We raken maar niet uitgekeken op de diertjes, en daarom laten we ons weer verleiden op de ochtenddrive in Gomo Gomo. Het is immers onze laatste kans, want deze middag verhuizen we naar andere oorden. Spijts het vroege ochtendgloren is iedereen toch goedgemutst, en we worden weeral getracteerd op impala’s, olifanten, kudu’s, bavianen en buffels.
Maar het luipaard, het enige van de big 5 dat ons nog ontbreekt is voorlopig nergens te bespeuren, zelfs niet door de fijne speurneuzen van onze rangers. Zij schijnen er nog in te geloven om ons een exemplaar te kunnen tonen, maar niets mag baten. De happy Pépé’s tonen natuurlijk alle begrip; immers wilde dieren kan men niet op commando oproepen. En onze vraag om nog eens naar het giraffekadaver te gaan zien wordt direct ingewilligd. Wij hadden gehoopt dat nu reeds andere dieren aan de dis zouden zitten, maar het zijn nog steeds de leeuwen, waaronder weeral een wit exemplaar, die het karkas liggen aan te vreten.
En de gieren, die zitten met tientallen te watertanden (alhoewel gieren geen tanden hebben) in de omringende bomen. Op dezelfde plaats als gisteren worden we nu op een ontbijt vergast. Koffie met muffins. Uit het vuistje… heerlijk!
Eenmaal terug in Gomo Gomo is het tijd voor het afscheid. Aan Dominiek, aan Rian en aan de lieve Mona. Hopelijk tot weerziens…
Nog maar pas het resort verlaten en er komen ons nog twee giraffen midden op de verharde aardeweg gedag zeggen. En uit de naburige bosschage komen er nog een paar. Sierlijk groeten ze ons tot afscheid, op een manier zoals alleen giraffen dit kunnen.
Het feit dat we de vijfde spruit uit de big five niet gespot hebben (het luipaard) zit ons tamelijk hoog. Daarom gaan we maar al te graag in op het voorstel van Paul en Nadine om een kleine omweg te maken in Hoedspruit, en daar een opvangcentrum voor cheetah’s te bezoeken. De cheetah is immers dichte familie van het luipaard, en wordt ook jachtluipaard genoemd. Wij krijgen eerst een film te zien over de werking van het centrum. En dan weeral de safari-Jeep in op weg naar het park.
Hier zitten de dieren in omheinde parken, en veelal rijden we buiten de afsluiting. Maar ook één enkele keer binnen de omheining.
Het zijn prachtige dieren, maar toch worden we hier niet met dezelfde gevoelens overladen als bij de in het wild lopende dieren. Het doet een beetje zoo-achtig aan. Na de rit drinken we een glaasje en eten een hapje op het terras van het centrum. En daar vinden we de ideale entourage voor een nieuwe Amarulla-affice, met vriend Sutterke als mannequin.
Hierna gaat het naar de aanlegsteiger van een platte schuitboot die de Blyde Rivier opvaart, en een rondvaart maakt naar en rond de Blyde Rivier Canyon, ook weleens de “Afrikaanse Grand Canyon” genoemd. Wij zijn de allerlaatsten die er nog bij kunnen, want met ongeveer 80 personen zit het ding stampvol.We glijden langs de rode, roeste en grijze rotsen, die imposante toppen vormen. Afgewisseld met diepe kloven van leisteen. Her en der laten watervalletjes hun zilverdraden in de rivier dwarrelen.
In de achtergrond zien we de Drie Rondavels, drie bergen waarvan de vorm inderdaad doet denken aan de Afrikaanse ronde strohutten.
Als we de plaats bereiken waar de Blyde Rievier en de Treur Rivier elkaar ontmoeten maken we rechtsomkeer en varen terug richting aanlegstijger.
Na deze weeral boeiende ervaring wil Paul ons toch nog een voettochtje laten maken naar een punt waar we een stuwdam van zeer dichtbij kunnen bewonderen. En inderdaad, het voettochtje loont de moeite.
Wij blijven hier ook wat rondslingeren, en tegen de klok van 6 uur rijden we richting Lodge. We rijden het Canyonpark uit, maar komen plotseling aan een gesloten poort te staan. “GATE HOURS 07:00-17:00” Ketting en slot rond de poort, dus geen ontkomen aan.
Maar Paul zou Sutterke niet zijn moest hij ook daarvoor geen oplossing hebben. De scharnieren uit de hengsels geheven, en… klaar is Paul.
Een half uurtje later genieten wij, omringd door bijna tamme zebra’s, van ons welkomstdrankje in Blyde River Canyon Lodge. Weeral een super locatie.
Jaloers… Wij willen dit ook eens meebeleven (en niet enkel via deze schitterende blog). Blijf er vooral van genieten!