Maandag 25 Februari. Afscheid aan de vrienden.

Alhoewel dit liedje bijna een maand duurde is het toch nog veel te vlug uitgezongen. Inderdaad, vandaag zullen Trees, Anny, Guy en Erik ons achterlaten. Het is dus heel stil bij het ontbijt, misschien ook mede door het nogal overdadig drankverbruik van gisteren. Een uurtje valiezen maken, schikken en herschikken, en tegen 11 uur komt Deon van het verhuurbureau de inventaris controleren. Maar wij zijn zorgzame en propere mensen, dus valt er niks op te merken. Wij zullen vanavond ons minibusje inleveren op de vlieghaven, en daarom rijden we nu eerst nog tot aan de Westin, het hotel waar Hilde en ikzelf enkele dagen zullen verblijven.

Wij deponeren er onze valiezen op kamer 1419, die gelukkig al vrij is. Omdat we toch nog een paar uurtjes kunnen genieten vooraleer naar de airport te rijden laten we ons busje in de parking van de Westin, en we maken een wandeling door Longstreet en Green Market. Green Market is een toeristische trekpleister met tientallen kraampjes waar je alle denkbare en ondenkbare Afrikaanse hebbedingetjes kan aantreffen. Wie dus nog iets mankeert voor het thuisfront zal hier zeker zijn gading vinden.

We stellen voor om voor één uurtje terug de man/vrouw-split te maken, doch het wordt 4-2. Erik vindt het geraadzamer van bij Anny te blijven. Guy en ikzelf laveren ook wat tussen die kraampjes, maar we gaan eerder op zoek naar nog wat religieuze documentatie voor Margaux Casteur. We belanden in het kerkje van de Gereformeerde Kerk, en daar vertelt een vriendelijke jonge gast ons over de werking van dit mooi kerkje op Greenmarket.

Om de drempel te verlagen hebben ze naast het portaal achteraan een cafetaria ingericht en de voorbijganger zit dus in de kerk voor hij het beseft. In de namiddag wordt de cafetaria voor één uur gesloten, want dan is er gratis ontvangst van de drug- en alcoholverslaafden uit de omgeving. Zij krijgen hier dan een lichte maaltijd en enkele tips of raadgevingen die soms helpen om hen terug op ‘t rechte pad te brengen. De jonge man loopt over van enthousiasme; hij doet ons zelfs twee misboekjes cadeau voor Margaux, en hij weet ons ook te vertellen waar we in de nabijheid een bijbel op de kop kunnen tikken. En inderdaad, honderd meter verder en vijf minuten later hebben we een prachexemplaar in handen. Wij vinden dat we het nu gezien hebben, en we nestelen ons op het terrasje waar we met de rest van de groep afgesproken zijn. We vinden zelfs dat we al recht hebben op een dikke pint.

Als de dames en Erik eraan komen is het reeds tijd voor onze lichte lunch in de Daddy Cool, een gekend resto-staminee in de Long Street. We genieten er van een fantastische spaghetti, hartelijk opgediend door dienster Liza. (Zwarte Liza). Van hieruit gaat het met rasse schreden terug naar de Westin. Op onze kamer zetten  Trees en Anny zich nog vlug in vlieg-tenue (wat dat ook mag betekenen), en weg zijn we, richting Cape Town International Airport. Eerst ons minibusje nog boordevol getankt om het dan in uitstekende conditie af te leveren aan het drop-out punt. Maar controleur Johny denkt hier anders over. Hij ziet enkele schrammen op de linker voorwielschijf, schrammen die er bij het afleveren van het busje volgens hem niet op waren, en ook niet genoteerd staan op de afleverfiche. Wij vinden echter dat er niets aan die schijf veranderd is, en elke partij blijft bij zijn stelling. Afwachten dus of dit nog een staartje krijgt. Van hieruit gaat het met pak en zak naar de incheckbalie.

Daar zorg ik er op mijn Afrikaanse manier voor dat alles vlot verloopt, dat de vrienden geen overgewicht dienen te betalen, dat ze een goede plaats krijgen in het vliegtuig en dat ze alle vier samen zitten. Ik vertel de man aan de balie dat ze voor de eerste maal vliegen, en dat ik speciaal ben meegekomen om hen wat te helpen. De man heeft hier alle begrip voor, maar als hij de reispassen overloopt fronst hij toch de wenkbrauwen; die passen staan immers vol landenstempels.

En dan… dan is het zover. Een laatste drukkie, een dikke kus, een stevige handdruk, en weg zijn ze… Trees, Anny, Guy, Erik…

Wijzelf staan er enkele seconden of minuten, -ik weet het niet, wezenloos bij. We geven elkaar ook een knuffel, vegen dat traantje weg en verdwijnen zo vlug mogelijk naar… het busstation. Een half uurtje bus, waar we zonder woorden de ganse film van de voorbije weken terug zien voorbijflitsen. Als we na een half uurtje in het centrum van Kaapstad arriveren en we de bus zijn uitgestapt knijpt Hilde in mijn hand en zegt heel stil; “Ik denk toch dat ze héél tevreden zijn”.                                                                                       Alhoewel bijna drie kilometer stappen we te voet naar de Westin. We laten ons onderweg slechts één keer afleiden, en dit is door een prachtig bronzen beeld van onze Vlaamse Kunstenaar Herman Van Nazareth.