href=”http://www.christiandevos.be/wp-content/uploads/2020/02/P1200022.jpg”>
Zalig ontwaken met de schaduw van de sunbird op ons venster.
Het ziet er een beetje grijs uit, maar het zicht vanop ons terras is toch indrukwekkend.
Je houdt het niet voor mogelijk; komt daar toch een echte sunbird nabij ons terras plaatsnemen zeker…
Hilde heeft nog de kans niet om belleketrek te doen, of Roger staat al in het deurgat.
Gedurende ons ontbijt is Kaatjie (Afrikaans voor kleine kat) één en al belangstelling. Misschien valt er wel iets te onderscheppen…
Vandaag trekken we op verrassingstour naar een geheime bestemming. Hilde neemt de touwtjes in handen. We rijden eerst nog met de wagen tot aan het strand, bijna op het het einde van Wilderness.
Eenmaal de auto afgesloten beginnen we een lange wandeling. Het eerste stuk langs de Indische Oceaan.
Alras komen we op een verlaten treinspoor terecht. Hier reed vroeger de Choo-Tjoe stoomtrein, die verbinding maakte tussen George en Knysna.
Verborgen op de kliffen aan zee in de buurt van de riviermonding van Kaaiman, is er de “Kaaimans-grot”, die nu alleen bereikbaar is via de oude Outeniqua Choo-Tjoe-spoorlijn, die niet meer in gebruik is omdat grote delen van het spoor nog steeds worden bedekt door puin en grond van de aardverschuiving in 2006.
Na ongeveer 700 meter en het passeren van de eerste tunnel, bereikt we de “Kaaimans-grot”, in het verleden een zeer populair restaurant dat alleen bereikbaar was per trein, nu een plaats van excentrieke kunstwerken en bedevaarten gerund door Clifford en zijn vrienden die u graag de grotten laten verkennen. De grot zelf is niet voorzien van elektriciteit, maar uitgerust met vers water, toiletfaciliteiten, kookfaciliteiten en een houten terras met onovertroffen uitzicht. De grot biedt accommodatie voor maximaal 14 personen.
Vooraleer we de bijdrage van 25 ZAR per persoon mogen betalen krijgen we wat informatie van Jon, de zoon van Clifford. En we moeten dan nog vijf minuten wachten, want wij zijn de eerste bezoekers van de dag, en er dienen een honderdtal kaarsen aangestoken.
Le moment suprème; we mogen binnen in de grot.
Wanden vol van schelpjes, belletjes, glinstertjes en noem maar op…
Bijwijlen kitscherig, bijwijlen mysterieus…
…maar altijd verwijzend naar een verhaal.
Bij dit verhaal hebben we toch een vraag; wat komt die banaan hier doen. Iedereen blijft het antwoord schuldig.
Om elke hoek worden we opnieuw met een ander trauma geconfronteerd.
We verlaten de grot en lopen iets verder in westelijke richting.
Zo naderen we de brug
over de monding van de Kaaimans-rivier.
Vroeger mocht hier nog over de brug gelopen worden, maar sinds dit jaar is dit verboden.
Dan maar rechtsomkeer gemaakt. Terug naar af.
Geen doorgang meer… Spijtig.
Dan maar terug naar de parking en onze ISUZU.
We hebben bijna 3 kilometer over die keien en dwarsliggers van de spoorweg gestrompeld en het is bijna 13 uur. Dit verdient dan wel een lichte lunch. We rijden een vijftal kilometer met steeds een prachtig zicht op de Oceaan.We bereiken Kaaimans Café. Hier gaan we terug wat vitamines kunnen opdoen.
Vooraleer te tafelen doen we eerst nog wat kennis op over de omgeving. We reizen immers om te leren. De benaming Kaaiman komt van de plaats waar de Kaaimanrivier en de Swartrivier samenkomen. Hier reden vroeger de huifkarren door het lage water.
Bij het verlaten van Kaaiman Café zien we een tiental kinderen met enkele begeleiders uit een busje stappen. Zoals op het busje aangegeven zijn het kinderen met het downsyndroom. Ze mogen hier op de Kaaimanrivier een kano tochtje komen maken.
Als dat niet leuk is…
… het doet ons inderdaad denken aan het Belgisch TV feuilleton “down the road”.
Nu terug naar onze respectievelijke B&B’s. Een paar uurtjes niksen. Hoog en droog.
Om 18u30 hebben we afspraak, samen met Roger en Greta in het centrum bij Restaurant “The Girls”.
Bij de ingang willen onze girls toch wel een foto bij die mooie publiciteit van “The Girls”.
Plotseling zijn er “Four Girls”.
Een gezellig restaurant. We kiezen bijna unaniem voor scampis met voor iedereen een aangepaste saus. En besproeid met een plaatselijk wijntje. Een aanrader. We zijn er vroeg aan begonnen… dus eindigen we ook vroeg (21u30). Morgen wachten er nieuwe uitdagingen.