Van maandag 28 tot donderdag 31 Jan. Vier dagen zalig genieten in Marloth-park en omgeving.

Terug van weggeweest in Xeni-lodge. Vier dagen genieten, en intussen één en ander voorbereiden voor de komst van de Waregemse Happy Pépé’s, zijnde onze kaartersvrienden waarmee we bijna 50 jaar kleurenwhisten. Maandag gaan we op boodschappen naar het nabijgelegen Malelane. Onderweg genieten wij van enkele typisch Afrikaanse gewoonten. Een kapster (op straat) vlecht een reuze pruik in het haar van haar klant; het kunsthaar is beige, en zal achteraf geverfd worden. Sinds enkele jaren willen de zwarte vrouwen ook recht haar, en moeten alle krulletjes willensnillens verdwijnen.

Bij onze thuiskomst worden wij op de vensterbank van onze kamer begroet door een grote leguaan. Niet direkt om vriendschap mee te sluiten. Als ik ze toch efkes wil aaien begint ze vervaarlijk te sissen. Vlug het venster gesloten en gordijntje dicht…

Een half uurtje later komen een koppeltje zebra’s goeiedag zeggen aan onze Xeni-Lodge. Ze zijn blij dat we thuis zijn, en dat er dames aanwezig zijn. Gewillig laten ze zich aaien.

Masterchef Paul trakteert ons vanavond op een barbecue. Gemarineerde kip met gembersausje en voor dessert een Amarulla-banaan.

Dinsdagmorgen gaan Paul en ikzelf naar het nabijgelegen perceel van Xeni-lodge om de nieuwbouw te inspecteren. Met het gespecialiseerde oog van Europese deskundigen. Wij hebben geluk, want ze zijn pas gisteren begonnen met de grasbedekking van het dak. Wat bij ons een strodak zou zijn, wordt hier vervangen door een grasdak. Bundel per bundel gras worden van beneden naar de verdieping gegooid. Daar zitten dan de grasleggers op een nauwelijks vastgesjorde balk om de bundels op te vangen en voorlopig op hun plaats te schikken.  Een boeiende bedoening.

Omdat we dan toch in het vastgoed beland zijn, gaan wij in de namiddag enkele eigendommen bekijken die in het Marlothpark te koop staan. Paul heeft een goede relatie met juffrouw Charmène van een immo-kantoor, en regelmatig krijgt hij van de jonge freule een lijstje van de eigendommen in “verkoop”. Het stuk bouwgrond waar hij verleden week op vast reed valt niet meer onder zijn favorieten, dus nu maar naar iets anders op zoek. We bezoeken drie bebouwde percelen, maar geen enkel voldoet volledig aan Paul’s of Nadine’s eisen, alhoewel er van eentje toch nog vlug een grondplannetje geschetst wordt.

Omdat we nu in de omgeving van de Otterstraat zijn, gaan we terloops nog een kijkje nemen naar de plaats des onheils. Daar waar we vastreden met Paul’s 4×4, en waar er achteraf een echte ravage werd aangericht. Het leek op een waarachtig slagveld.

We genieten achteraf van de zonsondergang op het terras van Ngwenga domein, gelegen aan de oever van de crocodile-river, die hier grens vormt met het Krugerpark. Aan de overkant van de rivier zien wij huppelende impala’s, buffels, waterbokken en twee neushoorns met hun baby.

Op woensdag trekken we op stap naar Nelspruit, een grote provinciestad op ongeveer 120 km van Marlothpark. Onderweg  maken we een ommetje van 14 km om de Suduwala grotten te bezoeken. Onze gids, Antoinette begeleidt ons door de enorme kamers met hun bizarre druipsteenformaties.

 Antoinette vertelt ons dat op heden nog niemand weet hoe het komt dat de temperatuur in de grotten het ganse jaar door constant 17° Celcius is. Zij dweept met de miljoenen jaren van deze stalagtiet en gene stalagmiet. Het bezoek wordt afgeslopen met een doorgang door een kruipgrot, en wie hierin slaagt bekomt een certifikaat van “GATKRUIPER”.

Weeral een diploma bij aan ons al zo grote kollektie. Bij het verlaten van Antoinette en haar grotten hebben we  beloofd om voor haar uit te kijken in België naar een lieve boyfriend. Eventuele kandidaten kunnen naam en adres naar de redactie van deze blog laten geworden.

In Nelspruit doen we de nodige inkopen in het reuze winkelcentrum Elanga. We maken ook nog enkele stops onderweg. In de vooravond hebben we afspraak in “Het Watergat” (niets te zien met de gatkruiper van deze middag), een staminee op enkele minuten van onze Xeni-Lodge. Daar organiseert Paul een traktaat voor alle vrijwilligers die ons tien dagen geleden door en uit het slijk haalden. Allemaal toffe kerels en grieten, en met dit traktaat voelen ze zich meer dan vergoed voor de geleverde inspanningen en de geleden schade. Weeral typisch Afrikaans. En de verhalen die we te horen krijgen zijn nog straffer dan we ons ooit hadden voorgesteld. Op uitzondering van onze 4×4 is niemand die fameuze zondagavond nog bevrijd geweest. Er is zelfs nog een tweede landbouwtractor aan te pas gekomen, maar die is ook binnen de kortste keren vastgereden. Uiteindelijk werd er de maandagmorgen een grote bulldozer bijgehaald, en die heeft één voor één bevrijd. Het traktaatfeestje start nogal stroef, maar na een vijftal pintjes (de Afrikanen mengen hun pintjes maar al te graag met een kortdrankje) komt de boel los, en binnen de kortste keren is er een ambiance van jewelste. Er worden snode plannen gesmeed; de helft van het gezelschap is al van plan naar België op vakantie te komen. Er is er zelfs een koppeltje bij die aan de Belgische kust hun huwelijk willen voltrekken. We hebben in de toekomst dus wel één en ander te verwachten in België. Als dat maar allemaal goed komt.

Donderdag stappen we wonder boven wonder zonder hoofdpijn uit bed. Maar best ook, want vandaag staat grotendeels in het teken van de goede ontvangst waarmee we onze Belgische vrienden willen verrassen. Eerste werk; schilderen van een welkomst-spandoek.  Een oud onderlaken doet dienst als gronddoek, en de tekst “AFRIKA WENST WAREGEM WELKOM” komt wonderwel tot zijn recht. Paul vindt het zelfs nodig om met zijn sjabloontjes er nog een soort big six bij te schilderen.

Die karwei is nog maar pas uit de voeten, of krijgen we daar het bezoek van een bende blauwaapjes. Terwijl een tweetal zich te goed doet aan het zwembadwater, is er een ganse kudde die gaat splaschen in het klein waterputje in de tuin.

Meer dan een half uur vieren ze feest in die put. Een spektakel van jewelste.

Ze storen zich niet het minst aan ons, alhoewel we de boel vanop zeer korte afstand gadeslaan. Van zodra er eentje uit het water komt staan ze met drie anderen klaar om het natte beestje te otluizen.

Tegen valavond trekken wij naar de Spar om nog wat proviand op te halen voor het bezoek van de vrienden, en ook voor het souper van vanavond. We willen het eens rustig aan doen, en thuis van een licht avondmaal (pizza’s) genieten. We staan aan te schuiven aan de kassa als daar plots een oorverdovende donderslag een stroompanne veroorzaakt. Op uitzondering van enkele lampjes van de noodverlichting zitten we in het pikdonker. Mensen van de security sluiten onmiddellijk alle deuren af zodat niemand kan ontsnappen. Gelukkig komt de boel al na een vijftal minuten terug op gang, waarschijnlijk door een stroomgroep van de Spar zelf. De computers aan de kassa’s terug aan de praat krijgen is een ander paar mouwen. Maar wachten is de Afrikanen op het lijf geschreven, en wij… wij willen niet opvallen en verbijten gedwee  een half uurtje surplace. Eenmaal uit ons lijden verlost, rijden we in de plenzende regen terug naar Marloth-park. Door het onweer zit het ganse park zonder stroom, onze Xeni-lodge incluis. Dit  zal duren tot na middernacht. Intussen zitten we al lang in dromenland. Onze dîner aux chandelles bestond uit lekkere citronellakoekjes met fruitsap. Romantischer kon toch niet?