veel tafereeltjes zijn te leuk om geen halte te maken.

We kunnen hier ook onze laatste petjes aan het kind brengen.

Wanneer we terugrijden naar B&B Bitou River maken we nog even een omweg langs Emily Moon, het restaurant van gisteren. We willen voor morgenavond een tafeltje reserveren, want dan hebben we Remi en Lieve Debacker uitgenodigd. En dit is wel een ideale locatie.

Bij daglicht ziet Emily Moon er als het ware nog mooier uit dan ’s avonds. Alhoewel alles volboekt is weet de manager voor een goede klant toch nog wel een tafeltje te versieren. Weeral chance…

Vanop het terras hebben we ook een prachtig zicht op de rivier. Deze loopt hier verder tot aan onze B&B Bitou River. In theorie zouden we met een bootje kunnen komen, want er liggen een viertal kano’s in onze tuin.

Met de kano vanaf onze tuin naar deze van Emilie Moon. Dat zie ik wel zitten. Hilde heeft het er wel iets moeilijker mee… Niet doen dus.

Vooraleer we vanavond ’t stad intrekken gaan we eerst nog ons Toyotaake voltanken. De pompisten zijn het precies al gewoon dat ze naast onze autoramen ook mijn brilramen kuisen. Goed gedaan…

In de Main Road zit er nogal wat volk op het terras van LM. Misschien wel eens proberen…

LM is een Mozambique restaurant. Maar wij zijn wereldburgers, dus kunnen we dit ook wel eens uitproberen. Hilde houdt het bij een soort pompoensoep en ik opteer voor kippenboutjes. Niet slecht maar misschien toch nog een beetje te mozambiqiestisch. Later zal blijken dat we er toch goed van slapen.

 

Het ontbijt aan ’t zwembad een half uur vroeger als naar gewoonte. Immers om 9 uur moeten we beiden bij kapster Helen zijn voor een grondige renovatie.

“Hair by Helen” ligt in een rustige wijk. Het huis is afgesloten met een elektrische poort. Aangebeld, en césamé opent zich.

Eenmaal op privé terrein komen wel twee honden af op Hilde. Gelukkig is Helen intussen in de deuropening verschenen en kan ze die beesten intomen.

Zowel Helen’s interieur als volslanke Helen zelf  doen een beetje gedemodeerd aan, maar dat doet niets ter zake. Ze is héél vriendelijk en ze levert mooi werk af.

Mooi toch?… Wel op mijn haar bedoeld hé!

Nadat Hilde’s haarbos werd gewassen, gesneden en gekleurd is Helen nu bezig met de finishing touch. Ziet er ook goed uit…

Vooraleer het ritje naar Plettenberg aan te vangen lopen we nog een Vodacomwinkel binnen in de Hoofdstraat. Mijn data krediet is (weeral) opgebruikt. De kerel in die winkel hoort het precies donderen in Keulen als ik van data krediet spreek. Hij kent alleen maar telefoonkrediet (airtime).

Eenmaal aangekomen in Plettenberg trekken we naar “Le Fournil”. Een bakkerij op zijn Frans, met annex koffieshop. De tafeltjes van Le Fournil staan verspreid over een ommuurd winkelpleintje, wat het geheel super gezellig maakt.

Het koffiepleintje van Le Fournil. Na de cappuccino trekken we voor een uurtje een verschillende richting uit. En we spreken hier terug af. In de Vodacom shop alhier ben ik in de kortste keren correct bediend. Ik kan dus weeral een paar weken verder op internet.

Op mijn wandeling door de Main Road bemerk ik toevallig de burelen van Radio Plettenberg. Ik herinner mij een bezoekje aldaar in 2013. Toen verbleef onze Nationale Wouter Deprez hier voor een jaar in Plettenberg.

Wouter verzorgde hier elke Zaterdagvoormiddag een non-stop life radio programma “Wouters kletskamer in die Republiek Suid-Afrika”.

Ik ben nog een half uurtje te vroeg voor mijn afspraak met Hilde. Dus trek ik m’n stoute schoenen aan en tert (Westvlaams voor stap) het bureel binnen. Of hier nog iemand Wouter Deprez kent? Springt er direct eentje recht… of ik misschien een Belg ben?… en of ik Wouter ken?… Ik kan beide vragen bevestigen, en het hek is van de dam. De kerel vraagt of ik een foto van hem wil maken, en deze dan in België aan Wouter wil bezorgen.

Achteraf doet de man mij plaats nemen op een soort bureaustoel in een opname studio. Voilà se… dit is de plaats waar Wouter een jaar lang vier uur per week gekluisterd zat. De kerel vraagt mijn iPhone en neemt een foto van mij in die studio. Ook tonen aan Wouter hé!

Als ik terug bij het Fournil pleintje kom zit Hilde dat al in de boekskes te lezen. We drinken onze tweede cappuccino en slenteren nog even door de winkeltjes en galerijen van het pleintje.

Kunst van achter het glas…

…en dezelfde kunst van voor het glas.

Bij B&B Bitou River aangekomen bemerken we een drietal jonge reigers op het grasperk. Prachtexemplaren.

Onze gastvrouw Sue heeft bemerkt dat we de vogels aan het fotograferen zijn. Ze komt ons stilletjes verwelkomen en fluistert dat het drie jonge reigers zijn die nog niet goed kunnen vliegen, en hier een paar dagen geleden neerstreken. Maar morgen of overmorgen kunnen ze evengoed terug weg zijn. Dus… fotografeer ze maar, en bezorg mij ook een paar van die foto’s.

Zoals in februari en ook in de vorige jaren is alles bij Bitou River tot in de kleinste details verzorgd. Pico bello…

De rest van de namiddag brengen we door op ons terras en in de prachtige tuin.  Sue weet te vertellen dat een gedeelte van de mooie bomen langs de overkant van het water een paar weken geleden ook zijn afgebrand. Het gebrek aan regen begint hier toch zwaar zijn tol te eisen.

Het is inderdaad zichtbaar dat het struikgewas en de bomen een groot stuk zijn uitgedund in vergelijking met ons verblijf in februari.

 

Gelukkig komen de vogels, net als voordien, nog van het suikerwater drinken. Sue vult elke morgen twee flessen, en tegen de middag zijn die al leeg gedronken. Dit hier is een sunbird. Prachtig vogeltje. Jammer van het tegenlicht waardoor je zijn prachtige kleuren niet kan bewonderen.

Voor het dinner trekken we in de geburen naar ons lievelingsrestaurant “Emily Moon”. Zonder reservatie lukt het niet, maar dan ken je Christian Devos nog niet. Met halve en hele foefjes maak ik de baas wijs wat hij graag horen wil, en binnen de drie minuten is de klus geklaard. Een tafeltje voor twee met zicht op de rivier en de zee. Dat laatste helpt wel niet veel, want het is reeds pikdonker. We genieten van een heerlijke steak béarnaise met een glaasje “La Vierge” Sauvignon blanc. Een tafeltje naast ons is bevolkt door een familie Duitsers; vader, moeder, zoon en schoondochter. Zij komen voor de eerste maal naar Zuid-Afrika en zijn heel tevreden met de enkele twio’s die we hen kunnen aan de hand doen. Ze hebben ook nog nooit van Amarula gehoord… we hebben er dan maar samen eentje gedronken.