Hilde en Christian Devos 2023

Afscheid van Maarten en zijn guesthouse. We hebben alleen maar positieve ervaringen over ons verblijf. En Maarten vond ons ook toffe gasten. Iedereen content dus.

Er kan ook nog een grapje van af.

Maarten toont ons nog een krantenartikel over de eerste dag van het bezoek van ons vorstenpaar in Pretoria.

Mijn WAZE GPS instellen naar airport Cape Town. En wegwezen.

Onze Toyota heeft ons twee maanden goed gediend. Nu moeten we ook van hem afscheid nemen bij zijn baasje AVIS. Danke Toyke !

We worden ingecheckt door twee vriendelijke hostesses, en jawel… het zijn tweelingzussen.

Mijn laatste snoepje is voor deze giraffe.

In de inkomhall bij de olifant hebben we een kort gesprek met een Belgische mannequin.

Hij was hier twee dagen voor een mode fotoshoot. Hij vliegt ook terug naar België, en binnen een paar dagen vliegt hij naar Dubai.

Laatste keer tikken op Afrikaanse bodem.

15 uur. Instappen voor onze vlucht naar Johannesburg.

Vaarwel Kaapstad. Na Anderhalf uur hebben we een tussenstop in Johannesburg, om één uur later door te vliegen naar Brussel. De vlucht verloopt smetteloos, en om 6u20 dinsdagmorgen zetten we voet aan wal in Belgenland. Onze zoon Mehdi staat ons op te wachten, en een dik uur later zitten we samen aan het ontbijt in Waregem. En vanavond worden we verwacht bij onze kinderen Bert en Caroline voor een apéritief en een typisch Belgische schotel; witloof/hamrolletjes in kaassaus. Njamnjam! En als surprise zijn de kleinkinderen Emile, Charlotte, Léonie en Wannes ook aanwezig om ons te verwelkomen. Een mooiere afsluiter van AFRIKA 2023 hadden we ons niet kunnen voorstellen.

Vandaag zondag. Zondag = croissantdag.

Ik ben er klaar voor om het vorstenpaar te verwelkomen op het Waterfront.

Als we aankomen op het Waterfront is er hier en daar al ambiance.

Hilde en Herman installeren zich op het terras tegenover “Den Anker”, zodat ze zowel mijn handelingen als deze van het Koningspaar goed kunnen volgen.

“Den Anker” is voor het publiek gesloten wegens privaat evenement.

De borden met de tafelschikking en het menu staan ook reeds opgesteld.

Piet Huysentruyt is voor de gelegenheid chef van dienst.

Vlug nog helpen de wijn uitpakken, want elk moment kan het koninklijk gevolg arriveren.

En inderdaad, stipt om 12u30 komt ons Koningspaar en het ganse gevolg eraan.

Eerst nog even enkele officiële foto’s.

Daarna handjes schudden bij Piet en de andere genodigden.

Het is een kluwen van jewelste om toch iets dichterbij te komen.

Intussen mocht ik met Piet mee naar de keuken om daar het eerste hapje te fotograferen.

Ziet er inderdaad zeer lekker uit.

Ik probeer Herman nog binnen te loodsen bij het koninklijk gevolg, maar… zonder resultaat.

Sommigen van de genodigden komen nog even terug naar buiten om een een Tafelberg foto te maken. Alhoewel de Tafelberg grotendeels in de wolken zit.

Hierbij houden we het ook voor bekeken. Nog even afscheid aan twee van mijn bevriende kelners, en… tot een volgende.

Op weg naar onze wagen krijgen we nog een mooi Afrikaans spektakel cadeau.

Om 15 u zijn we verwacht bij onze Belgische vrienden Jan en Kristien Vermeiren in Constantia.

Leopold en Amanda Chanterie, nog een koppel Belgische vrienden, zijn ook van de partij. Een toast op het weerzien.

Amanda en Kristien.

Leopold and me.

Jan en Kristien Vermeiren leven een achttal maanden per jaar in Zuid-Afrika, en de rest van het jaar in België. Na het apéritief krijgen we een inkijk in de twee ateliers van Jan.

De confrontatie van Jan Vermeirens Europese achtergrond met de Afrikaanse cultuur resulteert in heel kleurrijke doeken.

De kleur is zo rijk aan duisternis dat het lijkt alsof de nacht zich heeft leeg gebloed op het doek. Maar tegelijk is het een nacht van Afrika, met de schaduwen van lenige of logge roofdieren.

En dit kunstwerk heeft Kristien intussen op tafel getoverd

Danke Kristien. Je moest toch niet zoveel moeite gedaan hebben…

Herman krabt al in zijn haar…

En als kers op de taart komt Jan nog aandraven met koekjes en snoepjes.

Alhoewel de twee taarten nog op verre na niet op zijn, moeten we toch de weg terug nemen naar Kaapstad. Want het is bijna donker, en wij hadden gehoopt in klaarlichte dag te kunnen terugrijden. Danke Jan en Kristien voor de mooie namiddag.

Een uurtje later bereiken we zonder kleer- of andere scheuren onze Maartens Guesthouse. Klaar voor de laatste nacht Zuid-Afrika.

Klop klop… Opstaan!

Vandaag zaterdag, dus wekelijkse markt in Biscuit Mill. Een levendige gemeenschap in het hart van Woodstock waar getalenteerde mensen samenkomen om hun oprechte passies te delen, samen te werken en te laten zien. The Old Biscuit Mill biedt onderdak aan een scala van ateliers en designwinkels, decadente restaurants en eetkraampjes. Bovendien heeft The Mill, zoals het liefkozend wordt genoemd, zijn plek veroverd als een van de favoriete bestemmingen van Kaapstad.

We ontbijten tussen de stripfiguren.

Hilde mag hier zelfs in de pap roeren.

We ontmoeten een cameraploeg van SABC Televisieomroep. Ze nemen een interview af van een mode ontwerpster.

Na het interview wil de dame me overtuigen om wat uitleg te verschaffen over de Belgische mode. Ze is danig enthousiast over mijn outfit.

Intussen is Herman iets verderop “IK en JIJ” aan het overtuigen over zijn culinaire kennis.

Deze kapster is ook geen gewone…

Hierna komt Hilde aan de beurt.

Maskers, maskers, maskers…

Regen, regen, regen…

We druipen af van de Biscuit Mill, en zetten nu koers naar Bloubergstrand, ongeveer 20 kilometer van Kaapstad.

We willen een bezoekje brengen aan Studio 46, een kunstatelier en juwelenwinkel. De uitbaatster Hettie Hester kennen we reeds jaren. Zijzelf fabriceert en beheert de juwelen, en haar mama verzorgt het kunstatelier. ben geluk. Er hangen bordjes “GESLOTEN” aan de ramen.

We trekken dan maar honderd meter verder naar “Ons Huisie”, een restaurantje dat we even lang kennen als “Studio 46”.

Kelner Jack is op uitzondering van zijn tanden, ook nog steeds dezelfde. Hilde en Herman bestellen 6 oestertjes, en ik kies voor een mosselpotje. Van hieruit bellen we even naar Hettie. Ze is super enthousiast, en weet te vertellen dat ze op zaterdagnamiddag en zondag altijd gesloten zijn. Maar niet getreurd; ze woont slechts op een vijftal kilometer hier vandaan, en binnen de tien minuutjes mogen we haar verwachten.

En inderdaad, enkele minuten later valt Hettie het restaurant binnen, samen met haar zoontje. Wij hebben die kleine Felix zeven jaar geleden weten geboren worden.

We hebben zelfs een geschenkje bij voor Felix z’n verjaardag.

Nu trekken we nog even naar “Studio 45”

Hilde’s mond valt open bij het zien van dit mooie hangertje.

Ze is er dolgelukkig mee.

Nu trekken we voor het afsluiten van deze gevulde dag naar ons “Guesthouse Maartens” in Kaapstad. Uiteraard niet per fiets.

Vanuit ons kamer hebben we zicht op Signal Hill.

Op het terras ontbijten zit er weeral niet in. Het heeft bijna de ganse nacht geregend en er is te veel wind. Het zwembad is met een plastic folie afgedekt.

Gisteren avond was de binnenparking van onze Maartens Guesthouse volledig volzet. We moesten dus onze Toyota op straat parkeren. Gelukkig vinden we hem deze morgen vlekkeloos terug.

Deze mrgen willen we de wijk Bo-Kaap bezoeken. Onderweg echter worden we geconfronteerd met zielige toestanden. Op verschillende plaatsen zijn langs de voetpaden hokjes opgebouwd. Een geraamte van planken of boomtakken, en overdekt met oude zeildoeken. Daar huizen soms tot acht à tien personen in. Erg…

Het kleurrijke Bo-Kaap heeft een fascinerende geschiedenis en een unieke cultuur. Deze voorstad is weggestopt onder de hellingen van Signal Hill en stond eerst bekend als de Maleisische buurt. Het is een levendige wijk met een rijke Kaap-Maleise cultuur en wortels die zo oud zijn als Kaapstad zelf.

We blijven even een praatje maken met de vriendelijke mensen uit Bo-Kaap.

We nemen de gelegenheid te baat om te genieten van de rijke geschiedenis van het gebied.

Zulke lieve mensen.

Ze krijgen allemaal een individuele foto.

Waar mogelijk met aangepaste kleuren. Achter Hilde’s rug ontdekken we hier ook een kunstgalerij.

Dat willen we wel eens van dichter bekijken.

De kunstenaar en eigenaar van de galerij is aanwezig, en daar hebben we een leuk gesprekje mee. Zijn naam is Anthony en zijn familienaam… jawel… Deklerk.

In een klein hoekje vinden we een bladje met de levensloop van Anthony.

Bij ons afscheid nog een foto tussen de vele werken van Anthony De De Klerk. En daar moet Herman De Clercq uiteraard ook bij.

Een schilderij imiteren is moeilijker dan je denkt…

Op de Bo-Kaap raak je nooit uitgekeken.

Van hieruit vertrekken we met ons drietjes naar het strand in Clifton.

BUNGALOW is een restaurant dat we reeds jaren kennen. Alleen al door zijn ligging aan het strand keren we er graag terug.

Zalig genieten…

De sushi’s zijn heerlijk

Als dessert krijgen we nog een acrobatisch spektakel voorgeschoteld.

Op de terugweg een opbouw van een stelling. Ook mooi…

De rest van de namiddag doet ieder zijn zin. Op de kamer, de computer en/of het zwembad.

Op aanraden van onze gastheer Maarten trekken we vanavond naar een nabijgelegen hippe tent. De NV-80.

Vriendelijk onthaal…

We hebben geluk. Nog enkele plaatsjes vrij.

We worden vriendelijk bediend door dienstertje Juju.

Maarten’s ontbijt is voortreffelijk.

Deze voormiddag willen we naar het ZEITZ MOCAA museum op het Waterfront. De oude silo’s werden omgetoverd in een prachtig hedendaags museum.

Zeitz MOCAA verzamelt, bewaart, onderzoekt en exposeert 21e-eeuwse kunst uit gans Afrika. Het museum organiseert internationale tentoonstellingen, ontwikkelt ondersteunende educatieve en verrijkende programma’s, stimuleert intercultureel begrip en garandeert toegang voor iedereen.

Verschillende galerijen zijn gewijd aan een permanente collectie, tijdelijke tentoonstellingen en Centra voor Kunsteducatie, fotografie en het bewegende beeld.

Het Zeitz Museum of Contemporary Art Africa (Zeitz MOCAA)werd geopend op 22 september 2017 en is het eerste grote museum in Afrika gewijd aan hedendaagse kunst.

Hilde zoekt vergelijkingen met onze hedendaagse kunstenaars.

Bij de uitgang ontmoeten we drie meiden die een schilderij willen nabootsen.

15 uur. Ons buikje rammelt. Vlug richting Belgisch restaurant “Den Anker” om onze maaginhoud op niveau te houden.

Na onze late lunch komt de verantwoordelijke van “Den Anker” informeren naar onze bevindingen over onze maaltijd en de bediening. Wanneer ze verneemt dat we Belgen zijn begint ze ten voeten uit te vertellen over het bezoek van Koning Philippe aan Zuid-Afrika.

Eergisteren zijn Philippe en Mathilde in Zuid-Afrika aangekomen. Na Johannesburg en Pretoria te hebben bezocht zakken ze vrijdag af richting Kaapstad.

En geloof het of niet; zondag komen ze lunchen in… jawel “Den Anker”. Wij willen nu de dame overhalen om op een of andere manier te kunnen aanwezig zijn in het restaurant, maar met de beste wil van de wereld ziet die dame dat niet zitten.

Alle kelners in “Den Anker” dragen een zwarte pet. Aan de receptie vragen we of ze dergelijke petten verkopen. Normaal niet, maar voor twee brave Belgen zouden ze wel een kleine uitzondering maken.

Als we zondag beiden onze zwarte pet opzetten, en een wit hemd en donkere broek dragen, dan zouden we misschien wel kunnen doorgaan als kelners. Deze securityman wil ons daarbij helpen.

Intussen zijn de kelners al aan het repeteren.

Herman is ook aan een repetitie begonnen. We zijn er allemaal (bijna) klaar voor.

We lopen nog een bakkerij binnen om enkele croissants en boterkoeken te kopen voor ons avondmaal.

Scheiden doet lijden. Vandaag rijden we door naar Kaapstad. Het personeel van Véro en Koen komen ons persoonlijk bedanken.

Het laatste eitje…

… en de laatste zoen.

Wat hadden we hier een leuke tijd.

Net vertrokken, of we maken al een stop in de township van Hermon.

Spelende kinderen trekken onze aandacht.

Twee sloebers…

Iets verderop maken we nog een stopje.

Melkbosstrand. Alles straalt hier rust uit. Dit loont een korte wandeling.

De zee kan je eindeloos bekijken.

Deze strook moet gekend zijn bij de surfers. Maar op het water is er momenteel geen enkele te bespeuren.

Zin voor humor hebben ze wel, die Afrikanen.

We drinken een koffie in “Simple Bru Coffee”.

De wanden speciaal gedecoreerd.

En we zitten hier inderdaad niet alleen.

Daarna zetten we onze wandeling nog een half uurtje verder.

Rond 12u30 bereiken we Melkbos Kitchen.

Mijnheer Declercq heeft gereserveerd voor drie personen om 12u30. Stipter kan niet.

Drie maal moules à la crème.

Onze kelner Nelson komt de mosseltjes aanvullen met een coupke bubbels.

Het restaurant is bijna volledig volzet.

En nu de weg verder naar onze volgende en laatste B&B.

Maartens Guesthouse in Fresnaye (Kaapstad).

Maarten himself ontvangt ons met de meeste honneurs. Hij wil niet dat wij ook maar één koffer zelf moeten naar de kamer dragen. Het concept van Maartens guesthouse is simpel; laat onze gasten met volle teugen genieten van de stad, de stranden, de omgeving van Kaapstad en de Westkaap.

Ook met een mooi zwembad. De rest van de namiddag brengen we door met uitpakken, de kamer inrichten, bloggen en wat zonnen aan het zwembad.

In de late namiddag maken we nog een wandeling langs de kustlijn. We wanen ons op de Promenade des Anglais.

En Herman waant zich op het filmfestival van Cannes.

Een zonsondergang om van te snoepen…

… en nog meer gratis spektakel. We zullen weeral goed slapen.

Deze morgen geen ontbijt bij Church Hills. In plaats daarvan gaan we met z’n vijfven gaan ontbijten bijAngie’s Coffee Shop. Koen voert ons met zijn nieuwe van.

Hier moeten we zijn…

Uitbater Roberto en goede vriend van Koen en Véronique komt opnemen wat we alle vijf zouden willen voor ontbijt.

We mogen allemaal een gans blad invullen om onze voorkeuren te laten kennen.

Lekkere sunny-side-up eitjes.

Het einde van de reis komt in zicht. Herman controleert of hij nog niets verloren heeft.

We eindigen ons ontbijt met een groepsportret.

En Roberto wil ook nog een foto met Hilde. Of was het Hilde die nog een foto wou met Roberto?

Op aanraden van onze gastvrouw maken we een stop aan decor- en interieurwinkel Crystal & Twine.

We worden overweldigd door alles wat hier voorgesteld wordt.

Maison de Famille…

Wat zou onze vriend hier gekocht hebben? En voor wie?

Hier kan je niet op uitgekeken raken.

Hilde wordt hier zelfs gekroond.

Kunstgalerij RK kunnen we ook niet voorbijlopen.

Verschillende opvallende werken…

Zou kunnen van een Vlaamse Meester zijn.

Drie op een rij.

Bij PICTOREX wil ik ook nog eens binnen. Er is een tijdelijke expo van fotograaf Obie Oberholzer.

Tientallen schitterende foto’s.

Er is een boek te koop met honderden foto’s van Obie Oberholzer. Dat kan ik niet laten liggen.

Ik krijg zelfs een handgeschreven boodschap in het boek.

De laatste namiddag in Riebeek genieten we van de mooie omgeving van Church Hills.

Mailtjes beantwoorden, foto’s doorsturen en genieten van een namiddag rust.

Intussen steekt Koen een handje toe bij Véronique met het ophangen van de lakens.

Vanavond trekken we met ons vijf naar Resto Felix van Old Manor.

We worden bediend door twee lieve meiden.

En voor het slapen gaan, nog een tournee générale met… water.

Bewolkt en regenachtig. We moeten dus een activiteit plannen die aangepast is aan de weersomstandigheden.

Aan de meeste wijnhuizen zijn er ook kunstgalerijen. Daarvoor hebben we Tulbagh gekozen.

Bij de ingang van wijndomein Saronsberg staat een naakte man ons in de regen op te wachten.

Zelfs de label dame van Saronsberg staat in het water te trappelen.

Om zelf droog te blijven stappen we de galerij binnen.

Mooie en minder mooie werken bij de vleet.

Zonder woorden…

Een stier op wieltjes… moet kunnen.

We worden zelfs met een Herman Van Nazareth geconfronteerd.

Top of the bill…

Zonder het te beseffen naderen we meer en meer de omgeving van de wijn tasting.

Nog iets verder liggen honderden vaten gestapeld.

We schuiven aan bij een wijntasting, waar we van vinologe Karen alles uitgelegd krijgen.

Deze Saronsberg Full Circle heeft een diep donkerpaarse kleur met prominente aroma’s van donker fruit, rode bessen en rijpe kersen. De smaak is gestructureerd met zacht fruit en ingekapseld in zijdezachte tannines die eindigen in een lange afdronk. Een topper.

We verlaten Saronsberg en komen één kilometer verder reeds in een ander wijndomein terecht.

Sober en eenvoudig; Twee Jonge Gezellen…

Da’s mijn Jonge Gezelle.

Werk van Rowan Smith.

Fountain van Sophia Van Wyk.

Wij maken een korte middagpauze aan hotel Tulbagh voor een lichte lunch.

In zeven haasten spelen we een kaasassortimentje naar binnen, want we willen nog tegen zonsondergang de Bain’s kloof overwinnen.

Prachtige pano’s…

Fotograaf van dienst…

Einde in zicht; we naderen Wellington, en bijna thuis.

Met een babbel, knabbel en een drankje sluiten we deze dag af. Lekker slaap en tot morgen.

Ooh, ooh, wat zal dat ontbijt smaken…

Na het ontbijt rijden we naar de Bothmaskloof pass. Onderweg stappen we regelmatig uit om de vergezichten te aanschouwen.

Het loont werkelijk de moeite.

Iets verderop passeren we Eight Village, en hier maken we een koffiepauze.

Even uitblazen…

Even de winkeltjes doorlopen…

Even de ravottende kinderen observeren…

En ook even de rollende volwassene volgen… Onze Herman is niet te evenaren.

Nu rijden we terug naar Riebeek Kasteel. Op de Parking bemerken we een groot bord met een niet mis te verstane boodschap. “HOUD ONS DORP SCHOON. JE MOET GEEN ROMMEL RONDSTROOIEN.

In het restaurant “Au Bouchon Rouge” installeren we ons voor een lichte lunch.

Omdat ik met een kruk loop krijg ik de koninklijke plaats aangeboden.

We houden het alle drie bij een voorschotel. Voor Hilde en Herman zes oesters, en voor mij een geitenkaasje met gedroogde vijgen.

Uiteraard ook besprenkeld met een glaasje Sauvignon Blanc.

Un peu de poivre, un peu de sel…

En nu terug naar Church Hills en de pelikaan.

We hebben wel een geschenkje meegebracht voor Koen en Véronique.

Herman wil de pelikaan beklimmen…

Het lieve dier is ontgoocheld, en komt nu troost zoeken bij Hilde.

Het zonnetje begint te zakken, en het wordt stilaan tijd om ons klaar te maken voor het volgende hoofdstuk.

Restaurant MURA staat bekend voor de beste steaks. Dat willen we wel eens controleren.

Inderdaad… Ongelofelijk lekker. Danke Koen voor deze tip.

Na het ontbijt en het afscheid van Shirley, rijden we naar Paternoster Lodge om Herman op te halen. Als we eraan komen staat daar een kreeftenverkoper aan de deur. En die staat er niet alleen…

Inderdaad. Herman moet al een tijdje met de man in onderhandeling zijn over de aankoop van 5 kreeften. Drie voor ons en twee voor onze toekomstige uitbaters van B&B Church Hills in Riebeek Wes.

We maken een sanitaire stop in Langebaan…

…en even voor de middag arriveren we in Darling, het stadje van Evita Perron.

Het is bijna heiligschennis, als je ergens in de buurt van Darling bent en je zou het mooie, schilderachtige stadje met zijn vele attracties niet bezoeken? Topper is het huis van Evita Perron. Het is ronduit geniaal dat de beroemdste blanke vrouw van het land, en beste babotiemaker, een stad met de naam ‘Darling’ heeft uitgekozen om in te wonen. Evita se Perron bevindt zich op het oude treinstation van Darling en is een combinatie van een theater met 80 zitplaatsen, een restaurant-bar in de vorm van Perron nummer 2, Evita se kombuis (keuken), die een selectie boerekos (traditionele ‘ boerenvoedsel) en Bambi’s Berlin bar – de enige wijnbar ter wereld die Evita Blanc, Evita Noir en Evita Amber wijnen aanbiedt.

Affiches, tekeningen, gravures en beelden van Evita. Je kan er niet naast kijken.

Herman heeft ze iets in haar oor gefluisterd.

In het museum is er ook een verbruikzaal.

Na lang beraad blijft het bij een cappuccino…

Kelners genoeg…

Het wordt stilaan tijd voor afscheid.

Zelfs een kusje kan ook.

Saluu Evita !

En nu de baan op naar onze volgende bestemming. Church Hills bij Koen en Véronique in Riebeek Wes.

Plezant om Koen na drie jaar terug te ontmoeten.

Wat een geluk; we krijgen onze kamer van altijd.

Dit verdient een groepsfoto aan de muur van onze kamer; de zeeeeee…

En op de badkamer bloemetjes op de handdoeken. Het zal hier weeral een leuke vierdaagse worden.