Zondag 20 Jan. What a wonderful day!!!

Gisteren aan de Spar stopte een vriendelijke man ons een reklamefoldertje toe. Restaurant “Carpe Diem”, met op zondag life music en gratis mojito. Het is (tijdelijk) gestopt met regenen, dus trekken we er op af. En inderdaad; zeer gezellige bedoening. We genieten op het buitenterras van een limonade-achtige mojito, maar een gekregen apéro kijkt men niet in het glas. Pizza’s en steaks zijn overheerlijk. En ook de wijn mag er zijn. We worden geserveerd door een leuke dienster, maar Sutterke vindt dat de duifjes iets te dicht bij de draad zitten. (zie foto)

De goede gastronomie, de life countrymusic en de gezelligheid zorgen er voor dat het vier uur in de namiddag wordt voor we de keet verlaten. Intussen is het weeral gaan regenen, maar we besluiten toch om in ons Marlotpark nog een rondritje te maken. Om huizen en grondstukken die te koop staan wat van naderbij te inspecteren. Wat onze laatste post moest worden, een stuk bouwgrond van bijna één hectare, kende vriend Desutter al even goed  als zijn broekzak. Hij had immers zijn oog laten vallen op dit perceel, en had er stiekem reeds verschillende keren langs- en opgereden. Hij wil ons dan ook dat grondstuk tot in de details tonen, maar gezien het intussen weeral pijpestelen regent, gebeurt alles vanuit de wagen. Wij (Nadine, Hilde en ikzelf) maken Paul verschillende keren attent op het water dat in het hoge gras steeds maar blijft stijgen. Maar Paul wuift alle opmerkingen weg, want hij weet tot op de centimeter na waar de verharde ondergrond onder dat gras zit.  En je raadt het al; we rijden vast. Enkele korte snokken aan de versnellingspook, plankgas, en … we zakken dieper en dieper. Binnen de kortste keren zit de Mitsu tot aan zijn chassis in de modder. Zelfs de trekhaak is niet meer zichtbaar.

Gelukkig heeft Paul al heel wat vrienden in Marlotpark, en dat komt nu wel goed van pas. Een onbebouwd perceel is ook niet gemakkelijk te situeren aan de telefoon. Meer uitleg dan “Otterstraat” zit er niet in, en tot overmaat van ramp is er zeer zwak telefoonbereik.  Binnen het half uur komt er een Nissan Pick-up het erf opgereden. We voelen ons al uit ons lijden bevrijd.

Maar wat dacht je? De trekkabel wordt aangespannen, doch die springt bij de eerste snok kapot. De hulpvaardige man wil naar huis om een zwaardere kabel te halen, maar… hij rijdt zich ook vast. Die kerel heeft gelukkig ook vrienden, en in een mum van tijd (het is nu wel al vlug aan het donker worden, en het giet water) staat daar een superzware GMC 4×4, en de man van die mastodont heeft een sleepkabel bij waarmee je een trein in beweging krijgt. Kabel aangespannen, volgas in veldversnelling; de modder spat 10 meter hoog in de lucht, maar de GMC zakt ook de modderbrij in. Tot op zijn gat. Dit is nu letterlijk “Drie op een rij”.

Intussen alsmaar harder regenen en bijna pikdonker. Een twintigtal meter verder staan in de Otterstraat reeds 3 securitywagens met flitsende blauwe stralers. Sutterke ziet het niet meer zitten en slaat zijn handen ten hemel. Kent hij daar misschien ook iemand?

De tamtam doet zijn werk, en nu komt er een John Dheere landbouwtraktor het modderbad binnengezwalpt. Die kerel zal dat hier vlug eens oplossen. Maar wat dacht je; hij boort zich, net zoals de anderen, binnen de kortste keren in die moespap.

Oh, what a wonderful day!  Weer tamtam. Enkele ogenblikken later komt daar een stoere mooie madam op de proppen, met een super-uitgerustte Jeep. Vooraan met een whinch (optrekrol). Koelbloedig als madammen kunnen zijn legt ze de whinchkabel aan de trekhaak van onze Mitsu, beveelt ze alle aanwezige mannen (intussen een twintigtal) om de wagen heen en weer te schudden, en centimeter per centimeter trekt ze Paul’s Mitsu uit de modder. Het wonder is geschied; het regent en we klagen niet! Integendeel… zeer blij dat we uit onze miserie verlost zijn. Maar wie zal dat betalen? Paul gaat hierover informeren bij de drie chauffeurs die nog steeds vastzitten, en unaniem wordt de klus onder “vriendendienst” gekatalogeerd.      Dat is Afrika… Maar Paul zou Sutterke niet zijn als hij hen niet allen uitnodigt voor een drinkparty op het einde van volgende week. Hoe en wanneer de anderen bevrijd werden zullen wij dan wel vernemen. Verkleund van de koude voert Paul ons naar onze Xeni-lodge, waar een hete douche wonderen doet. Wat een avontuur!