Donderdag 14 Februari. Bezoek aan “Born in Africa”.

14 Februari – Valentijn! Alhoewel het ontbijt een uurtje vervroegd is wegens afspraak met Remi De Backer komen we als verliefde koppeltjes de ontbijttafel vervoegen. Hilde zal het geweten hebben, want ze heeft al op elk bord een suikeren hartje gelegd.

Tegen 8u30  hebben we afspraak met Remi De Backer, één van de drijvende krachten achter “Born in Africa”. Dit project werd door Remi en zijn vriend Georges De Smul, met diens dochter Isabelle tien jaar geleden opgericht. Intussen is het uitgegroeid tot een professionele organisatie die al meer dan 1500 kinderen heeft geholpen. Na afloop van haar vrijwilligerswerk in Plettenberg zag Isabelle een immense nood om een organisatie op te richten waar degelijke educatieve en sociale ondersteuning een verschil kan maken in de levens van jongeren. Remi begeleidt ons naar het kantoor, dat ook dienst doet als huisvesting van een vijftal buitenlandse (veelal Belgische) vrijwillig(st)ers. Momenteel worden een 400 tal leerlingen gevolgd in hun educatieve opleiding. Er wordt onderzocht als er studiebeurzen kunnen bekomen worden en de kinderen ontvangen uniformen en schoolbenodigdheden. Kinderen met leermoeilijkheden worden bijgewerkt door de vrijwilligers. Isabelle is apetrots op de “wall of fame” in haar kantoor.

Alle 400 kinderen evenals de begeleiders en vrijwilligers staan er afgebeeld. Zelfs deze die hier enkele weken of maanden gewerkt hebben en al terug naar hun thuisland vertrokken zijn verdienen hier nog een plaatsje. Na al die uitleg vertrekken we naar een schooltje in The Crags, een buitenwijk van Plett, juist naast een township gelegen. De meeste van de kinderen die hier school lopen zijn afkomstig van die township. We doorlopen verschillende lagere klasjes.

Ook een lokaal waar een zestal kinderen met leerachterstand door een paar vrijwilligers worden bijgewerkt. En eindigen doen we in een heuse computerklas.

Als we ‘t schooltje verlaten wuiven de kinderen ons enthousiast na, en ikzelf kan het niet laten om een zijsprongetje te maken in een danskoord. Maar mijn tweede sprong is er al teveel aan, en ik hou er een pijnlijke enkel aan over. Of zou dat van iets anders kunnen komen?

Achteraf lopen we, nog steeds begeleid door Remi, een eindje door  de townschip. Voor de vrienden die dit de eerste keer te zien krijgen is dit wel een hallucinante ervaring.

De manier waarop de zwarte en gekleurde Afrikanen hier leven en/of overleven is in onze normen niet te vatten. Weeral komt de idee in ons op dat iedere Westerling dit eens moet kunnen aanschouwen.

We rijden naar onze B&B  terug, en in het centrum van Plett wordt bij die Franse bakker en in de Spar wat brood, tomaatjes, hesp en kaas gekocht zodat we een belegd broodje uit het vuistje  kunnen naar binnen werken. Niet te veel echter, want vanavond is Valentijndinner. Verder is de namiddag er eentje van zalig nietsdoen. De vrouwtjes spelen kapstertje. En ook in dat spelletje gaan ze diep; er wordt er zelfs eentje gekleurd.      Tegen 20 uur vertrekken we gekapt, geschoren, geverfd en opgedirkt naar “Emily Moon”, een culinaire topper in Plett.

Apéro buiten aan de haard, en voor de rest van de avond zitten we binnen in het magnifieke Oosters gedecoreerd interieur. Onze drie dames ontvangen een rode ballon in de vorm van een hartje. En bedrukt met een niet mis te verstane boodschap. Wat wij daarna op ons bord krijgen is een veel beter Valentijnscadeau. Een 3-gangenmenu om duimen en vingers af te likken. De enige negatieve opmerking de we achteraf maken is dat dit veel te veel van het goede is. Zeker voor mensen als wij…