Zaterdag 18 januari. De eerste grote uitdaging; met de nieuwe wagen op Afrikaanse wegen.

Inderdaad, vandaag begint het grote werk. Met de wagen op verplaatsing op Afrikaans territorium. Niet zo eenvoudig… Links van de baan rijden, stuur langs de rechterkant, en een auto die we niet kennen. Eenvoudig is anders. Omdat we stilaan de herfst van onze jaren bereikt hebben besloten we dan ook maar de eerste verplaatsing binnen de straal van 100 km te houden. 100 km noordwaarts, naar een klein stadje Tulbagh. We kregen een goed adresje van onze Belgisch-Afrikaanse vrienden Roger en Greta. Tegen 11 uur mogen we de auto in ontvangst nemen, een spiksplinternieuwe Honda Cicic met minder dan 10.000 km op de teller.

In den beginne weigert mijn zo geroemde Garmin GPS alle dienst, maar gelukkig neemt de ingebouwde GPS van Hilde die taak over, en raken we zonder kleerscheuren Cape Town buiten, recht in de richting van Tulbagh.                                                                      Ongeveer halverwege bereiken we Riebeek Kasteel, ook al een postkaart stadje. Het is nog maar twee uur in de namiddag, we hebben maar een klein beetje honger, en voor de rest tijd zat. Dus maken we halt. En binnen de kortste keren zijn we weeral onder de indruk van de levensstijl van de Zuidafrikanen. Alles kan…niets moet. We worden geconfronteerd  met het ene stilleven na het andere.

We verslenteren enkele boetiekjes, galerietjes en zelfs een eetstalletje waar we ons -spijts onze goede voornemens om deze middag niet te eten- toch laten verleiden tot een mandje met 4 warme tappa’s. Samen met een glaasje wijn betalen we welgeteld 11 Euro voor ons beiden… wie doet beter?                                                                                                    Op weg  naar de auto  valt mijn oog op een chocoladewinkeltje en alleen de naam al dwingt ons (mij) ernaartoe.

Eenmaal binnen moeten we vaststellen dat de naam niet helemaal de lading dekt, want de monokini’s verwijzen naar pralientjes. En de madam van het stalletje is fier als een gieter als ze ons vertelt dat die monokinitjes vervaardigd zijn van Belgische Callebaut chocolade. In de hoek van het winkeltje staat er een antieke ijskar. Het praliné ijsje geserveerd door een blanke Afrikaanse smaakt heerlijk.

Van hieruit is het slechts een boogscheut naar Tulbach, en alhoewel de fameuze GPS nog steeds weigert mijn bevelen te volgen vinden we binnen de kortste keren ons huisje voor de volgende twee nachten. Bij de eerste aanblik schijnen het precies drie huizen te zijn. De buurvrouw Maria die verantwoordelijk is voor het beheer, heeft ons zien oprijden en komt ons al direct ingeleide doen. Het is inderdaad maar één huis, maar wel groot genoeg om met drie koppels te verblijven.

Met uitzondering van de onwillige WiFi internetverbinding is alles piccobello. Ikzelf trek me  in een klein hoekje terug met mijn frusterende onwillige GPS, en wat dacht je?  Binnen de kortste keren krijg ik haar (het is een meisje – Ellen is haar naam) aan de praat. Voor vanavond kan er dus niets meer stuk… We zoeken en vinden een knus terrasje waar WiFi  internetverbinding voorhanden is, en onder ons drietjes (Hilde, ikzelf en de laptop) beleven we een gezellige avond. In onze mailbox zitten alleen maar positieve berichten…