Deze morgen om 5u30 aan het raam van onze kamer. Schitterend uitzicht. Nu is de Indische Oceaan wel degelijk te zien.
Er loopt aan dit vroege uur reeds een wandelaar langs de waterkant.
Een wandelingetje tot bij de zee levert hier en daar mooie beelden op.
We verblijven in een self-catering. We rijden het dorp in om een paar sandwichen te kopen. En omdat we vandaag een lange rit voor de boeg hebben profiteren we ervan om nu ook reeds bij te tanken. Pompist Jezus (inderdaad; Jezus is zijn echte naam) heeft een petje verdiend.
Op straat staan reeds tientallen vrouwen op een publiek busje te wachten.
Eenmaal terug in onze “Aquarius”spelen we vlug ons geïmproviseerd ontbijt naar binnen. Op het strand is het nu al heel wat drukker geworden.
Eenmaal ontbeten en de rekening vereffend aan de receptie trekken we naar onze wagen voor weeral een tamelijk lange rit. (380 km)
We passeren de kooi met een apenjong. Sutterke loopt naast mij met een sigaret in de mond. In een fractie van min dan een seconde maakt dat beestje een apensprong, en door een gleuf in de kooi snokt hij die brandende sigaret uit Paul’s mond. En dit verhaal is wel echt gebeurd! Ik was spijtig genoeg te laat voor een foto.
En nu de baan op naar Imhambane. Met net als gisteren mooie Mozambikaanse tafereeltjes.
De naam van dit caféetje doet onze verbeelding een beetje op hol slaan. Second wife… and love… Halal… Take away… Wat heeft dat allemaal te betekenen?
Een paar honderd meter verder een atelier waar men weefsels bedrukt met Afrikaanse dessins… ook mooi!
Tussen de dorpen door rijden we door weidse velden. Hier een weide met koeien; dit is zeldzaam in Afrika. Die witte vogels zoeken naar kleine wormpjes op de plaatsen waar de koeien gegraasd hebben.
Op weg naar school. Tientallen leerlingen trekken in uniform naar hun schooltjes. Het reizen in Mozambique is een groot avontuur en niet altijd even makkelijk. Zo heb we heel veel politiecontroles onderweg met snelheidscontroles en als je niet oppast heb je snel een boete te pakken. Daarnaast moet je kunnen aantonen dat je veiligheidshesjes, een veiligheidsdriehoek en brandblusser in de auto hebt liggen, want dat is verplicht om rond te mogen rijden. Maar dat hebben wij. Die hesjes zijn zelfs gisteren reeds van pas gekomen. Intussen hebben wij reeds twee maal moeten stoppen voor die controles, maar telkens kunnen we mits een vriendelijke “good day” doorrijden.
Intussen hebben we het mooie stadje Xai Xai bereikt. Aan de publieke busjes staan vele vrouwen te dringen in de hoop een tros bananen te kunnen verkopen aan de busreizigers.
Juist op het moment dat we een wandelingetje over het marktje willen maken begint het terug te regenen. Foto’s nemen vanuit de wagen dan maar.
Het wordt een echte zondvloed.
Als het onweer bezweken is kopen we aan verschillende kraampjes wat proviand. Hier een zakje lekkere cacahuete nootjes.
Enkele bananen. Nu nog een paar frisdrankjes en onze lunch is compleet.
Eenmaal terug de weg op worden we weeral gestopt door de politie. Ditmaal helpt een saluuke of een petje niet. We reden 67 waar het slechts 60 mocht. Betalen dus. Niet met een kaart; alleen cash. Geen ontvangstbewijs. Inderdaad, we hebben het al begrepen…
Deze dame heeft onze afhandeling met de politie volledig gadegeslagen.
Het voorval met die flikken is vlug vergeten. We vervolgen onze weg, met steeds leuke tafereeltjes zowel in- als uit de wagen.
Om 16u30 bereiken we onze nieuwe B&B “Baia Sonâmbula” in Praia do Tofo.
Een gemeenschappelijk zithoekje met sterre- verrekijker. Moesten we vannacht niet kunnen slapen, dan weten we wat gedaan.
We worden ingedeeld in een chalet met uitzicht op de oceaan. Weeral een mooie kamer. Weeral voor één nacht. Spijtig.
Weeral een prachtig zicht vanuit ons bed.
We worden uitgenodigd door gerant Jean Luca. Hij heeft een flesje Sauvignon gekoeld voor zijn nieuwe gasten. ’n Sympathieke kerel, die Jean Luca.
Het is nog in de vooravond. We hebben nog tijd voor een stapje in het zand.
De visnetten om vanavond uit te varen liggen reeds uitgespreid over het strand.
Komt daar een visser aan die al zijn voorbereidingen treft om vannacht uit te varen.
Hilde geniet van de zonsondergang vanop de ligbedden op het grote terras.
Intussen is die visser zich in de problemen aan het werken.
Een grote blauwe kwal op het strand. Oppassen geblazen.
Als we terug aan onze chalet arriveren is een dienstmeisje het terras aan het vegen. Als dat geen service is.
Vanavond stappen we lukraak een restaurantje binnen dicht bij onze B&B. Apéritief te kiezen uit 1001 soorten. Achteraf eten en drinken we hier een kleinigheidje, en tegen 21u30 trekken we naar ons kamer.