Dinsdag 28 Januari. Een dagje in en rond Noordhoek.

Onwaarschijnlijk maar waar; alle twee hebben we 9 uur aan een stuk doorgeslapen. Zo wordt het ook 9u15 als we bij de “African Queen” aan het ontbijt aanschuiven. Vandaag is het voor de eerste keer wat bewolkt en onze gastheer vertelt dat er voor vanavond zelfs wat regen voorspeld is. ’t Is een iets anders… Na een uurtje bijna nietsen trekken we terug naar Noordhoek Village, het winkelcentrum van gisteren. Want we willen vanavond souperen bij “The Food Barn”, volgens Margaux één van de beste adresjes van  Noordhoek. Gisteren hadden ze sluitingsdag, en vandaag willen we zeker zijn om in de keet binnen te geraken; dus nu al maar gaan bespreken. Omdat we dan toch in het winkelcentrum zijn dretsen we er ook nog eens de boetiekjes af. De mooie zaken wisselen af met de kitsch, maar al bij al is het doorsneeniveau meer dan acceptabel. Zodanig zelfs dat ik er een nieuwe zwembroek op de kop tik en ook een paar slippers.

Deze namiddag willen we het nabijgelegen strand van Kommetjie verkennen, doch onderweg ernaartoe komen we aan “Cape Point Vineyard”, een gekend wijndomein dat sinds een viertal weken ook een restaurant opgestart heeft. Om dit aan het grote publiek kenbaar te maken hebben ze aan de ingang een sandwichman opgesteld. De publi-stunt werkt, want zelfs wij laten ons verleiden.

Het is wel een prachtig domein, en we worden uitgenodigd om aan een wine tasting deel te nemen. We verzaken hieraan in de wetenschap dat we volgende week onze vrienden op bezoek hebben, en er dan genoeg kans zal zijn om wijnen te proeven. We eten er een licht voorspijsje, een ravioli met champignons.

Jammer dat de zon vandaag niet van de partij is, want we hebben aan ons tafeltje een prachtig uitzicht op de omgeving. We zetten onze weg verder en trachten nu zoveel mogelijk langs de kust te rijden. En we hebben weeral geluk… in een soort baai merken we plotseling een kudde grote vogels op, en bij het naderen blijken het flamingo’s te zijn. Oh ooooh… zo mooi! Weeral jammer dat er geen zon op zit, maar toch meer dan de moeite om zo vlug mogelijk onze brave Honda achter te laten en de vogels met de telelens te benaderen. Prachtig schouwspel… ze staan in het ondiepe water, en we zien ze met de lange hals onder water duiken om binnen de kortste keren met een prooi, een kleine vis, naar boven te komen. meer dan een half uur zitten we aan dit stukje natuur gekluisterd.

Voilà se… dat kunnen ze ons ook weeral niet meer afpakken. Enkele kilometer verder bereiken we Kommetjie. Het dorpje dankt waarschijnlijk zijn naam aan het feit dat het gelegen is in een rotsachtige inham. Er zijn zelfs aanduidingen dat deze “kom” ooit in de prehistorie gebruikt zou zijn als vissen val. Heden ten dage is het dorpje vooral geliefd bij de surfers die de hoge golven opzoeken. Ook hier genieten we een uurtje van een wandeling en van het surfspektakel.

Eenmaal terug bij onze Honda komt, als naar gewoonte, een parkwachter een fooi vragen omdat hij de wagen goed bewaakt heeft. We hebben een zotte babbel met de man met zijn weelderige haardos, als daar plots uit het niets een van zijn collega’s komt opduiken en die zich ook mengt in ons gesprek. Dit is het sein om twee Radio Shack petjes tevoorschijn te toveren, en nu kan het feest helemaal beginnen.  Ze maken de zotste grimassen voor de camera, en ze betrekken zelfs Hilde bij hun kuren…  Als dat maar geen luizen oplevert!

Vanavond dan bestemming “The Food Barn”, waar we een heerlijke steak voorgeschoteld krijgen van Michelle. Een vriendelijke serveuse waarmee we statig Afrikaans kunnen praten. Als ik haar echter voor de tweede maal attent maak dat de draaistop nog op de wijnfles zit wanneer ze begint te schenken, wijst ze flegmatiek naar haar haardos en flapt er één woordje uit; “BLOND” !