Zoals door Afrikaanse Sabine voorspeld, is het om 9 uur al behoorlijk warm. We besluiten dan maar om er een rustige dag van te maken. Een paar uurtjes niksen in de voormiddag, om tegen de klok van elf met onze airco gekoelde Honda op weg te gaan richting oost langs de kust. We maken onze eerste stop in Clifton.
Het wordt inderdaad verschroeiend warm; de thermometer geeft nu al 32° aan, en het is nog maar 11 uur. Bij onze korte wandeling zijn we wel onder de indruk van de architectuur van de nieuwe gebouwen, en evenveel van de wijze waarop ze oude gebouwen een volledig nieuwe facelift kunnen geven.
Onze volgende stop, enkele kilometer verder is Bantry Bay. We dalen daar een honderdtal trappen af om naar een drankkraampje aan het strand te gaan. Dat kraampje schijnt echter een lokaaltje van de zeewachters te zijn. Dus maar terug naar boven, en dit in die blakende zon. Word ik daar wel overvallen zeker… door een appelflauwte. Ik zet me wat neer op een trede om wat lucht te happen. Na een poosje passeert een vriendelijke strandwachter, en die begeleidt ons naar een eethuis op het strand, een honderdtal meter van mijn appelflauwte verwijderd. Gezien mijn verzwakte toestand krijgen we een plaatsje in de schaduw en dicht bij een ventilator die ook vocht sprinkelt. Een glas spuitwater en een coca doen wonderen. Het restaurant zelf “Bungalow” genaamd, doet denken aan een strandrestaurant van de Côte d’Azur. Maar met véél meer personeel. Ze lopen elkaar hier builen.
We verpozen hier een uurtje en genieten van een frisse garnalensalade. Als we terug bij onze Honda komen bemerken we dat hij van het dak tot de velgen gewassen is. Fier als een gieter komt de parkwachter stoefen met zijn carwashcapaciteiten. Dit verdient uiteraard een dikke fooi en een Radio Shack petje er bovenop.
Vijf kilometer verder bereiken we het mondaine Camps Bay. De boulevard staat overvol en daarom rijden we maar een overdekte parking binnen.
Spijts de verzengende hitte gaat Hilde hier toch een uurtje op stap, doch ikzelf vind het geraadzamer om in de lommer van een terrasje te blijven en intussen te genieten van een cappuccino en het drukke strandleven van Camps Bay.
Wanneer we rond 16 uur in “Costa Rose” terugkomen en de airco willen aanleggen in onze snikhete kamer weigert deze op te starten. Wij gaan dit melden bij Rob en Neil, en krijgen daar te horen dat het volledig centrale aircosysteem in panne ligt, en dat de reparatiediensten ten vroegste maandag kunnen langskomen. De enige tegenprestatie dat ze intussen kunnen bieden is dat we gelijk welke drank uit onze minibar gratis mogen verbruiken om ons wat te verfrissen…. Daar zijn we vet mee ! Ik tracht de heren te overtuigen dat wijzelf en vanaf overmorgen ook onze vrienden dit zeker niet zullen aanvaarden, temeer met de huidige buitentemperatuur. Het enige tegenvoorstel dat ze willen of kunnen doen is dat wij mogen vertrekken naar een andere hotel, B&B of guesthouse en dat wij alleen maar de werkelijk verbleven nachten hoeven te betalen. Dit is natuurlijk geen oplossing voor de komende nacht, want het is intussen vrijdagavond 17 uur; ga nu maar iets zoeken… Als we enkele minuten terug op onze kamer zijn komt Neil aandraven met een reuze ventilator, en na enkele minuten volle kracht brengt deze inderdaad wat afkoeling. Voor vandaag is dit probleem dan ook (gedeeltelijk) van de baan.
Nu maar eens goed rusten.