Zondag 17 Februari. Naar de Kerkdienst, naar Wilderness en naar Calitzdorp.

We zijn het nu gewoon in “die Gieter” en de vriendelijke ober is speciaal voor ons een half uurtje vroeger begonnen (om 8 uur).

Want wij willen zeker tijdig zijn voor de Kerkdienst van 9 u 30 in Hornlee. Hornlee is een voorstad van Knysna, en bestaat hoofdzakelijk uit township-huisjes, volledig bevolkt door zwarten en/of gekleurden. Verleden jaar hebben Hilde en ikzelf daar een dienst bijgewoond van de Christian Faith Church, één van de vele Christelijke religies in Zuid-Afrika. Wij waren toen danig onder de indruk, dat wij dit nu zeker nog eens willen meemaken, en wij willen dit ook meegeven aan onze vier vrienden. Van de 75.000 inwoners van Knysna wonen er zeker 40.000 in deze township. Er zijn meer dan 30 verschillende religie’s in Zuid-Afrika, en daarom is het dan ook normaal dat in een gemeenschap als Hornlee er liefst 14 verschillende kerkjes zijn, allemaal van een verschillende, meestal Christelijke kerkgemeenschap.                                                      Om kwart na negen zijn we al in de wijk, maar we vinden niet direct het kerkje van de Christian Faith.                                                                                                                     Ondertussen geven we onze ogen de kost aan de talrijke mensen die in alle richtingen op stap zijn. Sommigen naar het noorden voor het Anglicaans kerkje, een ander groepje naar het zuiden voor de Nederlands Gereformeerde Kerk. Enkelen naar het oosten voor de Katholieke dienst, en een enkeling naar het westen voor de Protestanse Kerk. Maar één ding hebben ze allemaal gemeen; ze zien er opgedirkt uit alsof ze naar een huwelijksfeest mogen. Het zijn bijna allemaal, zoniet allemaal arme mensen die in penibele huisvestingen wonen. Maar om naar de zondagsmis te gaan moeten ze er goed voorkomen. De mannen met tweedelig pak en stropdas. De knoop van die das is veel te groot, zodat de das zelf veel te kort is. De vrouwen veelal met een hoed van een halve meter doorsnede.

De jurken meestal in fleurige en kleurige bloemmotieven. Ze wonen in houten barakjes, maar vandaag komen ze “uit een doosje”. En in de hand dragen ze allemaal een dik missaal. (kerkboek)                                                                                                                              Al twee maal hebben we zonder succes naar de Christian Faith Church gevraagd, en nu maken we halt bij drie dames. Natuurlijk weten zij het zijn, want ze zijn immers van de Christian Faith. Eentje begint er uit te leggen waar we moeten zijn, maar intussen is er een andere die voorstelt om met ons mee te rijden, en ons te gidsen. In een oogwenk zit ze in onze minibus, haar vriendinnen sprakeloos achterlatend. Enkele barakkenblokken verder komen we aan bij een gebouw dat wij zouden bestempelen als een schooltje of een parochiezaal. Dit is dan de Christian Faith Church van Hornlee. Mannen, vrouwen en kinderen zijn al de trappen naar het gebouw aan het opgaan. Een paar groepjes staan op het pleintje wat te keuvelen. Samen met onze begeleidster stappen we de trapjes op, en bij de ingang worden wij begroet door iemand die wij als koster zouden benoemen. Hilde heeft nog de kans niet om te zeggen dat wij hier verleden jaar ook waren, of de man zegt dat hij ons herkent. De kerk zelf zit nog maar halfvol, maar op het podium (zij hebben geen altaar noch hoogaltaar) is het een vriemelen van jewelste met micro’s, klankkasten en kabels. Net alsof er een muziekband gaat optreden. Wij nestelen ons in de stoeltjes van de middengang, want misschien blijven we niet tot het einde omdat we uit ervaring weten dat de dienst meer dan twee uur duurt. En van hieruit is het makkelijker om discreet weg te ritsen. Aan de zijkant van de zaal zijn er een drietal deurtjes. Eentje leidt naar de toiletten. Een ander geeft toegang tot de kindercrêche, en van het derde kunnen we niet achterhalen naar waar het leidt. De ganse dienst echter zullen er gelovigen naar binnen en buiten lopen.Op de voorste rij zit niemand op uitzondering van de priester/dominee en zijn echtgenote. Hijzelf ziet er een nette veertiger uit. Hij draagt een smetteloos en strak witbeige kostuum. Nog voor de dienst op gang komt heeft hij reeds zijn vest uitgetrokken. Regelmatig komen kinderen en ook volwassenen een briefje in zijn hand stoppen. Dit blijken allerlei mededelingen te zijn; over wie deze week verjaardag had of ziek is geworden. De persoon die ons verwelkomde stopt hem ook een briefje toe, en later zou blijken dat hierop de melding van onze komst vermeld stond.                                           Stipt om 9u30 begint een dame op het podium enkele slagzinnen te roepen, onmiddellijk gevolgd door kreten van gelovigen. Binnen de kortste keren ontaardt dit in een kakafonie dat oren en ziel vergaat. De andere voorzangers op het podium beginnen nu ook te roepen, doch stilaan verandert het gekrijs in gezang, en ook de orkestleden schieten op gang.

Hier en daar staan al gelovigen recht, vooral de ouderen. Breedzwaaiend en met hun armen ten hemel roepen ze “the Lord” aan. Ze schreewen als het ware hun persoonlijke geloofsbelijdenis ten hemel.

Gedurende ongeveer één uur worden we ondergedompeld een mengeling van klank en beeld. Een oudere man die naast ons zit is danig in zijn kontakt met The Lord opgegaan dat het zweet in beken van zijn aangezicht stroomt. Vooraan zijn er ook een drietal vrouwen die krijsen en roepen; ze huilen en krijsen en komen stilaan in volledige trance. Ikzelf waag het om ook eens met luide stem “Thanks to the Lord” te roepen, maar op uitzondering van de vrienden is er niemand die hier van opkijkt.

Na een dik uur komt de dominee het podium opgestapt. Hij begint met iedereen te verwelkomen, en heel speciaal de mensen die van zo ver, jawel van België komen. Hierna begint hij met zijn predikaat, maar dit wordt weeral voortdurend onderbroken door gelovigen die van alles uitroepen naar de hemel. De preek is deels in het Afrikaans, voor ons al meer dan redlijk te begrijpen, en deels in het Engels. Vandaag gaat het over de drie persoonlijkheden in de mens. Het lichaam (hij noemt dit het vlees), de ziel en de geest. Om zijn rede kracht bij te zetten haalt hij drie jonge mannen uit de gemeenschap, en alle drie moeten ze een één van die persoonlijkheden voorstellen. Uiteindelijk komt het er op neer dat het goede de bovenhand moet halen op het kwade. Bij de vrienden weekt de ganse preek de opmerking los dat onze predianten maar eens een voorbeeld mogen nemen aan deze visuele voorstelling. Intussen is die man naast ons bijna ten einde krachten, maar toch blijft hij nog steeds de hemel aanroepen. Een groepje kinderen komt dan aan bod, en die mogen onder leiding van hun schooljuf enkele liedjes zingen en dansjes maken. Waarschijnlijk zijn dit kinderen die ze bij ons communikantjes zouden noemen. We zijn nu bijna twee uur verder, en nu volgen er nog enkele mededelingen voor de activiteiten van de komende week. Niet vooraleer echter de jarigen van de week op het podium opgewacht worden. Eén voor een krijgen ze een persoonlijk woordje van de dominee en uiteraard een applaus van de ganse gemeenschap.

Na bijna twee uur wordt de dienst afgesloten. Voor de laatse maal, en nog luider dan voorheen zingen we een lied, en het orkest blaast en tokkelt nogmaals uit volle kracht. Op het kerkpleintje is het een vriendelijke bedoening. De dame die ons gidste wringt zich uit de menigte om ons nog eens te groeten. Iedereen geeft “drukkies” aan iedereen. Drukkies zijn voor hen hetgeen voor ons kussen zijn. In plaats van te zoenen drukken ze zich efkes tegen elkaar.

Wij hadden nooit het gevoel dat de dienst twee uur duurde, en zijn een grote ervaring rijker. De muziek, de klanken, de lieve gelovige mensen… het blijft allemaal nog lang nazinderen.                                                                                                                           Na de mis halen we alle bagage op in onze “Grootvoet” chalet, om richting Calitzdorp in te slaan. We hebben slechts 150 km te gaan, en ongeveer halfweg woont een koppel Belgische vrienden, Roger en Greta Vandewiele. Vooraf hadden we met Roger en Greta afgesproken, en stipt tot op de minuut rijden wij de helling naar hun villa op. Op het terras van de bovenverdieping staan Roger en Greta ons al toe te wuiven. Ze zwaaien met een wit bord waarop “WELKOM WAREGEM” geschilderd staat.

Het wordt een hartelijk weerzien en we worden ontvangen “op Belgische wijze”. De gekoelde bubbels met aangepaste hapjes worden in geen tijd aangevoerd, en spijts dat Roger en Greta onze vrienden niet kennen zit de ambiance er al direct in. We genieten er de ganse middag van het prachtig uitzicht op het natuurpark van Wilderness en van al het lekkers dat Roger en Greta ons voorschotelen.

Als er op een bepaald moment enkele zwarte vogels (Drongo’s) rondfladderen haalt Greta een schaaltje met Goudakaas te voorschijn, en die vogels komen zomaar de kaasschilfers uit haar hand oppikken. Dat moeten onze dames uiteraard ook eens proberen, en jawel… het lukt wonderwel.

Roger vertelt ons aansluitend nog enkele pittige details van die drongo’s. Ze lusten de kaasschilfers wonderwel, doch alleen maar Gouda-kaas. En drongo’s imiteren de alarmkreet van andere dieren om zo het voedsel van deze dieren te kunnen jatten. Vooral het stokstaartje is vaak het slachtoffer: de drongo volgt het dier tot het een prooi heeft gevangen en imiteert dan een alarmkreet waardoor het stokstaartje vlucht. De prooi blijft achter en wordt door de drongo verorberd.

Ook hier vliegt de tijd weeral veel te snel, want intussen is het reeds 16 uur, en we moeten dringend richting Calitzdorp. Immers, ook daar wacht er nog iemand op ons. We krijgen nog een rondleiding door de prachtige “doeninge” van Roger en Greta. Een huis om van te snoepen. In een annex beschikken ze ook nog over twee gast-studio’s. –  Kan misschien nog van pas komen in de komende jaren.Weeral afscheid nemen, en hopelijk ontmoeten we Roger en Greta gedurende Juli-Augustus in België.                                                     Om 18 uur, weeral stipt volgens afspraak, staan wij aan de deur van kunstgalerij “Oude Huis”, de plaats waar Marinda Combrinckx woont en haar atelier heeft.

Marinda is de dame die verleden jaar voor ons een schilderij maakte; een interpretatie op “het hanegevecht” van Emile Claus. Het schilderij is bij ons danig in de smaak gevallen, en we hebben een paar nieuwe prints bij. We willen Marinda laten kiezen welke afbeelding ze nu het liefst zou interpreteren. De keuze is vlug gemaakt, en het wordt ook een werk van Claus, namelijk “de tuinman”. Achteraf troont Marinda ons mee naar haar privé-living. Daar hangt een prachtig ingekaderde foto van de schilderij die ze voor ons maakte.

Uiteraard had Marinda verleden jaar gevraagd om één foto op ware grootte te mogen maken voor haar privégebruik. En daar hangt hij nu, in volle glorie. Guy weet ons te vertellen dat een personnage op “het hanegevecht” zijnovergrootvader voorstelt. Amedé Loosveldt. We maken dus vlug nog een fotootje van Amedé, geflankeerd door Guy en Marinda.

En nu vlug naar onze B&B voor vanavond – Soeterus. (staat voor Zoete Rust). Het etablissement heeft zijn naam inderdaad niet gestolen.

We genieten buiten aan de braai van een heerlijk glaasje wit, en voor het avonddinner nodigen beide gastheren (?) ons uit in de mooie living.

Als dit geen overvolle dag was!