Om 8u30 zitten we reeds aan tafel voor het dejeuner. We voelen ons nog altijd in het zuiden van Frankrijk. Zowel het decor als het ontbijt zijn top. De Bastardprijs van de dag voor het meest verdienstelijk lid gaar naar Luc, en hij mag deze in ontvangst nemen uit de handen van Guy.
Supergezellige ontbijttafel.
Zowel decor als dejeuner zijn top!
Luc ontvangt de trofee van de dag. Hij heeft immers de oplossing aangebracht over het mysterie van het gaatje in Guy’s badkamer. We willen de privacy niet schenden en kunnen hier dan ook niet verder uitwijden over dit vreemde voorval.
De trofee is een stappenteller van Zwitserse makelij. Op één tiende van een stap nauwkeurig telt dit ingewikkeld apparaat de stappen van de wandelaars.Een merkwaardig machien en Luc is er zeer mee opgezet. Hij wil het ook direct uitproberen.
Luc is opgetogen met zijn super-stappenteller.
Stappenteller kan ook dienst doen als gitaar…
Na de prijsuitreiking zetten we koers richting Ballito Strand. Een prachtige kustlijn met een wandelpad over bijna de gehele lengte.
Mooi wandelpad over de gehele kustlijn.
Guy raakt niet uitgefotografeerd op die rode hoed van Taanteke.
Hondje met baasje.
Een venter met zelfgemaakt speelgoed kruist ons pad. Bij een mini-demonstratie van een fietsend trommelaartje ben ik direct verkocht en enkele ogenblikken later is het mijn speeltje. Het is mij een habbekras van enkele centen waard want ooit zal ik er iemand gelukkig mee kunnen maken.
Voor een habbekras is het speeltje van mij.
Mijn rijdend trommelaartje… volledig uit recuperatie-materialen.
We wandelen in de nabijheid van Hotel-Restaurant “Ballito House”, en daar willen we wel eens heen. Dit etablissement wordt immers uitgebaat door Alice Colle, de dochter van Stefaan Colle. En Stefaan is de CEO van Belgotex, de Beaulieu fabriek in Zuid-Afrika. We hebben trouwens groeten meegebracht voor Alice vanuit Stellenbosch. Daar ontmoetten we een persoonlijke vriendin van Alice, en die vroeg om de groeten over te maken. Maar we hebben brute pech… Alice is niet aanwezig. Dan maar onze wandeling langs het mooie strand verdergezet.
Alice Colle is er niet… alleen haar blauwe Jeep.
Het mooie terras van Ballito House.
Niet alleen de strandlijn, ook het hinterland loont de moeite.
Het Afrika-gevoel is hier ver weg. We zouden evengoed aan de Belgische kust kunnen rondlopen. Maar een dagje Knokke bij 32°C is toch ook niet te versmaden; we genieten met volle teugen.
Zalig genieten.
Tegen de middag trekken wij naar het winkelcentrum van Ballito. Tandpasta, scheerzeep, muggenspray; verschillende dingetjes zijn aan vervanging toe. Onze wegen met de dames scheiden, want zij gaan liever in andere shops snuisteren. Afspraak om 14 u op het terras van Zara’s Café voor de lunch. Er wordt door iedereen gekozen bij de “light meals” en deze variëren van slaatjes tot belegde sandwich met zalm of tonijn.
Dienster Zama helpt Guy bij het maken van zijn keuze.
Luc heeft een berichtje van het thuisfront ontvangen.
Terwijl we genieten van een koffietje passeert er een dametje die ons precies blijft aanstaren… kennen we haar of kent zij ons? Plotseling valt langs weerskanten onze Euro; het is de dame die we een veertiental dagen geleden ontmoetten bij Sue in Plettenberg. Het was zij (Lee Simonis) die vroeg om de groeten over te maken aan Alice Colle.
Lee Simonis, de vriendin van Alice Colle.
Tegen 16u zijn we terug aan onze “Petite Provence” en is het voor iedereen een paar uurtjes vrij genieten geblazen. We vertoeven immers in een paradijselijke omgeving en vanaf morgen wordt het een gans ander décor.
Het zwembad en de mooie tuin van “Petite Provence”.
Taanteke geniet ervan.
Intussen vroegen we aan receptioniste Simona om ons een restaurant te reserveren voor vanavond. Ikzelf vind dat die Simona veel trekken heeft van onze kleindochter Léonie, en na wat aarzeling geeft de rest van het gezelschap mij gelijk.
Heeft Simona nu geen trekken van Léonie? Degenen die Léonie kennen mogen gerust een reactie achterlaten.
Het wordt het clubhouse van de golfclub van Ballito. “Simbithi Country Club”. Als we vertrekkensklaar staan en bij de baas informeren naar de ligging van die Golf Club springt deze in zijn wagen en hij zal ons 5 km voorrijden tot voor de ingangspoort van de Club. Ook dit is Afrika. We worden ontvangen en een plaats toegewezen door Fortunette. Wanneer we onze keuze aan het maken zijn valt mijn oog op de tafel naast ons waar een koppel juist bediend werd van een “eisbein”. Ik kan het niet laten om bij hen even te informeren naar hun ervaring met die knuist. Uiteindelijk zal ik toch maar afzien van dat reuzegerecht en het wijselijk bij de keuze van de meerderheid houden; tongreepjes in aspergesaus.
Tongreepjes in aspergesaus.
Enkele niet nader genoemde Bastards vullen dit heerlijk gerecht nog aan met een “Sabayon Country Club”.
De “sabayon country club”.
Bij het buitengaan heb ik nog een afsluitend gesprekje met het eisbein koppel. Alan is Director van Gem Diamonds, de grootste diamantmijn van Afrika (in Lesotho). Bovendien produceren zij de meest exeptionele en witste diamant ter wereld. Zij hebben uiteraard een kantoor in Antwerpen en Alan komt dus regelmatig naar België.
Alan en zijn echtgenote. Heel interessante mensen.
De andere Bastards hebben zich afzijdig gehouden van het gesprek, doch na mijn afscheid van Alan proesten ze het uit van het lachen. Mijn tafelservet is op onverklaarbare wijze tussen mijn schoen terecht gekomen en ik stond de ganse tijd te discuteren met die witte sleep. Maar Alan zelf heeft het waarschijnlijk niet opgemerkt. En dan nog…
Het zal je maar overkomen…
We blijven volgen, we blijven mee genieten maar vooral: we blijven jaloers!
Ik zie niet onmiddellijk de gelijkenissen met Lėonie maar ja, mijn eigen dochter, dat blijft altijd een uniek exemplaartje…
Nog een weekje onder jullie tweetjes en dan komt jullie kleinste spruit, alweer volledig iets anders…
hoe geraakt een servet in uw schoen?
tegen beter weten in zou ik denken dat de elastiek van de onderbroek het begeven heeft onder druk van het lekkere eten.
te veel fantasie? ik geloof wel dat het een servet is???
Johan.