Hilde en Christian Devos 2020

We zitten hier een paar uur vast in totale chaos. Iets kopen lukt niet, want de shops aanvaarden alleen maar plaatselijke munt. Een stoel, bank of tafeltje bemachtigen lukt ook al niet.

Her en der staan borden met alle voorzorgsmaatregelen voor de Corona. We ontmoeten hier ook het koppel van Brakel. De mensen die we verleden dinsdagavond ontmoet hebben in Blacksmith’s Kitschen. Zij zitten ook op onze vlucht. Ze hebben intussen al onze blog gevolgd, en eenmaal terug in België zullen ze wel eens contact opnemen. Zij hebben geen naamkaartjes bij. Wij kunnen wel een visitekaartje aan hen geven. Misschien horen wij nog wel eens iets van elkaar.

We zijn blij dat we mogen aanschuiven voor de incheck van Addis naar Brussel. Echter niet vooraleer door een koortsscanner gepasseerd te hebben.

In het vliegtuig zitten we op een verschillende rij, maar we beschikken beiden over twee zetels. Als dat geen luxe is. Bijna de ganse nacht geslapen als de muizen in het meel.

Na deze tweede vlucht van zes uur zetten we voet aan wal op Zaventemse bodem. Bijna drie weken vroeger dan voorzien, maar heel gelukkig en blij.

Dochter Caroline, die samen mat Bert alles hebben geregeld voor onze thuiskomst wacht ons op in de arrival hall van Zaventem. Hartelijk terugzien, maar uiteraard mogen we niet kussen of knuffelen. De autostrade tussen Brussel en Waregem is desolaat. Soms tot vijf minuten zonder een andere wagen te zien.

We maken nog een kleine omweg over de markt van Waregem. Nooit gezien… geen enkele auto.

Eenmaal thuis aangekomen zijn we alweer aangenaam verrast. Ons huisje is aangenaam verwarmd, er staat een mooie tuil witte tulpen in de living, en onze frigo is opgevuld met proviand voor de volgende dagen. Danke Caroline!

Vanavond hebben we nog een Houseparty onderonsje met de ganse familie. Wat heeft internet toch van mogelijkheden. Met elkaar kunnen spreken en elkaar zien vanuit vijf verschillende locatie. Omdat het de eerste keer is dat we zoiets doen, heb ik wel wat problemen om de boel aan de praat te krijgen, maar uiteindelijk lukt het toch.

Hiermee valt het doek over onze weeral prachtige Zuid-Afrika reis. Hopelijk voor de veertiende maal te herdoen in 2021. Als Corona er niet anders over beslist. Dank aan iedereen die de moed hadden om nu en dan een stukje te bekijken en te lezen van deze blog.

Waar we drie maal zouden ontwaken zal het hier bij die ene keer blijven. En het is dan nog ontwaken met de wekker, en dit om 6u30.

Deze keer moet alles exact op zijn juiste plaats. Immers we vliegen vandaag.

Koen en Véronique zijn ook vroeg opgestaan, en hebben ons reeds allerlei lekkers klaar gemaakt voor ons ontbijt.

Herman zal met ons meerijden naar de airport. Daar heeft hij twee opties. Ofwel tracht hij daar een ticket te boeken, eventueel met dezelfde vlucht als de onze, ofwel neemt hij vandaar de taxi naar Simon’s Town. Daar kan hij ten alle tijde verblijven bij Jacqueline. Koen geeft ons nog een routebeschrijving waardoor we de ring rond Kaapstad kunnen vermijden. We moeten hier nu spijtig genoeg vervroegd afscheid nemen van Koen en Véronique. Dat alles door de schuld van die Corona.

De Polo terug ingeven verloopt heel vlot. Eerst is er nog wat discussie over een pietluttig schrammetje dat eventueel door mij zou veroorzaakt zijn. Maar ik kan de man overtuigen dat het schrammetje in kwestie er al was bij het aannemen van de auto. En dat is ook zo.

Met al die bagage hebben we geluk van een officiële porteur te vinden die alles voor ons op de kar sjouwt en ons begeleidt naar de departure hall. ‘t Is wel een tiental minuten stappen en regelmatig serieus klimmend. De kerel transpireert er van.

We zijn er bijna… maar nog niet helemaal.

We arriveren in een desolaat lege vertrekhal.

De bedienden aan de incheck liggen letterlijk te slapen. Door al die speciale toestanden hebben we een ruime marge ingerekend. We hebben nu nog vier uur de tijd voor onze vlucht naar Adis Abeba vertrekt.

Nu reedsiInchecken lukt wel. We kunnen er maar vanaf zijn. Herman gaat naar een andere counter om eventueel een ticket te boeken. Voor vandaag of voor met onze maatschappij Ethiopian, of voor één van de komende dagen met een andere maatschappij.

Vier statige bronzen heren wijzen ons de weg.

We worden verwittigd dat er binnenkort een nieuwe trend aan het komen is.

Dit moeten dan de heren van de nieuwe trend zijn…

Misschien zou ik ook niet misstaan in die nieuwe trend?

Intussen heeft Herman een nieuwe vlucht kunnen boeken met Emirates over Quatar, en dit voor donderdag 26 maart. Die vluchten schijnen (voorlopig) nog gegarandeerd te zijn.

Een Afrikaans dagblad brengt ook al geen positief nieuws over de toestand alhier. Deze moet in een paar dagen drastisch verslecht zijn.

We vinden een tafeltje in een Ocean Basket Resto. Herman bestelt een Calamari bowl. Hilde en ikzelf nemen een bruschetta met prawns.

Binnen de vijf minuten komt Asanda met onze bordjes aangedraafd.

Njamnjam… lekker!

Herman blijft de actualiteit volgen. De Belgische toestanden komen halsoverkop ook hier aan bod. Als je nu denkt dat we veertien dagen geleden nog opteerden om eventueel onze reis te verlengen in plaats van te verkorten. Intussen is ons ook ingevallen dat we de twee pakjes rooibosthee voor mijn zus Emily in de Polo lieten liggen. De volgende huurder van die Polo kan er maar goed mee varen. En misschien vinden we in België ook wel ergens Rooibos thee.

13u45. Nu moeten we dringend naar onze gate 13 in Hall 1. Afscheid aan Herman. En onderweg nog een hapje voor de laatste giraf.

De Boeing staat al op ons te wachten.

Hier nog een half uurtje wachten, en we worden ingeladen. Nog een half uurtje later (15u45) hangen we in de lucht. Rond 23 u landen we, en dit na een rustige vlucht, in Addis Abeba. (Ethiopië)

Herman is ons enkele minuten voor bij het ontbijt. Hij heeft intussen al een tafelgenoot gekregen…

Minou, de kattin des huizes.

Als ik aan een van de diensters informeer naar haar gezinstoestand, en verneem dat ze één zoontje heeft, dan schenk ik haar een rennerspetje voor die jongen. Zet ze dit wel pardoes op haar eigen hoofd.

Binnen de kortste keren staan beide andere diensters ook in de rij voor zo’n petje. Graag gedaan. Onze tip nemen ze er uiteraard graag bij. Ze hebben ons ten andere zeer goed verzorgd. Een paar dagen geleden presenteerden ze op eigen initiatief om een pakje linnen te wassen en te strijken. Danke Dolores, Sandra en Loryn. Dolores weet nog te vertellen dat haar vader altijd het lied zong van “I love the kisses of Dolores”. Maar in deze Corona tijden wordt er niet meer gekust.

Echt lieve mensen.

Intussen komt Kristien ook haar opwachting maken.

Uiteraard de flinke Michael ook. Sinds eergisteren moet hij niet meer naar school wegens Corona virus.

Terug ons VW-Polootje opstoppen.

We mogen niet meer kussen of knuffelen. Dus… saluu van verre!

De achterbank zit ook poefende vol.

Ongeveer 60 kilometer haspelen af in een klein uurtje. Tegen 12 uur maken doen we onze intrede in B&B Church Hills van de sympathieke Belgen Koen en Véronique.

Koen en Véronique ontvangen ons met alle honneurs en begeleiden ons naar ons kamer bij het zwembad.

Als dat geen mooie kamer is. We wanen ons op het strand. We herinneren ons dat we twee jaar geleden dezelfde kamer hadden.

Geloof het of niet… dit is een foto van twee jaar geleden.

Koen wijst ons op het probleem om vanavond een restaurant te vinden. Sinds gisteren blijven een groot gedeelte van die restaurants ‘s avonds dicht. Hij stelt voor om er zelf enkele te contacteren. Voor deze middag zou er geen probleem mogen zijn.

Wij trekken dan maar vlug het stad in. De eerste keet die we binnenstappen “Brasserie Bouchon Rouge” heeft een tafeltje voor ons. Chance!

Mooie art-deco aankleding.

We bestellen voor de mannen gamba’s en voor Hilde steak tartare.

Gelukkig is het nu nog 10 minuten voor 13 uur. Vanaf 13 uur mag er geen alcohol meer besteld worden. Weeral Corona maatregel. Vlug een flesje Ataraxia. En een foto van het etiket.

Voilà se… voor den album.

Volgens Hilde is de tartare délicieux.

En de gamba’s mogen er ook best wezen.

De tafel naast ons is bezet door Nederlanders. Een gesprekje leert ons dat de eigenaar van deze brasserie ook een Hollander is.

Wat ons ook opvalt zijn die ongelofelijk mooi afgelijnde wolken. Magritte wolken noem ik dat. Je kunt er naar kijken en blijven kijken…

…en kijken, en kijken.

Een koffietje voor dessert, en we kunnen weer verder.

Op straat valt ook een en ander te beleven.

Een Afrikaans gezinnetje. Gewapend tegen de zon.

Daar gaan ze…

Leuke, knusse, schilderachtige hoekjes.

Antiekstalletjes.

Tuincentra.

Wijnshops.

Kunstgalerijen.

Nog antiek, of zou ik beter zeggen; oud ijzer.

We lopen ook nog even binnen bij Eve’s, een combinatie van koffiehuis en rariteitenshop.

De grootste rariteit echter is de bazin. Ze is stomdronken, beweert Française te zijn, en de beste mossels van Afrika te serveren.

Het is genoeg geweest voor deze namiddag. We gaan ons klassiek uurtje rusten, dimaal rond het zwembad van Church Hill.

Ik heb hier bij het zwembad nog een leuk kontakt met een koppel Hollanders; Ruud en Sjouke. Ruud geeft mij informatie over het blogsysteem waarmee hij werkt. “Pindat” is de naam, en het is zeer eenvoudig en praktisch om mee te werken. En bovendien gratis. Verder vertellen ze dat ze hier al een vijftal jaar komen bij Koen en Véronique. Ze hebben hier een speciale klik met één van de dienstmeisjes. Dat dienstmeisje heeft twee zoontjes; Ruud en Sjouke hebben nu besloten deze twee jongens voor de komenden jaren te ondersteunen in hun onderwijs. Zij willen dit gaan doen in de vorm van een financiële bijdrage dat die door Koen en Véronique zal beheerd worden. Mooie geste!

Dolce farniente.

Tegen de klok van 18 u komen Koen en Véeonique een apérootje drinken op ons terrasje.

Voordat Koen en Véronique naar hier uitweken hadden ze een grote sportwinkel in Knokke. Zodoende hebben we wel hier en daar stof tot discussie.

Na een half uurtje kunnen we reeds uitleggen aan Véronique war het “flessegeluk” betekent. Ogen toe, hard blazen in de lege fles, en je mag een wens doen… die altijd uitkomt. Maar je mag uw wens aan niemand kenbaar maken.

“Ik zal het zeker aan niemand zeggen” schijnt Véronique hier te zeggen.

Ze is nu al gelukkig met die wens die zal uitkomen.

Tegen 19u30 heeft Koen voor ons gereserveerd bij Félix. Dringend daarheen dus.

Het is hier zeer donker, en na enkele minuten valt de lamp boven ons tafel ook nog uit.

We kiezen alle drie voor porc belli met pommes Anna. Wat die pommes Anna betekent mag Joost weten, en serveuse Claudia kan er ook niet op antwoorden. Een flesje wijn bestellen zit er ook al niet in. Vanaf ‘s middags mogen ze wegens Corona geen wijn meer serveren. We trekken vanavond niet met de beste gevoelens huiswaarts. Jammer voor onze laatste avond op Zuid-Afrikaanse bodem.

Vanmorgen zitten we met een bezoeker op de kamer. Pluto.

Pluto is de hond van Kristien, en sinds vanmorgen de vriend van Hilde.

Vandaag hebben we een bezoek aan Babylonstoren gepland.

Het is slechts een twintigtal minuutjes rijden. Maar onze benzine nadert het reservepeil, en voor alle zekerheid gaan we toch tanken. Dit is de eerste keer met onze Polo. Ruiten en brilglazen wassen hoort er uiteraard ook bij.

Bovenop de service geef ik de pompist ook een rennerspetje. En kontent dat hij is.

Hij heeft uiteraard ook enkele collega’s, en die willen ook wel een petje.

Tien minuutjes later staan we aan de ingang. We betalen 40 ZAR (ongeveer 2 €) om het terrein op te mogen.

Vanaf nu kunnen we slenteren…

… en ons ontspannen in de prachtige tuinen. Herman tracht hier al de vogelverschrikker na te bootsen.

Alle, meer dan 300 variëteiten, planten in de tuin zijn eetbaar of hebben een medicinale waarde. Alles van bloedsinaasappelen tot asperges, van paddenstoelen tot salades bevoorraden de twee restaurants van de boerderij.

De acht hectare grote tuinen zijn verdeeld in meer dan twintig verschillende secties en zijn een inspiratie voor zelfs de meest bedreven tuinier, en de afgelegen paden en majestueuze bomen zorgen voor heerlijke verkenningen.

De plantentuinen wisselen af met grote waterpartijen.

De jeugd komt hier ook aan zijn trekken.

Als dat niet plezant is…

Om elke hoek kan een verrassing schuilen.

Een ritje met een triporteur. Het bakkie is gevuld met dagverse savooien.

Iets verderop een immense serre. Ook bombastisch gevuld met fruit, groenten, bloemen en planten. Ja, zelfs met druiven.

Naast die serre ligt een leuk openlucht restaurant.

Een plaatsje bemachtigen zit er spijtig genoeg niet in. Corona reglementering heeft hier ook reeds haar intrede gedaan. Daardoor hebben ze tafels en stoelen veel verder uit elkaar moeten plaatsen, en zijn de zitplaatsen gehalveerd. Daarbij hebben de hotelgasten nog voorrang. Inderdaad, Babylonstoren heeft ook een hotelaccomodatie.

We zetten onze wandeling dan maar verder. Hier door een prachtige pompoenenboog.

Hilde zou wel eentje van die langwerpige pompoentjes willen plukken.

Ik heb het meer gemunt op deze dikke pompoen.

De citroenen zijn bijna rijp.

We naderen de Babylonstoren shop. Daar willen we ook wel eens binnenlopen.

We worden verwelkomd bij de oude steekpomp.

Deze prachtige schenkels, biefstukken en entrecôten wil Herman wel eens in beeld brengen.

Dit kunnen gerust reeds de vijgen zijn uit die triporteur van daarnet.

De kippetjes leggen hier elke dag een ei met een kleur volgens de dag van de week.

Gedroogde biltong, worsten en salami bij de vleet.

En met welke machine worden de schelletjes gesneden? Met een Berkel natuurlijk!

Aan de presentatie zouden ze zelfs bij ons in België een puntje kunnen zuigen.

Alles wat hier verkocht wordt komt uit de eigen boerderij.

Een leuke publiciteit voor een alcoholvrij frisdrankje dat hier ook geproduceerd wordt.

Nie Alkoholiese Aptytwekker… Leuk toch, dat Afrikaans.

In het restaurant worden de schotels op de faience muren geschreven.

We laten ons inspireren door een “Wijnmaker” plateau. Een grote schotel om te delen met drie personen. Charcuterie, kaas en toast met nog wat fruit en sausjes.

Bij derelijke schotel past uiteraard een kleine wijnproeving van de Babylontoren wijnen. Het logo op de flessen bestaat uit een pijp (symboliseert de boer), een bloem (vertegenwoordigt de tuin) en een vogel (de natuur). Zodoende is het ganse domein vertegenwoordigd op het etiket.

De kurken worden op een speciale manier opgeslagen.

We lopen ook nog even de shop binnen waar tapijtjes, gordijnen, kleedjes, zonnehoeden en beautyproducten verkocht worden.

De tijd is aangebroken om het liefelijke Babylonstoren domein te verlaten.

We worden uitgewuifd door kalkoen Koen…

… en door de ezels ” i ” en ” a “.

Nu nog efkes Paarl binnen om een paar hapjes in te kopen voor vanavond. Immers, we willen onze laatste avond bij Perle du Cap doorbrengen op ons terras.

We lopen door de winkelstraat op zoek naar wat food.

We worden hier wel geconfronteerd met een schrijnend tafereel.

We doen hier ook navraag in een drogisterij voor mondmaskers en handspray. Alhoewel de verkoper zelf een masker draagt heeft hij er geen enkele meer in aanbieding. Handspray ook al niet.

Toiletpapier is er precies wel nog voorradig. Ze weten hier ook al wat hamsteren is.

Hilde vindt hier wel een Spaanse windmaker mat haar lievelingsdiertje op. Ik wil het kopen, maar mag niet. Ik heb het dan maar stiekem gekocht voor haar verjaardag in oktober.(ssssuuuttt!)

Een dame in de pharmacy geeft Hilde de raad eens het etablissement hier tegenover te bezoeken. De heren kunnen intussen ergens een koffietje drinken.

Wat is me dat? Een ladies bar… ze is niet lang weggeweest.

Na deze wantoestand proberen we nog even een kerkje. Hilde wil persé ook hier nog even binnenlopen. Maar geen geluk; alles hermetisch afgesloten.

Eenmaal terug in Perle de Cap genieten we als naar gewoonte van een paar uurtjes iedereen zijn goesting doen.

Tegen 20 u installeren we ons allemaal samen op het grote terras. We toasten op de mooie voorbije dagen, en vooral op hoop dat we de volgende dagen/weken of maanden zoveel mogelijk mogen bespaard worden van die Corona toestanden.

Kristien nodigt ons zelfs uit om samen een ingetogen gebed te doen. Aangrijpend…

Kapoen Michael is er ook komen bijzitten. Hij vertelt een ganse story over zijn judo kwaliteiten.

Hij wil wel eens een demonstratie geven. Ik word direct verkozen tot sparring partner.

In het begin kan ik soms de bovenhand halen…

Maar uiteindelijk moet ik toch het onderspit delven. Shame!

Iets later verschijnt ook nog Spider-Man te tonele. Maar intussen is het bedtijd voor zowel Michel als voor ons.

Als naar gewoonte ons ontbijt met zicht op Paarl. Uiteraard gaat de discussie van de dag over de gevolgen van onze vervroegde terugvlucht. Herman vliegt normaal maandag met Turkisch Airlines, doch sinds gisteren hebben die besloten om geen vluchten meer uit te voeren op Brussel. Nu zal hij proberen om een vlucht te boeken op onze vlucht van zaterdag met Ethiopian Airlines. Duimen maar. Gastvrouw Kristien is ook niet gerust in de toekomst, en denkt er zelfs aan om vanaf volgende week “Perle du Cap” te sluiten, en samen met Michael bij vrienden in te trekken op een paar honderd kilometer hier vandaan.

Deze voormiddag willen we de “Spice Route” bezoeken, een twintigtal kilometer hiervandaan, richting Franschhoek.

De Spice route is als het ware een coöperatieve waarin verschillende zorgvuldig uitgekozen ambachten zijn uitgenodigd. Het gaat van chocolade maken, bier brouwen tot glasblazen, en resulteert in een selectie van smaken uit alle hoeken van Zuid-Afrika. Het gedeelde doel is om het hele collectief een unieke kracht en een boost te geven om elkaars individuele handel te ondersteunen.

We trekken direct naar de glasblazerij. Immers de twee voorgaande keren dat we hier langs kwamen was die blazerij telkens om uiteenlopende redens gesloten.

Maar nu hebben we meer geluk. Het atelier is in werking.

Interessant om zien hoe men met vuur, zand en uitgeblazen lucht dergelijke mooie vormen kan bekomen.

Vanop meer dan drie meter voelen we de hitte van die vlam. Die blazer zal hier ook wel nooit koud hebben.

In het aanpalend atelier kunnen we de afgewerkte producten bekijken en/of kopen.

Vaasjes en figuurtjes naar ieders heug en meug.

In dit legertje zit een zwart en een wit schaap. Tracht die maar te vinden.

Hilde heeft het zwart schaap gevonden; dat ben ik…(grapje)

Vanuit deze hoek zijn zowel het witte als het zwarte schaap te vinden.

Het chocolade maken en bier brouwen laten we deze keer aan ons voorbijgaan. Liever een wandeling in de tuin.

Het terras is volledig vernieuwd…

… en in de tuin zelf zijn ook op verschillende plaatsen renovatiewerken aan gang.

Ook wielertoeristen houden van deze omgeving.

Zelfs eekhoorns vinden het hier fijn vertoeven.

Van deze wil ik toch nog een mooie foto…

… en hop… daar gaat hij.

Ik kan hem nog even meepikken op de stoep.

Genieten maar…

… ook voor mama met kleine zoon op de tractor.

We lopen nog even de grote shop binnen. Herman gaat op zoek naar een geschenkje voor het thuisfront.

Zal hij iets vinden? We zullen het nooit weten.

De juffrouw aan de kassa draagt een mondmasker. Inderdaad… het begint hier ook.

Mijn zus Lily is verzot op Rooibos thee. “Twee doosjies asseblief”. Het zijn er dan nog van Mandela!

Koffie en thee… à volonté!

In de verbruikzaal gaan we toch een cappuccino proeven…

… en net als verleden jaar; wat reclame maken voor koffie Van Overstraeten.

Als afscheid wil Herman nog een foto bij de kaart van de echte Spice Route.

Wij willen er ook eentje.

Hoogtijd nu om onze reservatie bij “Viande” in Grande Roche te gaan invullen. Een kwartiertje later rijden we onze Polo voor.

Herman krijgt het hakmes niet los uit het kapblok.

We krijgen een van de laatste tafeltjes op het terras.

Een dienster komt ons het menu brengen. Ze wordt echter onmiddellijk weggestuurd door de chef van de bedieners. Hij beweert dat hij het was die gisteren onze reservatie genoteerd heeft, en dus zijn wij klanten van hem.

Voilà se… dat is hem (haar?). We informeren naar zijn naam, en hij antwoordt doodserieus “Elle”. Hij ziet dat we moeite hebben om onze lach te onderdrukken, en hij verwijst naar zijn speldje op zijn schort… Er staan inderdaad twee woorden op dat speldje “Viande” en “Elle”.

Het eerste blad van het menu is terug een gans evangelie. Ditmaal niet over Corona, maar over het restaurant zelf. Intussen hebben we geleerd dat Viande uitgesproken wordt als “vee aand” en dat het de vertaling is van “Vlees”.

Zoals steeds blijft het uitzicht vanop dit terras betoverend.

Bij het flesje Lanzerac krijgen we leuke hapjes van het huis gepresenteerd. Lekker.

Hilde en Herman kiezen voor vis; kingklip.

Ik heb het op struisvogelsteak gemunt.

Herman laat Elle eens meeproeven van onze Lanzerac.

Eenmaal we aan onze cappuccino aan het nippen zijn passeert een koppel Belgen aan onze tafel. Zij waren gezeten aan een tafel naast de onze, en dus wisten al een en ander over ons. Het koppel woont zes maanden in Zuid-Afrika en zes maanden in België. Hij is dierenarts, gespecialiseerd voor Alpaca schapen, en dit over de ganse West Kaap. En zij is de schoonzus van Nathalie, ons buurmeisje in Waregem. De wereld is voor de zoveelste maal verkleind.

We verlaten Grande Roche, Viande en Elle. Nog een laatste foto van Hilde aan de fontein.

Deze namiddag gaat iedereen z’n eigen gang. Zwembad, laptop, schikkingen met thuisfront voor terugkomst. Foto’s onder elkaar uitwisselen. Onze toekomstige B&B’s annuleren, en noem maar op.

Vanavond rijden we naar centrum Paarl naar een eenvoudige bistro. “Back’s”

We houden het eenvoudig. Herman een salade van calamari, Hilde een sirloin en ik een pizza. Daarbij een flesje Sauvignon Bland Darling. We betalen de ronde som van 550 ZAR, zijnde 28,8 €. Minder dan 10 € per persoon. Voor de prijs moeten we het inderdaad niet laten.

Rond 22u verlaten we de bistro en rijden recht naar huis. Beetje internetten en facetimen in verband met onze vervroegde terugkeer, en beddeke binnen.

8u vanmorgen. Langs de voorkant van “Perle du Cap” een mooi zicht op het zwembad en op Paarl.

Maar op de achterkant is het een ander paar mouwen. Daar is het sinds gisteren in de bergen aan het branden. En het ziet er niet naar uit dat er beterschap op komst is.

Voor gastvrouw Kristien is dit geen leuke situatie. Enerzijds de Corona epidemie die hier ook stilaan zijn hoorns begint op te steken, en anderzijds die brand. Om het uur belt ze naar de politie om te weten hoe de toestand van die brand evolueert.

Na het ontbijt trekken we Paarl binnen. Om te beginnen zoeken we een bureau van DHL. Er moeten enkele documenten dringend naar België gestuurd.

Zeer vriendelijke ontvangst, en geloof het of niet… op donderdagmorgen 9 uur waren die documenten in België op hun bestemming.

Intussen is Herman de tijd aan het doden in het gezelschap van een zebra.

Een loketjuffer heeft onze fotosessie opgemerkt, en ze stelt voor om een foto te maken van ons ganse gezelschap.

Onze volgende post is een Apotheek/drogisterij. We willen enkele mondmaskers kopen en een flesje ontsmettings product. Alles reeds meer dan twee dagen uitverkocht. In een reisagentschap lopen we ook nog even binnen om te proberen onze terugvlucht te vervroegen. Daar vangen we ook bot. Onze schoonzoon Bert is specialist in al deze zaken. We zullen hem vragen of hij dat niet kan flikken met ons ticketten.

We rijden naar het Fairview kaas- en wijndomein. Dit domein wordt beschouwd als een van de meest populaire bestemmingen in de wijnlanden rond Paarl.

Een van de attracties hier is de beroemde geitentoren.

Hier huizen wel een tiental geiten.

Allemaal lieve beestjes. Ze staan in voor de melkproductie om de beroemde geitenkaas van Fairview te vervaardigen.

In de grote tuin kan je ontspannen, tot rust komen en genieten.

Dat doen deze lieve geiten ook.

Deze komt wel op de foto!

Deze is een beetje moe, en ze trekt naar haar slaapkamer op het tweede verdiep.

We trekken even naar de delicatessenwinkel. Hier kan men de kazen en wijnen proeven, maar ook aankopen om thuis te bewaren. De Fairview Vineyard Cheesery produceert een assortiment van meer dan 20 ambachtelijke koeiemelk en geitenmelkkazen.

Maar weeral worden met de Corona geconfronteerd. De proeverij is voor onbepaalde tijd gesloten. Meer en meer krijgen we het gevoel dat we toch vroeger naar huis moeten…

We trekken dan maar naar het Goatshed Fairview restaurant. Hier mogen we wel nog aanzitten.

Terwijl we genieten van de mediterrane stijl van het restaurant genieten we reeds van een glaasje Fairview Darling.

Op het menu staat ganzenlever met ambachtelijk versgebakken brood. Alhoewel als starter bedoeld heb ik daar meer dan genoeg aan. Ik heb altijd geleerd dat men met de beste lekkernijen niet te gulzig mag omgaan.Herman kiest voor een bruschetta met kip en Hilde bestelt een quiche met forel. Dienster Nosipha komt ons alles vlekkeloos serveren.

Bij het verlaten van het restaurant kunnen we eventueel een ritje maken met een retro moto. Geen van ons drie is in het bezit van een geldig moto-rijbewijs. We moeten dus passen. Spijtig!

Onderweg passeren we nog een pic&pay. Hilde gaat hier nog eens snuisteren naar mondmaskertjes en/of handreinigers.

In dat warenhuis is er een hoekje voor de knutselaar. Staat daar een paar toestellen waarmee iedereen een schilderdoek kan snijden op maat. Je kan er zelfs een aangepast frame maken.

Rechtover is er een coiffure salon. Met dezelfde naam als een Waregems kappersalon; “Tosca”.

Ik kan het toch niet laten om even mijne kop binnen te steken. De juffrouw is zeer verbaasd. “Jy toch nie moe gekap syn… jou haar is soo mooi en nie lang nie”. Als ik de juffrouw vertel dat er op meer dan 10.000 km van hier een kappersalon is met dezelfde naam is ze zo fier als een gieter.

Nu nog een laatste omwegje langs het Hotel Grande Roche. Jaarlijks trachten we hier een lunch te versieren in het hotelrestaurant “Bosman’s”. Niet alleen voor het lekker eten, maar ook voor het schitterend uitzicht.

Tot onze verbijstering bestaat “Bosman’s” niet meer. Maar wat blijkt; het bestaat nog wel, maar dan met een andere naam; “Viande” noemt het nu. Het zouden nieuwe eigenaars zijn die de naam veranderd hebben.

En het lukt om een reservatie te boeken voor morgenmiddag.

Voor we wegrijden wil Hilde zich nog even assorteren met die mooie bloemetjes in de tuin.

Eenmaal terug in Perle de Cap heeft Herman al vlug zijn favoriete zeteltje teruggevonden.

Gastvrouw Kristien wil vanavond een apérootje versieren. Dit ter ere van haar vriendin, Ida. Die heeft daar een flesje bubbles in de frigo laten zitten tot op het ogenblik dat Kristien deze kan openen met lieve mensen. En volgens Kristien zijn wij lieve mensen, en we zijn ook vrienden van Ida. Dus moet die fles er nu aan geloven. Herman en ik krimpen een beetje in elkaar van al die mooie lofwoorden.

We toasten op de gezondheid van Ida. Ze krijgt zelfs een kus van mij…

Allez, santé Ida. Op uw gezondheid. We hebben een lange babbel met Kristien. Gelukkig zijn de branden in de bergen zo goed als bedwongen. Maar het Corona virus schijnt sinds enkele dagen ook zijn intrede gedaan te hebben in Zuid-Afrika. Kristien is echt bang voor alles wat in de toekomst op haar kan afkomen. Als alleenstaande vrouw met een schoolgaand kind runt ze hier deze B&B Perle du Cap. En wat zal nu die Corona toekomst brengen?

Gelukkig komt de kleine Michael ons wat verstrooiing brengen.

Michael heeft een gebroken pistool terug volledig kunnen herstellen met plaklint. Hij is zo fier als een gieter.

Hoog tijd nu om naar Blacksmiths-Kitchen te trekken, ons restaurantje voor vanavond.

We krijgen een tafeltje toebedeeld op het buitenterras.

Alras blijkt dat het buiten toch iets te koud aan het worden is. We krijgen toelating om op te schuiven naar binnen.

Hier ook alweer een kaart op elke tafel. De maatregelen die het restaurant neemt in verband met het Corona virus.

Hilde en ik krijgen toelating om een steak te delen. Herman kiest voor een pizza.

Een koppel passeert ons tafel en hoort dat we Vlaams spreken. Een woordje hier, een zinnetje daar; het duurt niet lang voor we elkaar kennen. De vriendelijke mensen zijn van Brakel, bijna geburen dus.

Tegen 22 u zijn we terug in onze Perle du Cap. Eenmaal op de kamer hebben we nog een facetime gesprek met Bert en Caroline. Het zou gelukt zijn om onze terugvlucht van 2 april te vervroegen naar nu zaterdag 21 Maart. Morgen een beetje administratie en telefoontjes om één toekomstige locatie in te korten, en drie andere te cancelen. Weeral stof om dromen.

Laatste ontbijtje hier bij onze struisvogel van Somer Place.

We ontbijten op het terras, maar de bediening gebeurt binnen.

Er is altijd wel iemand die ons in de gaten heeft.

Na het ontbijt hebben we nog een babbeltje met gastheer Armin en Rien. Rien en Johan, het koppel van Herentals komt ons ook nog even uitwuiven. Zij geven ons de tip om even een omwegje te maken langs strand. En daar even binnen te lopen bij Pajamas en Jam. Een heel speciale afspanning. We hebben tijd genoeg, dus gaan we dat dan maar even bekijken.

Langs de Treurniet straat rijden we richting Strand.

Vanop de N2 is Pajamas en Jam zeer gemakkelijk te vinden. Van ver zie je al de oude Navy helicopter op het dak staan. We zitten midden in een industriezone, en die helicopter is wel voor de hangaar ernaast bedoeld.

Wat pajamas betekent zal ons een zorg wezen. We willen het zien…

Op het eerste zicht een leuk eetcafé…

… maar bij nader toezicht zoveel meer. Zitplaatsen zijn willekeurig, kleine tafels voor 2/3 of grote lange tafels, waar verschillende groepen kunnen zitten.

Alleen al de presentatie van de tientallen stolpen gebakjes, cakes en taartjes…

… je zou er duizelachtig van worden.

Wat deze plek totaal anders maakt, is de eclectische mix van verzamelobjecten. Van glazen potten en oude carrosserieën tot oude meubels en koffers.

Herinneringen…

… aan die veel mooie dingen.

We krijgen een tafeltje en een lieve dienster.

Fadihla ishaar naam. Ze komt uit Zimbabwe. En niet alleen zij… alle diensters hier komen uit Zimbabwe.

De meisjes hebben hier allemaal dezelfde witte strik in het haar.

We laten ons twee cappuccino’s, één thé en één cake bezorgen.

Na de koffiepauze lopen we nog wat rond in de grote hangaar.

Ongelofelijk wat hier allemaal ligt, hangt of staat.

Carnavalkledij en maskers…

… ook gewone tweedehandskledij. Soms wanen we ons in een kringloopwinkel.

Vossenhandschoenen… wat kan dat zijn?

Dit zijn vossenhandschoenen.

En dit zijn vedertopjes.

Mooie vintage schrijfmachines.

We verlaten Pajamas & Jam. Nog een kijkje nemen naar de omliggende hangaars.

Iets verderop bemerken we een publiciteitsbord voor een decoratiewinkel.

Ooh… ze hebben hier ook meubel- en gordijnstoffen in aanbod. Zelfs een afdeling waar ze kaders maken. Mijn oude stiel… daar moet ik toch eens binnen.

Meubelstof collecties van leveranciers die ik nog gekend heb.

Het verleden borrelt terug op.

Het design is nog niet zoveel veranderd.

Ik loop ook even binnen in het ateier waar de kaders gemaakt worden. Ook zeer herkenbaar.

Van hieruit willen we nog een ommetje maken. Guido en Erna hebben danig veel reclame gemaakt met het domein van kunstsmid Dylan Lewis in Paradijskloof, niet zo ver van Stellenbosch. Alleen al de foto die we te zien kregen was al genoeg om ons te overtuigen.

Wij komen eraan, maar moeten tot ons spijt vaststellen dat de tuin op maandag gesloten is voor het publiek. Spijtig…

We rijden noodgedwongen verder richting Paarl. Als we naderen passeren we SIT café.

We houden het eenvoudig met kip roti of kipsalade. Op minder dan een half uurtje zijn we hier weg.

We rijden door richting Paarl, en een paar kilometer verder bemerken we het uitstalraam van een firma die gespecialiseerd is in laser en cutting designs. Dat moet ongeveer hetzelfde zijn van wat we verleden week bij Nathalie Chanterie gezien hebben.

We lopen even binnen, en inderdaad; er staan hier twee van die laser machines, waarvan er eentje volledig dezelfde is als die bij Nathalie.

De afgewerkte producten vertonen ook veel gelijkenis.

Enkele kilometer verder rijden we de stijle oprit op naar de “Perle du Cap” van de Belgische Madame Kristien De Kinder.

Kristien is druk bezig in haar bureel. Een ganse resem administratie door annulatie’s wegens het oprukkende Corona virus in Europa. Verschillende klanten willen vroeger naar huis, en toekomstige klanten bellen af.

We bestoken Kristien met een groot rozenboeket. Bij het zien van ons en van die bloemen is ze direct de meeste van haar zorgen vergeten. Ze beseft (nog) niet dat we die bloemen hebben meegepikt uit de hall.

Een paar uurtjes uitrusten op het terras of aan het prachtig overloop zwembad zal deugd doen.

Van hieruit hebben we een prachtig uitzicht op de stad Paarl.

Tegen 19 uur heeft Kristien een reservatie voor ons geboekt bij restaurant NOOP.

Als wij eraan komen zitten een paar kelners ons al op te wachten op de “stoep van Noop”.

Hilde ziet het al zitten.

Op het eerste blad van het menu boeje staat er een prachtige tekst. Vrij vertaald komt het hierop neer; “Welkom bij Noop. We hopen dat jullie zich hier thuis voelen. Ons prachtige monumentale gebouw ademt warmte en gastvrijheid uit. Wij kennen veel van onze klanten bij hun naam. Sommigen zijn zelfs echte vrienden”.

Onze dienster Tabeth komt ook al uit Zimbabwe. Nadat ze ons een glaasje Dutoitskloof heeft ingeschonken vragen we dat ze een fotootje neemt met onze I-Pad.

Tabeth weet ook te vertellen dat Noop vanaf morgen sluit voor (voorlopig) acht dagen. Zij willen de Zuid-Afrikaase maatregelen voor zijn. Dit begint hier dus ook serieuze vormen aan te nemen.

De pork belly wordt prachtig gepresenteerd en smaakt ook délicieus.

Vijf minuutjes na ons souper zijn we terug in “Perle du Cap”. Het uitzicht op de stad is in het donker als het ware nog mooier.

Eenmaal op onze kamer hebben we nog een facetime gesprek met dochter Caroline. Of wij toch niet zouden overwegen om toch te proberen wat vroeger naar huis te komen. Want onze normale afreisdatum, 3 april, is toch nog bijna 20 dagen verwijderd. In die tijd kan er weeral veel veranderd zijn aan de Corona regels. We weten dus van wat gedroomd vannacht.

Terug een leuk ontbijtje op ons open terras aan het zwembad.

We zijn maar om 12 uur verwacht op het verjaardagsfeest van Leopold Chanterie. Tijd genoeg dus om nog een plonsje te nemen met de canard in het zwembad.

Herman heeft het soms wel wat lastig met die canard.

Tegen 11u30 staan we opgedirkt en vertrekkensklaar in het deurgat van Somer Place.

Het restaurant “Somerbosch”,waar het verjaardagsfeest plaats vindt, ligt in het gelijknamig wijndomein.

Hier moet straks alles uit zijn voegen barsten. Maar we zitten onder een overdekt terras, dus zijn er geen voegen.

Een orchideetje voor gastvrouw Amanda.

We steken onmiddellijk van wal met een staatsieportret. Vooraan Gastvrouw Amanda en jarige Leopold. In het midden dochter Nousjka, dochter Pascaline en dochter Nathalie. Bovenaan kleinzoon Luc.

Ook een verticale foto.

Nog eentje van de jonge generatie.

Intussen is Ida ook aangekomen. Ida is er ook telkenjare bij. Zij is een vriendin des huizes. Nu gepensioneerd, maar vroeger was ze Belgisch consul in Zuid-Afrika.

Een koppel Belgische vrienden. Jan en Christine Vermeiren wonen halftijds in de streek van Antwerpen, en halftijds in Zuid-Afrika. Jan is een gerenomeerd kunstschilder. Hij maakte nog een kunstwerk voor wijlen Nelson Mandela.

Nog een Belgische vriendin; Marie-Claire is reeds jaren bevriend met de familie Chanterie, en ook met Ida.

We worden uitgenodigd om aan te zitten aan tafel. De naamkaartjes op tafel zijn heel speciaal. Dat zal waarschijnlijk ook al weer het werk zijn van dochter Nathalie.

We worden ingedeeld in twee tafels. Een zeer lange tafel voor de seniors…

… en een kortere tafel voor de juniores.

Voor zowel voorschotel, hoofdschotel of desser hebben we telkens drie mogelijkheden. Geen gemakkelijke keuzes.

Als starter kies ik voor het Summer Trio. Niet te doen hoe lekker dat dat is…

… voor de hoofdschotel valt mijn keuze op crispy geroosterde canard. Ook niet te versmaden.

Een desser is er voor mij te veel aan. Ik vraag een koffietje. Herman proeft het huisbereid aardbei-ijs en hij beweert dat het ook super is.

De ambiance blijft de ganse namiddag te snijden.

Amanda toont zich als een echte zonnebloem.

Een babbel alhier…

… een schnabbel aldaar.

Geen compromitterende foto’s maken hé!

Hilde heeft nog een en ander te vertellen aan Marie-Claire. Of is het omgekeerd?

Amanda en Nousjka.

Zit mijn hoed nog goed?

Twee zussen…

Twee sjieke dames met de jarige Leopold tussenin.

Amanda tussen twee Zuid-Afrikaanse buren.

Me and Nathalie. Excuseer… Nathalie and me.

Leo and his daughter.

Nathalie met haar vriend.

Zoon en moeder; Luc en Pascaline.

Die kaartersvriend van Leopold is ook gene gewonen…

… hij kan alle dieren imiteren. Dit zou moeten een eekhoorn zijn.

En deze Jenny is ook geen gewone madam. Ze wordt morgen 66 jaar en vraagt dat wij in België volgend huwelijks zoekertje zouden plaatsen. “Jenny – 66 jaar. Baie aktief. In goeie conditie. Sexueel bieke beperkt, maar fysisch baie goed. Is vollig vrij. Zoekt man met liefst bieke geld. De ganse tafel ligt bijna plat van het lachen.

Een warme zoen van Mama.

Het blijft er leuk aan toegaan. Maar stilaan loopt het feest naar z’n einde, en de eerste vrienden beginnen af te druipen.

Een tijd van komen en een tijd van gaan.

…en het mooie feest is hierbij gedaan.

Om 18 uur zijn we terug in onze Somer Place. Anderhalf uurtje platte rust zal deugd doen.

Een paar overschotjes van gisteren is vanavond meer dan voldoende voor ons diner.

Achteraf nog wat foto’s uitwisselen en tegen 22 u naar ons kamer.

Op de kamer nog een face time gesprekje met zoon Mehdi en kleinzoon Julien. Het gaat bijna uitsluitend over de Corona problemen.

Pas toegelegd, of daar is dochter Caroline op die face time. En ook met hetzelfde probleem. Hier in Afrika is die Corona nog een beetje ver-van-mijn-bed show. Onze kinderen maken ons toch wat bang voor de toekomst. Gaan wij wel tot 3 april kunnen blijven in Zuid-Afrika. Vannacht zullen die dromen niet zo zoet zijn.

Ontbijt op het terras van onze Somer Place. De presentatie van het ontbijt is super. Na het ontbijt maken we ons op om deze voormiddag naar Stellenbosch te gaan.

We rijden door het mooie landschap van Helderberg.

In Stellenbosch organiseert men elke zaterdag een Slow Market, terug zo’n markt met allerlei ambachten.

Een van de eerste standjes die we ontmoeten is een Belgische friturist….

… met niet alleen frieten, maar ook oliebollen, crocquetten en bitterballen. Maar het is nog maar 11 uur in de voormiddag. Veel te vroeg dus om hier al aan te schuiven.

Alhoewel er reeds op verschillende plaatsen mensen aan het proeven zijn. Deze hier hebben hun schoothondje meegebracht.

Vandaag staat de markt in het teken van Japan. En dat is langs alle kanten zichtbaar.

Dit is de echte Fuji berg niet, maar wel een reuzegrote foto.

Het Corona virus komt hier ook meer en meer ter sprake. En soms al in beeld.

Er worden ook demonstraties van judo gegeven.

Een lief Japaneeske…en is het geen Japaneeske, het staat toch in een Japans decor…

… met haar twee vriendinnen.

Dat is ook geen Japaneeske…

… en dat ook niet.

Armin en Elke, Duitse pannekoekebakkers. De baas van onze B&B noemt ook Armin, en is ook Duitser.

Massa’s postuurtjes…

… ook schilderijen.

Misschien een idee voor onze Waregemse vriend kunstenaar Denis de Gloire.

Kunst in overvloed. Met grote K of met kleine k.

Zij willen ook wel een foto in dat mooie decor.

Intussen is het al heel druk bij onze Belgische friet marchand.

Een kaasmaker serveert zijn producten op allemaal verschillende bordjes. Het is een gewiekste commerçant, want je kan ook de bordjes kopen.

Ons plan is om deze middag een lunchke te nemen in “Post Card Café”, het restaurant in het wijndomein van Stark Condé.

Het zijn hier ook commerçanten, en ze trachten ons een wijndegustatie aan te praten. Maar we laten die kelk aan ons voorbijgaan, temeer dat het bijna 14 u is.

Dienster Zenobia serveert voor de enen lamsvlees, en voor de andere varkensgebraad.

Uiteraard besprenkeld met een glaasje Sauvignon Blanc van dit Stark Condé wijnhuis.

Eensklaps bemerkt Hilde een gezelschap dat enkele meter verder aanzit; onze vrienden Guido en Erna. Met dan nog een gemeenschappelijke kennis; Nikki. Die dame had vroeger een B&B in Swellendam, en we hebben daar in het verleden verschillende keren gelogeerd. Zelfs in het grote Afrika kan de wereld klein zijn.

Zenobia serveert ons nog een cake en een tiramisu voor de snoepertjes onder ons.

De tiramisu smaakt.

Aan ons tafeltje hebben we een prachtig uitzicht op de tuin, de vijver en het Japans paviljoentje.

En ook op de majestueuze bergen.

Dat kasteel is ook niet mis gelegen.

Dienster Zenobia brengt de rekening. We nemen nog een souveniertje.

De afrekening klopt en ze krijgt bovenop de service nog een Wiske cadeau.
We hebben ook nog een gesprekje met een kloosterzuster die hier ook kwam lunchen. Ze komt uit een congregatie die in Stellenbosch gehuisvest is.

Waarschijnlijk is dit de wagen van die zuster.

We trekken huiswaarts, doch niet zonder afscheid te nemen van onze vrienden Guido, Erna en Nikki.

Op weg naar onze Polo wordt Herman nog aangeklampt om een foto te nemen met de IPhone van een groepje toeristen.

Rond 16 u zijn we terug in Somer Place. Een beetje niksen, facebooken of bloggen.

Kaartjes sturen naar thuisfront.

In de vooravond tekken we nog even naar een Woolworth grootwarenhuis in het centrum. We willen vanavond aan self-cooking in onze tuin. We kopen wat ingrediënten voor een basic souper. Batterijtjes voor mijn computermuis hebben ze hier ook.

Een bloemetje voor Amanda, onze gastvrouw van morgen, vinden we hier ook.

‘t Is eens wat anders. Maar wel heel leuk.

Als het gans donker geworden is ziet ons zwembad er feeëriek uit. We zullen weeral goed slapen vannacht.

Na het ontbijt komen Guido en Erna nog even binnenwippen om afscheid te nemen. Zij blijven hier nog twee dagen in hun studio. Herman komt er ook aan met pak en zak. En verantwoordelijke Ilse van Roman Rock Studio’s komt nog voor de eindafrekening. Het kot vol dus. Een half uurtje later zit de koffer van onze Polo ook goed vol.

Inpakken en wegwezen. Beetje problemen om de TomTom aan de venster te bevestigen, maar met goede techniekers aan boord raakt dat vlug opgelost.

Langs de R310 rijden we richting Somerset. We zitten goed op ons tijdschema en beslissen om vanmiddag een lunchstop te houden in Strand.

We rijden langs de kust in Mitchells plane. De vissers zijn druk in de weer, en dat loont uiteraard ook een stop.

Er is juist een bootje binnengelopen. Moeten we dus wel eens van dichterbij bekijken.

Bij dit bootje is de vis reeds binnengehaald. De vissers zijn niet zeer gelukkig met de grootte van de vangst.

De kwaliteit daarentegen is wel voldoende.

Dit zien er inderdaad mooie kastaars uit.

De netten worden een voor een naar binnen gehaald.

Ik wil ook wel een handje toesteken. Maar bij nader toezicht zijn het geen netten maar wel zeewier stengels. Er zitten exemplaren bij van meer dan 3 meter lengte.

Een mooi tafereeltje als afsluiter bij de vissers.

Herman geniet nog van een pseudo-oester

We reizen verder richting Strand. We passeren de kilometer lange township Khayelitsha. Hier wonen niet minder dan 400.000 mensen. Laat hier maar nooit het Corona virus uitbreken…

Rond de middag bereiken we Strand. We rijden direct naar “De Brasserie”, het restaurant van de alomgekende wijnbouwer Joop Almenkerke. Sinds verleden jaar wordt het restaurant gerund door dochter Annelies.

We nestelen ons op het buitenterras. Bij navraag naar Annelies vernemen we dat ze momenteel bij de familie in België op vakantie is.

Een beetje reclame mken met het wijndomein van de familie moet ook wel kunnen.

Kelner Joseph serveert ons steak tartaar, ofwel scampi’s…

…met daarbij een lekkere Sauvignon Blanc van… hoe kan het anders; ALMENKERK.

Vanop het terras hebben we zicht op de Oceaan. Een grote groep schoolkinderen zijn aan het spelen op het strand.

Hier is nog geens sprake van scholen die moeten sluiten wegens het Corona virus. Gelukkig maar!

In het gangetje naar het toilet is een grote reclame van DUVEL bier op de muur geschilderd. Duvel drinkers zijn blijkbaar betere minnaars… Zou men dat in België ook al weten?

Onze fles wijn is maae voor twee derde geledigd, en kelner Joseph stelt voor dat we de fles gerust kunnen meenemen.

Een beetje eer raar zicht? Alhoewel; we zijn in Afrika.

Tegen 16u30 komen we aan in Somerset West. Onze TomTom begeleidt ons vlekkeloos tot aan de deur van B&B Somer Place, onze bestemming voor de volgende dagen.

De Duitse eigenaar Armin verwelkomt ons met een kopje koffie.

Leuk terras…

… prachtige bloemen…

… en mooi zwembad. Wat wil je nog meer? Onder avond hebben we op het buitenterras een lang en leuk gesprek met een koppel uit Herentals. Johan en Rien. We steken wederzijds enkele tips over Zuid-Afrika op.

Tegen 19u30 heeft Armin ons een tafeltje besproken bij Henry’s. Een leuk restaurant waar we vroeger ook al eens waren.

In de hall hangt een reuzegroot schilderij met honderden gekende wereldfiguren. Van Einstein tot Keizer Karel en van Napoleon tot Kroetsjov. We krijgen hier voor Hilde en Herman kingklip vis, en voor mij een lasagne mushroom. Lekker.

Wanneer we naar onze Somer Place vertrekken wil Herman plaats nemen in een vreemde wagen. Staat daar niet krak dezelfde Polo als de onze naast ons. Je zou je voor minder vergissen. Met dit leuk incident sluiten we de avond af.