Met haar perfect oriëntatievermogen heeft Hilde op deze foto ons Snooze huis gevonden. Uit deze foto blijkt ook welk mooi uitzicht we hebben vanop ons appartement.
Na het ontbijtje op zijn Waregems rijden we naar het winkelcentrum van Hout Bay. Immers aan Hilde’s oranje sacoche is een oor afgebroken, en zonder sacoche kan ze niet verder. We hebben nogal vlug een schoenmaker te pakken, en deze belooft de klus te klaren tegen morgenmiddag. Intussen lopen we ook nog even het aanpalend antiekwinkeltje binnen. Mooie spulletjes en zeer mooie oude gravures.
Van hieruit gaat het naar de haven van Hout Bay. Er hangen zeer lage wolken over de haven. We hadden graag een boottocht gemaakt naar Duiker eiland waar duizenden zeehonden hun territorium hebben. Maar één bootje is een kwartier geleden afgevaren en het volgende is overboekt. Het zal dus voor morgen zijn.
Bij de bootcharters hebben we geen geluk… een volgende keer beter.
Hier in de haven zien wij er geen duizenden, maar regelmatig komt er toch ééntje poseren voor de foto.
De kolos speelt een spelletje met de meeuwen.
We zien ook een paar kunstschilders aan het werk.
We maken ook een fotoshoot mee van de plaatselijke schonen.
Hilde aarzelt geen moment als ze uitgenodigd wordt om mee op de foto te komen.
Vanmiddag houden we het (weeral) sober met een viertal sushi’s. We zitten op een open terras met uitzicht op de haven.
Het tafeltje naast ons zitten twee heren gezellig te discussiëren in het Frans. Heel uitzonderlijk om hier Frans te horen. Het duurt weeral niet lang of we delen mee in de discussie. Het zijn twee vrienden, afkomstig van Namur, die samen lagere school liepen. Het toeval bracht hen later enkele jaren samen in Belgisch Congo. Nu woont er één in Zuid-Afrika, en de andere (de dikste) runt een beenhouwerij in Jambes/Namur. “Boucherie Roland”, alom gekend in de streek van Namur. En nu is Roland voor drie weken op bezoek bij zijn vriend in Zuid-Afrika. De boucherie draait verder want intussen heeft Roland’s zoon deze overgenomen. Weeral een verhaal rijker.
Omdat de boottocht niet kon doorgaan besluiten we om te proberen de township van Hout Bay te bezoeken. Auto parkeren in een township is natuurlijk geen goed idee. Honderd meter voor de inrit is er echter een politiekantoor. Wie niet waagt niet wint. Ik loop binnen in het kantoor met de vraag of ik niet voor anderhalf uur mijn Nissan op hun parking mag parkeren. Natuurlijk mag dat… ik krijg zelfs een tikkeltje mee om achter mijn voorruit te plaatsen.
Op het eigenste moment komt er een hop-on hop-off bus aangereden en er stappen drie juffrouwen uit die de township willen bezoeken. Er is ook een gids uit de township die hen opvangt. Wij vragen aan Kenny om mee met hen aan te sluiten, en dat mag. De drie juffrouwen (Duitse) zijn ook akkoord. We starten bij een kerkje van Imizamo Yethu, de township van Hout Bay.
Per 10 à 15 huisjes is er één gemeenschappelijk toilet. Maar een schotelantenne hebben ze bijna allemaal.
Een paar maanden geleden (Kerstmis 2015) woedden hier verschillende branden. Er vielen vier doden en meer dan vierhonderd mensen waren dakloos.
Het leven zoals het is…
De inwoners van Imizamo Yethu bestaan voornamelijk van Xhosa sprekende mensen afkomstig uit de Transkei in de Oost-Kaap, waar veel van hun familieleden nog steeds wonen. Stilaan komt er echter verbetering in de leefomstandigheden van de wijk.
Kenny vertelt ons over een Iers zakenman Niall Mellon. Deze man heeft de bouw van driehonderd stenen huisjes gefinancierd. Kenny zelf werd een paar jaar geleden uitgenodigd naar Ierland. Wat is hij fier om de foto te tonen waar hij naast Bob Geldhof staat. En hij had ook een ontmoeting met zijn naamgenoot Premier Enda Kenny.
We bezoeken ook een kleutertuin.
Zo’n lieve kindjes…
De lagere school is pas uit, en zij die moeten wachten op vervoer maken hun huistaak op straat.
Ook hier alleen maar blijde gezichten.
Eindigen doen we in een cafeetje. Eén van de Duitse juffers daagt een zwarte man uit op de carambole. En ze wint toch wel zeker!
We zijn pas op het appartement of we krijgen al een FaceTime oproep. Zoon Mehdi zit samen bij vriend Noël Demeulenaere. En Noël wil ons eens zien en een woordje placeren. Een gesprek vol lol en plezier. Noël heeft hiermee FaceTime ontdekt en belooft ons regelmatig langs deze weg te contacteren. De rest van de avond met een boekje in een hoekje en vroeg in bed.
bedankt voor de mooie reportage, wij gaan al jaren ieder jaar naar hout bay in maart en december, onze eerste reis was november 2011, onze volgende is februari 2019 dus dat zal de 13de keer zijn telkens met British airways