Dinsdag 11 Februari. Een dagje in de streek van Wildernis.

Vanaf 8 uur genieten we op ons leuk terrasje van zowel de spelende katten als de vele vogeltjes. Het is al heerlijk warm en de diertjes trekken zich geen sikkepiet van onze aanwezigheid aan.

Na het ontbijt blijven we nog een uurtje rondkuieren in de tuin. We hebben een leuk gesprekje met Alfred, de tuinman. De pet van de lieve jongen is letterlijk versleten tot op de draad.

Daar moeten we dus iets aan doen. En als naar gewoonte is ook deze jongen in de wolken met een Radio Shack petje.

Rond 11 uur gaan we het stadje Wildernis ontdekken. Aan de kust, en slechts op enkele kilometer van het centrum worden we verrast door talloze paragliders die daar de lucht doorklieven. Dat willen we natuurlijk van dichterbij meemaken en we parkeren Honda zo snel mogelijk in de omgeving van het plateau vanwaar de acrobaten hun sprong maken.

Ik heb al vlug in de mot dat verschillende van die mannen een GoPro (klein filmtoestelletje) op hun helm dragen om hun traject in de lucht te verfilmen. Ik trek m’n stoute schoenen aan en ga bij één van hen vragen of hij eventueel mijn cameraatje niet wil monteren op zijn helm. Bij de eerste kerel lukt het niet omdat hij geen bevestigingen op zijn helm kan monteren, doch bij de tweede man heb ik prijs. Binnen de kortste keren staat mijn cameraatje op zijn helm, en een paar minuten later neemt hij zijn aanloop op het plateau om daarna als een arend de lucht in te zwiepen.

Voilà, de dag kan niet meer stuk…  De man veronderstelt tussen de 30 en de 40 minuten in de lucht te hangen. We blijven de parachute nastaren tot hij uit ons gezichtsveld verdwenen is. Intussen gaan we een snakje eten op het terras van het nabijgelegen VIEUWS hotel. Van hieruit hopen we de landing van onze paraglider te kunnen meemaken. Maar wat dacht je… na dik tien minuten komt de man met mijn GoProotje in de hand aandraven… Hij is in een slechte thermiek terechtgekomen en werd na amper 3 minuten in het luchtruim genoodzaakt te landen op het strand. Liedje uit dus, maar toch enkele mooie filmshots. Bij ons glaasje witte Sauvignon genieten we nog een tijdje van het prachtige ballet over de zee en het strand.

Nu is het tijd om Greta te gaan ophalen, want zij maakte een afspraak voor 3 personen bij haar kapper. Greta, Hilde en ikzelf moeten dringend onder de schaar. Onze charmante kapper zit een koffietje te nippen op het terras naast zijn coiffuresalon. Het is een supervriendelijke kerel van het soort waarvan er heel wat kappers zijn. Met een kwinkslag beweert hij zowel vrouwen als mannen te “snijden”. Voor mij gaat hier een volledig nieuwe wereld open; niet omwille van de geaardheid van de man, maar wel omwille van de verschillende handelingen die een dameskapsel moet doorstaan. Ik zie  badmutsen waar hij gaatjes in peutert en haarstrengen doortrekt, rode en purperen schilderborstels, vetpotten waarmee hij de haren insmeert… nog nooit gezien. Ondertussen blijft de man regelmatig plezante opmerkingen maken. Tussen een verfbeurt en een droogbeurt door zal hij mij ook wel eens pakken. Achteraf moet ik wel toegeven dat her resultaat mag gezien worden. Waregemse Jill kan hier een puntje aan zuigen…

We zijn alle drie héél tevreden van het resultaat… tot we bij Roger aankomen. Als hij ons ziet aankomen krijgt hij een lachbui die niet te stuiten is. Het ergste is dat we niet weten met wie hij lacht. Achteraf blijkt het met alle drie te zijn, maar nog het meest met…

Vanavond gaan we op verplaatsing om te dineren. Greta heeft een plaatsje voor vier besproken bij Salinas, het restaurant met het prachtig zeezicht. We krijgen er een kingklip thermidor (kingklip = plaatselijke witte vis) geserveerd. Om duimen en vingers af te likken.  Alhoewel, dat laatste is niet nodig, want er zitten geen graten in.

Achteraf gaan we nog een koffietje nemen bij Cocomo, een plaatselijk cafeetje waar ’s avonds een life bandje speelt. Een plezante bedoening, en spijts het hoofdzakelijk door een jong publiek bevolkt is voelen wij er ons toch op ons plaats.