Na het weeral overvloedig ontbijt erger ik mij mateloos aan een viertal kinderen die alle computers van het businesscenter bemannen. Dit terwijl een zakenman geduldig en rustig blijft afwachten tot één van die computers eventueel vrij komt. Ik heb tijd, dus blijf ik het
gebeuren verder gadeslaan om de afloop te kennen. Zielig! Na een tiental minuten druipt de zakenman af en die snotters zitten maar duchtig verder op de klavieren te tokkelen.
Gelukkig heb ik mijn laptopje op de kamer en ik plan deze voormiddag ook wat verder te werken aan mijn blog. Onderwijl wil Hilde nogmaals op vadrouille naar “De Waterkant”, een onlangs opgewaardeerde wijk die zich opwerpt als “het” nieuw gezicht van Cape-Town.
Tegen de middag spreken we af op Green Market. Onderweg naar daar geniet ik voor de laatste maal (dit jaar) van de vele en mooie bouwstijlen in Long Street.
Wat mij ook opvalt is een immense slang aanschuivende Afrikanen, zowel blanke, gekleurde als zwarte die papieren hebben te regulariseren. Aan de ingang van het gebouw hangt een niet mis te verstane mededeling dat degenen die geen papieren bijhebben niet in de rij hoeven te staan want dat ze sowieso weggestuurd worden.
Op Green Market vind ik Hilde gemakkelijk terug en we lopen samen nogmaals het mooie kerkje met de cafetaria binnen.
Op onze koffietafel staat te lezen; “Things to remember on earth as it is in heaven”. Zouden ze in de hemel ook koffie drinken? Er is weinig volk aanwezig. De dominee leest het dagbled en zijn echtgenote komt ook aan zijn tafeltje aanzitten.
We genieten hier van een geurige koffie en kunnen ons niet ontdoen van de gedachte dat zo’n cafetaria in de kerk de drempel naar de kerk toch een heel stuk verlaagt. Misschien moet ik dit volgende week in Waregem wel eens voorstellen aan onze nieuwe Deken Marnix of aan de Voorzitter van de Kerkfabriek, mijn goede vriend Xavier. Men weet maar nooit dat onze nieuwe Paus Franciscus aan Xaverius deze primeur wil gunnen… en zorgt Waregem misschien voor de start van de heropleving in de Katholieke Kerk. Wanneer we het kerkje buitenstappen zitten de trappen volbezaaid met carnavaleske figuren. Jonge geschminkte gasten met vreemdsoortige vleugeltjes, maskers en hoedjes. Eentje draagt zelfs hoorntjes.
We zien al vlug dat we in een professionele filmset terecht gekomen zijn. Dit moeten we uiteraard eens van dichtbij bekijken, maar we hebben geen geluk. Ze zijn juist aan het einde van een opname gekomen en de ganse cast en crew is zijn matten aan het oprollen.
Ondertussen staan zwarte wolken aan de hemel en besluiten we een binnenactiviteit op te zoeken. We zijn maar een goede vijfhonderd meter van de National Gallery verwijderd, dus daarheen. Tegen de tijd dat we er aankomen kleurt de hemel gitzwart en bedekken de wolken de achterliggende Tafelberg.
Het museum herbergt opmerkelijke collecties Afrikaanse, Britse, Nederlandse en zelfs Vlaamse kunst uit zowel de koloniale als de moderne tijd. We leren hier zelfs dat Marlene Dumas geen Nederlandse dan wel een rasechte Zuidafrikaanse is.
Het zal geen verbazing wekken dat de apartheid in de moderne Zuid-Afrikaanse kunst een belangrijk onderwerp is. Bijvoorbeeld in het beeld ‘The Butcher Boys’ van Jane Alexander. Het laat drie zittende figuren zien die agressief en enigszins arrogant kijken. Niet echt mensenfiguren, zo zijn hun hoofden al veranderd in iets dierlijks, met hoorns op de kop. Hun ruggengraat ligt bloot. De kunstenares drukt hiermee de onmenselijkheid uit van het apartheidsregime.
Vrolijker zijn de collecties kunstwerken gemaakt van kralen, textiel, en beeldhouwwerk van de verschillende stammen in Zuid-Afrika.
Als we het museum buitenstappen giet het water en we zijn wel verplicht om naar ons Hotel Westin te taxiën. Het is onze laatste avond op Afrikaans grondgebied en om al wat in de Belgische stemming te komen gaan we naar “Den Anker” een Amériquin met frietjes eten. Om 21u30 krijgen we nog een telefoontje van een neefje, Justin, die deze avond in Cape-Town is aangekomen. Hij zal hier enkele maanden stage lopen in een bedrijf. We hadden mekaar uiteraard wel graag eens ontmoet, maar het is praktisch onmogelijk om dit vanavond nog te organiseren, en morgen vertrekken wij. Spijtig Justin!
En in Den Anker ontmoeten we elkaar! It’s a small world! Wij zijn aan’t nagenieten van onze eerste keer in Zuid-Afrika! Volgende keer doen we het op jullie manier… Veel vrijer, zonder al te veel op voorhand te boeken en plannen. Ondertussen geniet ik van jullie blog! Groetjes, Heather
Inderdaad Heather en Regi, ’t was een korte maar leuke ontmoeting. Misschien volgend jaar nog eens… wie weet?
Laat jullie maar horen als je het terug moesten plannen.