Zaterdag 25 Januari. Een ganse dag Wellington.

Om 8u30 ontbijt, en we tafelen samen met een Hollands gastenkoppel, Jolanda en Theo. Zeer leuke vriendelijke mensen. We steken wederkerig enkele Afrikaanse wetenswaardigheden van elkander op en hebben samen een leuke babbel. Tegen tienen trekken we op verkenning in Wellington.

De hoofdkerk is gesloten, maar recht tegenaan valt onze aandacht op een interieurzaak “Elle”. Een mooi klassiek herenhuis waar we elk plaatsje van keuken tot badkamer kunnen doorlopen. Ieder vertrek ligt boordevol interieurtextiel, van tapijten tot beddengoed. De meubel- en gordijnstoffen doen het heimwee naar de CD weverij van Kruishoutem een beetje opwellen. Ik ben er bijna zeker van dat er stoffen tussen liggen die door mijn opvolgers “Nelen en Delbeke” gefabriceerd werden.

Wat ook opvalt is dat het ganse huis dienst doet als consumptiesalon. In één van de slaapkamers verbruiken we een heerlijke cappuccino. Intussen verder genietend van de prachtige stofjes.

Bij het buitengaan hebben we nog een babbel met de eigenars van “Elle”, en de dame bezorgt ons enkele interessante tips voor ons bezoek aan Wellington. Terwijl haar dochtertje zeer tevreden is met het snoepje dat ze van ons kreeg.

Van hieruit gaar het naar de prachtig gelegen wijn estate “Val du Charron”, weeral op een unieke ligging. Naast de wijnproeverij die we wijselijk overslaan laat de gastheer Steve ons een tweetal kamers zien, want ze zijn ook guesthouse. En als hij verneemt dat we regelmatig in de streek zijn neemt hij vlug de koe bij de horens. En inderdaad, die twee kamers zijn stuk voor stuk pareltjes. We gebruiken in de prachtige tuin een voorschoteltje als lunch; een lekkere carpaccio.

Ik vertel Steven dat ik de laatste paar dagen een beetje pijn in ’t voetje heb en daarom geen wijn zal drinken. Komt de man daar toch aangedraafd met een Crazy Girl, een zoet wit wijntje dat slechts 4° alcohol bevat. Als wij ons dan toch laten overtuigen en een flesje bestellen komt er een dienstertje aandraven met een T-shirt van die Crazy Girl.

Op de terugweg en op een klein petieterig weggetje staan een tiental mensen, waaronder een vijftal kinderen te slungelen in de berm. Waarschijnlijk omzat het zaterdag is en ze niets om handen hebben lopen ze er wat vervelend bij. Plotseling denk ik aan mijn voorraad coureurspetjes van vriend Noël, en binnen de kortste keren staan er daar al een viertal getooid met dit kleinood. Tegenprestatie is dat ze een fotootje laten nemen. Fier als een gieter poseren ze voor onze lens. Alleen den Bompa kan er niet om lachen en hij weigert zelfs het petje. En een jonge bruine freule met krulspelden in het haar ziet het ook niet zitten om daar nog eens een petje bovenop te zetten.

 

We verpozen nog een paar uurtjes in en rond het zwembad van “Ons Stee” en intussen informeren we bij Gastvrouw Anja of we eventueel een dag kunnen bijboeken in “Ons Stee”. Het kan, en we zijn er zeer gelukkig mee.  Voor het souper trekken we zoals gezegd terug naar “Twist Some More”. Twee dagen na elkaar, en geloof het of niet… we maken alle twee dezelfde keuze als gisteren. Ook dienster Nicole is dezelfde, en ze vraagt tot twee maal toe of wij wel overtuigd zijn om terug hetzelfde te eten. En weeral is het delicieus…