Woensdag 10 februari. Verkenning in Hout Bay.

Vanmorgen zitten er drie nijlpaarden in onze badvijver. Bij nader toezien blijken het echter geen echte te zijn. Gelukkig maar…

En de vogeltjes zijn ook alweer op post.                                                               Voor de eerste maal genieten we van een zelf klaargemaakt ontbijt. Ook gezellig, zeker in deze mooie omgeving.

We voelen ons hier echt thuis in Snooze. Tegen 10u30 trekken we ’t stad in. We kennen hier al een beetje onze weg van vorige jaren.

Veel moois te zien onderweg…

Maar ook minder fraaie dingen. Deze verslaafde heeft op deze stoep de ganse nacht doorgebracht.

We maken een halte bij Ghuba gallery. We herinneren ons nog dat hier een Hollandse artieste huist. Nel is haar naam.

Nel herkent ons ook nog. Ze vertelt ten voeten uit over Hout Bay, over haar kunst en over haar plannen voor een groter atelier.

Momenteel is Nel druk doende om een drietal paneeldeurtjes uit Madagascar te overschilderen. Ziet er wel héél mooi uit. We beloven van één der volgende dagen nog eens binnen te wippen.

Vlak naast de gallery van Nel is er nog een grote gallery, en daar terten (Waregems voor stappen) we uiteraard ook even binnen.

De uitbaatster van de galerij is in gesprek met een heer, en ze doet ons teken dat we gerust efkes mogen rondneuzen. Als die heer ons hoort Vlaams spreken informeert hij naar onze herkomst. De heer zelf is niemand minder dan Harry De Zitter, afkomstig uit Leupegem-Oudenaarde. Hij is een wereldvermaard kunstfotograaf, en momenteel heeft hij werken hangen in deze galerij. Dat is dan ook de reden waarom hij hier is, want sinds jaren woont hij in in Amerika. Weeral een reden voor een uitgebreide babbel.

Een foto van Harry De Zitter.

Op een koertje achter de galerij bemerk ik een leuk tafereeltje.

In de galerij zelf hangen er nogal wat werken van Richard Scott, een bekend Zuidafrikaans schilder.

Van diezelfde Scott een leuk verkeersbord voor wegeniswerken.

En Denis De Gloire is hier precies ook al gepasseerd.

Terug op de parking bemerken we een overjaars  autootje naast onze X-trail. Aan het karreke is goed te zien dat er in Zuid-Afrika nog geen autokeuring bestaat. Iets verderop stoppen we aan een Woolworth Mall om een paar broodjes te kopen voor onze lunch. Die kunnen we dan opeten in ons Snooze appartement.

Als we nu terug bij onze X-trail komen staat er een koppel te werken aan hun Toyota. Hun 4×4 is omgebouwd tot een heuse campingcar. Ze zijn druk doende om de stroomtoevoer van een zonnepaneeltje aan te sluiten op hun frigobox. En ze spreken Hollands. Daar moet ik toch ook een babbeltje mee maken. Het zijn Wilma en Ivo Lauteslager uit Nederland. Ze wonen zes maand per jaar in Marloth Park, dichtbij Krugerpark. Wij vertellen dat we een kennis hebben die ook een doeninge heeft in Marloth Park; Paul Desutter. Je gelooft het niet, maar het is aan deze mensen dat Paul indertijd zijn doeninge gekocht heeft. De wereld is weeral een stuk kleiner.

Nu vlug naar Snooze, want het is bijna 14u. De belegde broodjes smaken heerlijk. En de vogeltjes… die zijn zich weeral grondig aan het wassen.

Voor de rest van de middag met een boekje in een hoekje. Kopje in de schaduw en voetjes in ’t water. Zaaaaalig…Voor vanavond hebben we een tafeltje besproken in een Aziatisch restaurant “Cheyne’s”. En best dat we besproken hebben want de keet zit afgeladen vol. Zowel binnen als op ’t terras.

We houden het als naar gewoonte bij één enkel plaatje (ditmaal een voorplaatje). Zes reuzegarnalen in tempura. En dit met een glaasje Chenin Blanc… meer moet dat niet zijn.

Tegen 21 u verlaten we “Cheyne’s”. Twee kilometer verder en tien minuten later staan we aan ons bedje. Slaapwel.