Hilde en Christian Devos 2023

Na ons laatste ontbijtje in Roman Rock ga ik tegen 10 uur Herman afhalen bij Jacqueline. Tegen wij terugkomen is Cintia, één van de dienstmeiden van Roman Rock reeds onze studio aan het opkuisen. Bij navraag weet Cinthia te vertellen dat ze naast dienstmeid ook priesteres is, en voorzinger in de kerkdienst. Na wat aandringen laat ze kort haar zangtalent horen.

Intussen is Ilse, de verantwoordelijke van Roman Rock Studios, ook aangekomen om betaling en sleuteloverdracht te regelen.

Eenmaal alles geregeld en de koffers geladen vertrekken we richting de mall waar Marc Alexander zijn galerij heeft. Het is immers vanavond dat Marc hier de vernissage organiseert van artieste Yola Quinn.

Als wij eraan komen is Marc nog een en ander aan het organiseren voor vanavond.

De affiche van AWAKEN – ONTWAKEN.

De prachtige werken van die Yola Quinn zijn bijna fotografisch realistisch.  Haarfijn.

Ontwaken; de titel kon niet beter gekozen zijn.

Op de binnenkoer van de mall werd er een speelpleintje geïnstalleerd waar de kinderen hun hartje kunnen ophalen.

Leuke speeltjes voor blank, bruin en zwart.

Aan het nabijgelegen restaurant hangt een bord met de mededeling dat de kinderen op bepaalde dagen gratis mogen eten. Bij ons toch ondenkbaar? Misschien een idee voor de toekomst…

De patron van dat restaurant is op een ander bord het menu van de dag aan het optekenen. Wij wensen hem proficiat met zijn kindvriendelijk idee. Hij is geflatteerd met onze opmerking.

Er is ook een mooie fontein, en zo te zien is die ook kindvriendelijk…

En sporadisch vinden volwassenen het ook leuk.

Van hieruit gaat het naar Noordhoek. Meer bepaald naar Noordhoek Village. Een soort enclave, een mini stadje in de stad. Hier ook valt van alles te beleven. Herman heeft hier verleden jaar confituur gekocht voor een vriend. Die was er danig enthousiast van, en smeekte Herman om terug dezelfde confituur mee te brengen.

 Alleen al aan de fiets herkent Herman de winkel.

Binnenin de grote winkel hebben ze wel twintig soorten brood, en nog veel meer soorten confituur. Voor alle zekerheid neemt hij twee verschillende potjes mee… er zal wel ééntje juist zijn zeker?

De ganse Village ademt rust en vrede.

Ook hier werd aan de kinderen gedacht.

Op het open terras van Café Roux gaan we van een salade met aubergine of een salade met vijgen genieten. En daarbij een glas Liefmans on the rocks. (Soortgelijk)

En wie heeft onze Liefmans getapt?… Jawel!

Vanop ons plaatsje op ’t terras krijgen we leuke plaatjes voorgeschoteld. Hier een koppel met oldtimer side-car.

En hier twee uitpuffende dames.Hilde is van plan hier een paard te kweken…

Ze is al dertig kilo wortels gaan kopen.

“Kuthi huuu”… bij ons zou men zeggen “Koetje boe”.

Nu nog een 50 kilometer te gaan over Muizenberg, Mitchel’s Place  tot Sommerset West. In een van de straten loopt een groepje zotte trienen in balletrokjes. Twee maal kort claxonneren  en het feest breekt los.

Echt onnozele grieten, maar wel heel leuk.

Tegen 16u30 komen wij aan in onze nieuwe stek Somer Place. De Duitse baas Armin helpt ons uitpakken en overhandigt de sleutels.

Armin verzekert ons dat we hier drie leuke dagen tegemoet gaan.

En ook onze kamer mag er best zijn.

Tien minuutjes aangekomen, en daar zit Herman reeds in het lauwe water. Voor de rest van de middag houden we ons gedeisd in en rond het zwembad en de leuke tuin.

Vanavond trekken we naar het stadje Strand, ongeveer vijf kilometer hiervandaan. We hebben een tafeltje besproken in Restaurant “De Brasserie” van de Belgische wijnbouwer Joup Van Almenkerk. Momenteel uitgebaat door zijn vriendelijke dochter Annelies.

We bestellen voor een keer allemaal hetzelfde. Kingklip au beurre blanc. Daarbij een flesje witte wijn; uiteraard een Sauvignon blanc Almenkerk. Om 22 uur bereiken we terug onze Somer Place. Nog wat internetten, lezen, en bedje in… hasta mañana!

Om 7 uur in de morgen is de hemel reeds aan het opklaren. Dat belooft voor vandaag…

Regelmatig komen hier schoolklassen voorbij. Alle kinderen voorzien van zwemkledij. Iets verder gaan ze in de open zee zwemmen.

Vandaag hebben we een uitstap naar Hout Bay gepland. Maar hiervoor moeten, of liever gezegd mogen we vanaf Noordhoek door de 9 kilometer lange Chapman Peak. We nemen niet minder dan 114 bochten en na elke bocht worden we verrast door een adembenemend landschap.

Nu en dan dubbelen we sportievelingen die de Peak per fiets afleggen.

En na elke bocht wil je wel een fotostop maken.

Kaapstedelingen beweren dat Chapman’s Peak Drive niet alleen tot één van de mooiste plekken in de West Kaap mag gerekend worden, maar zelfs tot de mooiste routes ter wereld.  T e r   w  e r e l d !!!   Is dat nationalistische opschepperij of is Chapman’s Peak echt nóg mooier dan het uitzicht van Signal Hill of Lion’s Head? We laten dit in het midden.

Chapman Peak uitrijden is Hout Bay binnenrijden.

 Een bezoekje aan de haven loont hier wel de moeite.

We wandelen tussen de bootpontons. Op meerdere plaatsen is men de bakken aan het triëren om in de boten te laden voor de volgende afvaart.

Tussen de boten zien we regelmatig groepjes zeehonden turnoefeningen maken.

Ze zijn dol op de visrestjes die van de boten terug in zee worden geworpen.

Er taan tientallen souvenirkraampjes opgesteld aan de ingang van de haven. En het publiciteitsbord is een rustplaats voor de vele meeuwen.

Van geboetseerde beeldjes tot beschilderde struisvogeleieren; je kunt het niet bedenken.

Deze juffers zijn begeisterd van een houten giraffe…

Hilde helpt hen bij het maken van hun keuze.

Aan het buitenterras van restaurant “Mariners Warf” is het hoogtij voor de meeuwen.

Ze komen etensrestjes pikken uit de uitgestoken hand van een klant.

En Hilde stond er bij en fotografeerde er naar.

Op het ponton tegenover zit een zeehond om hapjes te smeken bij een visser.

Bij nader toezicht schijnt dit een toerismelokker te zijn, die mits een fooi de zeehond allerlei kunstjes laat opvoeren.

Hier ook al gele hesjes…

In één van de verschillende visfabrieken zijn dames druk in de weer met vis versnijden en kuisen.

Ook hier zitten tientallen meeuwen reikhalzend en kokhalzend te  wachten  op het emmertje visafval dat elk ogenblik kan komen.

Vooraleer van hier te vertrekken heb ik nog een aangenaam gesprekje met een vissersbaas.

Nu nog efkes naar het stadcentrum van Hout Bay. Daarvoor moeten we een stukje door de township.

Ook hier weer mooi beschilderde muren.

Hun inventiviteit is onuitputtelijk.

Een vuile hangaarmuur toverden ze hier om in een leuke, luchtige magazijnwand.

Nog een voorbeeld van hun grenzeloze inspiratie.

In het centrum lopen we langs in koffiehuis/restaurant Allegria. Toen we een paar jaar na elkaar op self-catering waren in Hout Bay kwamen we hier elke dag ontbijten.

De Italiaanse patron David Vigliotti en zijn echtgenote Natasha herkennen ons onmiddellijk en zijn zo blij ons terug te zien.

Voor kinderen die met hun ouders naar Allegria komen liggen er altijd een pakje tekenbladen en kleurpotloden ter beschikking. Als ze dan een mooie tekening gemaakt hebben mogen ze die ophangen aan een dikke pilaar in het restaurant. Luc, onze medereiziger van verleden maand heeft hier verleden jaar een prachtige tekening gemaakt van Bob & Babette, en mocht deze hier ook ophangen. Patron David is overtuigd dat die tekening er nog tussen hangt, maar we kunnen ze nergens vinden.

David blijft danig zelfverzekerd dat hij Luc’s tekening de laatste dagen nog gezien heeft. Hij haalt een gans pak verwijderde tekeningen uit een schuif, maar ook daarin geen Bob & Babette te vinden. Spijtig. Intussen hebben wij een Spaghetti carbonari besteld, die heerlijk smaakt. Echt Italiaans.

Op het buitenterras zit een groepje Italiaanse wielertoeristen een frisdrankje te nippen. David komt mij vragen om een groepsfoto te nemen. Uiteraard graag gedaan. Jammer dat ik hier geen rennerspetjes bij de hand heb.

Intussen is Natasha komen vragen om ook een foto met haar vriendin te nemen. Bij zo’n lieve vriendin wil David ook op de foto.

Om te eindigen vragen we een ober nog een foto te maken van ons vier.

We rijden nu terug naar Simon’s Town. In onze Roman Rock studio zijn twee kuisdames druk in de weer om de verschillende studios op te frissen. Dit verdient weeral een foto.

Zoals gisteren afgesproken met Jacqueline gaan we rond 19 uur aanbellen om Herman op te halen. Hij opent zelf de deur en begroet ons enthousiast. Hij heeft een comfortabele vliegreis achter de rug en is er klaar voor om er een drietal weken met ons in te vliegen.

Na een flesje Poncraz gekraakt te hebben bij Jacqueline begeven we ons  naar “The Lighthouse”, waar we eergisteren ook al waren.

Twee maal mosseltjes, één maal bouillabaisse en éénmaal Pork Belly. Alles heel lekker.

Volgens Jacqueline nog beter dan Zeeuwse mosselen. We beleven een gezellige avond met leuke gesprekjes en lekker eten. Tegen 22 u zetten we Herman en Jacqueline af, en trekken wij terug naar onze Roman Rock. Morgenvoormiddag gaan we Herman afhalen ten huize Jacqueline, en trekt hij met ons op voor de volgende drie weken.

Vandaag donderdag. Als we in Waregem vertoeven proberen we elke donderdag tussen 16 en 17 uur naar Woonzorgcentrum “De Meers” te trekken. Daar verblijven Jan Callens en nog een paar bekenden. En op donderdag komen steevast een vijftal vrienden daar op bezoek. Het wordt elke keer een leuke boel. En vandaag hebben ze ons deze mooie foto doorgemaild. Hartelijk dank beste vrienden. Binnen een viertal weken trachten we er ook weer bij te zijn. Tot dan…

 

Vanmorgen kijken we terug op een blauwe Oceaan. Terug Afrikaans weer. Hopelijk voor een tijdje…

Elke nacht komen honderden grote zwarte vogels overnachten op de immense boulder (kei) in de Oceaan juist tegenover ons.En rond 9 uur vertrekken ze in groepjes van 20/30 naar een andere bestemming. Om ’s avonds vanaf 19 uur terug te keren. De naam van die vogels kan ik nergens achterhalen. Iemand van de bloglezers die een idee heeft welke vogels dit wel zijn?

Mooi spektakel…

We trekken vandaag enkele uurtjes uit om Kalk Bay te gaan verkennen. Als we onze studio verlaten krijgen we de groeten van een buur. Een laatbloeier.

Het vissersdorp bevindt zich naast Muizenberg, en is bij uitstek het schattigste vissersdorpje van de West Kaap. Een van de eerste eyecatchers  is het Kalk Bay Theatre in de Main street. De mooie kerk werd omgedoopt in een theater waar bijna dagelijks de mooiste stukken worden opgevoerd.

De zon glittert tegen de puntige torentjes van het theater.

In de talrijke shops springt weeral de mooie manier van presenteren in het oog.

Wie het kleedje past, trekke het aan. Een winkeljuffer helpt een toekomstige klant bij het aanpassen van een kleedje.

ARTVARK is een super kunstgalerij. In zeven verschillende zalen wordt je telkens verrast door kunst in al zijn facetten. En na de zevende zaal bereik je een terras met koffieshop.

Zaal 1…

Zaal 2…

Zaal 3… En zo gaat het maar verder.

Nee nee… dit is geen kunstwerk. Op het buitenterras bestellen we een cappuccino.

En dan maar terug naar de vele winkeltjes. Hier een combinatie van antiek en boeken. Alleen al de manier van presenteren trekt ons naar binnen.

Dit ziet er ook een aantrekkelijke keet uit…

Welke hond zou hier zijn jongen terugvinden?

Deze meisjesrug trekt wel aan om eens naar de verdieping te gaan…

’t Is hier precies een spiegelpaleis.

Spiegelpaleis met enkele leuke trekjes.

Nog wat kaartjes posten voor ??? en voor ??? en voor ???…

7 miljoen dingen te doen in Kalk Bay. We zijn nog voor een tijdje zoet.

We gaan een lichte lunch gebruiken in Sirocco Café. We mogen binnen in een treinwagon lunchen, maar we verkiezen toch het buitenterras. Want vandaag is het heerlijk weer.

We eten een portie inktvis in tempura. De frietjes zijn veel te gezouten, maar dat nemen we er bij. Het kon erger zijn.

Aan ons tafeltje hebben we zicht op de St Georges Street, en het valt ons op hoe weinig oude auto’s er nog rijden in Zuid-Afrika In tegenstelling met vijf à zes jaar geleden.  Regelmatig raast er ook een super-de-luxe bolide door de straat.

Morgen kom onze vriend Herman De Clercq ons vergezellen. Het wordt de 6e of misschien zelfs de 7e maal dat we enkele weken samen optrekken in Zuid-Afrika. Herman is hier in Simon’s Town bevriend met een dame, Jacqueline. Vroeger ook met haar echtgenoot André, maar die is spijtig genoeg twee jaar geleden overleden. Jacqueline gaat morgen Herman afhalen aan de airport van Cape Town. Maar we willen één en ander afspreken om samen iets te organiseren voor Herman’s eerste avond. We gaan dus even binnenwippen ten huize Jacqueline. Toevallig staat ze aan het venster als we oprijden. Ze is juist een babbeltje aan het slaan met haar buurvrouw Fran. (Fran staat links aan het venster en Jacqueline rechts). We zitten uiteindelijk toch een uurtje daar, want er valt wel een en ander te vertellen over het verlopen jaar.

We wonen reeds drie dagen op enkele honderden meters van Pinguïn Land Boulders Beach, en we zijn er nog niet langs geweest. We gaan dit nu vooralsnog goed maken.

Na enkele honderd meter stappen krijgen we al de eerste pinguïns in zicht.

Telkens weer een leuke ervaring om met die lieve diertjes kennis te maken.

Dicht bij die grote kei rotsen (boulders) zijn er steevast enkele groepjes op te merken.

Een schitterend stukje National Geographic.

In Boulders Beach hotel gaan we een apérootje drinken. want op onze studio is de voorraad uitgeput.

Geproefd en goedgekeurd.

Vanop het Cafébalkon hebben we uitzicht op de parking. Speelt zich daar een mooi tafereeltje af tussen een kindje en een pinguïn die zijn territorium is te buiten getreden.

Hilde is er intussen bijgekomen. De mama van de kleuter en de babysitter Poseren graag even voor haar I-Phone lens.

Met een knuf van de juf verlaten we de scene.

Tien minuutjes wandelen naar onze studio Roman Rock. Met onderweg nog enkele fotostops.

Bijna thuis bemerken we dat de wind al goed zit voor morgen.

Voor het dinner weet Hilde een croque monsieur met champignonsoep op tafel te toveren. Met een glaasje H2O. Zalig!

Deze morgen ziet het er over 180 graden somber en grijs uit. En het regent nog ook. Maar we laten het niet aan ons pas gewekt hart komen. Hilde heeft lekkere koffie gezet, en de muesli met yoghurt en fruit smaakt lekker. Wegens het slechtere weer houden we ons deze voormiddag gedeisd op onze mooie studio.

Even voor de middag zijn regen en wind wat gaan liggen, en trekken we toch naar het centrum van Simon’s Town. Bij dit weer ziet de St Georges Street er ook iets minder aantrekkelijk uit.

We lopen langs de kraampjes op het grote Jubilee Square. Het is op dit plein dat een bronzen beeld staat van de merkwaardigste inwoner van de stad. De hond, Just Nuisance was de mascotte van de mariniers tijdens de tweede wereldoorlog.

De affectie voor het dier ging zo ver dat het beest zelfs officieel werd ingeschreven op de bemanningslijst van de schepen. Toen de hond in 1943 stierf kreeg hij zowaar een militaire begrafenis met een eresaluut als kers op de taart.

We slenteren door de leuke winkeltjes en galerijen. Een mix van mooie kledij tot simpele hebbedingetjes. Van mooie kunst tot kitsch.

Dit winkeltje puilt uit van allerlei prularia. Je wordt er bijna duizelig van.

Na al die jaren zagen krijg ik misschien eindelijk mijn militair kostuum. Ik heb de indruk dat Hilde het verdoken heeft gekocht, want als we de winkel verlieten had ze een zakje onder de arm. Misschien word ik op 25 mei of 6 december wel wijzer.

En als ik dat kostuum krijg, dan krijgt Hilde op 9 oktober dat hoedje.

Om 13u30 gaan we een lunchke nemen in het mooie “Light House Café”.

Aan de sympathieke ober Phillip bestellen we mosseltjes voor Hilde en voor mij kingklip in bietenpuree.

Om naar het toilet te gaan moet je door een superlange gang. Het is op een ludieke manier aangeduid.

Ook de aankondiging aan het damestoilet steekt de humor niet onder stoelen of banken.

Bij de afrekening krijgt Phillip er een “Wiske” bovenop.

Bij het verlaten van Light House Café begroeten we nog de patron. Die was aan het babbelen met een ouder koppel, en we worden direct in het gesprek gemengd.

Wat een lieve mensen. Ze zijn beiden een stuk in de tachtig, en ze zijn van Kalk Bay naar hier gekomen met de fiets. (ongeveer 15 kilometer). Elaine en Colin Silove komen uit Engeland, maar verblijven elk jaar voor vijf maanden in Kalk Bay. Het zijn fervente fietsers, maar ook kunstminnaars.  Chapeau!

Ik vertel hem dat zijn kop mij geweldig doet denken aan een Belgisch expressionistische schilder. Colin antwoordt flegmatiek; “toch niet aan Raveel zeker?”. Hij is dus wel degelijk een kunstkenner.

Eenmaal terug in St Georges street bemerken we een bouwvallig huis, dat afgespannen werd met een met palmbomen versierde doek, en met volgende tekst; “What do you imagine this neglected building could become?” Wat stelt u zich voor wat er met dit verwaarloosd gebouw kan gebeuren?”  Er zijn al enkele reacties op geplaatst…

En op die reacties komen dan nog reacties. Al of niet in een ander kleur. Maar het idee op zich vinden we niet slecht; een voorbeeld van inspraak voor de burger. Misschien ook eens lanceren bij ons…

In een winkeltje met annex atelier zijn een paar mannen druk in de weer met leder in al zijn vormen te bewerken.

De collega is gaatjes in een broeksriem aan het uitstansen.

In het volgend galerijtje worden we verrast op een Pollock-achtige schilderij. Of misschien is het een werk van onze Waregemse kunstenaar  Denis de Gloire?

Het is intussen bijna 6 uur. We gaan een (smakeloos) glaasje wijn drinken bij Fran’s place aan het strand.

Boven de toog hangt er een groot schilderij. De dame rechts op het schilderij zou Fran moeten voorstellen.

Dit is de echte Fran.

Ter vergelijking nogmaals een close-up van de geschilderde Fran. Er zijn inderdaad trekjes terug te vinden.

Van bij Fran gaat het terug naar onze studio met zicht op de grijze zee. En dit voor de rest van de avond. Hilde weet weeral met een minimum van ingrediënten het maximum van onze smaakpapillen te bevredigen. Voor de rest een rustige avond. Echter wel nog met twee leuke intermezzo’s. Eenmaal zoonlief Mehdi vanuit Cannes. Hij is daar zakelijk aanwezig op de MIPIM vastgoedbeurs. Even later kleinzoonlief Emile met vriendin Charlotte vanuit Waregem. Op die manier blijven we bij met het reilen en zeilen in Belgenland. Tot morgen!

 

Ontwaken in de pletsende regen. Dat voorspelt niet veel goeds voor vandaag. We ontbijten samen met onze Ierse kennissen Ann en Brendy. Zij waren van plan om deze voormiddag te gaan golven, maar dat plan zal waarschijnlijk in de regen vallen.

Tegen 10u30 hebben we afscheid genomen van Luc en Hilde, en kunnen we de baan op voor 200 kilometer richting Simon’s town.Niet alleen de regen speelt ons parten, maar ook de wegenwerken. Om de haverklap worden we opgehouden, met ellenlange files tot gevolg.

De anders zo mooie lucht is nu somber en grijs.

Zelfs onze benzine pompist kan er moeilijk om lachen. Spijts hij een petje kreeg.

Als we na bijna twee uur Simon’s Town naderen begint de lucht toch ietsjes op te klaren.

Op de grens tussen Glencairn en Simon’s Town is men reeds twee jaar aan de gang met het bouwen van een nieuwe mall; Harbour Bay Mall.

Deze maquette aan de ingang van de mall geeft een beter inzicht op deze mega realisatie.

Op FaceBook had ik gelezen dat kunstenaar Marc Alexander zijn galerij in ’t Kommetjie verlaten heeft, om zijn intrek te nemen in deze Harbour Bay mall. En inderdaad… reeds in de tweede gang die we doorlopen staan we voor “The Studio Art Gallery”.

In de twee vorige locaties (Kalk Bay en ’t Kommetjie) die Marc betrok was er alleen plaats genoeg om zijn eigen werken te exposeren. Hier echter beschikt hij over twee verdiepingen en heeft hij dus ruimte zat. Zodoende kan hij ook het werk van enkele gast artiesten presenteren.

Momenteel toont hij werken van twee gast artiesten.

Maar vrijdagavond is er een vernissage van de werken van een zeer gerenommeerd schilder. En hiervoor stopt Marc ons een uitnodiging toe. Uitnodiging waar we spijtig genoeg niet zullen kunnen op ingaan, want vrijdagmorgen reeds vertrekken we richting Sommerset-West.

Misschien geen grote kunst, maar toch wel een lief hondje. We verlaten Marc met de belofte dat we toch zullen proberen vrijdagmorgen nog eens binnen te wippen. Al was het maar om een kleine pré-vernissage te organiseren.

Recht tegenover de galerij van Marc ligt SAV Café-Restaurant en het is bijna 14u30. Vanaf nu zou een hapje best kunnen…

Binnen in het café-restaurant verlies je alle voeling met de tijd.

We bestellen één surf & turf (combinatie van rood vlees en vis) om met twee te delen. En daar hebben we meer dan genoeg aan.

Onze locatie in Simon’s Town is wordt een selfcatering. Geen B&B dus. Dit wil zeggen dat we zelf voor het ontbijt en eventuele andere maaltijden moeten instaan. Nog steeds in onze Harbour Bay Mall wippen we in de voedselafdeling van Woolworths binnen. Broodjes, boter, confituur, leverpastei, soep in pakjes, muesli, water, fruitsap, en, en, en…

Onze selfcatering “Roman Rock Studio” ligt iets over het centrum van Simon’s Town. Als we het stadje doorrijden komen we, net als altijd, onder de indruk van de schoonheid van de hoofdstraat, de St Georges Street. Maar nu mogen we hier niet talmen, want om 16 uur hebben we afspraak met Ilse van het verhuur bureau.

En dit is hem dan; onze studio voor vier dagen, de Roman Rock. We beschikken over de volledige oppervlakte van de tweede verdieping.

Met een mooi uitzicht op de False Bay in de Indische Oceaan.

Linkse dubbele venster is ons salon, en de rechtse venster is het slaapgedeelte. We beschikken ook over een kleine keuken en uiteraard over een badkamer. We voelen ons hier direct in ons nopjes. Zodanig zelfs dat we hier niet meer buitenkomen vandaag. Hilde weet uit haar pakjes en zakjes van Woolworths een gerechtje te bereiden om “U” tegen te zeggen. Ondefinieerbaar maar super lekker.

Het is vandaag de tweede maandag van de maand. Dit wil zeggen onze JOK beleggingsclub vergadering. Dat verdient een Face Time verzetje. Voorzitter Luc roept mij op, en weet de belangrijkste punten van de agenda in een paar woorden uit te leggen. De vergadering is ten huize van Erik, en intussen is zijn vrouwtje Annie in beeld gekomen. Zij weet te vertellen dat ze voor al de knapen van de vergadering nog een Irish Coffee mag klaarstomen. (Het stomen is in werkelijkheid flamberen) Vriend Xavier komt ook nog in beeld. Binnen anderhalf uur slaat zijn klok op 79 jaren, en daar zal misschien een tweede Irish op getikt worden. Santé in ieder geval. Vanop 10.000 kilometer.

Voor degenen die de reacties niet lezen van deze blog wil ik hierbij toch graag nog even de reactie van Xavier herhalen, in verband met onze twee misvieringen van gisteren.

Ik ben zondag ook naar de kerk geweest : voorbereiding van de komende eerste en plechtige communies én een zeer goede homilie van onze nieuwe deken. Maar niet veel volk!

Ik begrijp ten volle Christian dat de kerkelijke diensten in Zuid Afrika aantrekkelijker zijn : de authenticiteit en de warmte druipen ervan af…Maar ik denk dat het vooral die Afrikaantjes zijn, die zo echt, vol muziek en waarheidsgetrouw overkomen…en wij : zo op onszelf en koel.  Dank Xavier voor deze mooie reactie. En geniet van uw verjaardag!

 

 

 

We hebben ons ontbijt met een half uurtje vervroegd. Het is immers  zondag en  we willen wel hier of daar een eredienst meemaken. Elisabeth, de keukenhulp van Ballinderry, weet de weg uit te leggen naar een typisch Afrikaans kerkje. Een zogenaamd klap kerkje. Een kerkje waar de gelovigen constant in de handen klappen. We gaan op zoek en de uitleg van Elisabeth klopt. Aan het kerkje staan een paar dames die vertellen dat we een half uurtje te vroeg zijn, maar laat dit geen probleem zijn. Want binnen een paar minuten beginnen deze dames met een zang- en dansstonde te leiden voor de jeugd.

Tegen we goed en wel in het kerkje binnen zijn is de jeugd reeds aan het zingen.

Ze zijn allemaal super geconcentreerd.

Na een half uurtje is het optreden afgelopen en gaat iedereen nog een tiental minuutjes naar buiten. Daar zijn zopas enkele  ereleden van de A G S  kerkgemeenschap aangekomen. Ze laten uitschijnen dat ze zeer vereerd zijn ons te mogen ontvangen. Met verontschuldigingen omdat de dienst slechts een dik half uur zal duren (Oef). Vandaag hebben ze immers het jaarlijks congres voor de hogere instanties van hun gemeenschap.

Deze steen moet een groot gedeelte van die congregatie voorstellen.

De pastoor en de diakens zijn zeer geïnteresseerd in onze Katholieke godsdienstbeleving in België.

Ik vertel de pastoor dat mijn beste vriend voorzitter is van de Kerkfabriek in onze stad. Misschien kan ik hem wel eens laten overkomen naar Robertson. Xavier, bij deze ben je verwittigd.

Intussen is de echtgenote van de pastoor ook aangekomen. In de AGS kerk in Zuid-Afrika mogen de priesters huwen. Mevrouw van de pastoor is ook vereerd ons te mogen verwelkomen.

Het is bijna 9u30. Vlug nog een paar kiekjes van enkele kindjes van de dansles.

In de kerkdienst houdt de pastoor zich veelal op de achtergrond, terwijl een dame de gebeden voorleest.

Als naar gewoonte zijn de gelovigen één en al aandacht.

Wat een mooie kapsels hebben die jonge meisjes…

Voor de baby’s is het wel iets moeilijker om zich te concentreren.

Het doet er niet toe tot welke gemeenschap we behoren… we hebben allemaal dezelfde Lord (God). We geloven allemaal in Jezus.

En dan plots… is de dienst afgelopen. De congregatieleden moeten aan hun congres beginnen, en de gelovigen kunnen huiswaarts. Buiten aan de kerk hebben we nog een paar gesprekjes, al dan niet met een foto.

We willen terugrijden, doch horen uit de tegenover liggende kerk gezangen galmen. Dit is een kerk van de URC (United Reformed Church) gemeenschap, doch de man in de straat noemt dit de “horloziekerk”. De vierkante toren heeft op elke kant een uurwerk, en alle vier de uurwerken geven een verschillend uur aan.

De dienst moet hier al een tijdje aan gang zijn, en we sluipen zo discreet mogelijk de kerk binnen.

De Pastor is juist begonnen aan zijn predikaat. Volledig in het Afrikaans. Wij begrijpen er een (groot) gedeelte van.

Bijna alle kerkgangers hebben een bijbel bij. Regelmatig vallen ze de predikant in de rede met psalm x, y of z.

Op het einde van deze kerkdienst mogen de geüniformde congregatieleden om beurten een tekst voorlezen. En dat was het dan.

Vooraleer onze uitstap aan te vatten wippen we nog even binnen in Ballinderry om bij Luc en Hilde nog wat informatie in te winnen over Mc Gregor.

Parish, de Ballinderry mascotte, springt van Hilde’s schoot naar deze van Luc. Altijd in goed gezelschap dus.

We rijden twintig minuutjes om het piepkleine dorpje Mc Gregor te bereiken.

Inderdaad… where time stood still.

Ons eerste afstapje brengt ons bij de pottenbakkerij Mill Stone Pottery.

Verleden jaar waren we hier ook. Het wordt dus een leuk weerzien met Paul de Jongh.

Onze pottenbakker is hier zeven dagen op zeven aan het werk om aardewerk en terracotta te boetseren en om te toveren tot hoogstaande porseleinen kunstwerkjes.

Momenteel is hij op de draaitafel een grote schaal aan het bijwerken.

Paul staat bekend om zijn zeer delicaat en fijn porselein werk, met behulp van de traditionele kobalt blauw en wit van de klei als decoratie.

Hij onderneemt veel opdrachten met behulp van het volledige spectrum van klei en glazuren.

Als finishing touch komt Paul’s signatuur op elk stuk.

Potten, schalen, tassen… het atelier staat overvol.

We bemerken ook een prachtige kunstfoto van Paul. Bij navraag geeft hij ons de raad om zeker eens de fotogalerij iets verderop te bezoeken.

Naast de Mill Stone Pottery staat dit mooie huis. Hier woont onze pottenbakker, samen met zijn vrouw Nina en dochter Sarah.

Op raadgeving van Paul verplaatsen we ons een boogscheut naar de studio van Italiaans fotograaf Dani.

Je denkt in een kapel binnen te komen, maar ’t is wel degelijk een galerij.

Italiaan Dani is de eigenaar, uitbater en fotograaf van “La Galleria”. Een innemende sympathieke man. Hij heeft deze galerij en aanpalende woning drie jaar geleden gebouwd, maar momenteel stelt hij alles te koop. Nog maar eens andere oorden opzoeken…

Zijn foto’s echter, zowel kleur als zwartwit zijn toppers.

Ik zou alle foto’s willen fotograferen, maar dat zijn uiteraard dingen die je niet doet. Ik vraag Dani of ik twee foto’s mag fotograferen, en dat mag.

In de Main road lopen we nog een bric à brak winkeltje binnen.

Hier ook is alles leuk uitgestald.

Recht tegenover het winkeltje zien we een klein restaurant/cafétaria. “51” is de naam. Een kleinigheidje voor de maag zou wel kunnen.

Philippe (r) en zijn chef (l) verwelkomen ons. We houden het klein en bestellen ons beiden een toast. Hilde met zalmpastei en voor mij snoekpastei.

Philippe beveelt ons een flesje Sauvignon Blanc aan.  Op het moment dat we beiden (?) willen van nee knikken, bemerken we het etiket. Bovenaan “Bemind” en onderaan de fles “Wyne gemaak uit liefde”. Wie kan daar nu aan weerstaan?

 Er hangen hier ook enkele mooie kunstwerkjes…

… ook enkele minder mooie…

Aan het tafeltje naast ons zit een eenzame dame zich stierlijk te vervelen. Enig gezelschap is haar koffietje en haar I Pad. Ik wil haar een beetje uit haar lijden verlossen, en ga voorzichtig een gesprekje aan. Nee, nee… ze is geen weduwe. Haar echtgenoot neemt vandaag deel aan de Cape Argus in Kaapstad. Dit is misschien wel het grootste fietsspektakel ter wereld. Dit jaar 35.000 deelnemers. Zij logeert met haar man hier in Mc Gregor, omdat alle hotels in Kaapstad uitverkocht waren. Op het eigenste moment dat ze dit verhaal doet krijgt ze een oproep van manlief met de melding dat hij goed is aangekomen. Op ongeveer de 22.731e plaats.

Na een uurtje verlaten we de “51” met een goed gevoel.

Bij het naderen van Robertson passeren we de township. En weeral bekruipt ons de goesting om eens binnen te rijden. En weeral kunnen we die goesting niet bedwingen. ( Volgens Hilde mochten die twee laatste zinnen in het enkelvoud gestaan hebben)

Aan nummer 68  worden we al welkom geheten.

Meer en meer van de huisjes zijn schilderijtjes geworden. Een inventieve manier om de somberheid te doorbreken.

Waarschijnlijk is Nr 42 en Nr 44 door dezelfde hand bewerkt.

De leuke jochies zijn ook al weer van de partij…

Alleen maar lachende gezichtjes.

Mama met baby is noodles komen kopen…

Je gelooft het niet… in de township is er ook een Ouetehuis = Verpleeghuis.

Intussen is het weeral aan ’t regenen. Toch geen weer als andere jaren…

Als we in onze Ballinderry aankomen is Hilde (niet mijn hilde maar Hilde Keukenprinses) reeds druk in de weer met het souper van vanavond.

Parish staat meewarig te schooien… heb je niets mee voor mij?

We hebben inderdaad aan Parish niet gedacht. Het enige dat we hem kunnen schenken is een rennerspetje. Maar zo te zien is dat nu ook het ideale geschenk niet voor een boeboe.

We zijn vanavond slechts met vier om hier te souperen. En je gelooft het niet; het andere koppel zijn twee Ieren, Brendy en Ann, die we hier verleden jaar ook ontmoet hebben. Als dat niet leuk is…

Als voorschotel heeft de prinses ons een kaassoufflé met een slaatje van vijgen en gerookte bacon.

Hoofdschotel wordt verse zalm met ratatouille en aardappeltjes.

Sommelier Luc komt informeren bij Brendy naar zijn bevindingen over de wijn.

 

Komt nog een bavarois met gerookte druiven. Is dat niet een beetje van het goede te veel? Maar ’t is toch superlekker. Dit wordt dan het besluit van weeral een mooie dag.

Na een half uurtje op de kamer krijgen e nog een FaceTime oproep van dochter Caroline. Met nieuws van Waregem, van de familie, de vrienden en… van alles wat. Het is allemaal positief nieuws, dus gaan we nu nog wat beter slapen.

Voor wie dat wil begint het ontbijt in “Ballinderry” met een glaasje bubbels. Wij slaan dit altijd af, maar te zien aan de verzameling Champagnekurken moeten er wel een aanzienlijk deel klanten zijn die dit wel lusten.

We hebben beslist om een uitstapje te maken naar Montagu, ongeveer 30 kilometer hiervandaan. Elke zaterdag is daar immers een openluchtmarkt. Bij het buitenrijden van Robertson ligt er een township. We riskeren ons om enkele van de straatjes in te rijden. Sommige huisjes zijn echte kunstwerkjes.

Voor alles een oplossing…

Wachten op de trein die niet komt…

We rijden langer dan een uur over de dertig kilometer. Tot vier maal toe worden we gestopt voor wegenwerken. Op de markt zelf gaat het er gemoedelijk aan toe.

De meest uiteenlopende zaken tracht men hier aan de man (of vrouw) te brengen.

Niet alleen streekproducten, maar ook allerhande huis- en tuinspullen.

Voor Papa het moment suprème om zoonlief en diens beste maat in beeld te brengen.

En poseren maar!

Dit ziet er een leuke kapoen uit…

Ook hondjes hebben hier soms leuke ontmoetingen.

In de straat tegenover het marktplein beleven we ook een leuk tafereeltje. Broer en zus zijn elkaar op leuke manieren aan het plagen.

Broer wil wel even poseren voor de foto.

We lopen binnen in het Toerisme Bureau. Komen die twee snuiters toch wel achter zeker… Maar wat blijkt? Hun mama is poetsvrouw in het bureau. Vandaar.

Dit verdient een foto met Mama.

Intussen is Hilde twee petjes gaan halen in de wagen. Wat zijn Broer en Zus daar fier mee.

Nog een laatste foto, ditmaal met Hilde erbij.

En nog eentje met Mama ook. Zij is zo gelukkig met die petjes voor haar bengels.

We gaan een koffietje drinken in de Italiaanse Pizzeria Piccolo Tesoro. (Kleine Schat)

We zitten op het buitenterras. Bij een toiletbezoekje bemerk ik echter de herkomst van die naam Piccolo Tesoro. Inderdaad, een schattig interieur.

Rond de middag rijden we doorheen de wijnlanden terug naar Robertson.

We passeren  wijnhuis Arabella, de wijn met een paard in hun logo. In de weide aan het domein lopen dan ook enkele prachtige viervoeters.

Wij kiezen voor het domein Van Looveren.  We weten dat ze hier in Restaurant Christina’ s een kleinigheidje kunnen serveren. Zowel in de tuin, het terras of het restaurant. Al naargelang het weer.

Wij kiezen voor het terras.

We willen het sober houden. Hilde bestelt alleen een soepje, en ik vraag of we een pizza mogen delen. Uiteraard mag dat, en ze zullen een tweede bordje bijzetten voor Hilde.

Ik denk dat ze in de keuken moeten gedacht hebben dat de pizza diende gedeeld te worden door vier personen. De mastodont heeft een diameter van naar schatting 40 centimeter. Hilde eet ook enkele stukken, doch uiteindelijk blijft nog bijna de helft over. Maar al bij al is hij héél lekker.

 

Dit is Christina. De dame met de grote… pizza’s.

Voldaan, en met de doggybag op de rug trekken we naar onze auto.

Ballinderry geeft elke avond aan de gasten de kans om te blijven dineren. Met één uitzondering; de zaterdagavond. Dus kan gastvrouw Hilde het deze namiddag wat rustig nemen. Samen met mijn Hilde bekijken ze hier herinneringen op de I-Pad.

Omdat gastheren Luc en Hilde vrij zijn vanavond besluiten we om samen met hen te gaan souperen. Na een kort overleg beslissen we naar “The four cousins” te gaan. Dit is ook een restaurant van het wijnhuis Van Looveren, maar het ligt in het centrum van Robertson.

Four cousins and two Hilde’s.

We houden het bij één enkele schotel, en we nemen elk iets verschillend. Alleen voor het glaasje Chardonnay Four Cousins hebben we allemaal dezelfde smaak. Rond 22 u leveren Luc en Hilde ons feilloos af bij Ballinderry.

Inderdaad… onze laatste déjeuner in bloemenzee…

Onze wegen met Jan en Christiane scheiden ook. Zij trekken naar Stellenbosch, terwijl wij de richting Robertson kiezen.

Jan en Christiane zijn nogal tijdsgebonden wegens een afspraak in Stellenbosch. Zij verlaten ons onmiddellijk na het ontbijt. Daaaag… tot een volgende.

Lidwien vraagt nog om iets in het gastenboek te plaatsen. Maar het gastenboek is een balk in het overdekt terras.

Ik laat mij niet pramen…

… en ik voeg nog een Wiske toe aan onze namen.

Saluu Frans, saluu Lidwien. Hopelijk tot later.

Onze weg leidt over de imposante Sir Lowry’s pass. Deze pass werd gebouwd vanaf 1821 en was volledig voltooid in 1828. De arbeiders die de pas aanlegden waren stuk per stuk gedetineerden en/of terdoodveroordeelden. In 1958 werd de pass uitgeroepen tot Nationaal Monument. Rond 1984 werden bepaalde delen uitgebreid naar vier rijstroken.

Onderweg zijn er een paar uitkijkposten aangelegd, van waaruit we oneindige vergezichten aangeboden krijgen.

Volgend spektakel is Villiersdorp en de Theewaterkloof dam.

De zandvlaktes doen onwillekeurig danken aan de Namib woestijn in Namibië.

Wat een afwisseling in het decor. Tien minuutjes later rijden we door appelstreek Elgin.

Vermits we midden in het pluk seizoen  zitten loont dit wel een stop.

Tientallen loonwerkers plukken, triëren en sorteren de appels.

Het grootste deel van de oogst is bestemd voor export naar Amerika. Maar België is ook een grote afnemer.

De baas van de plantage komt langs. Ik mag gerust verder filmen en fotograferen.  De arbeiders verstoren in hun werk mag echter niet. Maar dat zou ik ook niet durven.

Enkele kilometer voor onze eindbestemming Robertson passeren wij het ” DIE PAMPOENSTALLETJIE”

Pompenen in alle mogelijke formaten, geuren en kleuren.

Allemaal prachtig gepresenteerd.

Bijna abstracte schilderijen.

Hilde tracht enkele van die pompoenen te vangen in haar I-Phone.

In het pompoenwinkeltje spelen we een imitatiespelletje met een heel leuk kereltje.

We kopen een bakje verse vijgen. Straks trekken wij naar Robertson, waar onze gastvrouw een formidabele keukenprinses is. Misschien vangt ze één dezer dagen wel iets aan met die vijgen.

Net voor het binnenrijden van Robertson worden we nog eens 20 minuten opgehouden door baanwerken. Als we in het stadje aankomen gaan we enkele postkaartjes kopen, want er zijn intussen weeral heel wat vrienden/vriendinnen verjaard. En daarna een cappuccino in Café Connection.

Eén van de mooie witte kerken van Robertson. Misschien iets voor zondag.

We lopen ook nog even de Robertson Art Gallery binnen. We hebben vanuit België een grote canvasfoto bij, die we volgende week zondag willen afgeven op een verjaardagsfeest van een Belgische vriend in Durbanville. De foto is op een kartonnen buis gerold, en we weten dat ze in deze galerij ook een kader fabricatie hebben. En inderdaad… Als we foto nu achterlaten mogen we hem morgen na 15 uur komen ophalen.

In de galerij hangen wel enkele zeer mooie werken. Zoals altijd trouwens.

Er staat hier ook een zeer mooi werk van onze préféré metaalkunstenaar Owen Klaassen. Een compositie van negen coureurs.

Om 16 u staan we voor de deur van één van onze lievelingslocaties; Ballinderry van Luc en Hilde Uyttenhove. Het moet de zevende of achtste keer zijn dat we hier langs komen.

Hilde is reeds druk in de weer met het souper voor vanavond.

Luc schenkt ons een welkomstdrankje en weet ons heel wat nieuwsjes van de laatste maanden te vertellen. Daarna helpt hij ons te installeren in kamer 6, de kamer die we  hier (bijna) altijd bezet hebben.

Vanavond heeft Hilde ons een driesterren voorschotel bereid. Prawns in een geflambeerd roomsausje van kokosmelk en citroengras. Peter Goosens kan hier een puntje aan zuigen.

Hierbij een glaasje Chardonnay “Bon Courage”. Uiteraard hebben we  Goede Moed om dit te degusteren.

Hoofdschotel is een klassieke canard à l’orange.

En als dessert een tiramisu met witte Belgische chocolade en frambozen. Gelukkig dat we het deze middag sober hielden. We zullen goed slapen…

Het weer ziet er vandaag niet mooi uit. Maar onze ontbijttafel des te mooier.

Hilde is bijna klaar voor een nieuwe dag.

Jan komt door de motregen richting ontbijt.

Daisy is er nog niet helemaal klaar voor.

Gastvrouw Lidwien daarentegen is al druk in de weer om ons ontbijt zo goed mogelijk van alle ingrediëntjes te voorzien.

Roos ziet het wel zitten. Alhoewel… bij zo’n triestig weer is zij toch niet zeer enthousiast.

Na het ontbijt doet het overdekt terras dienst als studiezaal. Drie studenten zijn sterk geconcentreerd hun taken aan het uitvoeren.

Laatstejaars studente Christiane is een voorbeeld voor haar medestudenten.

Jan zit in het voorlaatste jaar. Goede student maar regelmatig bezig met pesten van medestudenten.

Jan en Christiane hebben voor vanmiddag een tafel gereserveerd in het domein Clos Malverne, ongeveer 40 kilometer hier vandaan. We rijden door prachtige wijnlanden. Spijtig van de donkere wolkenhemel.

Een beeld dat we niet frekwent te zien krijgen in Zuid-Afrika.

Gelukkig hebben we ook wat regenkledij bij.

Clos Malverne is net buiten Stellenbosch gelegen in een glooiend wijnlandschap. Het restaurant is mooi, ruim en verzorgd.

Chef Brandon is een model gastheer. Hij bezorgt ons een leuk tafeltje.

We kiezen voor de formule;  “drie gangen menu met aangepaste wijnen”. Onze dienster Beauty (Beauty is haar naam) komt al direct opdraven met een glaasje bubbles.

Daar mag wel eens op geklonken worden.

De gerechtjes zijn prima. Zowel de voorschotel, de consistant als het dessert…

… en telkens de aangepaste wijn.

Alhoewel… hier kijkt Jan toch wat sceptisch.

De heerlijke hoofdschotel en het lekker dessert maken het plaatje compleet.

Her en der hangen foto’s en diploma’s van de trofeeën die Clos Malverne binnenrijfde.

Mooie presentatie van de producten van het wijnhuis “Clos Malverne”.

Mister Pritschard, eigenaar van Clos Malverne, schijnt eigenaar te zijn van een zelfgebouwde zeilboot. Het schip vaart onder de vlag van “Clos Malverne” en ligt aangemeerd in Turkije.

Sinds vandaag kan Jan zich officieel lid noemen van de orde van Malverne.

En wij zijn lid van de orde van de eeuwige Afrikaanse genieters.

Aan de wanden van het restaurant zijn ook enkele reuzegrote schilderijen opgehangen. Hier een kunstige voorstelling met Nelson Mandela.

Na de koffie nemen we afscheid van Beauty. Intussen zijn regen en wind wat gaan liggen en besluiten we nog een wandelingetje te maken in het domein.

Bij het verlaten van het restaurant krijgen we nog een glimp op de keuken. “Dankie vir die goeie kos”. (Dankjewel voor het lekkere eten).

We wandelen een deel van het domein af.

De villa van Mister Pritschard is ook niet van de minste.

De containers staan te wachten op de nieuwe pluk.

Nu zetten we koers naar Kleinmond en Betty’s Bay. Maar wat een weer?… Afrika onwaardig zou ik zeggen.

In Kleinmond houden we een koffie stop in Kaplan’s restaurant.

We rijden nog wat verder naar Betty’s Bay, maar hier is op uitzondering van het desolate landschap van uitgebrande woningen, niet zo veel loos. Uiteraard ook de schuld van het slechte weer.

We rijden dan maar terug naar Gordon’s Bay. Spijts een ganse regendag krijgen we hier toch nog een mooie avondlucht aangeboden.

Aan de haven ziet restaurant “Zest” er nogal aantrekkelijk uit. We hebben vanmiddag goed geluncht, dus gaan we voor een hapje.

We kunnen hier een halve portie mossels bestellen. Acht stuks welgeteld. Daarvan zullen we wel geen indigestie hebben. Dus gaan we ervoor. En ze zijn nog lekker ook.

Een dessert hoeft zelfs niet…

Op één van de muren is een wandschilderij gemaakt die geïnspireerd, ja zelfs achtergeschilderd is van onze Vlaamse Pieter Breugel.

Dat willen we toch eens van dichtbij bestuderen. Het zijn een soort karikaturen, maar wel mooi gemaakt.

Tegen 20u30 zijn we terug in onze Bloemenzee. Het lijkt erop dat gastvrouw Lidwien deze namiddag aan bloemschikken heeft gedaan. Het is genoeg geweest voor vandaag, en we trekken elk naar zijn kamer. Tot morgen dus!

 

 

6 Maart. Onze kinderen Caroline en Bert zijn vandaag half zolang getrouwd als wij… Je raakt inderdaad de tel kwijt.

Om 9 uur in de morgen is Lidwien al de propere was aan het uithangen.

Deze voormiddag willen we het rustig houden. Jan heeft zijn bureel ingericht op het buitenterras in de schaduw van een palmboom.

Ikzelf blijf liever op het overdekt terras. Mailtjes overlopen, blog bijwerken en enkele kaartjes schrijven.

Intussen is Frans reeds druk in de weer met de voorbereiding van het souper. Let op zijn lijfspreuk die boven de dampkap hangt; “NEVER TRUST A SKINNY COOK”.

Deze middag gaan Jan en Christiane op vriendenbezoek naar Hermanus. Wij gaan een verkenningstochtje maken aan de haven van Gordon’s Bay. Van hieruit hebben we een mooi zicht op de initialen van Gordon’s Bay die zijn uitgewerkt in de bergen.

Deze oldtimer maakt ook publiciteit voor enkele shops en restaurants van Gordon’s Bay.

Een hoedenkraampje aan de haven. Hilde wil er mij eentje laten passen, maar dat zie ik niet zitten.

Net als Paternoster is Gordon’s Bay eveneens gekend voor zijn crayfish ofte kreeften. Er is zopas nog een bootje binnengelopen.

De kreeften worden van het bootje naar plastic bakken versast, en die bakken gaan de vrachtwagen binnen. Niet vooraleer echter een controleur elke bak heeft laten wegen en alles nauwkeurig heeft ingeschreven.

Intussen ligt er weeral een boot klaar om zijn lading te lossen.

Wij gaan intussen een hapje eten in een soort bruin restaurant “The Thirsty Oyster”.

We vragen om één portie met met z’n tweetjes te mogen delen, en zoals bijna overal in Zuid-Afrika maken ze daar absoluut geen punt van. We delen dus een fish combo. Scampi, inktvis en mossel met wat frietjes bovenop. Meer moet dat niet zijn.

Bij onze thuiskomst worden we hartelijk verwelkomd door Lidwien. Met de melding dat Jan en Christiane ook reeds terug zijn, en dat ons wasgoed reeds droog en gestreken is.

Om 18u30 apéro-time op het terras van Jan en Christiane. We doen elk ons verhaal van de voorbije namiddag.

Tegen 19 uur staat ons tafeltje reeds mooi gedekt…

Starten doen we met een pastei van lamsfilet…

Hoofdschotel is hake fish met een resem andere visjes, sausjes en groentjes.

En nu nog een limoen cheese cake met passievrucht en we zijn gans klaar… Goeien avond en tot morgen! Op de kamer echter nog een face time gesprekje met Bert en Caroline over hun belevenissen op deze speciale dag.