“Mooiplaas” is gekend om zijn struisvogeltour op zaterdag- en zondagvoormiddag, en dat willen we natuurlijk niet missen. Met een tiental toeristen zitten we rond een tafel geschaard met gids Roger in ons midden. De tafel is gevuld met struisvogelveren- eieren en huiden, en Roger weet ons in een ludieke sfeer in te wijden in de wereld van de stuisvogel.
Binnen de kortste keren voelen we de zachtheid van de veren, de hardheid van de eieren en kunnen we echt struisvogelleer onderscheiden van namaak.
Na deze inspirerende uitleg begeven we ons naar de struisvogelweide waar we kennis maken met enkele mooie exemplaren. En we krijgen weeral een pak informatie over deze vreemde vogel, de enige op de wereld die niet kan vliegen.
Dit komt omdat een struisvogel onderontwikkelde vleugels heeft. Die kleine vleugels krijgen het lichaamsgewicht van een struisvogel niet opgetild. Maar rennen kan een struisvogel als de beste. Hij haalt snelheden van 60 tot zelfs 70 kilometer per uur. Zijn poten zijn groot genoeg om stappen van 7 tot 8 meter te nemen. Als een mens een struisvogel tegenkomt is het het beste om plat op de grond te gaan liggen. Er is kans dat een struisvogel op hem gaat zitten maar dat is altijd minder erg dan een trap van zijn krachtige poten te krijgen, want een struisvogel is in staat een volwassen persoon dood te trappen.
Van de weide gaat het naar de broeierij. Roger trekt verschillende kasten open waarin de enorme eieren netjes verdeeld liggen. Deze eieren zijn ongeveer 15 cm lang en wegen om en bij de anderhalve kilo. Het ei heeft een sterke schaal van 3 millimeter.
Na zes weken komen de jonge struisvogeltjes uit het ei. We krijgen ook verschillende kasten te zien met ééndagse kuikentjes.
Bij ons afscheid geeft Roger ons nog het volgende mee; het woord struisvogelpolitiek wordt gebruikt als iemand wegloopt voor bepaalde problemen. Men steekt dan van “je kop in het zand steken”. Het is echter onzin dat een struisvogel bij gevaar zijn kop in het zand steekt. Ondertussen is het al bijna 11 uur, en we hebben nog 250 kilometer te gaan. We passeren verschillende prachtige domeinen. Ook schapenboerderijen en uiteraard verschillende townships.
In Barrydale maken wij een korte halte bij de zonderlinge man die fietsen in de bomen hangt. Zijn verzameling landbouwmachines en ander allerhande prularia is nog indrukwekkender dan twee jaar geleden.
We nemen een koffietje in Barrydale, het stadje met de mooie kerk en rond 15 uur arriveren we in Robertson bij Luc en Hilde Uyttenhove.
Ook al voor de tweede keer dit jaar. Zoals naar gewoonte een hartelijke begroeting. We zijn blij verrast te vernemen dat de familie is uitgebreid; de twee schapen die in de tuin lopen hebben er een lammetje bij. Inderdaad… Pasen nadert. Wel eigenaardig dat het lammetje een zwartkopje is terwijl de twee grote schapen wittekoppen zijn. Wat kan de natuur toch grillig zijn…
Hilde profileert zich vanavond weeral als een heuse keukenprinses. De cuisse de canard met flagolets en mini-maïs is een ware délicatesse.
