Woensdag 27 Maart. Dagje Cape-Town.

Veel te copieus ontbeten in onze Westin. Wat hier allemaal op het de verschillende ontbijtbuffetten ligt grenst aan het ongelofelijke. Maar ‘t zijn de laatste dagen, dus maken we er ons niet te druk om. Hilde trekt terug op geschenkjes- zoektocht naar de Longstreet en Greenmarket. Ikzelf blijf op de kamer om wat verder te bloggen. We maken afspraak in l’Apéro, het restaurant van het Grand Daddy Hotel.

Het is in dit hotel dat er ook een vijftal Airstream caravans op het boventerras staan. Hoe die op het vijfde verdieping gekomen zijn mag Joost weten. Na onze salade-lunch gaan we op dat terras een koffie nemen.

 

Die airstreams doen hier inderdaad ook dienst als hotelkamer. Het geheel geeft ons wel een beetje de indruk van een rendez-vous hotel. Plezante noot is een klein afgezet graspleintje waarop een schaap loopt te grazen. Van hetzelfde ras als de schapen in Robertson; ook een zwartkopje.

Van hieruit is het maar een boogscheut naar Greenmarket. Alhoewel al veel gezien blijft het altijd boeien om hier een uurtje rond te slingeren. Het blijft altijd Afrika op zijn best en er zijn altijd nieuwe dingen te beleven.

We wandelen door naar de Saint-Georges cathedral want er blijven nog een drietal  kaarsje te branden. De zon schijnt pal op de glasramen waardoor we een prachtig licht krijgen in de kathedraal. Er is maar op één plaatsje mogelijkheid om kaarsjes te branden en dat is bij een zwarte Madonna. We zijn geen racisten, dus dat zal ook wel goed komen zeker…

Bij het verlaten van de kathedraal komen we pardoes in een pas gepleegde overval terecht. Van twee plaatsen tegelijk komt politie aangerukt, want op de trappen van de kathedraal werd zopas een blanke vrouw hardhandig van haar gouden halsketting beroofd. Ze hebben een man ingerekend maar hebben nog geen volledige zekerheid dat het inderdaad om de dader gaat. Het overvallen koppel zijn dan nog toevallig Belgen (van Tienen) en uiteraard blijven we in de omtrek, al ware het maar om aan onze nieuwsgierigheid toe te geven.

De waarschijnlijke dader is ondertussen opgesloten in de celwagen waar hij het meer dan bont maakt. Hij roept, stampt, bonkt en schreeuwt zijn onschuld uit. De overvallen dame herkent pertinent de kledij, maar heeft in het tumult de dader niet in zijn aangezicht kunnen zien.

Zo durft ze ook niet te verklaren dat ze de man herkent. Hilde gaat nog efkes tot aan de celwagen kijken en bemerkt dat ze daarbinnen de dader letterlijk in zijn blootje aan het zetten zijn. Fouilleren dus tot op het bot… We wensen het koppel uit Tienen het beste voor het vervolg van deze affaire, en wandelen terug op weg naar de Westin. Met een paar kiekjes onderweg van de mooie symbiose tussen zowel de hypermoderne als de klassieke oude gebouwen.

Vanavond wordt het een lichte maaltijd op het 19e en hoogste verdiep van de Westin. We krijgen een plaatsje aan het venster en van hieruit hebben we een prachtig zicht op nachtelijk Cape-Town.