Waarvoor ik gisterenavond al een beetje vreesde is deze nacht en vanmorgen ook bewaarheid. Slecht of bijna niet geslapen, misselijk, braakneigingen, spierpijn, buikpijn. Het midden tussen griep en de ziekte van Mandela. (Ik heb het daar toch niet opgedaan zeker?). Gelukkig kunnen we ten huize “Willowdale” één dagje bijboeken. En dat wordt dan een echte rust-dag. Hilde heeft blijkbaar meer dan genoeg aan de stralende zon en aan haar reisdocumenten. Terwijl ikzelf bijna de ganse dag op de kamer blijf, met de navette van het bed naar ’t toilet. Hopelijk beperkt dit probleem zich tot die ene dag. In de late namiddag voel ik mij wat beter en riskeren we ons toch nog aan een klein uitstapje. Alles in en rond Kokstad straalt de zondagsrust uit, en zelfs de hoofdslagader N2 ligt er verlaten bij. Weeral krijgen wij door de gastheer een 3 gangenmenu voorgeschoteld, maar deze laat ik grotendeels aan mij voorbijgaan. Hilde beweert dat het nog lekkerder is dan gisteren, maar zelfs dat kan mij niet overtuigen. Hopen maar dat het mij morgen beter gaat.
Onze ouderwetse maar gezellige living ten huize “Willowdale” in Kokstad.
