Hilde en Christian Devos 2023

De zonsopgang is hier weeral subliem.

De vissers zijn aan het afzakken naar het strand.

En Paul heeft reeds een zwemmeke gedaan. Ook al gamba’s gevangen en plantjes gefotografeerd.

Win gaan ontbijten bij onze gebuur in ECLECTIC Beach Retreat.

Marco zal ons lekkere koffie zetten…

Dit is een ontbijt(je) om te delen met twee personen. Amaai…

Zalig genieten…

… met zicht op onze Indische Oceaan.

We krijgen om de haverklap exotische beelden voorgeschoteld.

En nog…

… en nog. Hier komen de vissers aan wal met hun netten en hun vangst.

Mooi tegenlicht.

Na het ontbijt curieuzeneuzen we wat in het winkeltje van het resort. De uitbaatster is fier met haar bestek verpakkingen. In de vorm van een haring.

Kussens die doen denken aan de kunst van Denis de Gloire.

De wanden gemaakt van plankjes hout zijn ook wel impressionant.

Intussen zijn de vissers op weg naar onze lodge. Ze hebben immers vanmorgen vroeg afspraak gemaakt met Sutterke om een deel van hun buit crayfish (kreeften)  te komen aanbieden.

Een paar kreeften voor een appel en een ei. Dat kan hier allemaal.

En ze bovendien nog mooi opkuisen.

Intussen zijn er ook een paar andere leurders op ons afgekomen. Met schilderijen of snuisterijen. Die gasten moeten we echter teleur stellen.

Intussen is Hilde van ’t zonneke aan ’t genieten.

Een fruitverkoopster hoopt intussen bij Nadine een klant gevonden te hebben.

En onze ober Marco; die heeft alleen nog oog en champagne voor een meermin in het water.

Voor deze meermin heeft hij niets meer over…

Terwijl ze bij onze buren het dak herstellen is Paul reeds druk in de weer om de gasbarbecue op te starten.

Nog wat zwarte peper…

… en de zelf gevangen gamba’s liggen al te lachen.

De kreeftjes worden ook uit het ijs gehaald.

Sutterke is er bijna klaar voor.

Wat zien die gamba’s er heerlijk uit.

Nog een schepje…

We rijden een paar uurtjes het dorp in.

De bassindraagsters vullen ook weeral het straatbeeld.

Bij onze terugkeer is onze dienstmeid juist aan koffiepauze toe.

En de tuinman is blij dat hij dat hij ons Hummer trekpaard mag wassen. Tot blinkend toe.

Hilde gaat op ons mooi terras nog wat genieten van zon en strand.

De grillen der natuur toveren prachtige kleuren tevoorschijn.

De vissers varen ook bij valavond uit.

Vanavond gaan we terug naar het restaurant Eclectic. Omdat de bezetting bijna nihil is kunnen we niet kiezen. We mogen drie maal raden wat we zullen eten???

Inderdaad; terug gamba’s. Bijna even goed als deze van meesterkok Sutterke.

 

Het personeel is al druk in de weer om ons ontbijt te versieren. Hun uniform geeft een speciale touch aan het geheel.

We mogen naar het terras met zicht op zee om te ontbijten.

Ontbijt in ’t aards paradijs…

Zowel eierkoek als pannenkoek.

Genieten maar.

Het geüniformde personeel neemt ook een break.

De vissers zijn al terug van hun nachtelijke escapades.

We vertrekken straks. Stefanie, de echtgenote van Jean-Luca komt ons nog een goede reis toewensen.

Paul komt ons ophalen tot vlak bij ons terras.

Omdat we maar een niemendal aan kilometers (25) te gaan hebben, lassen we een rit in rondom het schiereiland. Met een paar leuke stops.

Weeral van die superleuke straatwinkeltjes.

Wassen en plassen is hier een van de belangrijke bezigheden van de vrouwen…

Iedereen loopt er met de lach bij…

Een theetje en een broodje… meer moet dat niet zijn.

Kilometers tussen palmbomen en strohutjes.

Hier en daar een mini begraafplaats.

Ook kinderbegraafplaatsen.

Een baby in het deurgat. Misschien is die ook blij met een petje…

Zou jij een petje willen kleine jongen?

Voilà se… Misschien een beetje groot?

Hier kunnen we enkele gekoelde blikjes kopen.

Toch wel praktisch wanneer je tegelijk twee bassins kan kan dragen.

Hoe doen ze het toch?

Ook eens proberen?    En het lukt nog ook.

Waarom lukt het bij mij niet?

Wachten op het publiek busje.

Een kanjer van een versgevangen barracuda vis voor omgerekend 4€.

De verkoper wil mij die graag opsolferen. Maar wat kunnen wij daarmee aanvangen?

In Inhambane is het een beetje zoeken naar onze nieuwe verblijfplaats “Sia Sente”, maar uiteindelijk komen we er toch terecht.

We krijgen voor ons vieren een villa met zes kamers toebedeeld. Wie wil achterkomen voor twee dagen is altijd welkom.

Zwembad en de Indische Oceaan voor ons alleen. Een echt sprookje.

Elke kamer heeft ook nog een individueel terrasje.

Een hemels bed met mosquito net.

Panorama vanuit onze kamer.

Dat zwembadje is wel iets naar de tand van Sutterke.

Vanavond gaan we voor een hapje en een drankje op zoek bij onze gebuur Bay view lodge. Die hebben een restaurant “Green Turtle”.

Onze dienster Yvonne heeft het zeer gemakkelijk met onze bestelling. Vier maal steak/frites met een flesje huiswijn.

De presentatie van het bestek is heel speciaal. Vork en mes zitten verpakt in een stoffen vis. Leuk, en nooit eerder gezien.

Die steak is van superieure kwaliteit.

Wat was het weeral een mooie dag.

 

Deze morgen om 5u30 aan het raam van onze kamer. Schitterend uitzicht. Nu is de Indische Oceaan wel degelijk te zien.

Er loopt aan dit vroege uur reeds een wandelaar langs de waterkant.

Een wandelingetje tot bij de zee levert hier en daar mooie beelden op.

 

We verblijven in een self-catering. We rijden het dorp in om een paar sandwichen te kopen. En omdat we vandaag een lange rit voor de boeg hebben profiteren we ervan om nu ook reeds bij te tanken. Pompist Jezus (inderdaad; Jezus is zijn echte naam) heeft een petje verdiend.

Op straat staan reeds tientallen vrouwen op een publiek busje te wachten.

Eenmaal terug in onze “Aquarius”spelen we vlug ons geïmproviseerd ontbijt naar binnen. Op het strand is het nu al heel wat drukker geworden.

Eenmaal ontbeten en de rekening vereffend aan de receptie trekken we naar onze wagen voor weeral een tamelijk lange rit. (380 km)

We passeren de kooi met een apenjong. Sutterke loopt naast mij met een sigaret in de mond. In een fractie van min dan een seconde maakt dat beestje een apensprong, en door een gleuf in de kooi snokt hij die brandende sigaret uit Paul’s mond. En dit verhaal is wel echt gebeurd! Ik was spijtig genoeg te laat voor een foto.

En nu de baan op naar Imhambane. Met net als gisteren mooie Mozambikaanse tafereeltjes.

De naam van dit caféetje doet onze verbeelding een beetje op hol slaan. Second wife… and love… Halal… Take away… Wat heeft dat allemaal te betekenen?

Een paar honderd meter verder een atelier waar men weefsels bedrukt met Afrikaanse dessins… ook mooi!

Tussen de dorpen door rijden we door weidse velden. Hier een weide met koeien; dit is zeldzaam in Afrika. Die witte vogels zoeken naar kleine wormpjes op de plaatsen waar de koeien gegraasd hebben.

Op weg naar school. Tientallen leerlingen trekken in uniform naar hun schooltjes. Het reizen in Mozambique is een groot avontuur en niet altijd even makkelijk. Zo heb we heel veel politiecontroles onderweg met snelheidscontroles en als je niet oppast heb je snel een boete te pakken. Daarnaast moet je kunnen aantonen dat je veiligheidshesjes, een veiligheidsdriehoek en brandblusser in de auto hebt liggen, want dat is verplicht om rond te mogen rijden. Maar dat hebben wij. Die hesjes zijn zelfs gisteren reeds van pas gekomen. Intussen hebben wij  reeds twee maal moeten stoppen voor die controles, maar telkens kunnen we mits een vriendelijke “good day” doorrijden.

Intussen hebben we het mooie stadje Xai Xai bereikt. Aan de publieke busjes staan vele vrouwen te dringen in de hoop een tros bananen te kunnen verkopen aan de busreizigers.

Juist op het moment dat we een wandelingetje over het marktje willen maken begint het terug te regenen. Foto’s nemen vanuit de wagen dan maar.

Het wordt een echte zondvloed.

Als het onweer bezweken is kopen we aan verschillende kraampjes wat proviand. Hier een zakje lekkere cacahuete nootjes.

Enkele bananen. Nu nog een paar frisdrankjes en onze lunch is compleet.

Eenmaal terug de weg op worden we weeral gestopt door de politie. Ditmaal helpt een saluuke of een petje niet. We reden 67 waar het slechts 60 mocht. Betalen dus. Niet met een kaart; alleen cash. Geen ontvangstbewijs. Inderdaad, we hebben het al begrepen…

Deze dame heeft onze afhandeling met de politie volledig gadegeslagen.

Het voorval met die flikken is vlug vergeten. We vervolgen onze weg, met steeds leuke tafereeltjes zowel in- als uit de wagen.

Om 16u30 bereiken we onze nieuwe B&B “Baia Sonâmbula” in Praia do Tofo.

Een gemeenschappelijk zithoekje met sterre- verrekijker. Moesten we vannacht niet kunnen slapen, dan weten we wat gedaan.

We worden ingedeeld in een chalet met uitzicht op de oceaan. Weeral een mooie kamer. Weeral voor één nacht. Spijtig.

Weeral een prachtig zicht vanuit ons bed.

We worden uitgenodigd door gerant Jean Luca. Hij heeft een flesje Sauvignon gekoeld voor zijn nieuwe gasten. ’n Sympathieke kerel, die Jean Luca.

Santé Nadine…

Het is nog in de vooravond. We hebben nog tijd voor een stapje in het zand.

De visnetten om vanavond uit te varen liggen reeds uitgespreid over het strand.

Komt daar een visser aan die al zijn voorbereidingen treft om vannacht uit te varen.

Hilde geniet van de zonsondergang vanop de ligbedden op het grote terras.

Intussen is die visser zich in de problemen aan het werken.

Als dat maar goed komt…

Een grote blauwe kwal op het strand. Oppassen geblazen.

Als we terug aan onze chalet arriveren is een dienstmeisje het terras aan het vegen. Als dat geen service is.

Vanavond stappen we lukraak een restaurantje binnen dicht bij onze B&B. Apéritief te kiezen uit 1001 soorten. Achteraf eten en drinken we hier een kleinigheidje, en tegen 21u30 trekken we naar ons kamer.

 

Wekken om 7 uur. Ik word een 1 April toegewenst door een springhaan op het toetsenbord van mijn laptop. Dit is wel niet de leukste aprilvis…

Voor haar aprilgrap komt Hilde aandraven met een olifant. ’t Is eens iets anders…

Maar koffie zetten doet ze ook, en dat is geen aprilgrap. Bij het ontbijt ontdekt Paul dat het saldo van zijn elektriciteitsverbruik bijna opgebruikt is. In Zuid-Afrika werkt de toevoer van elektriciteit langs een teller met een kredietkaartje. Het kost heel wat voeten in de aarde om het kaartje te laten bijvullen; de shop is vandaag gesloten. Op het gemeentehuis kan dit ook, maar daar ligt de computer in panne. Maar Sutterke zou Sutterke niet zijn zonder een oplossing te vinden. En die komt er… Eenmaal dit opgelost kunnen de koffers geladen worden, en vertrekken we voor onze vierdaagse Mozambique.

Enkele kilometers voor de grens worden we getrakteerd op een grote, maar kortstondige regenvlaag. Nog wat verder begint de file naar de grens.  Eenmaal aangekomen belanden we in een echte thriller. Foto’s hiervan zijn er niet; het is ten strengste verboden een fototoestel boven te halen, laat staan er foto’s mee te nemen. Vanop enkele tientallen meters van de douanegebouwen verloopt alles chaotisch. Het is opletten geblazen, want er lopen veel “non officials” rond die je willen helpen, en dit tegen woekerprijzen. Ze doen alsof ze douanier zijn, en brengen je mee tot aan de controle. Daar spelen ze onder één hoedje met de echte douanier. De plaatsen waar je bepaalde stempels of documenten moet halen staan slecht of helemaal niet aangegeven, zodat je bijna verplicht bent je te laten helpen door die frauduleuze kerels. We waren goed verwittigd van deze feiten, en dus op onze hoede. Er doet een man teken waar we kunnen parkeren, en we staan nog niet stil of daar springt meteen een drietal kerels naar onze auto. Zij zullen alles voor ons regelen, zelfs onze papieren invullen. Eerst gaan ze nog met ons mee naar een van de tientallen ronddolende dames die zakken Meticals (munt van Mozambique) bijhebben, en die maar al te graag omwisselen voor Randen, Euro’s of Dollars. We kunnen onze “non officials” nu betalen om voor ons een stempel bij een douanier te regelen (stempel dat de auto in orde is en dat je geen “verboden” goederen bij je hebt). Anders kost het je uren in de rij staan. Ze lijken de waarheid te spreken, want we zien inderdaad een lange rij toeristen staan. We stemmen in en de jongens lopen naar voren, krijgen meteen een stempel (zonder controle dus) en we kunnen na het betalen van zo’n 8 € per persoon door naar de paspoortcontrole. Zij willen alleen chauffeur Paul mee naar de controle, en de drie anderen mogen terug naar de auto. Na een tiental minuten komen ze ons terughalen, want ze hebben van iedereen een foto en een vingerafdruk vandoen. Als het circus na meer dan driekwart uur op zijn einde schijnt te lopen, vragen ze nu een bijdrage. Beweren dat wij reeds betaald hebben kan niet baten, want wij hebben alleen het officiële geld betaald. En zij hebben nog niets verdiend voor al hun werk.  De echte douaniers hadden gezegd dat we die mannen zeker niets mochten geven, en daarom weigeren we aanvankelijk ook maar één Metical te betalen. Hierop beginnen ze een litanie af te steken; zij kunnen er voor zorgen dat onze auto nu volledig zal uitgekeerd worden. En ze beloven ons ook een bijna onoverkomelijke controle bij onze terugkeer naar Zuid-Afrika. Want we hebben computers en fotoapparaten bij, en zij kunnen er voor zorgen dat deze door de douane volledig uitgelezen en gekopieerd  zullen worden. Met de miserie en het tijdsverlies van dien. Hierop geven we toch 2.000 Meticals (ongeveer 30 €), en met een vieze ontevreden blik laten ze ons gaan. Geen plezante ervaring. Gelukkig waren we hier min of meer op voorbereid.

Eenmaal de grens voorbij worden we verrast door de vele dorpjes die we doorrijden. Aan de voordeur van hun schamele huisjes verkopen de mensen van alles wat je maar denken kunt.

Van groenten en fruit…

tot blikjes frisdrank,…

… ja, zelfs stoelen, zetels en zitbanken.

De dames dragen alle lasten op hun hoofd. Hou dat maar in evenwicht…

Kleren passen op straat.

Niet alleen langs de straten wordt er verkocht. Elk dorpje heeft dan ook nog een marktpleintje.

Bij gebrek aan restaurantjes kopen we een beetje food en drank om in de auto op te eten en te drinken.

Ook winkeltjes met auto-, moto-, en velo onderdelen.

Zagen, boren, schaven en slijpen… alles gebeurt op straat.

Het is bijna 18 u als we Bilene bereiken Onze Beach Club San Marthinho ziet er wel leuk uit.

Een ander land… andere wetten. Een gans pak formulieren invullen in de receptie.

We krijgen een mooie ruime kamer…

Vanuit de kamer een prachtig zicht op de verlichtte palmbomen. Met daarachter de Indische Oceaan. Maar die kunnen we nu niet zien. En waarom kunnen we die nu niet zien?… Omdat het donker is.

Het heeft heel wat voeten in de aarde (in dit geval in het zand) om een restaurantje te vinden voor vanavond. Uiteindelijk belanden we bij “Aquarius”, een strandrestaurant. Maar omdat het in de vooravond wat regende is het terras niet in gebruik. Dan maar naar binnen.

We zitten aan zee… dus vis vanavond. Voor Hilde cod vis (kabeljauw), voor mij spaghetti met zeevruchten, voor Nadine garnalencocktail, en voor onze vermoeide chauffeur een kreeft.

Ik ken er eentje die vannacht goed zal slapen.

Op de terugtocht naar onze “Aquarius” worden we verwikkeld in een groot accident. Gelukkig hebben we de gele hesjes PDS (Paul De Sutter) bij, en kunnen onze dames mee instaan voor de eerste hulp.

Zij trachten hier één van de slachtoffers te verzorgen, maar de man spartelt wild in het rond. Geen gemakkelijke klus. Tegen 22 u hebben ze die kerel dan toch in z’n bed gekregen, en kan iedereen nu rustig naar bed.

Vanmorgen vertrekken we om 6 uur in de morgen, en zonder ontbijt naar het Kruger Park. De twee zebra’s van gisteren zijn weeral op komst, maar vandaag zullen ze het zonder onze hapjes moeten stellen.

Vanavond zullen onze wegen scheiden en we verdelen ons in de wagens reeds in die optiek. Hilde en ikzelf bij de Sutterkes; Herman, Gilles en Odile in de blauwe ford. Elkander eens fotograferen is ook niet mis.

Voor één keer heeft Nadine geen ontbijt moeten bereiden.

In minder dan 10 minuutjes staan we aan de de Crocodile Gate van het Kruger Park.

Tot op dit punt mogen we nog de auto verlaten. Daarna is het gedaan. Gilles komt vlug nog even leeuw spelen aan onze auto.

Nog maar even binnen in Kruger, of daar worden we al verrast door  twee wildebeesten op onze onze weg. Het zien er brave dieren uit, maar toch opletten geblazen. Ze kunnen soms raar uit de hoek komen.

Het loont hier ook wel de moeite om regelmatig eens naar boven te kijken. Regelmatig zijn er prachtige vogels te spotten. Zoals hier deze Europese scharrelaar.

Een familie zebra’s aan het grazen.

We komen langs een meer, en daar heeft Gilles iets heel speciaals ontdekt…

Hij heeft deze grijze reiger zien landen op de rug van dit nijlpaard. Wijzelf hebben de landing niet gezien, maar we kunnen toch een prachtig beeld schieten van die reiger op zijn bewegend eiland.

In hetzelfde meer een gapend nijlpaard. ’t Is maar te hopen dat er daar geen reiger gaat landen.

Rond 9 u komen we in een veilige afspanning, waar we kunnen uitstappen voor enkele shops, maar eerst en vooral voor een ontbijtje…

Muesli, fruit en yoghurt; meer moet dat niet zijn.

Na het ontbijt nog wat brandstof bijtanken. Daar hoort zoals altijd een petje bij. En nu terug het park binnen.

We zien al direct een drietal bavianen, waarvan er eentje zijn zusje aan het ontluizen is.

En daar een eenzame olifant… We blijven stilstaan en zetten de motoren af…

Uit het struikgewas komt er een tweede afgestapt, en deze wandelt argeloos onze wagens voorbij. ’t Was wel eventjes stil…

En de hornbill… die hield alles in de gaten.

Tegen de late middag bereiken we een nieuw afgesloten domein met restaurant; “The Cattle Baron”.

We zitten in het restaurant, doch van hieruit kunnen we op het terras met zicht op de crocodile river.

Lekkere steaks en hamburgers.

Voor Nadine mag de saus zelfs geflambeerd zijn.

En zeggen dat deze drie ons nu zullen verlaten. Zij gaan nu nog een drietal dagen rondtoeren op de panorama route. Terwijl wij met Paul en Nadine terugkeren naar Marloth Park. Vandaar vertrekken wij dan morgen voor een viertal dagen naar Mozambique. We trachten de vrienden nog na te wuiven, maar ze zijn reeds uit ons vizier verdwenen. Dank Herman, Gilles en Odile voor die mooie dagen samen. Jullie waren schitterend gezelschap.

In het moeras langs de crocodile river heeft zich een nijlpaard goed weten te camoufleren.

Deze buffel doet aan pootje baden langs de rivier.

Op onze terugweg door het Kruger park krijgen we nog wel een en ander te zien. hier een bushbuck die poseert voor de camera.

Op deze vogels kunnen we geen naam plakken. In onze Kruger vogelgids kunnen we ze niet terugvinden.

Volgens datzelfde boekje zou dit de swainsons frankolein  moeten zijn. Een fazant achtige.

En dit is gegarandeerd een jonge baboon.

Een echtpaar neushoorns komt ook nog opdraven.

Eentje komt zelfs heel dichtbij. Volgens kenners is dit het gevaarlijkste dier van het park. Wegwezen dus…

We zijn bijna aan de gate van de uitgang als we zeggen dat we vandaag nog geen giraffe zagen. En daar dwarst er eentje onze weg. De gamedriver die uit de andere richting kwam moest zelfs remmen voor het dier.

Goed en wel terug thuis in Marloth Park. Een paar uurtjes nog relaxen om dan de valiezen te schikken voor een vierdaagse Mozambique. Voor de rest wordt het een rustige avond, met een hapje en een drankje ten huize Sutterkes.

Als we om 8u30 voor het ontbijt naar de Kudu Lodge van de Sutterkes rijden kruisen reeds een paar zebra’s ons pad. En in onze Ford zit er precies ook een zebra; streepje, streepje, streepje.

Sutterke hangt reeds door zijn raam om ons te verwelkomen.

De ontbijttafel staat gedekt alsof het groot feest is…

Maar het is ook groot feest. Immers, vandaag vieren we Herman’s verjaardag. Hij is gestart met de eerste dag van het laatste jaar in “Club Seven”. Het happy birthday weergalmt tot ver buiten de Kudu Lodge.

Daar hoort uiteraard Champagne bij. Herman krijgt een fles toegestopt en ook een groot broodmes om de fles te sabreren.

Herman vindt het geraadzamer dit sabreren over te laten aan Sutterke. Aan zijn houding en zijn handeling is het te zien dat Paul dit regelmatig doet.

Rode Champagne… ’t is eens iets anders. Santé Herman, en nog vele gelukkige jaren!

Plotseling horen we buiten gestommel. Er staan enkele zebra’s te trappelen aan de afsluiting. De beestjes hebben blijkbaar honger.

Odile komt onmiddellijk met een koekje aandraven. De zebra’s hebben niet de minste schrik van dat ander streepjeswezen.

Ikzelf kom ook met een snee brood aandraven. Mijn laatste druppeltjes circusbloed stuwen door mijn aderen, en ik tracht dat sneetje aan te bieden met mijn mond.

Tegen de tijd dat Hilde mij op het gevaar van van mijn onderneming kon wijzen, is de overdracht al gebeurd.

Op zaterdag is er wekelijkse markt in het nabijgelegen dorp Komatiepoort. Volgens Paul en Nadine moet er dan nogal wat bedrijvigheid zijn. We gaan dus een kijkje nemen.

Inderdaad, het gaat er hier nogal aan toe. Een wirwar van mensen en dingen.

Herman is direct op zoek naar een paar cadeautjes voor de thuisblijvers.

Moeders met kindjes…

Bijwijlen zijn de verkoopsters zeer vermoeid…

Terwijl mama werkt ligt deze kleuter te rusten op een houten bank.

De bakkies worden volgeladen met alles en nog wat.

Deze zit geladen met kippen.

Eieren uit de eerste hand…

Ik koop twee eitjes en verloot ze onder de omstaanders. Dat hebben ze precies nog niet veel meegemaakt.

Tomaten vers van ’t land.

Volle kamionladingen marktgangers worden aan- en afgevoerd.

Deze kleuters laten de drukte voor wat ze is, en genieten van hun lego blokjes.

Tegen 13 u nemen we de terugweg. Aangekomen in Malelane houden we halt bij “The Deck restaurant”.

Nogmaals toasten op Herman.

Met onze serveuze Enough maken we het ene grapje na het andere. tot we eindigen met enough is enough.

Met z’n vijven krijgen we elk een pannetje scampi’s. Voor de twee anderen ofwel lam ofwel chicken burger. Twee flesjes Van Looveren Sauvignon blanc vervolledigen het geheel.

Het restaurant ligt aan de Crocodile river, en de overkant van de rivier is het Krugerpark. Gilles en Odile lopen regelmatig eens naar het terras in de hoop een of meerdere diertjes te spotten.

Al snel worden ze op hun wenken bediend. Een prachtige waterbok komt voor hun verrekijker paraderen.

Nog niet klaar met die bok, en komt zich daar ook een olifant aanstellen.

Gilles haalt ons van de tafel om het dier te komen bewonderen. Gelukkig heb ik mijn telelens bij, hetgeen resulteert in deze mooie foto.

Intussen is Paul in het restaurant aan het verbroederen met twee boeredames. Hij belooft die dames dat hij zal helpen de boer te redden.

We rijden terug naar Marloth park. Onderweg maken we een stop in de SPAR om wat vast en wat vloeibaar proviand te kopen voor vanavond.

Eenmaal terug in Marloth Park gaan we nog een tochtje maken in de omgeving van de rivier. Onze Big Five honger is nog niet gans gestild.

Ditmaal met minder succes. Op uitzondering van een paar zebra’s valt er niet veel te rapen.

De avond zal hier terug in het teken van Herman’s verjaardag staan. Tegen 19 u komt Hilde al aandraven met de bubbles. Keuze tussen wit en rosé. Als dat maar goed afloopt…

Tegen dat de coupkes gevuld zijn, zit de jarige reeds in het zwembad. Nogmaals santé Herman!

Het zal al langsom leuker worden.

De avond kan niet meer stuk…

Door al dat spetteren van Herman ligt de boord van het bad spekglad. Odile wil Herman’s glas aannemen, maar ze glijdt uit op die natte rand, en ze komt in het water terecht. Gelukkig zonder kleerscheuren.

Geen minuut later krijg ik van hetzelfde laken een natte broek. Ook zonder noemenswaardige fracturen.

Einde goed… al goed.

Sutterke verwelkomt Herman terug op het droge.

We genieten de rest van de avond van lekkere stukjes pizza en van nog enkele drankjes. En Herman ziet dat alles onder controle is. Een verjaardag om niet licht te vergeten.

Om 8u30 grandioos ontbijt in Kudu lodge, de privé lodge van Paul en Nadine De Sutter. Iedereen zit er welgezind bij.

Vandaag willen we het Krugerpark in om wilde dieren te spotten.

Van bij het ontbijt lijft professionele gids Paul De Sutter, alias Sutterke, ons reeds in bij de dierenwereld. Aan de hand van de foto’s welke hij reeds nam, en die nu zijn muren sieren, weet hij ons te vertellen wat we vandaag (misschien) gaan te zien krijgen.

We moeten niet ver rijden, want in ons eigenste Marloth park stoten we reeds op een kudu.

Aan de ingang van het park vinden we borden met alle aanduidingen waar zowel vandaag als gisteren bepaalde dieren werden gespot.

De giraffes kunnen we niet mankeren… welke mooie statige dieren.

Eentje schijnt er te poseren voor de foto.

Een zebra in pyjama toont zijn achterkant.

Dit wrattenzwijn ziet er niet al te appetijtelijk uit.

Aan een grote waterpoel willen twee krokodillen neuze neuze doen.

Als apotheose krijgen we nog de koning van het dierenrijk gepresenteerd, gevaarlijk dicht…

Tegen 17 uur zijn we terug verenigd in onze lodge, en wordt er een rustpauze ingelast. Tijd om de emoties van het dierenrijk te verwerken.

Hilde droomt dat ze “the big five” heeft gezien…

 

Rond 19 uur, bij het vallen van de duisternis, wordt het hoogtijd voor een apéritiefje aan het zwembad.

De belevenissen van de voorbije dag worden bovengehaald.

Voor vanavond is er een dineetje gepland bij Amazing River view. Gilles is voor de gelegenheid BOB van dienst.

Door het park langs de rivier begeven we ons naar het restaurant.

Het loopt weeral uit op een smakelijke, gezellige avond. We zullen weten van wat gedroomd.

 

Vanmorgen om 6 uur uit de veren. Immers om 10u20 hebben we onze vlucht vanuit George naar Johannesburg.

Na het ontbijt vlug nog een afscheidsfoto. Dit verblijf bij Roger, Greta en Just for 2 was wel veel te kort. Een volgende keer blijven we hier een ganse week. Bij deze zijn onze gastheren dus verwittigd.

Scheiden doet lijden.

Onze Nissan zit afgeladen vol.

Gilles heeft het moeilijk met het afscheid aan Wilderness. De plaats waar hij letterlijk van de grond ging.

Onze Nissan inleveren bij Europcar verloopt ook al vlot. Eén uur later ontvang ik reeds een mail met de eindafrekening en het bewijs dat we niets van schade hebben aangebracht. Herman staat als allereerste in de rij bij de Kulula ticket balie om in te schepen.

Hilde is intussen nog volop aan het schikken, herschikken en nogmaals schikken van onze bagage.

Stipt tot op de minuut mogen we naar onze Boeing 737 (???).

En voor we het goed en al beseffen hangen we al in de lucht.

Anderhalf uur later krijgen we reeds Johannesburg in zicht.

Gilles en Odile gaan de formaliteiten afhandelen bij First, de verhuurmaatschappij van onze nieuwe wagen. Het is immers Gilles die vanuit België de wagen huurde.

Herman is er klaar voor.

France, de bediende aan de balie is super gedienstig. Hij bezorgt zelfs een niet te betalen upgrade.

En dat is’em dan. Een blauwe Ford bakkie met plaats voor vijf personen. En ook super veel bagageruimte.

Herman heeft deze morgen drie broeken boven elkaar getrokken om ruimte te besparen in zijn koffers. En nu wil hij er zo vlug mogelijk twee uitdoen. Hilde speelt voor paravan.

Geen plezante start voor onze chauffeur Gilles. De eerste kilometers zitten we midden een zondvloed. In een dergelijk weer zal het ongeveer vijf uur duren voor we Marloth Park bereiken.

Het is bijna donker als we bij de Sutterkes in Xeni Lodge arriveren. Gelukkig is het gestopt met regenen.

Hilde en ikzelf kennen de Sutterkes reeds vele, vele jaren. De kennismaking tussen Herman, Gilles en Odile met de Sutterkes verloopt vlekkeloos. Het ijs is vlug gebroken, en we gooien het in de emmer.

We zitten op het overdekt terras aan het zwembad. Gilles moet zich geen twee maal laten pramen om een duikje te wagen.

Vanavond gaan we onze aankomst inzegenen Phumula Lodge op een paar kilometer van onze lodge. Een inzegening start altijd met echt en natuurlijk water.

Alhoewel alle gerechten met foto staan afgebeeld op het menu, is de keuze toch nog moeilijk. We kiezen allemaal voor een steak Madagascar en hiermee is de kous voor vandaag af.

 

 

Heerlijk ontwaken in onzer Kingfisher cottage bij Just for 2.

Op het terras naast ons is Odile al bokjes aan het opsporen in de grote vlei.

We worden verwelkomd door Greta en haar kat, en uiteraard ook door Roger. Omdat we goede vrienden zijn hoeven we ons ontbijt niet zelf klaar te maken, en kunnen we bij hen privé ontbijten.

We zijn er helemaal klaar voor…

In de keuken legt Roger de laatste hand aan een héél speciale eierkoek.

Fier als een gieter komt hij z’n eiertaart presenteren en verdelen aan het gezelschap.

Gedurende en na het ontbijt worden plannen besproken voor de dag van vandaag. Aan de hand van computerbeelden weet Roger ons een en ander aan te bevelen.

Voor de liefhebbers gaat het eerst een uurtje richting strand en zee.

Opletten geblazen; zeer verraderlijke golven.

Gilles brengt alles in beeld.

Herman mediteert over de jonge man en de zee…

Intussen heeft Gilles een zandpeetie gemaakt…

… met een pluim achter zijn oor en een ASS petje op zijn hoofd. Noël Demeulenaere zal content zijn.

Deze morgen vertelde Roger een vreemd verhaal van een kluizenaar die in een verlaten grot een soort paleiswoning heeft gebouwd. Daar willen we nu met z’n allen heen. De Kaaiman’s grot ligt op de overkant van de oude spoorlijnbrug waar vroeger de tjoe tjoe trein over stoomde. En die grot kunnen we alleen maar bereiken door de volledige spoorlijnbrug te voet over te steken.

Niets kan ons tegenhouden. Wij willen kluizenaar Clifford en vooral zijn paleis zien.

Op het einde van de brug moeten we nog door een lange tunnel.

En daarna nog 800 meter door planten en struiken.

Greta heeft zich goed beschermd tegen de zon…

…en Herman heeft het petje van die zandpeetie opgezet.

We zijn bijna aangekomen. Een laatste rustpauze…

Onder een grote plataanboom denk ik Clifford ontdekt te hebben. Maar bij nadere informatie schijnt het een lotgenoot te zijn. Deze kerel geeft zich uit als kunstenaar. Dagelijks produceert hij één schilderij. Vandaag schilderde hij het huisje van ’s werelds beste restaurant; “Wolfgat” in Paternoster.

Intussen heeft onze kunstenaar Johan ook al een ASS petje op zijn hoofd. Uit dankbaarheid doet hij mij zijn schilderij van vandaag voor een habbekrats van de hand. Maar eerst nog een beetje laten drogen… Kom het maar ophalen als je terug bent van de grot.
Een paar minuutjes later staan we voor de grot van  kluizenaar Clifford. Als dat geen speciale kerel is… Hij vraagt een kleine bijdrage. Eenmaal dat geregeld trekt de man zijn grot binnen, en moeten wij tien lange minuten aan de ingang wachten tot hij terug is. Achteraf bleek dat hij eerst nog een honderdtal kaarsen moest aansteken.

Uiteindelijk is het zo ver. We mogen de grot in. En wat we hier te zien krijgen grenst aan het ongelofelijke. Met duizenden kleine spulletjes heeft Clifford decors gebouwd.

We lopen door een wirwar van gangen en zaaltjes. Eénmaal wanen we ons bij de waarzegster…

… een andere maal in een spookkot.

Soms verdwalen we in al die verschillende ruimtes, om dan plots terug elkaar te ontmoeten tussen de schelpjes, bloemetjes, poppetjes, ja zelfs pollepels.

Odile gaat helemaal op in deze sprookjeswereld.

In elk hoekje zitten détails verscholen, soms opvallend…

… soms subtiel verscholen tussen de rotsspleten.

En dan plots… door het profiel van een hert gewei zien we weer de blauwe lucht. Het einde van onze mooie droom is nabij.

Langs de leefruimte van Clifford komen we terug in de bewoonde wereld. Was me dat een belevenis…

Toch nog even een Wiske en een woordje in het gedenkboek.

Nu nog de schilderij ophalen bij Johan.

En dan de lange weg terug.

Regelmatig een kiekjes stop.

Hier gaat Gilles er zelfs bij liggen…

Maar als je achteraf het resultaat ziet, dan mocht hij er wel even voor gaan liggen.

Hoe roester, hoe fotogenieker.

We naderen weeral de lange spoorwegbrug.

We krijgen terug zicht op de Oceaan.

Hier zouden we uren kunnen blijven.

Voor de rest van de namiddag gaat het terug naar “Just for 2”. Immers, morgen moeten we het vliegtuig op. Na meer dan twee maand onderweg moeten de valiezen grondig vliegklaar gemaakt en gewogen worden.

Hier hoort ook een fotootje bij vanop het terras van onze cottage.

Voor vanavond komt Roger weeral aandraven met een leuk voorstel. In een restaurant hier dichtbij in Hoekwil treedt elke woensdagavond een (vrij vertaald) Ezelskar Boerenorkest op.

Die mannen moeten een heel speciale muziek produceren. Iedereen akkoord om daarheen te gaan? Zonder twijfel!

Pas binnen, en we zitten al volop in de ambiance.

De muzikant links met het handharmonica weet ongelofelijke klanken uit zijn instrument te toveren.

We beleven hier een mooie avond. We genieten van heerlijke wraps, burgers en lasagnes. Bij de afrekening gaat de caissière bijna met mijn ganse fortuin aan de haal. Het is uiteraard maar een grapje waarmee we vrolijk de keet kunnen verlaten.

 

Vandaag terug zonnig weer. Dit wil zeggen ontbijt op het terras. Nog een paar foto’s, want dit is ons laatste ontbijt bij Amber Guest Lodge.

Onze leuke serveuze Amber mag er ook eens bij op de foto.

Herman opteert voor een “full house” ontbijt.

Van moeder en dochter eigenaars moeten we ook afscheid nemen.

We hebben slechts een vijftigtal kilometer voor de boeg. Tijd zat dus. Eerst nog even de boetieks en galerijen van Knysna afdweilen.

In Knysna in het algemeen, en Thesen Island in het bijzonder zijn er inderdaad enkele zeer mooie galerijen.

Alle kunstvormen komen hier aan bod…

Zowel beeldhouwkunst…

… als schilderkunst… (dit is een werk van onze vriendin Marinda Combrinckx)

Zowel grafiek als fotografie…

Gilles in bewondering voor een modern media kunstwerk.

In één van de galerijen ontmoeten we een vinger kunstenaar.

Inderdaad… de man schildert niet met borstel of penseel, maar wel met z’n vingers.

Dit willen we toch eens van dicht zien.

Hij schildert niet alleen met zijn vingers; hij schildert het beeld ook op zijn kop.

Hij heeft zelfs prints laten maken van zijn schilderijen op sjaals.

Odile staat er schattig mee. Verkocht !

Nu heeft Gilles ook wel een Afrikaans armbandje verdiend.

De deal is vlug gesloten. Verkoopster content en Gilles content.

Nog een paar boetieks…

…en nog een paar galerijen…

… en nu is’t genoeg geweest.

Een half uurtje rijden, en we komen aan in Wilderness. ’t Is middag, dus vlug een hapje nemen in Views Hotel.

Alleen al voor het uitzicht zou je naar hier komen.

We maken er een vluggertje van. Want we willen nog een en nader doen deze namiddag.

Eerste stop maken we aan “De kaart van Afrika – Map of Africa”.

De naam voor deze plaats is afgeleid van het uitzicht op de achterkant en toont een vorm van de rivier die lijkt op de kustlijn van de Zuid-Afrikaanse landen.

Het uitzicht op de kustlijn is nog verbluffender.

En wat meer is… van hieruit zijn verschillende paragliders hun geliefde sport aan het beoefenen.

Prachtig hoe ze van hieruit een aanloop nemen, om daarna minuten lang boven de oceaan te zweven. En alweer komt het water in Gille’s mond. Want hij heeft alras bemerkt dat er een paar tentjes staan van organisaties die duo-sprongen promoten.

Binnen de kortste keren is de deal gesloten. Hij wordt een corset aangemeten…

Zit alles goed vast ??? Klaar voor het opstijgen.

Daar gaat hij… en zoveel schoonheid heb je nooit gezien…

Odile en Hilde turen naar boven…

En Gilles tuurt naar beneden…

Steeds verder weg. Komt hij ooit nog terug?

Ach meneer, een mooie vogel wil ik zijn… met sterke vleugels asjeblief meneer Merlijn…

Na een half uurtje zweven staat onze vogel goed en wel weer aan de grond. Zo content als iets… Zijn malchance van gisteren is grotendeels goedgemaakt.

Op de parking van “Map of Africa” hebben we nog een leuk gesprekje met de vrouwelijke parkwachter. Een heel leuke dame die dolgelukkig is met een petje.

Vanuit een geparkeerde wagen heeft chiwawa ons ganse gesprek gevolgd.

Nu nog tien minuutjes, en we arriveren bij onze eindbestemming voor vandaag.

Bij “Just For 2”, de self catering accommodatie van onze Belgische vrienden Greta en Roger Vandewiele.

Het weerzien na ongeveer tien maanden wordt bezegeld met een welkom drink op hun privé terras. Een glaasje Poncraz kan toch deugd doen.

De chalets waar we zullen overnachten zijn prachtig gelegen.

We hebben uitzicht op een uitgestrekte vlei, waar bijwijlen bokjes of ander wild rondsluipen.

Voor het diner  rijden we terug naar het centrum, en belanden we bij “The girls on the square”. De meisjes aan de hoek; in België zou men soms aan iets anders denken, maar hier is het wel degelijk een restaurant.

Herman kijkt verlangend uit naar drank en spijs.

Met de Thai curry die hij voorgeschoteld krijgt zal hij wel een tijdje zoet zijn.

De chicken steak ziet er ook speciaal uit. En de bijhorende broodkoek nog specialer.

Allemaal bediend… we kunnen aan de slag.

En vandaag ook alweer heeft Gilles een lekker dessert verdiend. Smakelijk Gilles. Na deze mooie dag zal ons bedje in “Juist voor twee” deugd doen.