Hilde en Christian Devos 2020

Over exact één maand is het terug zo ver. Een nieuw Afrika avontuur in het verschiet. We zien er al naar uit.

In de check-in voor onze vlucht naar Kigali krijgen we rond 2 u in de morgen te horen dat onze vlucht naar Kigali met minimum één uur vertraging zal vertrekken. Maar we krijgen de verzekering dat we sowieso de vlucht van Kigali naar Brussel zullen halen. Oef!

In de free-shop nog enkele prulletjes kopen voor de thuisblijvers.

En dan maar wachten tot we opgeroepen worden om in te stappen.

Rond 3u30 in de morgen mogen we dan eindelijk aan boord. Gelukkig zit het vliegtuig hoogstens halfvol. Zodoende hebben we plaats zat, en zowel Hilde als ikzelf kunnen op volle lengte over vier zetels liggen.

We hangen in de lucht… eindelijk.

Rond 7 uur in de morgen maken we onze landing in Kigali, de hoofdstad van Ruanda.

Een groot gedeelte van onze vertraging werd gedurende de vlucht goedgemaakt. Zodoende zijn we ruim op tijd voor onze verbinding naar Brussel.

Maar deze vlucht zal uiteindelijk ook met één uur vertraging vertrekken. Er is een passagier onwel geworden, en deze persoon moet van het vliegtuig gezet worden. Het recupereren van zijn koffers neemt een lange tijd in beslag. We kunnen nog vlug een SMS-je zenden naar onze taxi chauffeur Philippe, om hem die vertraging te melden.

Na een weeral voorspoedige vlucht landen we op Zaventem airport tegen 18 u.

Terug voet op Belgische bodem. ‘t Zal weer wat wennen worden. De taxirit met Philippe verloopt ook vlekkeloos, en tegen 19u30 deponeert hij ons in de Jutestraat 7. Intussen hebben we al een telefoontje ontvangen van dochter Caroline. We worden tegen 20 u verwacht ten huize onze kinderen Bert en Caroline. Zoon Mehdi zal er ook zijn. En… alle kleinkinderen, liefjes inclusief. Als dat niet plezant is. Wat een heerlijk weerzien… De hesperolletjes in kaassaus smaken heerlijk, en worden doorspekt met zowel Zuidafrikaanse als Belgische verhalen en nieuwsjes.

Laatste maal ontwaken op deze Afrikaanse reis. Het geeft een dubbel gevoel. Enerzijds blij om morgen terug in het familiaal nest terecht te komen. Maar anderzijds ook spijt dat deze lange drie maanden toch zo snel vervlogen zijn.

Paul heeft al zijn koffers en zijn leeuw mee als hij deze morgen naar het ontbijt komt.

Gisteren avond is hier een ganse crew van de regerende Zuid-Afrikaanse partij ANC neergestreken. Immers begin mei zijn er hier verkiezingen en nu willen ze enkele dagen hun partij en hun president Cyril Ramaphosa promoten in de streek van Johannesburg.

Er staan een tiental dergelijke Jeeps met verhoogde stoelen en geluidsinstallatie opgesteld op de parking.

Wij zijn uiteraard niet pro Ramaphosa, maar wat wil je?… als we de kans krijgen om even te poseren met een BV, dan kunnen we dit moeilijk afslaan.

 

Nog een laatste glaasje Sauvignon Blanc en enkele foto’s doorgeven. Deze middag rond 13 u landt Peggy met de kindershier in de airport van Johannesburg. Anderhalf uur later nemen ze samen met Paul en Nadine een vlucht naar Kaapstad.

De lift in naar de parking.

Nog een vijftal minuutjes wachten op de airport shuttle.

Het is zo ver. Nadine, Paul en de leeuw verlaten ons.

Inderdaad… met tranen in de ogen.

Daar gaan ze… Wij van onze kant moeten nog tot vannacht 2u50 wachten op onze vlucht naar Kigali in Ruanda. Dit worden de langste uren van de verlopen drie maanden. Gelukkig hebben we behoud van onze kamer kunnen bekomen. Tegen middernacht nemen we diezelfde shuttle naar de airport.

 

 

We reizen vandaag naar Johannesburg. Paul en Nadine hebben daar morgenmiddag afspraak met hun dochter Peggy en de kleinkinderen, waarmee ze dan een tiental dagen naar Kaapstad en de Westkaap trekken. En wij vliegen vandaar terug naar België. Nadine is hier de pilletjes aan ‘t schikken voor de komende dagen.

Intussen ga ik met Paul nog even op inspectie om te zien of alles goed afgesloten is. Voor alle duidelijkheid nog even vermelden dat het geen echte olifant is op het terras, maar wel een zelfklever op het venster.

Het ziet er allemaal goed uit. Sutterke kan met een gerust gemoed vertrekken.

Ook het zwembad ligt er onberispelijk bij.

De koffers in de Hummer zijn netjes geschikt..

We kunnen dus met gerust gemoed vertrekken.

Eerst nog met de afvalzakken langs de stortplaats passeren.

Iets over halfweg maken we een benzinestop. Het is bijna 14 u, dus gaan we ook een hapje nemen bij Milly’s. Een leuk restaurant met een grote forellen vijver.

Wij mogen niet op dat podium aan de vijver. Uitsluitend voorbestemd voor jonge verliefde koppeltjes. Die “jonge” is er teveel aan voor ons.

Maar de forellen zijn wel van de partij.

Er staan ook vier chalets in het water die dienst doen als B&B.

In de bar en het restaurant werken gezellige diensters…

Ook een mooi interieur…

… met zin voor detail. Deze luchter is gemaakt van dooreengevlochten herten geweien.

Van de patisserie kunnen we afblijven. We houden het bij kippenlevertjes of een belegd broodje.

Nu nog twee uurtjes rijden, en we arriveren aan ons hotel Garden Court aan de airport van Johannesburg.

Een half uurtje om ons rustig te installeren.

En daarna naar het restaurant van onze Garden Court. Geen menu, maar voor iedereen self-service buffet.

Keuze genoeg…

Schijnbaar niet al te lekker, maar…

Het dessert maakt veel, zo niet alles goed!

We hebben bijna 400 kilometer voor de boeg, dus nemen we een vroeg ontbijt.

In de lodges van Naara komt een dienstmeisje koffie zetten op het terras, en dit een half uurtje voordat het ontbijt gevraagd werd. Wij wisten dat niet, en als we ons nog aan het toiletteren zijn komt daar plots die dienstmaagd aangedraafd met een koffie- een thee- en een melkkannetje. Dit is wel efkes schrikken…

Tegen 7 uur zitten we dan aan het echt ontbijt.

Die man van gisteren in het zwembad met zijn verlegen vriendinnetje, komt vragen of hij een selfie mag nemen, samen met mij.

Het vriendinnetje wil er weeral niet bij op de foto.

Geen tijd meer te verliezen. Afrekenen is de boodschap.

Hoogtijd om al die exotische spullen vaarwel te zeggen.

Vaarwel NAARA.

Vlug nog even de GARMIN GPS instellen…

…en weg zijn we… richting Zuid-Afrika.

Bij onze tankbeurt kopen we terug een zakje van die heerlijke noten.

Xai-Xai; een vredig dorpje.

Krijg maar zonder hulp een zak van vijftien kilo op je hoofd…

Zonder ook maar iets van hulp hijst ze de zak op haar hoofd…

Daar gaat zij… en zoveel schoonheid heb je nooit gezien…

Lekker fruit, verse groentjes…

Mooie jeansbroeken, mammezakjes groot en klein…

… kippetjes dik of fijn…

… of mag het een paar nieuwe schoenen zijn?

Angstig moedertje met baby.

Zelfs een moskee.

Met moeite nog de baan op…

         Gehandicapte mama geholpen door haar zoontje.

         Zowel handen als voeten zijn stompjes…

… zonder nog maar van haar ogen te spreken.

En deze dame is waarschijnlijk in verwachting.

De mannen ziin een soort damspel aan ‘t spelen.

Tegen 17 uur landen we in Marloth Park ten huize Sutterkes. Alle koffers uitpakken, en herschikken voor de reis van morgen naar Johannesburg.

Voor ons soupeetje trekken we naar het nabijgelegen restauranr “Amazing river view”.

Nadine heeft niet echt honger. Zij zoekt in het kindermenu en bestelt een kinder spaghetti. De anderen kiezen voor crab cocktail of steak.

En kelner Xolan komt met een flesje Two Oceans aandraven. We maken er hier een leuk avondje van.

Laatste maal dit excellent ontbijt in deze exotische omgeving.

Deze beelden van de Indische Oceaan zullen ons lang bijblijven.

We zullen de vissers en hun vangsten missen.

Voor ons vertrek plannen we nog een fotosessie aan die exotische wand.

Wanneer uitbaters Johan en Adèle ons bezig zien willen ze ook wel een prentje tegen die wand.

Eindigen doen we met de ganse crew. Van links naar rechts Fedgie, Amanda, Vesna, Adèle en Johan (de eigenaars) om te eindigen met barman Marco. Vesna en Amanda zijn moeder en dochter. Voorwaar een schitterende crew die we alle succes toewensen bij de start van hun schitterend vakantieverblijf.

Als we met de eerste koffers richting Hummer gaan bemerken we dat de tuinman weeral onze duivel aan het wassen is.

En weg zijn we. Richting Chidenguelle.

Een drietal uurtjes te gaan. Maar veel te zien onderweg.

Om de paar kilometer staan publieke busjes (?) hun klanten op te wachten. En bij die propvolle bakkies proberen straatverkopers hun waren kwijt te raken aan de reizigers.

Paul verkiest hier en daar het asfalt in te ruilen voor landwegeltjes. Met soms leuke tafereeltjes tot gevolg.

In de buurt van Inhamme houden we een stop bij een marktje.

Liggend of zittend verkopen de dames vers fruit.

Eerst denken we dat hier een hilarisch toneeltje wordt opgevoerd. Maar later zou blijken dat dit wel degelijk een gehandicapte dame is, die niet rechtop kan staan.

Dit jonge mamaatje geeft aan dat ik gerust een foto mag nemen terwijl ze haar leuke baby aan het voeden is.

Alom leuke toestanden.

Ga hier maar een spulletje uitzoeken.

Nissan, Toyota, Isuzu; zij herstellen ze allemaal. En voor een bandencentrale hoef je ook niet verder te zoeken.

Vlug instappen; we moeten er dringend vandoor.

Hilde neemt een laatste foto, en wij vervolgen ook onze weg.

 Om een uurtje later NAARA Eco Lodge te bereiken.

Receptionist Mickey weet ons binnen een mum van tijd wegwijs te maken in onze nieuwe accommodatie.

Per koppel krijgen we een chalet. Half in steen, half in tentzeil.

Leuke bedoening. We hebben zelfs twee douches; eentje binnen en eentje buiten.

Super breed bed.

Binnen de kortste keren is Hilde ondergedompeld.

Ze krijgt zelfs een flesje champagne aangeboden. Blijkt echter voor een amoureus koppeltje te zijn dat plots uit het niets komt opdagen.

De kerel vraagt om een foto te nemen met zijn I-Phone. Maar uiteindelijk wil het liefje niet mee op de foto. Het meisje is wel heel mooi, maar ook heel verlegen.

In de vooravond genieten we vanop het gemeenschappelijk terras van de zonsondergang en een drankje.

Eenmaal de zon onder is het in een mum van enkele minuutjes pikdonker. En wat eten we vanavond voor onze laatste avond in Mozambique? Je kan het niet raden…

Kreeft met gamba’s.

En wat drinken we vanavond?…

Een flesje Sauvignon blanc – Fat bastard. Slaapwel!

De zonsopgang is hier weeral subliem.

De vissers zijn aan het afzakken naar het strand.

En Paul heeft reeds een zwemmeke gedaan. Ook al gamba’s gevangen en plantjes gefotografeerd.

Win gaan ontbijten bij onze gebuur in ECLECTIC Beach Retreat.

Marco zal ons lekkere koffie zetten…

Dit is een ontbijt(je) om te delen met twee personen. Amaai…

Zalig genieten…

… met zicht op onze Indische Oceaan.

We krijgen om de haverklap exotische beelden voorgeschoteld.

En nog…

… en nog. Hier komen de vissers aan wal met hun netten en hun vangst.

Mooi tegenlicht.

Na het ontbijt curieuzeneuzen we wat in het winkeltje van het resort. De uitbaatster is fier met haar bestek verpakkingen. In de vorm van een haring.

Kussens die doen denken aan de kunst van Denis de Gloire.

De wanden gemaakt van plankjes hout zijn ook wel impressionant.

Intussen zijn de vissers op weg naar onze lodge. Ze hebben immers vanmorgen vroeg afspraak gemaakt met Sutterke om een deel van hun buit crayfish (kreeften)  te komen aanbieden.

Een paar kreeften voor een appel en een ei. Dat kan hier allemaal.

En ze bovendien nog mooi opkuisen.

Intussen zijn er ook een paar andere leurders op ons afgekomen. Met schilderijen of snuisterijen. Die gasten moeten we echter teleur stellen.

Intussen is Hilde van ‘t zonneke aan ‘t genieten.

Een fruitverkoopster hoopt intussen bij Nadine een klant gevonden te hebben.

En onze ober Marco; die heeft alleen nog oog en champagne voor een meermin in het water.

Voor deze meermin heeft hij niets meer over…

Terwijl ze bij onze buren het dak herstellen is Paul reeds druk in de weer om de gasbarbecue op te starten.

Nog wat zwarte peper…

… en de zelf gevangen gamba’s liggen al te lachen.

De kreeftjes worden ook uit het ijs gehaald.

Sutterke is er bijna klaar voor.

Wat zien die gamba’s er heerlijk uit.

Nog een schepje…

We rijden een paar uurtjes het dorp in.

De bassindraagsters vullen ook weeral het straatbeeld.

Bij onze terugkeer is onze dienstmeid juist aan koffiepauze toe.

En de tuinman is blij dat hij dat hij ons Hummer trekpaard mag wassen. Tot blinkend toe.

Hilde gaat op ons mooi terras nog wat genieten van zon en strand.

De grillen der natuur toveren prachtige kleuren tevoorschijn.

De vissers varen ook bij valavond uit.

Vanavond gaan we terug naar het restaurant Eclectic. Omdat de bezetting bijna nihil is kunnen we niet kiezen. We mogen drie maal raden wat we zullen eten???

Inderdaad; terug gamba’s. Bijna even goed als deze van meesterkok Sutterke.

 

Het personeel is al druk in de weer om ons ontbijt te versieren. Hun uniform geeft een speciale touch aan het geheel.

We mogen naar het terras met zicht op zee om te ontbijten.

Ontbijt in ‘t aards paradijs…

Zowel eierkoek als pannenkoek.

Genieten maar.

Het geüniformde personeel neemt ook een break.

De vissers zijn al terug van hun nachtelijke escapades.

We vertrekken straks. Stefanie, de echtgenote van Jean-Luca komt ons nog een goede reis toewensen.

Paul komt ons ophalen tot vlak bij ons terras.

Omdat we maar een niemendal aan kilometers (25) te gaan hebben, lassen we een rit in rondom het schiereiland. Met een paar leuke stops.

Weeral van die superleuke straatwinkeltjes.

Wassen en plassen is hier een van de belangrijke bezigheden van de vrouwen…

Iedereen loopt er met de lach bij…

Een theetje en een broodje… meer moet dat niet zijn.

Kilometers tussen palmbomen en strohutjes.

Hier en daar een mini begraafplaats.

Ook kinderbegraafplaatsen.

Een baby in het deurgat. Misschien is die ook blij met een petje…

Zou jij een petje willen kleine jongen?

Voilà se… Misschien een beetje groot?

Hier kunnen we enkele gekoelde blikjes kopen.

Toch wel praktisch wanneer je tegelijk twee bassins kan kan dragen.

Hoe doen ze het toch?

Ook eens proberen?    En het lukt nog ook.

Waarom lukt het bij mij niet?

Wachten op het publiek busje.

Een kanjer van een versgevangen barracuda vis voor omgerekend 4€.

De verkoper wil mij die graag opsolferen. Maar wat kunnen wij daarmee aanvangen?

In Inhambane is het een beetje zoeken naar onze nieuwe verblijfplaats “Sia Sente”, maar uiteindelijk komen we er toch terecht.

We krijgen voor ons vieren een villa met zes kamers toebedeeld. Wie wil achterkomen voor twee dagen is altijd welkom.

Zwembad en de Indische Oceaan voor ons alleen. Een echt sprookje.

Elke kamer heeft ook nog een individueel terrasje.

Een hemels bed met mosquito net.

Panorama vanuit onze kamer.

Dat zwembadje is wel iets naar de tand van Sutterke.

Vanavond gaan we voor een hapje en een drankje op zoek bij onze gebuur Bay view lodge. Die hebben een restaurant “Green Turtle”.

Onze dienster Yvonne heeft het zeer gemakkelijk met onze bestelling. Vier maal steak/frites met een flesje huiswijn.

De presentatie van het bestek is heel speciaal. Vork en mes zitten verpakt in een stoffen vis. Leuk, en nooit eerder gezien.

Die steak is van superieure kwaliteit.

Wat was het weeral een mooie dag.

 

Deze morgen om 5u30 aan het raam van onze kamer. Schitterend uitzicht. Nu is de Indische Oceaan wel degelijk te zien.

Er loopt aan dit vroege uur reeds een wandelaar langs de waterkant.

Een wandelingetje tot bij de zee levert hier en daar mooie beelden op.

 

We verblijven in een self-catering. We rijden het dorp in om een paar sandwichen te kopen. En omdat we vandaag een lange rit voor de boeg hebben profiteren we ervan om nu ook reeds bij te tanken. Pompist Jezus (inderdaad; Jezus is zijn echte naam) heeft een petje verdiend.

Op straat staan reeds tientallen vrouwen op een publiek busje te wachten.

Eenmaal terug in onze “Aquarius”spelen we vlug ons geïmproviseerd ontbijt naar binnen. Op het strand is het nu al heel wat drukker geworden.

Eenmaal ontbeten en de rekening vereffend aan de receptie trekken we naar onze wagen voor weeral een tamelijk lange rit. (380 km)

We passeren de kooi met een apenjong. Sutterke loopt naast mij met een sigaret in de mond. In een fractie van min dan een seconde maakt dat beestje een apensprong, en door een gleuf in de kooi snokt hij die brandende sigaret uit Paul’s mond. En dit verhaal is wel echt gebeurd! Ik was spijtig genoeg te laat voor een foto.

En nu de baan op naar Imhambane. Met net als gisteren mooie Mozambikaanse tafereeltjes.

De naam van dit caféetje doet onze verbeelding een beetje op hol slaan. Second wife… and love… Halal… Take away… Wat heeft dat allemaal te betekenen?

Een paar honderd meter verder een atelier waar men weefsels bedrukt met Afrikaanse dessins… ook mooi!

Tussen de dorpen door rijden we door weidse velden. Hier een weide met koeien; dit is zeldzaam in Afrika. Die witte vogels zoeken naar kleine wormpjes op de plaatsen waar de koeien gegraasd hebben.

Op weg naar school. Tientallen leerlingen trekken in uniform naar hun schooltjes. Het reizen in Mozambique is een groot avontuur en niet altijd even makkelijk. Zo heb we heel veel politiecontroles onderweg met snelheidscontroles en als je niet oppast heb je snel een boete te pakken. Daarnaast moet je kunnen aantonen dat je veiligheidshesjes, een veiligheidsdriehoek en brandblusser in de auto hebt liggen, want dat is verplicht om rond te mogen rijden. Maar dat hebben wij. Die hesjes zijn zelfs gisteren reeds van pas gekomen. Intussen hebben wij  reeds twee maal moeten stoppen voor die controles, maar telkens kunnen we mits een vriendelijke “good day” doorrijden.

Intussen hebben we het mooie stadje Xai Xai bereikt. Aan de publieke busjes staan vele vrouwen te dringen in de hoop een tros bananen te kunnen verkopen aan de busreizigers.

Juist op het moment dat we een wandelingetje over het marktje willen maken begint het terug te regenen. Foto’s nemen vanuit de wagen dan maar.

Het wordt een echte zondvloed.

Als het onweer bezweken is kopen we aan verschillende kraampjes wat proviand. Hier een zakje lekkere cacahuete nootjes.

Enkele bananen. Nu nog een paar frisdrankjes en onze lunch is compleet.

Eenmaal terug de weg op worden we weeral gestopt door de politie. Ditmaal helpt een saluuke of een petje niet. We reden 67 waar het slechts 60 mocht. Betalen dus. Niet met een kaart; alleen cash. Geen ontvangstbewijs. Inderdaad, we hebben het al begrepen…

Deze dame heeft onze afhandeling met de politie volledig gadegeslagen.

Het voorval met die flikken is vlug vergeten. We vervolgen onze weg, met steeds leuke tafereeltjes zowel in- als uit de wagen.

Om 16u30 bereiken we onze nieuwe B&B “Baia Sonâmbula” in Praia do Tofo.

Een gemeenschappelijk zithoekje met sterre- verrekijker. Moesten we vannacht niet kunnen slapen, dan weten we wat gedaan.

We worden ingedeeld in een chalet met uitzicht op de oceaan. Weeral een mooie kamer. Weeral voor één nacht. Spijtig.

Weeral een prachtig zicht vanuit ons bed.

We worden uitgenodigd door gerant Jean Luca. Hij heeft een flesje Sauvignon gekoeld voor zijn nieuwe gasten. ‘n Sympathieke kerel, die Jean Luca.

Santé Nadine…

Het is nog in de vooravond. We hebben nog tijd voor een stapje in het zand.

De visnetten om vanavond uit te varen liggen reeds uitgespreid over het strand.

Komt daar een visser aan die al zijn voorbereidingen treft om vannacht uit te varen.

Hilde geniet van de zonsondergang vanop de ligbedden op het grote terras.

Intussen is die visser zich in de problemen aan het werken.

Als dat maar goed komt…

Een grote blauwe kwal op het strand. Oppassen geblazen.

Als we terug aan onze chalet arriveren is een dienstmeisje het terras aan het vegen. Als dat geen service is.

Vanavond stappen we lukraak een restaurantje binnen dicht bij onze B&B. Apéritief te kiezen uit 1001 soorten. Achteraf eten en drinken we hier een kleinigheidje, en tegen 21u30 trekken we naar ons kamer.

 

Wekken om 7 uur. Ik word een 1 April toegewenst door een springhaan op het toetsenbord van mijn laptop. Dit is wel niet de leukste aprilvis…

Voor haar aprilgrap komt Hilde aandraven met een olifant. ‘t Is eens iets anders…

Maar koffie zetten doet ze ook, en dat is geen aprilgrap. Bij het ontbijt ontdekt Paul dat het saldo van zijn elektriciteitsverbruik bijna opgebruikt is. In Zuid-Afrika werkt de toevoer van elektriciteit langs een teller met een kredietkaartje. Het kost heel wat voeten in de aarde om het kaartje te laten bijvullen; de shop is vandaag gesloten. Op het gemeentehuis kan dit ook, maar daar ligt de computer in panne. Maar Sutterke zou Sutterke niet zijn zonder een oplossing te vinden. En die komt er… Eenmaal dit opgelost kunnen de koffers geladen worden, en vertrekken we voor onze vierdaagse Mozambique.

Enkele kilometers voor de grens worden we getrakteerd op een grote, maar kortstondige regenvlaag. Nog wat verder begint de file naar de grens.  Eenmaal aangekomen belanden we in een echte thriller. Foto’s hiervan zijn er niet; het is ten strengste verboden een fototoestel boven te halen, laat staan er foto’s mee te nemen. Vanop enkele tientallen meters van de douanegebouwen verloopt alles chaotisch. Het is opletten geblazen, want er lopen veel “non officials” rond die je willen helpen, en dit tegen woekerprijzen. Ze doen alsof ze douanier zijn, en brengen je mee tot aan de controle. Daar spelen ze onder één hoedje met de echte douanier. De plaatsen waar je bepaalde stempels of documenten moet halen staan slecht of helemaal niet aangegeven, zodat je bijna verplicht bent je te laten helpen door die frauduleuze kerels. We waren goed verwittigd van deze feiten, en dus op onze hoede. Er doet een man teken waar we kunnen parkeren, en we staan nog niet stil of daar springt meteen een drietal kerels naar onze auto. Zij zullen alles voor ons regelen, zelfs onze papieren invullen. Eerst gaan ze nog met ons mee naar een van de tientallen ronddolende dames die zakken Meticals (munt van Mozambique) bijhebben, en die maar al te graag omwisselen voor Randen, Euro’s of Dollars. We kunnen onze “non officials” nu betalen om voor ons een stempel bij een douanier te regelen (stempel dat de auto in orde is en dat je geen “verboden” goederen bij je hebt). Anders kost het je uren in de rij staan. Ze lijken de waarheid te spreken, want we zien inderdaad een lange rij toeristen staan. We stemmen in en de jongens lopen naar voren, krijgen meteen een stempel (zonder controle dus) en we kunnen na het betalen van zo’n 8 € per persoon door naar de paspoortcontrole. Zij willen alleen chauffeur Paul mee naar de controle, en de drie anderen mogen terug naar de auto. Na een tiental minuten komen ze ons terughalen, want ze hebben van iedereen een foto en een vingerafdruk vandoen. Als het circus na meer dan driekwart uur op zijn einde schijnt te lopen, vragen ze nu een bijdrage. Beweren dat wij reeds betaald hebben kan niet baten, want wij hebben alleen het officiële geld betaald. En zij hebben nog niets verdiend voor al hun werk.  De echte douaniers hadden gezegd dat we die mannen zeker niets mochten geven, en daarom weigeren we aanvankelijk ook maar één Metical te betalen. Hierop beginnen ze een litanie af te steken; zij kunnen er voor zorgen dat onze auto nu volledig zal uitgekeerd worden. En ze beloven ons ook een bijna onoverkomelijke controle bij onze terugkeer naar Zuid-Afrika. Want we hebben computers en fotoapparaten bij, en zij kunnen er voor zorgen dat deze door de douane volledig uitgelezen en gekopieerd  zullen worden. Met de miserie en het tijdsverlies van dien. Hierop geven we toch 2.000 Meticals (ongeveer 30 €), en met een vieze ontevreden blik laten ze ons gaan. Geen plezante ervaring. Gelukkig waren we hier min of meer op voorbereid.

Eenmaal de grens voorbij worden we verrast door de vele dorpjes die we doorrijden. Aan de voordeur van hun schamele huisjes verkopen de mensen van alles wat je maar denken kunt.

Van groenten en fruit…

tot blikjes frisdrank,…

… ja, zelfs stoelen, zetels en zitbanken.

De dames dragen alle lasten op hun hoofd. Hou dat maar in evenwicht…

Kleren passen op straat.

Niet alleen langs de straten wordt er verkocht. Elk dorpje heeft dan ook nog een marktpleintje.

Bij gebrek aan restaurantjes kopen we een beetje food en drank om in de auto op te eten en te drinken.

Ook winkeltjes met auto-, moto-, en velo onderdelen.

Zagen, boren, schaven en slijpen… alles gebeurt op straat.

Het is bijna 18 u als we Bilene bereiken Onze Beach Club San Marthinho ziet er wel leuk uit.

Een ander land… andere wetten. Een gans pak formulieren invullen in de receptie.

We krijgen een mooie ruime kamer…

Vanuit de kamer een prachtig zicht op de verlichtte palmbomen. Met daarachter de Indische Oceaan. Maar die kunnen we nu niet zien. En waarom kunnen we die nu niet zien?… Omdat het donker is.

Het heeft heel wat voeten in de aarde (in dit geval in het zand) om een restaurantje te vinden voor vanavond. Uiteindelijk belanden we bij “Aquarius”, een strandrestaurant. Maar omdat het in de vooravond wat regende is het terras niet in gebruik. Dan maar naar binnen.

We zitten aan zee… dus vis vanavond. Voor Hilde cod vis (kabeljauw), voor mij spaghetti met zeevruchten, voor Nadine garnalencocktail, en voor onze vermoeide chauffeur een kreeft.

Ik ken er eentje die vannacht goed zal slapen.

Op de terugtocht naar onze “Aquarius” worden we verwikkeld in een groot accident. Gelukkig hebben we de gele hesjes PDS (Paul De Sutter) bij, en kunnen onze dames mee instaan voor de eerste hulp.

Zij trachten hier één van de slachtoffers te verzorgen, maar de man spartelt wild in het rond. Geen gemakkelijke klus. Tegen 22 u hebben ze die kerel dan toch in z’n bed gekregen, en kan iedereen nu rustig naar bed.