Onze gastvrouw Liesbeth heeft voor mij een afspraak met een tandarts gemaakt, en tien voor negen maak ik samen met Guy mijn opwachting in het kabinet van het provinciaal ziekenhuis van Paarl. Ik dacht er goed aan te doen om Guy mee te nemen omdat hij in zijn vorig leven ook tandarts was, en je weet maar nooit… we zijn tenslotte nog altijd in Afrika. Een vriendelijke assistente ontvangt ons in haar secretariaat, maar de tandarts zelf is nog niet te bespeuren. Gedurende het wachten hebben wij het meisje, een kleurlinge, ge-entertaind. Op een gegeven moment zijn we beginnen zingen van “Het is altijd lente in de ogen van een tandartsassistente…”. De juffrouw wilde onmiddellijk het vervolg van de tekst, maar dat moesten we haar schuldig blijven. Kort na negen is de tandarts dan zelf op de proppen gekomen. Een blanke Afrikaan, afkomstig uit Namibië. Guy mocht mee in het kabinet, en aan zijn goedkeurende blikken kon ik afleiden dat die man correct werk afleverde. In een twintigtal minuutje was het afgebroken stukje tand terug ingelaserd, en kon ik terug als schone jongen onder de mensen komen. Eerst natuurlijk 180 Rand (15 Euro) betaald, en een saluuke gemaakt naar de assistente. Bij onze aankomst in Mooi Bly waren de vrienden al klaar met het ontbijt, en vol belangstelling waren ze weeral naar de verhalen van Liesbeth aan het luisteren.
Op onze weg naar Stellenbosch langs de prachtige Helshoogtepass passeren wij het wijngoed Delaire. De renommée van Delaire, niet alleen om zijn wijnen, maar eveneens om de kunstkollectie en de architectuur is zo uitzonderlijk dat wij hiervoor toch een afslagje nemen. Wij bevinden ons trouwens op de wijnroute en willen deze hemelse bestemming toch alle eer aandoen. Alhoewel de klok reeds tien en twintig wijst is het nog te vroeg voor een… tasting. Maar we genieten toch een uurtje van al het moois dat Delaire te bieden heeft. Impressionnant!
We gaan zo zeer op in al dat moois, waardoor we bijna alle zes individueel onze rondgang maken. Zoals de wijn aan het glas kan kleven zal veel moois van Delaire aan ons netvlies blijven kleven.
Nu zetten we koers op Stellenbosch, en daar moeten we sowieso “Oom Samie se winkel” bezoeken. Een winkel die sinds haar oprichting zo’n 200 jaar geleden nog geen spat is veranderd! Hier kun je neuzen naar spullen uit vroegere tijden, zoals antieke gebruiksvoorwerpen en kleding, maar ook wijnen en vers fruit.
Vroeger ging hier alles via ruilhandel, tegenwoordig kun je natuurlijk gewoon betalen met de Zuid-afrikaanse rand. In 1999 kocht ik hier voor kleinzoon Emile een gitaar vervaardigd uit een oliebus. Ik vertel dat aan de juffer achter het minuscuul toonbankje, en ze doet onmiddellijk het voorstel om die terug te kopen. Dus Emile; je bent verwittigd. Als je ooit je guitaar beu bent, en je komt naar Stellenbosch; “Oom Samie se winkel”.
In het centrum van Stellenbosch, bij Big Easy, eten we inderhaast nog een vluggertje. Voor de overnachting van vanavond, de “Old Mac Daddy” in Elgin hebben wij, zoals regelmatig in Zuid-Afrika, geen opgave van een straatnummer. Dus zoeken maar in een kilometerlange straat, met soms honderden meters afstand tussen de eigendommen. Je moet bijna een speurhond zijn om dit te ontdekken. Tot Hilde plots iets anders herkent; Het wijngoed “Spioenkop” van Roeselarenaren Koen en Lore Roose, waar we verleden jaar een prachtige namiddag beleefden.
Dit jaar echter hebben we hier geen afspraak willen maken. We weten dat de oogst nog niet binnen is (zal duren tot midden maart), en dan moet Koen bijna 20 uur per dag bij de pinken (in dit geval de druiven) zijn. Maar dit is een geval van heirkracht, en we rijden dus toch Spioenkop op, al was het maar om juist de weg te vragen naar “Old Mac Daddy”. Lore komt ons al tegengelopen als we de zeer steile toegangsweg oprijden.
En vanuit zijn pers- en lager-hangaar wuift Koen ons toe. Een tiental minuutjes houden we koen toch van zijn werk af, maar intussen kennen we al de helft van ziin schitterend verhaal.
Koen en Lore Roose kennen elkaar vanuit de college-banken in Kortrijk. Beiden groeien op in West-Vlaanderen. De eerste kennismaking met Zuid-Afrikaanse wijnen tijdens een wijnproeverij in 1998 verandert voorgoed hun leven. West-Vlaanderen wordt in 2005 ingeruild voor Zuid-Afrika. Ze vestigen zich in de appelstreek Elgin, op het nog onontgonnen wijndomein Spioenkop. “Ik voel me hier op en top boer en kan mijn verstand op nul zetten om te gaan werken op gevoel. Hier kan ik iets unieks maken, de zielen van de diverse terroirs bloot leggen. Bovendien is de vriendschap tussen wijnmakers hier fantatstisch. Niet aleen het wijn maken, maar ook om erover te mogen praten maakt me zeer gelukkig. Ik ga zonder twijfel alleen voor kwaliteit en uniekheid en zoek het ultieme wauw-gevoel.”
Lore stelt voor om een wandelingetje te maken door het wijngoed. Waarschijnlijk om Koen de kans te geven verder te werken. We slenteren, vergezeld door de twee honden van Koen en Lore door de wijngaarden.
Lore vertelt honderduit over de wijnen, het domein, de nieuwe in aanbouw zijnde wijnkelder, de kinderen Ipke en Thor, en over doorzetter Koen, die hier in de streek “The Crazy Belgian” wordt genoemd.
We lopen door de jong aangeplante stokken, door de ravijnen, het fynbos en langs de zeegroene vijverdam. Na het afscheid aan dit dynamisch Westvlaams koppel komt bij Erik de gedachte op dat deze “ Crazy Belgian” alles behalve gek is, maar integendeel een man met visie, een doendenker en vooral iemand die passioneel en gedreven bezig is met wijn. Van Koen en Lore Roose hebben we alleszins nog het laatste niet gehoord. En nu op weg naar de bestemming voor deze nacht, de “Old Mac Daddy”. Met de uitleg van Koen is het nu maar een fluitje van een cent om dit caravanpark te vinden. Inderdaad, een domein met een vijftiental antieke alluminium airstream caravans. Wel een verrassing voor de vrienden, maar geen paniek…de caracan dient uitsluitend om te slapen, en eromheen is een prachtige accomodatie gebouwd met badkamer, zithoek en terras.
Alle caravans staan opgesteld langs een heuvelflank, zodat niemand gestoord wordt door het zicht van een ander. En elke caravan heeft een uniek design. Erik en Anny bevolken de “Metalmorphosis”, terwijl Guy en Trees in de “Yellow submarine” ondergedoken zitten. Hilde en ikzelf daarintegen zitten in “Boerewors”. In de receptie zullen ze het geweten hebben…
In het Restaurant genieten we van een lekkere pizza en voor het slapengaan moeten wij natuurlijk nog eens elkaars interieur gaan bekijken. Dit kan natuurlijk niet zonder zottebollen en meerdere hilarische standjes.
Zeer nieuwsgierig naar de foto’s van de caravans 😉
Als de foto’s even spectaculair zullen zijn als die van vorig jaar in jullie ‘boksring’, kijk ik er ook naar uit….