Hilde en Christian Devos 2020

We hebben het zo goed mogelijk stil gehouden, maar onder ons is het wel geweten; vandaag zijn Hildeke en ik 55 jaar gehuwd.

Vanmorgen krijgen we pannenkoekjes bij het ontbijt. Om 8u30 is Roger al druk in de weer.

Greta zet intussen lekker geurende koffie.

Oooohhh… wat zijn ze lekker, die pannekoeken.

Dat van die 55 jaar hebben we intussen al verklapt.

Volgens Roger is dit een ééndagsbloem. En hij beweert dat ze speciaal vandaag bloeit voor onze verjaardag.

Tegen 11 u komen Luc en Dominique ons ophalen. Dat wil zeggen dat het moment van afscheid aangebroken is. Hilde maakt vlug nog een afscheidsfoto.

Ik maak er ook eentje, zodanig dat Hilde er ook eens bij staat.

Wij vertrekken, en Roger kan beginnen met zijn haag te knippen.

We rijden over Knysna, Plettenberg, Tsitsikama richting Jeffreys Bay.

Her en der passeren we townships.

Rond 14u30 rijden we Jeffreys Bay binnen. Het is nog te vroeg om naar onze respectievelijke B&B’s te gaan (we liggen weeral afzonderlijk gelogeerd), en we gaan een lunchke verorberen in een Ocean Basket.

Omdat het al zo laat is zitten we hier (bijna) alleen.Maar de keuken is nog volop in werking.

We houden het eenvoudig en voor iedereen hetzelfde; een schotel(tje) scampi’s met frietjes.

Vroeg ontwaken in onze sunbird chalet, die vanmorgen precies een beetje vervaarlijker uit de rots steekt dan gisteren.Dit schijnt bij nader toezicht alleen maar gezichtsbedrog te zijn. We genieten weeral van een puik ontbijt bij Roger en Greta. Ditmaal met pannekoekjes. Tegen 10u30 komen Luc en Dominique ons vervoegen.

Luc vergast ons op een waar gebeurd verhaal over een schildpad die hij onderweg op het nippertje heeft kunnen ontwijken. Bijna ten kost van een landing naast de baan.

Samen met Dominique hebben ze het diertje wat verkeersreglementen aangeleerd, wat moed ingepraat, en het voorzichtig terug ingeplant in de zijberm van de weg. Goed gedaan Luc en Dominique.

Er worden plannen gemaakt om deze voormiddag naar het nabije stadje Sedgefield te trekken. Maar eerst wil Hilde nog even naar het centrum van Wilderness, want ze moet dringend postzegels hebben voor de kaartjes naar familie en vrienden. Maar ze heeft precies ook nog andere dingen vandoen.

Intussen bezoeken we met de rest van het gezelschap een mooie kunstgalerij.

De galerij hangt overvol van mooie schilderijen van een plaatselijke kunstenaar. Ze zijn te koop, zowel als origineel, als op afgedrukte print met beperkte oplage.

Bij het binnenrijden van Sedgefield rijden we voorbij een grote oldtimer garage. Dat verdient een stop.

Een bankstel ombouwen tot een Alfa Romeo. Je moet er maar aan denken.

Zo eentje heb ik aan 18 jaar nog mogen delen met mijn zus Luce.

Vooraleer hier weg te gaan wil ik me toch nog even achter het stuur zetten van zo’n oldtimer. Ik vind echter de démareur niet.

Roger en Greta zullen ons hier in Sedgefield vervoegen om 14 uur. We hebben juist gepast de tijd om een lunchke te gaan degusteren bij Mr Kaai. Een soort veredelde frituur.

Dominique mag ook eens proeven van Luc’s bolleke vanille.

Stipt op tijd rijden we langs “hartje” Sedgefield naar de parking van afspraak.

Twee minuutjes wachten, en onze vrienden komen eraan.

De opdracht die we krijgen is om hier aan Swartvlei beach te wandelen tot aan een grote rots.

Recht tegenover die rots ligt een eilandje, Gericke’s point genaamd. De bedoeling zou zijn om dat eilandje te bereiken, en tot de top te klimmen. Bij laag water kan men over het strand het eiland bereiken.

Maar momenteel is het hoog water… afwachten dus.

Op sommige plaatsen dient zelfs een handje toegestoken.

Zonder schoenen in ‘t zand. Met schoenen op de rotsen. Klimmen… klauteren…

Na een kwartiertje blijkt dat er twee kopmannen zijn.

Maar de rest van het gezelschap geeft het ook nog niet op. Soms kunnen ze de twee koplopers zelfs bijbenen. Of beter gezegd; de twee koplopers houden van tijd tot tijd halt om de rest te laten bijbenen.

Uiteindelijk bereiken onze twee koplopers dan toch de voet van het eiland.

En waarempel… tien minuutjes later verschijnen ze op de top van de berg. Straffe mannen!

Intussen is er eentje blijven steken in het zand.

Intussen hebben de kampioenen reeds hun terugtocht ingezet.

Ikzelf denk een korter wegje gevonden te hebben langs de binnenkant van een rots. En wat dacht je?… een woeste golf komt op mij afgestormd, en ik kan geen kanten meer uit. Kletsnat maar ongedeerd vangt de groep mij terug op. En ik heb toch 15 meter afstand ingewonnen.

Een kiekje na de hereniging.

Luc gaat nog even gedag zeggen aan een eenzame visser. Als hij informeert naar de vangst krijgt hij te horen dat de kerel tot hiertoe nul comma nul gevangen heeft. Volgens de visser is dit te wijten aan het te koude water. Maar hij geeft niet op, en blijft maar zijn lijntje werpen.

Roger wil ons nu ook nog meenemen naar de parachutespringers van WILD2FLY. Niet alleen voor de paragliders, maar ook voor het prachtig panorama.

Nog even wachten op de eerste paraglider.

Er zijn er zich een paar aan het voorbereiden.

Daar gaat er dan eentje de lucht in.

Iedereen vol belangstelling.

En daar gaat er nog eentje.

Deze is zich ook aan het klaarstomen.

Deze zal waarschijnlijk niet springen.

Het is intussen 17u30. Efkes naar huis voor een kleine rustpauze en een upgrade.Zelfs een kwartiertje computerles kan er ook nog bij.

Krijgt Roger daar ineens een facetime oproep van zijn vader die in België, jawel in Waregem woont. Hilde en ikzelf kennen Papa Gerard ook, en we maken er een conference call van.

Om 19u30 maken we onze opwachting in Restaurant/Café Flava, in het centrum van Wilderness. Met z’n zessen genieten we van ofwel kip en curry, ofwel struisvogel steak.Tegen de klok van tienen zijn we allemaal op onze kamer. Nagenietend van de mooie dag.

href=”http://www.christiandevos.be/wp-content/uploads/2020/02/P1200022.jpg”>Zalig ontwaken met de schaduw van de sunbird op ons venster.

Het ziet er een beetje grijs uit, maar het zicht vanop ons terras is toch indrukwekkend.

Je houdt het niet voor mogelijk; komt daar toch een echte sunbird nabij ons terras plaatsnemen zeker…

Hilde heeft nog de kans niet om belleketrek te doen, of Roger staat al in het deurgat.

Gedurende ons ontbijt is Kaatjie (Afrikaans voor kleine kat) één en al belangstelling. Misschien valt er wel iets te onderscheppen…

Vandaag trekken we op verrassingstour naar een geheime bestemming. Hilde neemt de touwtjes in handen. We rijden eerst nog met de wagen tot aan het strand, bijna op het het einde van Wilderness.

Eenmaal de auto afgesloten beginnen we een lange wandeling. Het eerste stuk langs de Indische Oceaan.

Alras komen we op een verlaten treinspoor terecht. Hier reed vroeger de Choo-Tjoe stoomtrein, die verbinding maakte tussen George en Knysna.

Verborgen op de kliffen aan zee in de buurt van de riviermonding van Kaaiman, is er de “Kaaimans-grot”, die nu alleen bereikbaar is via de oude Outeniqua Choo-Tjoe-spoorlijn, die niet meer in gebruik is omdat grote delen van het spoor nog steeds worden bedekt door puin en grond van de aardverschuiving in 2006.

Na ongeveer 700 meter en het passeren van de eerste tunnel, bereikt we de “Kaaimans-grot”, in het verleden een zeer populair restaurant dat alleen bereikbaar was per trein, nu een plaats van excentrieke kunstwerken en bedevaarten gerund door Clifford en zijn vrienden die u graag de grotten laten verkennen. De grot zelf is niet voorzien van elektriciteit, maar uitgerust met vers water, toiletfaciliteiten, kookfaciliteiten en een houten terras met onovertroffen uitzicht. De grot biedt accommodatie voor maximaal 14 personen.

Vooraleer we de bijdrage van 25 ZAR per persoon mogen betalen krijgen we wat informatie van Jon, de zoon van Clifford. En we moeten dan nog vijf minuten wachten, want wij zijn de eerste bezoekers van de dag, en er dienen een honderdtal kaarsen aangestoken.

Le moment suprème; we mogen binnen in de grot.

Wanden vol van schelpjes, belletjes, glinstertjes en noem maar op…

Bijwijlen kitscherig, bijwijlen mysterieus…

…maar altijd verwijzend naar een verhaal.

Bij dit verhaal hebben we toch een vraag; wat komt die banaan hier doen. Iedereen blijft het antwoord schuldig.

Om elke hoek worden we opnieuw met een ander trauma geconfronteerd.

We verlaten de grot en lopen iets verder in westelijke richting.

Zo naderen we de brug
over de monding van de Kaaimans-rivier.

Vroeger mocht hier nog over de brug gelopen worden, maar sinds dit jaar is dit verboden.

Dan maar rechtsomkeer gemaakt. Terug naar af.

Geen doorgang meer… Spijtig.

Dan maar terug naar de parking en onze ISUZU.

We hebben bijna 3 kilometer over die keien en dwarsliggers van de spoorweg gestrompeld en het is bijna 13 uur. Dit verdient dan wel een lichte lunch. We rijden een vijftal kilometer met steeds een prachtig zicht op de Oceaan.We bereiken Kaaimans Café. Hier gaan we terug wat vitamines kunnen opdoen.

Vooraleer te tafelen doen we eerst nog wat kennis op over de omgeving. We reizen immers om te leren. De benaming Kaaiman komt van de plaats waar de Kaaimanrivier en de Swartrivier samenkomen. Hier reden vroeger de huifkarren door het lage water.

Bij het verlaten van Kaaiman Café zien we een tiental kinderen met enkele begeleiders uit een busje stappen. Zoals op het busje aangegeven zijn het kinderen met het downsyndroom. Ze mogen hier op de Kaaimanrivier een kano tochtje komen maken.

Als dat niet leuk is…

… het doet ons inderdaad denken aan het Belgisch TV feuilleton “down the road”.

Nu terug naar onze respectievelijke B&B’s. Een paar uurtjes niksen. Hoog en droog.

Om 18u30 hebben we afspraak, samen met Roger en Greta in het centrum bij Restaurant “The Girls”.

Bij de ingang willen onze girls toch wel een foto bij die mooie publiciteit van “The Girls”.

Plotseling zijn er “Four Girls”.

Een gezellig restaurant. We kiezen bijna unaniem voor scampis met voor iedereen een aangepaste saus. En besproeid met een plaatselijk wijntje. Een aanrader. We zijn er vroeg aan begonnen… dus eindigen we ook vroeg (21u30). Morgen wachten er nieuwe uitdagingen.

Om 9 uur lekker ontbijt in Ballenderry. Luc presenteert een glaasje bubbles, maar daar passen we voor.

Nogmaals een foto van Luc’s mooie olifeiten, en de tijd van afscheid is weeral aangebroken.

Scheiden doet lijden. We verlaten Luc met een klein hartje, maar met de vaste overtuiging zo snel mogelijk terug te komen.

Gedurende ons afscheid van Luc passeert daar een logeur met twee verschillende schoenen aan z’n voeten. We wijzen die persoon op zijn vergissing, maar hij lacht onze opmerking weg.

We rijden nu Robertson uit, richting Wilderness.

Het zal een lange weg worden met gelukkig regelmatig mooie uitzichten.

Route 62 is één van de mooiste routes van de Westkaap. De weg leidt ons van de vruchtbare wijnvelden langzamerhand van de drogere delen van de kleine Karoo.

Voor ons spelen zich soms echt Afrikaanse toestanden af…

Van tussen al dit afvalmateriaal komt plotseling een mannetje te voorschijn.

Tegen de middag maken we een stop in Ladysmith. We lopen langs een snackbar “Mai Visti” waar een garçon ons bijna binnensleurt.

We denken dat hij Gabriël noemt, en hij steekt een litanie af die deze naam inderdaad zou verantwoorden. Uiteindelijk schijnt Abriël zijn echte naam te zijn. Luc informeerde nog of bij de bevalling misschien de letter G was achterwege gebleven. Hierop volgde weeral een woordenvloed.

We nemen een lichte lunch; toast met kippenlever, met snoek- of met zalmpastei.

Het interieur van “Mai Visti”.

Her en der hangen ook reproducties aan de wanden.

Onze rit gaat nu verder over afwisselende wegen. In het dorpje Zoar maken we een stop aan het huisje van Jesse Owen. Jesse is een metaalkunstenaar die twee opeenvolgende jaren een metalen beeldje voor ons maakte. Het huis van Jesse staat volledig opgesloten. Een buurjongetje Adrian weet te vertellen dat Jesse verleden verhuisd is. Zijn uitleg naar de nieuwe locatie is nogal warrig, en we vragen hem of hij niet wil meerijden om ons de weg aan te wijzen. Anderhalve kilometer verder staan we voor de nieuwe woonst van Jesse. Op uitzondering van vier honden schijnt hier ook niemand thuis te zijn. Maar Adrian spring over een prikkeldraad, en na een minuutje komt hij aandraven met de dochter van Jesse Owen. Zij weet te vertellen dat noch Mama, noch Papa thuis is. Spijtig.

Intussen is het een beetje gaan regenen. Maar wij zitten in onze car. Niet zo erg dus.

We passeren nu het leuke stadje Calitzdorp. Dit is de woonplaats van kunstenares Marinda Combrinck, de dame die indertijd het “Hanengevecht” van Emile Claus voor ons naschilderde. Uiteraard volgt hier ook een stop. Maar weeral hebben we geen geluk. Niemand thuis…

Uiteindelijk bereiken we rond 17 u onze eindbestemming van vandaag. Wilderness. De mooie chalets van onze vrienden Roger en Greta steken al uitnodigend uit de rotswanden.

Greta en Roger runnen hier hun self catering “Just For 2″. Wij kennen Roger en Greta reeds tien jaar, en als ze gedurende onze zomer op vakantie komen naar hun familie en vrienden in België hebben we ook steeds wel hier of daar een afspraakje. Tevens woont Gerard, de vader van Roger, in Waregem.

Vanavond worden we vergast op een super BBQ door chef Roger.

Greta heeft voor een mooie gedekte tafel gezorgd.

Na het apéritief genieten we van een heerlijk diner.

De filetsteak smelt in de mond. Zachter dan zacht…

De chef verdient een foto met Hilde… of Hilde verdient een foto met de chef. ‘t Is maar zoals je het interpreteerd.

Tijd nu om onze chalet “Kingfisher” op te zoeken. We nemen afscheid, ook van Luc en Dominique. Want zij slapen op een andere locatie “B&B Beach Villa”, niet ver hier vandaan. Afspraak morgenvroeg.

Na het ontbijt en tegen 10u30 laten we de poort van Rijk’s hotel achter ons dichtdraaien.

Na een uurtje stoppen we in het leuke stadje Worcester.

We zetten een stapje op het kerkplein. Een paar ogen vallen op het leuke restaurant “The Hussar grill”.

De kaart liegt er niet om. Het restaurant bestaat van 1965 en heeft in al die jaren een grote renommé opgebouwd.

We zijn vanavond bij de Belgische vrienden Luc Uyttenhove en zijn Hilde verwacht in Robertson. Daar serveert Hilde gerechtjes tot de sterren in het rond vliegen. Daarom gaan we het hier deze middag rustig houden. Eén voorschoteltje is meer dan voldoende.

Luc houdt het bij een (dikke) tomatensoep.

Ikzelf opteer voor kippenlevertjes. Hilde bestelt een krabcocktail en Dominique kiest voor een Ceasar salad.

Reeds denkend aan vanavond houden we het voor de drank bij spuitwater. En wat voor spuitwater?… “LA VIE DE LUC”. Daar kan onze Luc een puntje aan zuigen.

Verder op weg naar Robertson nemen we nog een stop bij “Het pompoenstalletje”

Zoveel pompoenen hebben we nog nooit gezien. Of jawel… verleden jaar op dezelfde plaats.

Om misselijk van te worden…

Ze liggen wel allemaal met veel smaak opgestapeld.

Hilde tracht haar assorti te maken met de pompoenen.

Misschien nemen ze er een paar mee naar Robertson. Uiteindelijk zien ze af van dat idee. We rijden dan maar door zonder pompoenen.

Misschien heeft deze kapoen er wel eentje verstopt ???

Tegen 16 u rijden we Robertson binnen bereiken we blindelings “Ballinderry” de B&B van Luc en Hilde Uyttenhove.

Als naar gewoonte is Hilde reeds druk in de weer met het diner van deze avond.

Luc vergast ons op een welkomstdrankje, Daarna is het tijd voor een paar uurtjes relax.

Om 19u30 mogen we dan aanschuiven aan tafel.

Voor de gelegenheid heeft Dominique zich een heel speciale coiffure laten zetten.

Als amuse krijgen we een carpaccio van struisvogel met rode biet. Het voorgerecht is een oosterse salade met ossehaas. Het hoofdgerecht een eendebout à la “coq au vin”. Meer moet dat niet zijn.

Toch nog een beetje meer; een dessertje bestaande uit bavarois met marsepein en passievrucht.

Na dit exquis diner komen Luc en Hilde nog even om onze ervaringen informeren. In volledige unanimiteit stemmen wij voor een bijkomende ster.

Het is zondagavond. Eerst een facetime met Caroline en Bert. Daarna nog eentje met zoon Mehdi en kleinzoon Julien. We zullen weeral goed slapen.

Na het ontbijt willen we zo vlug mogelijk het stadje in. Het is immers zaterdag. Er moet een leuk marktje zijn waar een steelband voor de nodige ambiance zal zorgen. Maar wat dacht je? We zijn in Afrika… dat marktje heeft verleden week plaats gevonden. Dan maar de winkeltjes insnuisteren.

Deze dame heeft vannacht veel te veel gedronken, en ze is blijven hangen. Letterlijk dan.

In één van die shops bemerken wij kunst met een grote “K”. Baksteenkunst.

Doet mij een beetje denken aan “Simple stones”

Nog eentje dat niet zou misstaan bij die “Simple stones”.

Het is danig warm, en we gaan wat luwte opzoeken in hotel Royal. Op het buitenterras is het zeer gezellig, en na een frisdrankje besluiten we om hier ook een lichte lunch te bestellen.

Drie maal caesar salad en één maal steak tartaar. Volgens Hilde de beste americain die ze ooit proefde. De ober komt nog aandraven met de mededeling dat we best betalen vooraleer het 14 uur is. Want vanaf dan zal de stroom terug uitvallen (weeral) en kan er niet meer met de kaart betaald worden. Ook dat is Afrika.

Na de lunch gaat het terug richting ons Rijk’s Hotel. Onderweg ontmoeten we eindelijk een olifant. Het dier werd afgezonderd uit de kudde wegens witte koorts.

Een grote affiche onderweg toont nogmaals aan hoe dicht ons Vlaams verwant is met het Afrikaans. “Moenie rommel strooi nie”.

Na een paar uurtjes platte of andere rust begeven we ons richting Oudekloof Wine Estate. De startplaats van onze avondlijke tractor ride.

Dominique zorgt voor onze inschrijving bij Andrew, de man die de tractor zal besturen.

We moeten ook alle vier een verzekeringsdocument ondertekenen. Je weet maar nooit dat we echte olifanten ontmoeten onderweg.

Voor het vertrek krijgen we van Andrew nog enkele richtlijnen.

Enkele minuten later kunnen we dan vertrekken. Recht de hoogte in naar de top van het domein.

We worden getrokken door de nagelnieuwe tractor van 8 ton. Op de aanhanger kunnen 24 personen plaats nemen. De rit van vanavond was volgeboekt, maar er kwamen enkele annulaties wegens “te warm”. Wij kunnen er maar goed bij varen, want nu kunnen we allemaal plaats nemen langs de buitenkant van de aanhanger.

Na een half uurtje dooreenschudden maakt Andrew de eerste stop. Bijna de ganse groep wandelt naar beneden. Daar ligt een kleine bron met zuiver water. ‘s Nachts zou hier een luipaard komen drinken aan de bron. Er hangt zels een nachtcamera om het dier in beeld te brengen. Maar sinds voor kort is die camera vernietigd door de baboons. Er volgt ook nog wat uitleg over de plantjes en de bloemetjes uit de omgeving.

Intussen is er een koppel blijven zitten op de aanhanger. Meneer is in slaap gevallen en Madame wil daar wel een kiekje van maken.

De rit gaat verder, en dit tot aan de top van de berg. We krijgen meer en meer mooie uitzichten voorgeschoteld.

We bereiken de top; daar staat een tafel gedekt met lekkers voor de ganse groep.

Iedereen kiest…

Ook alle soorten drankjes horen erbij. En in de ijsbox zitten er ook lekkere wijntjes.

Intussen maakt ook de zonsondergang zijn intrede.

Hapje, snoepje, drankje op de top van het domein. Het blijft genieten.

De fototoestellen klikken er langs alle kanten op los.

Idyllisch…

Er is zelfs een koppeltje bij dat op afzondering trekt.

Intussen zijn de glaasjes bijna of zelfs helemaal leeg.

Nog een kiekje met Andrew.

Een laatste toast met Hilde…

… en Andrew’s hondje mag er ook wel een bij.

Tijd voor de terugrit. We hebben een beetje vertraging opgelopen waardoor we in de problemen kunnen komen met onze reservatie in het Tulbagh Boutique Hotel, waar we vanavond ons dinner gereserveerd hebben. Andrew lacht het probleem weg en twee minuutjes later laat hij weten dat hij het restaurant gemeld heeft dat we een half uurtje later zullen aankomen.

Met twintig minuutjes vertraging arriveren we dan uiteindelijk toch bij Tulbagh Hotel.

We worden ontvangen door Izelna Galant, een jonge dame die we reeds meer dan tien jaar regelmatig ontmoet hebben gedurende onze Afrika reizen. Izelna is drie maand geleden gehuwd, en ze weet ons nu zo fier als een gieter te vertellen dat ze in verwachting is. Proficiat Izelna!

We genieten van een diner met ofwel vis, ofwel kudu. Overheerlijk. Daar hoort een flesje Rijk’s private chenin blanc bij. Temeer daar dit wijntje uit het domein van onze B&B komt.

In de hall van het hotel staat een oude piano. De twee lieve zusjes aan die piano verdienen wel de afscheidsfoto van deze avond. Slaapwel, en tot morgen.

Olala… VALENTIJN vandaag. Bij het ontwaken ligt er een mooi kaartje op mijn hoogdkussen.

> En de achterkant van het kaartje is nog mooier…

Na het ontbijt op ons mooi terras trekken we naar het centrum van het kleine stadje Tulbagh. Eerst even binnenwippen in het toerismebureau.

De tocht voor vanavond met de tractor is reeds volboekt. Voor morgenavond zijn er nog enkele plaatsjes beschikbaar. Die vullen we dan ook onmiddellijk in. En vandaag is er nog mogelijkheid voor een tocht met tuc-tuc’s, en dit om 13 u. We laten ons ook maar direct voor die tocht inschrijven.

We maken een wandeling in Church street, de historische straat van Tulbagh. Op het einde van de straat is er een mooi winkeltje met annex restaurantje. “Things I love”

In het winkelje is een leuke juffrouw snoepzakjes aan het opvullen. De restaurantgasten van deze avond zullen elk zo’n Valentijn zakje op hun bord krijgen.

Stiekem wijs ik naar de twee dames in ons gezelschap… en of ik niet twee van die zakjes kan krijgen? Ze stopt er mij direct en discreet twee in de hand. Ze is er zelf blij om…

Het winkeltje heeft iets met katten. In ieder hoekje of kantje is er wel iets met een kat te vinden.

Katten, katten…

… en nog eens katten.

Nog een beetje rondsnuisteren in het winkeltje. Naast de katten hangen er ook veel plankjes met leuke spreken. In a hurry verorberen we hier een pannenkoek. Immers om 13 u zijn we verwacht aan de opstapplaats van onze tuc tuc.

De eerste driver die er aankomt is onze Johan met een rode tuc tuc. Leuk machien.

Baardige Johan is een aangename kerel, en we voelen direct dat het zal klikken.

Enkele minuutjes later komt komt Celeste aangesjeesd, ditmaal met een gele tuc tuc. Zie er ook aan aangename madam uit, en op de koop toe is haar tweede naam Dominique. Er kan dus niets mis lopen.

Onze eerste stop is bij Oakhurst olives, een olijvenboerderij.

Hier, produceert de familie Du Toit meermaals bekroonde extra vierge olijfolie, Kalamata tafelolijven en natuurlijke groene olijven in harmonie met Moeder Natuur.

Het terroir van de Tulbagh-vallei is ideaal voor het cultiveren van olijven. Met hun wortels stevig geplant in de graniet- en zandsteengronden, koesteren de olijfbomen in de overvloedige zomerzon.

Het resultaat zijn ziektevrije bomen die gezond fruit opleveren met een onderscheidend smaakprofiel.
Dit is dan ook de reden waarom deze olijven van Oakhurst zo dikwijls in de prijzen vallen. Niet alleen in Zuid-Afrika, maar ook internationaal.

De vele trofee’s liegen er niet om.

Zelfs op de trappen staan er logo’s van olijven.

De farm is eigendom van de familie Du Toit. Hierbij de foto van de huidige padre familias Du Toit.

Dominique wil ook wel een foto van die strenge meneer.

Zelfs tot in de toiletten is het allemaal olie wat de klok slaat.

We zijn klaar voor onze trip naar de volgende locatie.

Instappen en wegwezen.

In amper tien minuutjes bereiken we een champagne kasteel “Twee jonge gezellen”. Hier mag men het woord “Champagne” niet gebruiken en wordt het vervangen door sparkling wine.

We krijgen een rondleiding in de gewelfde kelders, waar duizenden flessen op een originele manier liggen te rijpen.

In dit gewelf liggen niet minder dan 21.000 flessen opgestapeld.

Om en om; éénmaalkurk vooraan, éénmaalgat vooraan… Zo worden ze met duizenden gestapeld in de prachtige gewelvan van de kelders.

We krijgen alles te horen over het cultiveren van de sparkling wine.

Hilde is ook vol belangstelling voor de interessante uiteg.

Her en der hangen er ook kunstwerken aan de keldermuren. Dit kunstwerk hier is vervaardigd uit…

jawel; stopseltjes van bierflessen.

En waaruit zou dit kunstwerk vervaardigd zijn?

Intussen wachten Johan en Celeste ons op om ons naar de derde en laatste locatie te begeleiden.

Die derde stop is het wijnkasteel Saronsberg. Impressionant zowel voor de wijnbouw als voor de vele kunstwerken.

Het kasteel is uniek gelegen in de Tulbagh vallei.

Met om en om kunst, kunst, kunst…

De opslag van de vaten; ook zeer verzorgd.

Soms twijfelen we of we in een wijnkasteel lopen, ofwel in een kunstgalerij.

Het staat hier niet in de sterren, maar dan wel in de kunstwerken geschreven.

Bij het buitenkomen worden we opgeschrikt door twee hartebeesten, maar dat schijnen alras ook weeral kunststukken te zijn.

Het einde van onze tuk-tuk ervaring is aangebroken. Klaar voor het laatste ritje naar de afstapplaats.

Saluu Celeste… misschien tot later nog eens…

Vanavond genieten we van een eenvoudig souper in de binnentuin van ons Rijk’s hotel. Spijts onze reservatie was er geen enkel tafeltje beschikbaar. Maar binnen de kortste keren werd dit door een paar diensters opgelost. Er werden twee tafeltjes uit een nabijgelegen berging aangevoerd. Het werd weeral een mooie dag, en rond 23 u trekken we moe maar voldaan naar onze bedstee.

Weeral om 9 uur aan het ontbijt. Maar vandaag is het mistig en koud. (slechts 18°). We krijgen ook uitleg bij het reservatieprobleem van gisteren. De verantwoordelijke van de B&B werd gisteren stante pede ontslagen omdat ze op verschillende vlakken onbekwaam was. En daardoor zal de reservatie welke ze zogezegd gemaakt had ook niet zijn afgawerkt.

Vandaag staat er een groot event op ons programma. Lunch in het “beste restaurant van de wereld”. WOLFGAT in Paternoster. Het restaurant ligt op een hoge duin, en we lopen nog even langs om te vermelden dat drie personen van ons vier geen oesters lusten.

We hangen terug nog wat rond op het strand. Deze voormiddag is er echter weinig doening wegens het mindere weer.

Ons restaurant voor straks ligt boven op deze duin. Reserveren kan maximaal drie maanden van tevoren en alleen online. Noch ikzelf, noch Luc waren hierin geslaagd. Gelukkig heeft onze Belgische vriend Guy V.Z. deze klus voor ons geklaard. Waarvoor nogmaals dank Guy.

Wanneer we het restaurant binnenstappen zien we de chef himself reeds de eerste gerechtjes prepareren. Chef Kobus van der Merwe is een gezette jonge kerel zonder tralala.

Wij zijn vier van de twintig gasten, en we krijgen zoals iedereen een tafeltje toebedeeld op het buitenterras.

We hebben ons gelukkig gewapend tegen het frissere weer. Wie echter geen jas bij heeft krijgt een dekentje toebedeeld.

In het witgekalkte vissershuisje met uitzicht op de Atlantische Oceaan schuiven elke middag maximaal twintig gasten aan. Meer passen er niet in. Het eethuis bestaat pas twee jaar en werkt met lokale medewerkers die nauwelijks of geen koksopleiding hebben gehad. Ze leerden het vak in Wolfgat.

Een uit honderd leden bestaande jury van de World Restaurant Awards koos Wolfgat unaniem als Best restaurant of the world, nadat inspecteurs van de organisatie alle tijdzones hadden doorkruist op zoek naar de beste en bijzonderste eetgelegenheid van 2019.Van der Merwe kookt uitsluitend met lokale producten: vis en schelpdieren direct uit zee, zeewier, wilde kruiden, groente uit de omgeving zoals duinspinazie en vetplantjes. Het bijzondere van de bereidingswijze is het ­pure en rauwe karakter van de gerechten, die de smaakpapillen tot vreugde stemmen.

Kobus van der Merwe is opgegroeid in “Die winkel van Paternoster”, die heden ten dage nog steeds wordt uitgebaat door zijn moeder.

Tot voor enkele jaren experimenteerde Van der Merwe in zijn bistro achter in de souvenirwinkel van zijn ouders, Oep ve Koep. Waar wij wat struikgewas zien, ziet Van der Merwe een culinaire schatkamer vol groente en aromatische kruiden. Vaak plukt hij zijn ingrediënten onderweg naar zijn werk. Bij laagtij raapt hij kelp. En daar maakt hij vervolgens gerechten mee die in de vooruitstrevendste sterrenrestaurants ter wereld hem alleen maar kunnen benijden.

Lietsjie, seeslaai, Sampioene, seepampoen.

Strandveld zuurdeeg in bokkomboter. Voor alle duidelijkheid; de drie grote bruingrijze stukken zijn stenen.

Waatlemoen, komkommer en West Coast lobster. Super!

Bij elk van de zeven gangen hoort een aangepaste wijn. Kobus komt persoonlijk van tafel tot tafel de wijnen toelichten en serveren.

Verlorenvlei lam, Soutbos, datalrosyne.

Engelvis, Klipkombers.

Witmossel. heerenboon, duinespinasie. Wij genieten met volle teugen van deze hoogtepunten in de culinaire wereld. Om niet vlug te vergeten. Intussen is ook onze frank gevallen dat we vandaag 55 jaar gehuwd zijn. Burgerlijk dan wel; op de kerkelijke verjaardag is het nog een weekje wachten.

De wijnen zijn inderdaad héél speciaal. Waarschijnlijk niet in de handel te verkrijgen. En ze worden telkens in hetzelfde glas geserveerd. Op één uitzondering na, wanneer van wit naar rood wordt overgeschakeld.

We hebben langs één zijde zicht op een mooie muurschildering (?)…

… en langs de andere kant op de Oceaan. Achter het met schaalhorens en mosselschelpen bezaaide strand wemelt het van de delicatessen, want de opwelling van stroming en wind stuwt hier voedselrijk water uit de diepten van de Atlantische oceaan. Plankton floreert; vis en schaaldieren floreren; vissers floreren. Zo is het al sinds mensenheugenis – en die reikt ver terug in deze contreien.

Als afscheid van “Wolfgat” krijgen we nog een fotoshoot met Kobus himself.

Uiteraard na betaling van onze rekenig. Deze komt voor de 7 gangen met aangepaste wijnen op ongeveer 100 € per persoon. Is wel zeer veel geld, maar naar het beste restaurant van de wereld gaan we ook niet alle dagen, weken of maanden.

Ik mag er ook nog even bij.

Tegen 16 uur kunnen we onze rit van ongeveer 170 kilometer aanvatten naar Tulbagh. Het landschap verandert continu van okerbruin naar groen. Intussen is het ook reeds heel wat warmer gaan worden.

Na ongeveer twee uur rijden we het domein Rijks Wine Estate binnen. Schitterende omgeving midden de wijngaarden.

In de receptie loopt alles van een leien dakje, en vijf minuutjes later kunnen we onze kamers innemen.

Prachtige ruime kamer. Meer moet dat niet zijn.

Vanavond is het nog steeds warm en we kunnen buiten van een klein dinner genieten. Na de exuberante lunch van deze middag mag het iets licht en eenvoudig zijn.

Per twee delen we een charcuterie plateau.En daar hebben we meer dan genoeg aan. Een glaasje chenin blanc kan er wel nog bij.

Vanavond om 23 uur krijgen we nog een fantastische mail binnen van Dominique. Zij heeft een fotomontage gemaakt met een synthese van het ganse Wolfgat verhaal. Schitterend souvenir. Danke Dominique.

href=”http://www.christiandevos.be/wp-content/uploads/2020/02/IMG_8675.jpg”>We hebben deze morgen weeral lopend water. We komen dus fris en monter aan ons tafeltje met uitzicht op het strand en zijn vissers.

Als naar gewoonte een dubbele pannenkoek met fruit, mascarpone en honing. Daarbij een cappuccino. Meer moet dat niet zijn.

Het is kalm op zee. Volgens insiders is het water te koud om grote hoeveelheden te vangen.

Hoe kleiner de vangst, hoe meer kans op foefelare. De controleurs die de vangsten moeten wegen zitten kaart te spelen in de bascuul container. De kleine vangsten vervliegen langs illegale weg in de mandjes van de restaurateurs uit de streek, of in de handen van de toeristen.

Intussen vliegen de foto- en filmrolletjes in ijltempo door de camera’s van Luc en Dominique.

Op Onze ogen vallen op een eenzame man die op een rotsblok in een enorm dik boek aan het lezen is. Als Luc informeert of dit misschien een bijbel is krijgen we spontaan een gans verhaal te horen.

De kerel komt elke morgen van welgeteld 21 kilometer ver op deze rots bidden en mediteren. En dit voor 100 minuten.

Hij heeft een klein flesje olie bij, en over de samenstelling van die olie krijgen we ook een ganse uitleg.

Bij zijn aankomst in de baai van Paternoster gooit hij drie druppels van die olie in de oceaan. Samen met zijn gebeden resulteert dit in een veilige aankomst van de vissers, en in een veel grotere vangst. Gedurende de weekdagen gaat hij ook dagelijks naar de kerk voor een dienst van één uur. Op zondag duurt de dienst drie uur, maar dan komt hij niet naar Paternoster. Geestelijke liederen zingen doe hij ook graag, en we moeten hem niet veel pramen om er eentje te laten horen. Is hij gelukkig?… en of!!!

Luc en ikzelf lopen ook nog even langs bij Wolfgat; “the best restaurant of the world”. Sinds drie maand hebben we daar een reservatie lopen voor morgenavond. Of ze die eventueel niet kunnen verplaatsen naar vanavond?

In de keuken van het restaurant worden we vriendelijk te woord gestaan. Maar die reservatie een dagje vooruitschuiven behoort spijtig genoeg niet tot de mogelijkheden.

Na deze ervaringen kunnen we met gerust gemoed en onder bescherming van “The Lord” onze tocht aanvatten naar Velddrif, het havendorpje van waaruit we onze boottocht gereserveerd hebben.

We hebben in feite tijd op overschot. We besluiten om nog een omwegje te maken naar Port Owen. Hier hebben we nog mooie herinneringen aan een weekje verblijf van een vijftal jaren geleden.

Hier komen heel wat souvenirs naar boven. Tegen het middaguur zetten we onze tocht verder naar Velddrif.

Velddrif heeft heel wat te bieden; stranden, vissers en waadvogels.

Het dorpje staat vooral bekend voor zijn bokkoms. Dit is een soort gezouten en gedroogde vis die in de West-Kaap van Zuid-Afrika algemeen bekend staat als “harders”, en is hier een bekende delicatesse Deze gezouten vis wordt gedroogd in de zon en wind en wordt gegeten na het afschilferen van de huid. In sommige gevallen wordt het ook gerookt . Het wordt soms “fish biltong ” genoemd. Het woord bokkom is afgeleid van het woord bok (het Nederlandse woord voor bok of geit ) en verwijst naar het feit dat bokkoms aan geiten doen denken, omdat bokkoms dezelfde vorm hebben als de hoorns van een geit. Ze zijn net zo hard, en ze stinken net zoveel als de hoorn van een geit. (geiten hebben geurklieren achter hun hoorns die de geur veroorzaken)

Het is al over de middag, en we willen ergens een kleinigheidje verorberen. Misschien in “Gatvol”. Maar Gatvol is de dinsdag gesloten, en de woensdag ook niet open… Dan maar naar Bokkum café. De kaart heeft niet veel te bieden, en we houden het bij een milkshake.

Aan de ingang van een nabijgelegen winkeltje maakt de uitbater publiciteit met zijn ex schoonmoeder.

Het is bijna 15 uur. Stipt als we zijn gaan we ons aanbieden bij “Cracklin Rosie River Tours. Wendy en haar echtgenoot Nico zijn reeds aan het afmeren. Er komt nog één andere familie aan boord; vier volwassenen en een kindje.

Dit is ze dan; Wendy, onze gids en toeverlaat. Zeer vriendelijke dame.

Van bij het begin krijgen we langs de waterkant flamingo’s in het vizier.

En in de lucht een groepje ibissen.

Ja, zelfs pelikanen…

…nu flamingo’s in de lucht.

Luc weet bijna niet waar eerst te filmen.

En Hilde is ook één en al concentratie.

Oooohhh… wat een mooie grijze reiger…

…en welke schitterende vogel is dit? Jawel,een Afrikaanse slangenhalsvogel.

Intussen is Hilde babysit van dienst gebombardeerd.

Intussen zien we in de verte op de spoorlijn een goederentrein passeren die 4,3 kilometer wagons meezeult.Allemaal volgepropt met staal. Middenin en op het einde zit er uiteraard ook een locomotief.

Het is bijna 18 u als we terug aanmeren en afscheid nemen van Wendy en Nico.We gaan ons vlug verfrissen want we hebben om 19 u een tafeltje doen reserveren bij Noisy Oyster, een toppertje in Paternoster. Dec reservatie werd door de manager van onze B&B geregeld en door haarzelf nogmaals bevestigd.

Stipt op tijd melden we ons aan bij de receptie van Noisy Oyster. Maar daar krijgen we van de manager Debbie te horen dat er helemaal niets gereserveerd werd. Noch op naam van Devos, noch op naam van onze B&B. Debbie tracht nu alles in het werk te stellen om ons ergens anders binnen te loodsen, maar zonder succes…

We beginnen dan maar rondjes te rijden en passeren ons restaurant van de eerste avond; The Hungry Monk. En wat dacht je? Zij kunnen ons een tafeltje versieren.

Krijgen we daar wel de beste vis geserveerd van de (voorlopig) ganse reis. Kingklip met Japans getinte saus. Delicious! Einde goed, alles goed, en de rest is voor morgen.