8 Februari. Een dagje Paarl. Op zijn zondags…

Gisterenavond heeft onze gastvrouw Anja ons haar vriendin Kristien voorgesteld. Beide dames waren danig aan het giechelen en het lachen, en wij… wij moesten natuurlijk naar de reden van hun lachbuien informeren. De dames kwamen zopas terug van een soort Tüpperware bijeenkomst. Ditmaal echter niet met plastic doosjes en potjes, maar integendeel met lingerie. Dit in het vooruitzicht van Valentijn. Het amusante aan de samenkomst was dat zij, één uitzondering niet te na gesproken, alleen waren als blanke dames. De rest van het gezelschap bestond uit een veertiental zwarte madammen, die stuk voor stuk goed uit de kluiten waren gewassen. Nu schijnt het dat zwarte dames over dit gedeelte van hun vestimentaire cultuur zeer preuts zijn. En dit moet geleid hebben tot hilarische toestanden. Later in onze babbel vernemen we dat Kristien in Paarl woont, en het is toevallig in Paarl waar we vandaag terug een misdienst willen bijwonen. Weeral chance, want Kristien kent toevallig één van de voorlezers van de Paarl Convenant Church, en zij wil ons daar graag introduceren. Stipt om 10 voor 10 maken we onze opwachting op de afgesproken plaats, en Kristien is al present om ons te voor te stellen. Zijzelf kan de dienst niet bijwonen wegens werken op zondag. Dus nog vlug een afscheidskiekje…

Hilde, Herman en Kristien.

Voor de tweede opeenvolgende zondag naar een eredienst. Zelfs in België doen we dit (jammer genoeg) niet altijd. De plaats van het gebeuren is ditmaal soort feestzaal van een schoolgebouw. Het zaaltje zit ongeveer halfvol en iedereen komt ons een handdruk en/of een drukkie geven. We zijn terug vertrokken voor twee uur gebed, gezang en lezing. Zelfde stramien maar toch weer anders. In den beginne nogal wat rommelig omdat er (weeral) stroomonderbreking is, en zonder microfoon klinkt alles kakofonisch. Temeer daar iedereen constant “The Lord” aanroept en bejubelt. Intussen zijn we reeds gewoon aan de dagelijkse stroomonderbrekingen, temeer daar de tijdstippen vooraf gekend zijn. Om 10u30 kunnen de microfoons en de gitaren hun normale werk doen.Stroomonderbreking voorbij… nu kan de dienst echt beginnen.

Iedereen doet mee. Zelfs een vlaggezwaaier!

Anders dan in vorige Afrikaanse kerkbezoeken houden ze hier ook een soort offerande. En een maaltijd voor iedereen. De maaltijd bestaat uit een stukje brood en een ondefinieerbaar drankje. 

De offerande. De meeste kerkgangers deponeren omslagjes in de mand.

We krijgen zelfs een bijbel toegestopt.

De homelie zal ook vandaag dik drie kwartier in beslag nemen. Pastor Cederic Pekeur doet twee verhalen uit de bijbel haarfijn uit de doeken. Alsof we er zelf bij zijn. Op het einde van zijn preek verwijst hij naar een student van de parochie die in een of ander belangrijk examen een onderscheiding heeft behaald. De jongen mag even rechtstaan en hij krijgt een staande ovatie van de ganse gemeenschap. Nu is het de beurt om de mensen uit Europa, nader bepaald België te verwelkomen en de zegen van The Lord over hen af te smeken. Een twintigtal gelovigen komen ons knuffelen (drukkies geven) en handen schudden.

Pastor Cederic Pekeur tijdens de homelie.

Achteraf roept Pastor Cederic ook nog een koppel naar voor die deze week 26 jaar gehuwd waren. Hij bejubelt het echtpaar en smeekt The Lord om hen de komende 26 jaar even goed door het leven te loodsen. Het dametje omklemt met de ene hand de hand van haar echtgenoot en met de andere droogt ze haar gelukstranen… aandoenlijk! Hierna zijn we terug vertrokken voor muziek en handgeklap.

Thank you Lord!

Mooie getuigenis.

Na iets minder dan twee uur loopt de dienst op zijn eigen. Bij het verlaten van de kerk worden wij nog eens speciaal onder handen genomen van Pastor Cederic en zijn echtgenote Denise.

Afscheid aan Pastor Cederic…

terwijl echtgenote Denise de website van de Covenant Church noteert.

Als ik bij het afscheid van Cederic van mijn lippen laat vallen dat Hilde en ikzelf binnen een tiental dagen ook een speciale huwelijksverjaardag te vieren hebben, dan is het hek helemaal van de dam. Hij omstrengelt ons beiden en gedurende meer dan vijf minuten heeft hij alle deugden en gaven voor ons afgesmeekt bij The Lord. Ook hier rolden enkele traantjes. En zoals altijd kunnen we ons hier ook weer niet van de indruk ontdoen dat er bij ons toch veel mooie waarden verloren zijn gegaan. Zeker een kwartier nog blijven alle kerkgangers gezellig nakeuvelen op het pleintje voor de kerk.

Weeral een mooie ervaring rijker.

Het is zondag, dus mag de lunch wel eens iets beter zijn. Wat natuurlijk niet wegneemt dat hij op andere dagen niet goed is. Herman troont ons mee naar een klasse restaurant in Paarl “Laborie”. Het is tevens een wijnhuis. Idyllisch gelegen 

De ligging van Laborie is spectaculair.

We zetten het feest in met een Cap Classique Laborie. Volgens wijnkenner Herman mogen deze Zuidafrikaanse bubbels hun voet zetten naast de Franse Champagnes.

Jedine en Jandre presenteren ons de Cap Classique Laborie.

Wat we hierna als lunch voorgeschoteld krijgen is ook niet van het ordinairste. Voor Hilde tonijn, voor Herman Kingklip en ikzelf opteer voor springbok.

Hilde’s tonijn,

Herman’s kingklip,

en mijn springbok.

Heerlijk vertoeven op dit prachtig terras van Laborie.

We trekken terug naar het ons vertrouwde “Ons Stee” maar onderweg houden we nog even halt om een groep volgelingen van Zionistische kerk gade te slaan. Deze kerk is afgeleid van de Amerikaanse pinkstergemeente. Spiritualiteit, gebedsgenezing en doop door totale onderdompeling staan in deze kerk centraal. Zij houden de zondag een viering in open lucht, en deze kan tot vier uren in beslag nemen. Alle volgelingen, zowel mannen, vrouwen als kinderen dragen witte gewaden. 

Een groep Zionisten.

Het zal een namiddagje watersplaschsen, niksen en/of internetten worden. Morgen gaat Herman op logement bij zijn vrienden Jacqueline en André in Simon’s Town en wij moeten nog uitkijken naar een verblijf voor de volgende 2 à 3 dagen. Omdat Noordhoek niet zo ver van Simon’s Town gelegen is en omdat we al ervaring hebben met “African Queen” in Noordhoek opteren we om daar terug te boeken. Een telefoontje volstaat om plaats te bekomen voor twee dagen met als enig minpuntje dat we elke dag in een verschillende kamer zullen overnachten. Maar dat vinden we helemaal niet erg, en dus leggen we de boeking vast. Voor een lichte snack raadt Anja ons een volks eethuisje aan in de directe omgeving; de Gecko. Een slaatje met een glaasje wijn is meer dan voldoende en dit wordt à la minute op tafel getoverd door dienstertje Jane.

Jane van de Gecko.

Bij het verlaten van de Gecko hebben we nog een toevallige babbel met een dame, Annett Maass. Ze runt een reisagentschap in Paarl “Paarl Safari’s” en ze beweert vriendin te zijn met Anja van “Ons Stee”. Die Annett is verre van op haar blad gevallen en we maken er wel wat plezier mee. De volgende dag zal echter blijken dat Anja deze dame noch van ver, noch van bij kent. Vrolijke Annett en lollende Herman.

Als we terug “Ons Stee” bereiken tegen de klok van 22 uur ziet het zwembad er bij kunstlicht nog blauwer dan blauw uit. De goesting bekruipt ons om er nog efkes in te plonzen maar Hilde besluit dat haar badje meer deugd zal doen dan het zwembad. Een half uurtje later zitten we onder de lakens…

Het verleidelijke zwembad.