Aan de ballustrade van onze living heeft Hilde zicht op het gelijkvloers waar Herman zit te mediteren vooraleer aan de ontbijttafel te gaan.
Deze morgen zijn we slechts met ons drieën plus de Duitse Martina. We vernemen nog één en ander bij van Martina. Als we de schikkingen van onze dag aan het invullen zijn hoort Martina dat we eventueel de gekende Vrijdagavond Market van Hout Bay zouden bezoeken. En of ze eventueel zou mee mogen met onze wagen. Uiteraard mag ze dat en we spreken af dat we ze om 17 uur zullen afhalen.
Deze voormiddag terug een paar uurtjes zorgeloos genieten.
Zou het kunnen dat Hilde hier Herman’s les aan het spellen is? En als het dat niet is, wat is ze dan wel aan het zeggen?…
Op een boogscheut van de haven liggen op een bepaalde straathoek drie kunstgalerijen naast of tegenover elkaar. De moeite om eens een kijkje te gaan nemen. De rode hond aan de ingang van Houtbay Art Gallery verwelkomt ons. Deze vermaarde galerij herbergt een grote groep artiesten. In het verleden zelfs onze Belgische kunstenaar Herman Van Nazareth.
Werk van Richard Scott, sinds jaren kind aan huis in deze Houtbay Art Gallery.
Vlak nevenaan ligt Gallery Ghuba. Deze wordt gerund door een Hollandse dame.
Hier is één van de toppers Jimmy Law.
Aan de overkant van de straat vinden we S/ART. In een groot gebouw met een prachtige architectuur.
Hier zijn verschillende kopjes te bewonderen van een kunstenaar uit Zimbabwe. Speciaal aan deze schilderijtjes is dat ze geschilderd zijn op dierenhuiden.
Nog een foto met de galerijhouder van S/Art.
Minder dan drie kilometer van die galerijen vandaan rijden we langs de township van Hout Bay; IMIZANU YETA.
Tussen de groene, welvarende blanke wijken heeft zich als dissonant de zwarte township Imizamo Yethu genesteld.
Toevallig staat er een gids bij de ingang van de township. Kenny Tokwa is zijn naam en hij heeft momenteel geen toeristen om te begeleiden. Met een groot hart en een kleine vergoeding wil hij ons met veel plezier een half uurtje door de sloppenwijk loodsen.
Er wonen hier zo’n 30.000 mensen, die veelal Xhosa spreken. Van oorsprong komen de meesten vanuit de Oost Kaap en hebben zij zich samen met andere Afrikaanse immigranten in Imizamo Yethu gevestigd.
Ondanks dat er al veel ontwikkelingen hebben plaatsgevonden in de township, zijn de leefomstandigheden er nog steeds niet zoals ze zouden moeten.
De meeste mensen wonen geforceerd in de zogeheten ‘shacks’. Er zijn nauwelijks faciliteiten met stromend water en sanitaire voorzieningen. Dit leidt tot grote gezondheidsproblemen bij een groot deel van de inwoners van Imizamo Yethu.
Daarnaast ligt Imizamo Yethu in een gebied dat kwetsbaar is voor branden (‘high-risk fire area’) en zijn er vrijwel geen hulpdiensten in de nabije omgeving. Verleden jaar zijn hier op één nacht ongeveer 300 huisjes afgebrand.
Samen met de hoge mate van werkloosheid leidt dit tot drank- en drugsverslavingen, gewelddadige gangs en kinder- en vrouwenmisbruik.
En albino’s; dat bestaat hier ook.
Toevallig lopen we hier op Maya, de gids waarmee we hier verleden jaar een tour maakten.
We sluiten onze rondleiding af met een grapje te maken met drie schoolmeisjes die pas door de schoolbus in de wijk werden afgezet.
Voor de lunch hebben we een reservatie geboekt bij Bungalow, een strandbar in Clifton, ongeveer 15 kilometer van Hout Bay.
Bungalow ligt aan de kust met aan de overkant een zicht op de bergketting “de twaalf apostels”.
De juffrouw aan de receptie raadt ons aan om vlug het laatste tafeltje van het overdekt terras in te nemen. Want voor het open terras is er momenteel veel te veel wind.
Wij hebben de raad van die juffrouw gevolgd, en maar best ook.
Onze garçon Sam (van Samuel) laat ons kiezen tussen tuna, kingklip of kabeljouw. En we kiezen ze alle drie. Hilde beweert dat haar tuna zeer lekker is, Herman is zeer blij met zijn kingklip en mijn kabeljouw mag er ook best wezen.
“The Bungalow”; jammer dat we niet aan het strand konden zitten.
Rond 16 u terug in Villa La Paz. Een uurtje genieten van de mooie tuin en het zwembad.
Zoals afgesproken nemen we om 17 u Martina op, en we trekken allen samen naar de haven waar drie maal per week (vrijdag, zaterdag, zondag) de artisanale markt doorgaat. Voordat we het eigenlijke havengebouw binnentrekken zijn er op verschillende binnenkoertjes kunstsmeden aan het werk. Je mag overal vrij rondneuzen.
Uit allerlei metalen weten die mannen kunstige beelden te toveren.
Het is wel boeiend om die lasser aan het werk te zien.
zijn afgewerkt product liegt er niet om.
Na de randanimatie buiten trekken we nu de binnenmarkt in. Deze markt, gevestigd in een oude visfabriek, heeft de meest uiteenlopende zaken in petto.
Het aanbod is heel gevarieerd. Denk Belgische chocolade, dim-sum, sushi, paella, soepen, oesters, sushi, Zuid-Afrikaanse potjies, versgebakken taartjes en steak rolls. Heerlijk en vers eten, een geweldige sfeer en leuke kraampjes met curiosa, accessoires, originele souvenirs en zelfs ook mooie kledij.
Voor souvenirs en andere spulletjes slaag je hier zeker.
Voeg bij al dat lekkere eten nog een glas wijn, een koud biertje, het uitzicht op Chapman’s Peak en de vaak aanwezige live muziek toe, en je hebt wat ons betreft een perfecte avond. Martina geniet er ook van. Het publiek van de Hout Bay Market is net zo gevarieerd als de etenswaren. Jongeren, gezinnen, toeristen, locals, het komt hier allemaal voorbij gewandeld.
Er komt een type slungel/artiest voorbij gewandeld. Hij installeert zich ongevraagd recht tegenover Herman, en hij begint enkele poltloodlijnen te schetsen.
In een mum van tijd tovert hij een kop op papier. Dat zou moeten Herman voorstellen.
Dit zou dan Herman moeten zijn… Wij hebben toch onze bedenkingen, en Herman ook.
Wij zijn nog de tekening van Herman aan het commentariëren als ik daar ook al mijn verschijning maak.
Ook redelijk ver te zoeken… We geven de man toch een beetje geld en hij verlaat ons met een gulle lach. Onze twee (kunst)werken geven nog een bijkomend pigment aan deze geslaagde avond.
Een waar genoegen jullie te mogen volgen, in alle omstandigheden.