Zaterdag 16 Maart. Van Calitzdorp naar Plettenberg.

Luis en Retief zorgen terug voor een compleet ontbijt met alles erop en eraan. Terwijl Retief met alles aandraaft vertelt Luis één en ander over de hoofdacticiteit van Soeterus, namelijk het kweken van luzerne. Deze vlindervormige plant is als ruwvoer zeer gezond voor paarden en rundvee. Terwijl Retief zich het meest onledig houdt met de B&B is Luis bijna de ganse dag in de weer op het land. Hij is danig fier op zijn kweek en hij troont ons na het ontbijt mee naar de landerijen. Immense velden luzerne, prachtig ingesloten door de uitlopers van de Rooiberg.

Luis is fier als een gieter en vraagt een portretje midden in zijn luzerne. Hilde mag naast hem poseren… het zou een mooie publciteit zijn voor “Boer zkt vrouw”, alhoewel we al bemerkt hebben dat Luis geen vrouwen zoekt.

Ons Chevroletje wordt propvol geladen want we hebben alle koffers bij.

Een laatste foto met en afscheid van Retief en Luis en nu de baan op naar de andere kant van Calitzdorp.

Daar hebben we een afspraak met Marinda Combrincks, de artieste die voor ons het schilderij “hanengevecht” van Emile Claus herwerkte.

Het eerste wat ons ditmaal opvalt is een klein schilderijtje van Jean Creil, de prieter-koster van Calitzdorp wiens recital we gisteren bijwoonden.

We vinden snel een akkoord voor een nieuwe opdracht, terug een Claus interpretatie. En uiteraard nog een groepsportret bij de foto van het “hanengevecht”.

 

We rijden nu richting Oudtshoorn en maken daar een stop bij Buffelsdrift, het reservaat van Andries, de man die we bij de start van onze reis hebben ontmoet in Caïro. Maar we hebben geen geluk; Andries is weeral op zakenreis. Maar de secretaresse belt hem toch even op. We weten niet wat ze vertelde, maar vanaf nu zijn we VIP’s. We passen niet in het tijdschema van de olifanten, maar voor VIP’s doen ze wel een specialleke. Met ons viertal worden we ontvangen in het camp van olifanten Jabaro, Bulflo en Mailaika. Het zijn stuk voor stuk wezen waarvan de moeders gedood werden door stropers op zoek naar ivoor. Uiteraard is dit niet zo opwindend als wilde olifanten. Het is een andere benadering maar toch een unieke gelegenheid om zonder gevaar zo dicht bij die dieren te komen.

We mogen ze een wortel in de muil steken, en met die wortel hun tong strelen. We mogen op hun knieën zitten en zelfs er bovenop gaan klauteren; Ze leggen hun slurf als een sjaal rond onze hals. We mogen er mee voetballen… leuk toch!

We nemen achteraf een lichte lunch in “Nostalgie”, een eenvoudig restootje in het centrum van Oudtshoorn. Over George en Knysna gaat het nu naar Plettenberg. Hier hebben we een reservatie lopen in een prachtig futuristisch hotelcomplex “Beacon Island” gelegen aan de Indische oceaan.

Dit wordt voor zeven dagen (voor Herman en Gilles slechts 3 dagen) onze thuishven. De portier aan het bareel springt in houding wanneer hij de naam Herman Declercq hoort. Hij legt verband met de voormalige geliefde President van Zuid-Afrika Frederik De Klerk. Binnen de kortste keren zijn we voor de ganse crew van het hotel de “De Klerk clan” met alle voordelen vandien.

Maar er is ook één minpunt… Wanneer we met ons Chevroletje aan de receptiepoort komen moet de koffer al gedeeltelijk geopend zijn geweest, want de bagageboy is reeds die valiezen aan het uitpakken, terwijl het kofferdeksel alleen maar met de kontaktsleutel kan geopend worden. Geen probleem zouden we zeggen tot Hilde bemerkt dat haar grote rode zak met alle dokumenten, reispapieren en afrekenigen nergens te bespeuren is. Grote consternatie… hoe is die zak kunnen verdwijnen? Door uit de koffer te vallen natuurlijk, maar hoe is de koffer kunnen opengaan? Die koffer zat wel proppensvol, maar daarom moet hij nog niet openspringen. We maken een testritje met kofferdeksel bijna dicht, maar juist niet volledig in het slot. Bij een matige snelheid duurt het geen 100 meter voor het kofferdeksel volledig naar boven slaat. Die rode zak kan er slechts de laatste tientallen meter uitgevallen zijn, maar sowieso zijn we hem kwijt. Navraag bij de politie levert ook niets op. Ondertussen zijn de waterlanders bij Hilde al aan het opdrogen en is ze enerzijds het verlies aan het relativeren, maar anderzijds aan het reconstrueren wat allemaal in die zak kan gezeten hebben. Reispassen (gelukkig maar copies), vliegtickets (ook opnieuw af te drukken langs internet), reservaties, afrekeningen, vouchers en noem maar op. Maar er zijn noch armen noch benen gebroken, dus zal de rest zich wel oplossen.                                                                                                                  Tegenover ons hotel ligt er een gloednieuw restaurant, de “Fat Fish”, en daar nemen we nog een lichte dinner.

En daarna naar onze kamers waar we weeral een prachtig zicht op de Oceaan hebben en ook op de rotsen en het strand onder onze voeten.