Vrijdag 1 februari. Afrika wenst Waregem welkom.

Na het ontbijt en tegen de klok van 10 uur rijden we richting Airport Nelspruit, waar onze vier Waregemse vrienden tegen 12 uur moeten landen. Eerst halen wij bij Europcar nog onze huurauto op, want vanaf vanmiddag zijn we met zijn achten. Een mooie witte minibus 8-persoons van het merk Hyundai zal ons vervoermiddel worden voor de komende 14 dagen. We hebben geen palmtakje of een Sint-Kristoffel bij, maar we maken toch een schietgebedje opdat het karretje ons in alle omstandigheden veilig naar de bestemming mag loodsen. En nu vlug naar de omheining van het vliegveld, want de vlucht Johannesburg-Nelspruit wordt juist gemeld als “arrived”.

Enkele mensen van de veiligheid kijken zeer wantrouwig als wij op die plaats ons  spandoek uitvouwen. Maar we storen ons aan niets, want de vrienden gaan boven alles. Juist op dat eigenste moment komen de eerste passagiers het tarmac opgestapt. M iddenin de meute herkennen we direct ons viertal; Guy en Trees Loosveldt met Erik en Anny Noreilde.

Groot is hun verbazing om op deze ludieke manier verwelkomd te worden. Tien minuutjes later, nadat hun bagage aangespoeld is op de rups, komen ze de aakomsthal binnengestuikt. Er volgt een verwelkoming, net alsof we mekaar in tien jaar niet gezien hebben. Komt daar nog iemand op mijn schouder kloppen die vraagt of ons spandoek misschien voor hem bedoeld is. De man ik kwestie is immers notaris in Zulte, en met de voetbalfusie van Zulte met Waregem weet je maar nooit. Wat is de wereld toch klein! Onze vrienden zien er zeer tevreden maar ook ietwat vermoeid uit. Hoe kan het immers anders; ze zijn ook niet meer van de jongste, en ze zijn meer dan 24 uur onderweg.

We beloven hen dan ook voor de rest van de dag en voor morgen een relax programma. We stoppen ze vlug in ons wit Hyundaike, en voeren zonder al te veel omwegen naar onze Xeni-lodge in Marloth-park. Het onweer van gisteren heeft danig huis gehouden in het park, zodat de aardewegen er zeer hobbelig bijliggen. De goede raad die we aan de ladies gaven om een sportbéha te dragen in Afrika lijkt hier al goede diensten te bewijzen. De kamerverdeling verloopt vlekkeloos. Een lichte apéro en dito lunch aan het zwembad doen wonderen. Binnen de kortste keren is ons viertal terug springlevend. De namiddag wordt verder ingevuld met rustig uitladen van de koffers, en het bewonderen van fauna en flora rond de lodge. Eén van de eerste beestjes die we ontdekken is een mini slangetje, en slangetjes zijn nu eenmaal niet de vriendjes van Anny.

Maar met drie stoere mannen rond haar is de schrik vlug overwonnen. De klop van de hamer komt er echter toch, en er wordt beslist om toch nog een uurtje de bedstee op te zoeken.  Voor het avonddinner gaan we naar het nabijgelegen Pumula-restaurant, en daar kunnen Nadine en Hilde met zoveel animo de steak-Madagascar omschrijven, dat we ons alle acht aan die steak laten gaan. Het blijkt inderdaad een zeer goeie keuze. Zowel de witte (Van Looveren) als de rode wijn (Weltevreden) vallen bij Guy en Erik, die beiden nochtans grote Franse-wijn kenners zijn geweldig in de smaak. Danig zelfs dat er bij onze thuiskomst, en spijts de vermoeidheid van de nieuwkomers, nog een paar flesjes soldaat worden gemaakt. Volgt nog een uurtje gezellige ambiance, en het is bijna nacht als we ons beddeke aandoen, doch niet vooraleer af te spreken dat iedereen morgenvroeg rustig en zonder beperkingen mag uitslapen.