Zondag 3 Maart. Van Montagu terug naar Wellington.

Alain vergast ons voor het afscheid nog op een liefdes-eitje bij het ontbijt. Schattig.

Vooraleer we wegrijden wil hij nogmaals de garagepoort openen voor een foto van hem, zijn hond en zijn mooie Rolls. Clic-clac en weg zijn we…

Het is zondag, dus kerkdag, en in Robertson wordt onze aandacht getrokken door een speciaal spektakel. Op een braakliggend stuk grond zitten een groep mannen in witte gewaden. Recht tegenover, maar op een tiental meter afstand een groep vrouwen en kinderen. Je kunt er niet naast kijken.

Zoiets moeten we uiteraard eens van dichter gaan bekijken. De Chevrolet is nog maar pas geparkeerd, of komt daar nog een dame met kind op de arm langs lopen die ook naar het gebeuren stapt. Zij weet ons te vertellen dat dit een religieuze viering is van de JOHANE MASOWE gemeenschap, een groep volgelingen uit Zimbabwe (het vroegere Rhodesië). In de dertiger jaren van vorige eeuw leefde een jonge leerling schrijnwerker Johane in een klein dorpje in Rhodesië, toen hij plotseling ziek werd. Hij werd overmand door verschrikkelijke hoofdpijnen. Het werd erger en erger; hij werd verlamd en verloor zijn spraak. Maar hij bleef zich voortdurend vasklampen aan de Bijbel. Op een gegeven moment droomde hij dat hij gestorven was. In deze droom hoorde hij een stem die hem toefluisterde dat hij nu Afrika’s Johannes de Doper was, en de boodschap van Christus moest uitdragen over gans Rhodesië en Afrika. Hij genas, en trok voor veertig dagen naar een heuvel om dag en nacht tot God te bidden. Met als enig voedsel wilde honing. Hij had hem nu vanuit de hemel geroepen om zijn boodschap over te dragen aan de inboorlingen. Geneeskundige kruiden dienden vervangen door het geloof in God, verkrachtingen en overspel diende verbannen. De dienst die wij hier te zien krijgen wordt hoofdzakelijk gevolgd door inwijkelingen uit Zimbabwe. Iedereen is blootvoets en in witte doeken gewikkeld. De mannen gebruiken een ander weggetje om het plein te bereiken als de vrouwen. Hilde wordt door de dame een witte doek aangeboden, en ik moet een omwegje maken om dichter bij de dienst te komen.

Ikzelf heb geen witte sluier, dus blijf ik op een vijftigtal meter van het gebeuren vandaan. De dame had ook verteld dat de dienst duurde van 10 u in de voormiddag tot 15 u in de namiddag. Er wordt gezongen, gepredikt, gebeden en gemediteerd.

Na een kwartiertje houden wij het hier dan ook als bekeken en druipen eerbiedig af. In het doorkruisen van Villiersdorp maken we een halte bij de kunstgalerij van vader en zoon Dale en Mel Elliot. Zowel in de tuin als in de galerij worden we hier wel met mooie zaken geconfronteerd; anders dan anders.

In Franschoek gaan we natuurlijk langs in de Ruebben’s, al was het maar om ons aan Knokke te herinneren.

 

Het spaghettieke carbonara mag er best wezen. Een wandelingetje in de “quartier français” van dit gezellig stadje doet dienst als digestief.

 

Het wordt 18 uur als we terug in Wellington en “Ons Stee” arriveren. Pieter vangt ons weeral goed op, en we genieten nog een uurtje van de mooie omgeving. Voor het avonddinner willen we een adresje van Pieter en Anja aandoen, maar wat blijkt; de grote schuifpoort van het domein wil niet openen. Eénmaal, tweemaal, driemaal op die afstandsbediening drukken; niets baat. Pieter en Anja zijn vanavond ook uit eten. Onderzoeken of er manueel niet kan geopend worden. Zonder resultaat. Ten einde raad bellen we naar de Pieter’s GSM, en op een tiental minuutjes is hij ter plaatse. Hijzelf moet over de muur klauteren om binnen te komen. De lessen van Paul De Sutter indachtig, heffen we nude poort uit haar getande rails om ze daarna manueel open te schuiven. Gezien de zware poort nergens meer vastgehouden wordt is dit wel een gevaarlijke bedoening, maar met twee sterke mannen kan dit ook geen probleem zijn. Aan een gezellige buitentafel van “oud Wellington” genieten we van een glasje wijn.

De menukaart staat op een bord geschreven maar het is al danig donker dat wij dit bord niet kunnen lezen. Dan maar de olielamp erbij gehaald, doch binnen de kortste keren wordt deze gedoofd door een windstootje. Als ik die lamp terug op tafel wil plaatsen, en waarschijnlijk door een onhandige beweging, valt het glas van de lamp. Ik wil het opvangen en klem met drie vingers in het gloeiende glas. Gevolg; een serieuze brandwonde aan de duim en lichtere wondjes aan wijs- en middelvinger. De rest van de avond mag mijn rechterhand in de ijsemmer.

Dit is nu eens een avondje “in mineur”, en tien dagen na datum is de wonde aan m’n duim nog steeds niet gans hersteld. Maar we overleven dit ook weeral… Terug thuis in “Ons Stee” kan Anja nog bijstand en verzorging aanbieden met Flamazine en opsteekvingertjes. ‘t Is eens iets anders om te gaan slapen.