Wat een eeuwigheid leek is vandaag werkelijkheid. De laatste dag van Luc, Dominique, Guy en Taanteke is aangebroken. Moeilijk te aanvaarden, maar het is nu eenmaal zo.
Dit prachtig Afrikaans beeldje op onze kamer weerspiegelt min of meer de stemming van deze morgen.
De vrienden hebben gepland om rond 10 uur te vertrekken voor een rit van ongeveer 430 kilometer naar Johannesburg alwaar ze vanavond hun vlucht naar Londen nemen. Morgenvroeg hebben ze dan verbinding naar Zaventem. Bij het ontbijt is het dan ook wat stiller dan voorheen. En het ontbijt smaakt ook minder lekker. Gelukkig hebben we nog die fruitsalade welke we gisterenavond vergeten waren. Maar dan plots komt Sutterke het erf opgereden en de stilte slaat al vlug om in vrolijk gepalaver. Sowieso moeten we nog een afscheidsfoto maken.
Afscheid van de vrienden…
Maar Sutterke wil persé nog een bijkomende foto. Hij beweert dat hij bij elk afscheid aan vrienden in Marloth Park een foto heeft waarop hij aan de voeten van die vrienden ligt. Dat pleziertje gunnen we hem uiteraard.
We gunnen Sutterke deze afscheidsfoto.
En dan… dan is het zover. Laatste koffers in het busje, drukkie’s, kusjes en ook enkele traantjes. Wat hadden we weeral een mooie vakantie samen.
Laatste koffers in ’t busje.
Sutterke en ikzelf rijden een tachtigtal kilometer mee tot Nelspruit, alwaar we een wagen mogen afhalen (een bakkie met gesloten koffer) waarmee we de volgende acht dagen samen op toer kunnen.
Onze Toyota bakkie stond al op ons te wachten. Hiermee kunnen we nu met Paul en Nadine een weekje op toer.
Tegen 14 uur zijn we terug in Marloth Park en samen met de Sutterkes gaan we een kleinigheidje verorberen in Resto Vonja’s. Een zeer eenvoudig restaurant dat nochtans deel uitmaakt van een Boutique Hotel, namelijk Ecolux.
Dienster Thobile van Ecolux.
Klein hapje en zalig genieten in de mooie tuin van Ecolux.
In de vooravond zijn we uitgenodigd op het apéritief bij Sutterkes. Immers, elke avond rond 18 uur komen daar een viertal bush baby’s (een soort mini-aapjes) zich tegoed doen aan stukjes banaan die Paul daar zorgvuldig uitstalt. Het spektakel dat die beestjes daar opvoeren moet super hilarisch zijn. Maar je raadt het al… uitgerekend vandaag komen die aapjes niet. Volgens Paul te wijten aan het feit dat er onweer in de lucht hangt. Gedurende het lange wachten komt Anton nog binnen om de nodige afspraken te maken over zijn taken van de komende week. Hij wist dat wij bij de Sutterkes zouden zijn, en daarom heeft hij terug zijn Astana trui aangetrokken.
Anton is nog steeds gekleed met de trui van Astana.
Tegen de klok van 20 uur trekken we terug naar Xeni Lodge. Eerste maal in meer dan drie weken terug onder ons tweetjes. Het wordt wel even wennen. We verzetten onze zinnen met een zwempartijtje “by night”.
Dag Hilde en Christian,
Wat hebben we al genoten van jullie Afrikaanse belevenissen.
De schitterende foto’s tussen de sappige verhalen laten ons met jullie meereizen. Te safari’s van de laatste dagen moeten super geweest zijn, te zien aan de grote getallen dieren die zich voor jullie camera’s showden.
Een beetje rust met jullie tweetjes zal welkom zijn denk ik.
We wensen jullie nog een leuke tijd met Mehdi en Julien en tot binnen enkele weken.
Paasgroeten vanuit Waregem,
Agnes en Jacques