Dinsdag 12 Feb. Binnenvlucht naar Port-Elisabeth en doorrijden naar Plettenberg.

Aanvankelijk was gepland om de 450 km van Marloth-Park naar Johannesburg deze morgen om 4 uur af te haspelen. Maar nu zijn we maar wat blij dat we dit gisteren deden. Ontspannen en uitgeslapen genieten we van het ontbijt in Safari-hotel dat heel  wat beter is dan verwacht. We hebben tijd zat, maar gezien Johannesburg een mega airport is, en we nog onze huurwagen moeten inlevern, vertrekken we toch meer dan tijdig naar de vlieghaven. Dat inleveren bij Cabs Car verloopt supervlot, en we begeven ons stipt naar de Departure Hall. Maar wat blijkt; mijn koffer met computer, foto- en filmateriaal bleef in de huurwagen staan. Zonder die attributen zou de reis nooit meer hetzelfde zijn… Als zotten stormen Erik en ikzelf terug naar het gebouw en de ondergrondse waar we onze wagen inleverden. In onze nervositeit vinden we het bijna niet terug, maar worden door een vriendelijke stewart geholpen. De man legt het ganse traject  mee met ons af. Volledig buiten adem (ik toch) bereiken we de ondergrondse, maar van onze Minibus Hyundai geen spoor meer. Onderweg is het me ook ingevallen dat al mijn vloeibaar (liquide) geld in die koffer zit, en dat ik zelfs de cijferslotjes niet heb opgezet. Gelukkig staan er een paar mensen in het nabijgelegen bureeltje, en één ervan weet te zeggen dat onze wagen naar de carwash is. Enkele ogenblikken later komt uit het niets die tweede man op de proppen. Jawel… met mijn koffer onder de arm. Breedlachend overhandigt hij deze. Voor ze naar de carwash gaan worden de wagens nogmaals extra gecontroleerd op eventuele schade en op de inhoud. Vandaar… Die man verdient inderdaad een dikke fooi, en tien minuten later staan we terug bij de vrienden. Maar de ontstressing blijft nog wat aanslepen. Mijn fameuze handbagage-koffer weegt véél te veel, en daarom moet een en ander in de hand gedragen worden.  Als ik mijn fototoestel om de hals hang vraagt de hostess als ik een fotootje van haar wil nemen. Waarom niet? Ze krabbelt inderhaast haar adres op een stukje afgescheurd papier.

Onze vlucht naar Port-Elisabeth verloopt voorspoedig, stipt en met een cholesterol-arme maaltijd. Tegen 15 uur zijn we geland, en twintig minuutjes later staan we in de arrival-hall, waar Jim van Cabs Car ons breedlachend staat op te wachten.

Hij begeleidt ons naar de nieuwe minibus en wat blijkt nu; exact dezelfde Hyundai H1 als we in Johannesburg inleverden. Kleur, interieur, afwerking; alles hetzelfde. Alleen deze is nog iets jonger.

We tsjeezen met het nieuwe karretje nu over  230 kilometer tarmac naar Plettenberg. Ikzelf ben nu driver gebombardeerd, en vriend Erik is second driver. Eerste maal zelf links rijden met het stuurwiel op de rechterkant is altijd een uitdaging en een aanpassing, maar we komen toch veilig en goed aan in onze B&B Cornerway House, bij Robin en Dee. Zeer vriendelijke mensen, mooie kamers, en een prachtige omgeving. Het eerste flesje wijn op het terras loopt binnen als engeltjeswater, en we verkeren allemaal in prima stemming.

Gastheer Robin heeft voor ons de reservatie gemaakt in het nabijgelegen Scotty’s. Op het (papieren) tafelkleed staat in koeien van letters vermeld; “WELCOME, Happy Pépés Waregem.

Hiermee is het ijs onmiddellijk gebroken. We beleven er een gezellige avond met prima spijs en drank.