Zaterdag 31 maart. Profiteren van ons laatste half dagje Cape Town, en dan voor 24 uur onderweg naar Waregem…

31 maart… was oneindig ver af maar is nu een feit. Onze reis terug. We moeten om 16 uur in de airport zijn. We willen de uurtjes niet zitten aftellen, maar er liever nog een ganse voormiddag flink tegenaan gaan. We krijgen de koffers niet dicht, dus vlug de straat op om op Green Market aan een stalletje een goedkope sportzak te kopen. Afrekenen in “INN AT THE SQUARE”, koffers in de bagageruimte van ’t hotel, taxi binnen en ’t is zaterdag; dus op naar Woodstock en zijn Biscuit Mill. Met onze taxidriver Ralph maken we een deal. Hij komt ons om 14u30 terug ophalen in Woostock, voert ons naar het hotel om de koffers op te halen, en van daaruit naar airport Cape Town. Ralph wil nog geen geld voor de rit, omdat hij alles wil afrekenen aan de airport. Zo zijn we ook zeker dat hij ons zal ophalen. Woodstock en zijn Buiscuit Mill blijven verrassen en verbazen. Er is precies nog meer volk dan vorige keren. De lange tafels in de eet- snoep en degusteer hangar zitten afgeladen vol, en de verkopers in de stalletjes hebben de handen vol om iedereen te bedienen. Wafelgeur vermengd met deze van Pizza, bierstalletjes naast verkopers van wijn en champagne, kaasboeren naast patissiers, blanke toeristen naast zwarte Afrikanen, alles kan en bijna alles mag. De winkeltjes rond de fabriek doen ook gouden zaken, en de uitbaters zijn clever genoeg om regelmatig te vernieuwen. Een kennis van verleden jaar hebben we niet herkend, maar hij komt ons zelf aan de mouw trekken. Jovialiteit ten top. Tegen 13 uur maken we nog een wandelingetje in de aanpalende straatjes van Woodstock, en genieten we even later van ons laatste lunchke in kunsthuis-restaurant “Bromwell”. Het laatste fleske Chenin-Blanc Simonsig wordt genuttigd, en voor de eerste keer krijgen we het zelfs niet gans gekraakt. Ralph is perfect op tijd, en we bereiken de airport met iets meer dan de twee uur voorziene speling op onze vlucht. Ons terugkeerschema is nogal chaotisch. Dit komt door de ingewikkelde structuur van onze heenreis. Wij vliegen om 18 uur naar Windhoek, Namibië, hebben daar slechts één uur om de vlucht Windhoek – Frankfurt te halen, en na vier uur wachttijd in Frankfurt hebben we een hoge snelheidstrein naar Brussel. Groot is onze ontgoocheling als er voor onze vlucht naar Windhoek een vertraging (delay) verschijnt van 40 minuten. Het wordt  een zo goed als onmogelijke opdracht om in Windhoek de vlucht naar Frankfurt te halen. Ondertussen lopen de 40 minuten uit tot 70 minuten, en we kunnen dus onze verbinding vergeten. Op de vlucht naar Windhoek echter wordt door door de bemanning gemeld dat 12 personen doorvliegen naar Frankfurt, en dat men alles in het werk stelt om het vliegtuig Windhoek-Frankfurt op te houden. Juist voor de landing bericht men ons dat dit gelukt is, en dat de 12 passagiers als eerste het vliegtuig mogen verlaten. Ons kleine vliegerke taxiet tot op een tiental meter van de Frankfurt mastodont. De 12 passagiers worden onder begeleiding trap af, trap op naar de Airbus begeleid. Nog nooit meegemaakt, en een groot pak van ons hart. We genieten nu dubbel van de rustige vlucht, en kunnen zelfs enkele uren goed inslapen. Ook de treinreis naar Brussel verloopt probleemloos, en zoon Mehdi staat ons al op te wachten als de hst-trein op het perron van Brussel-Zuid binnenglijdt. Eén uurtje later zetten we voet aan de grond in Jutestraat 7. Terug thuis… eigenaardig maar wel gelukkig gevoel. En om met de woorden van Bert te eindigen… terug thuis voor negen maand vakantie! We zijn gelukzakken…

Wij sliepen juist boven de publiciteit van “INN on the square) en hadden dus een mooi zicht op de kraampjes en de ambiance van Green Market. Met een beetje pijn in ons hart nemen wij ook hier afscheid.