Zondag 10 Maart. Bezoek aan de wijnlanden rond Stellenbosch.

We ontbijten op het appartement met zicht op de zee en de meeuwen. Het gekregen brood smaakt nog atijd supervers.

We vertrekken richting Stellenbosch, maar eerst nog een sms-je naar zus Lulu die vandaag jarig is. We willen naar het gekende wijnhuis Delaire, maar we rijden toch efkes Stellenbosch binnen om “Oom Samie se winkel” te tonen aan Gilles. Na onze vertellingen over deze extravagante winkel had de jongen gehoopt om hier de cadeau’s voor Mama, Tante en Papa te vinden, maar dit schijnt niet te lukken.

We lopen even langs bij de buur, en worden daar door een groepje jonge zwartjes vergast op dans en muziek. Een mooie performance!

Om Delaire te bereiken rijden we langs de indrukwekkende landschappen en wijnlanden van de Helshoogtepas. Deze piek diende ooit als uitkijkpost over de haven van Kaapstad. Bij aankomst van een schip maakte de uitkijk de bewoners van Franschhoek erop attent dat zij met hun koopwaar naar de stad konden afdalen. Een half uurtje later bereiken we de lange oprijlaan van Delaire. Hier begint het al… prachtige beelden staan her en der tussen de statige bomen.

Op het einde van de laan zitten twee bronzen chitta’s die de Delaire wijngaarden overschouwen.

Net als twee weken geleden met de Waregemse vrienden zijn Herman en Gilles ook geïmpressioneerd van zoveel pure schoonheid. Het moderne hoofdgebouw is een architectonische parel. De glazen wanden die ons scheiden van de opslagplaats van de wijnvaten, de lange gangen met waterpartijen, de tientallen prachtige beelden en schilderijen; alles is uitgekiend en afgewerkt tot in de puntjes. Er is ook een prachtige boetiek en een sublieme juwelenpresentatie.

Inderdaad, Delaire is volledig in handen van Laurence Graff, de grote baas van Graff Diamonds International.

In 2003 kocht hij Delaire “van de lucht” met als enig doel er een van de beste wijnbedrijven van Zuid-Afrika én het summum van gastvrijheid van te maken. Begin 2009, zes jaar na de aankoop, had Laurence Graff de helft van zijn 44 hectare tellende landgoed beplant met nieuwe druivenstokken en alle tuinen volledig heringericht. Daarnaast wist hij een spektaculair mooi en veelbelovend restaurant en proeflokaal op te zetten waar bovendien de beroemdste contemporaine Zuid-Afrikaanse kunstenaars hun werken tentoon kunnen stellen.

Op onze wandeling door al dat moois wordt onze aandacht getrokken door Vlaamse klanken, ja zelfs Westvlaamse. Een groep van drie dames, één juffrouw en één heer kruisen onze wegen en een kennismaking dringt zich uiteraard op. De juffrouw is Céline Baert uit Zwevegem die hier in Zuid-Afrika een drietal maand stage loopt als vastgoedconsulente. Ze logeert bij haar tante, Mevrouw Woestyn, jawel van Karoo 1, het domein waar we met de Waregemse vrienden op bezoek waren. De twee andere dames zijn twee zussen, vriendinnen van Mevrouw Woestyn, en de enige heer van het gezelschap is de echtgenoot van één van de vriendinnen.

 

Binnen de kortste keren hebben we danig veel gemeenschappelijke kennis- en andere aanknopingspunten. Het wordt een lange babbel door en over “Vlamingen in Afrika”.

Op het buitenteraas van het Graff Restaurant genieten wij van een geweldig uitzicht, van een heerlijk stukje springbokfilet en uiteraard van de Sauvignon Blanc Delaire ons met liefde geserveerd door Andrew en Laurinda. Het is dus genieten geblazen.

Na al dat mooie van Delaire kunnen we het toch niet nalaten toch nog eens binnen te springen bij de buur van Delaire, het gekende wijnhuis Tokara. Misschien hadden we dit eerst moeten bezoeken, want met Delaire nog in het frisse geheugen is deze Tokara een kleine tegenvaller.

We wandelen er een kwartiertje rond om dan richting Franschoek in te slaan. Omdat dit een meer op toeristen afgestemde stad is blijven hier bijna alle zaken op zondag open. Het is hier dat Gilles zijn chiekste paar schoenen ooit kan kopen, uiteraard in een Tsonga schoenwinkel.

We genieten van een koffie en dan gaan Hilde en Gilles wat inkopen doen in een nabijgelegen “Pic and Pay”. Onderwijl rijd ik met Herman naar het benzinestation om ons Chevroletje bij te tanken. Aan de luchtcompressor naast ons staan drie jonge kornuiten hun rugbybal bij te blazen. Plotseling worden we opgeschrikt door een harde knal, en jawel… rugbybal aan flarden. In hun ontgoocheling kunnen ze er toch nog om lachen, en één voor één probeert de flarden van de bal als hoofddeksel.

 

Als ik informeer waar men een rugbybal kan kopen tronen ze me onmiddellijk mee naar de tegenoverliggende bazaar. Binnen de kortste keren staan ze terug op straat met hun nieuwe bal, en mede uit dank poseren ze graag nog eens voor een fotootje.

Het wordt vanavond terug diner-chez-soi. De voorgebraden kip “Pic and Pay”, de abrikoosjes “conserve” en het brood “gratuit Bromwel” smaken heerlijk. Wat was het weer een mooie dag…