Om 9 uur lekker ontbijt in Ballenderry. Luc presenteert een glaasje bubbles, maar daar passen we voor.
Nogmaals een foto van Luc’s mooie olifeiten, en de tijd van afscheid is weeral aangebroken.
Scheiden doet lijden. We verlaten Luc met een klein hartje, maar met de vaste overtuiging zo snel mogelijk terug te komen.
Gedurende ons afscheid van Luc passeert daar een logeur met twee verschillende schoenen aan z’n voeten. We wijzen die persoon op zijn vergissing, maar hij lacht onze opmerking weg.
We rijden nu Robertson uit, richting Wilderness.
Het zal een lange weg worden met gelukkig regelmatig mooie uitzichten.
Route 62 is één van de mooiste routes van de Westkaap. De weg leidt ons van de vruchtbare wijnvelden langzamerhand van de drogere delen van de kleine Karoo.
Voor ons spelen zich soms echt Afrikaanse toestanden af…
Van tussen al dit afvalmateriaal komt plotseling een mannetje te voorschijn.
Tegen de middag maken we een stop in Ladysmith. We lopen langs een snackbar “Mai Visti” waar een garçon ons bijna binnensleurt.
We denken dat hij Gabriël noemt, en hij steekt een litanie af die deze naam inderdaad zou verantwoorden. Uiteindelijk schijnt Abriël zijn echte naam te zijn. Luc informeerde nog of bij de bevalling misschien de letter G was achterwege gebleven. Hierop volgde weeral een woordenvloed.
We nemen een lichte lunch; toast met kippenlever, met snoek- of met zalmpastei.
Het interieur van “Mai Visti”.
Her en der hangen ook reproducties aan de wanden.
Onze rit gaat nu verder over afwisselende wegen. In het dorpje Zoar maken we een stop aan het huisje van Jesse Owen. Jesse is een metaalkunstenaar die twee opeenvolgende jaren een metalen beeldje voor ons maakte. Het huis van Jesse staat volledig opgesloten. Een buurjongetje Adrian weet te vertellen dat Jesse verleden verhuisd is. Zijn uitleg naar de nieuwe locatie is nogal warrig, en we vragen hem of hij niet wil meerijden om ons de weg aan te wijzen. Anderhalve kilometer verder staan we voor de nieuwe woonst van Jesse. Op uitzondering van vier honden schijnt hier ook niemand thuis te zijn. Maar Adrian spring over een prikkeldraad, en na een minuutje komt hij aandraven met de dochter van Jesse Owen. Zij weet te vertellen dat noch Mama, noch Papa thuis is. Spijtig.
Intussen is het een beetje gaan regenen. Maar wij zitten in onze car. Niet zo erg dus.
We passeren nu het leuke stadje Calitzdorp. Dit is de woonplaats van kunstenares Marinda Combrinck, de dame die indertijd het “Hanengevecht” van Emile Claus voor ons naschilderde. Uiteraard volgt hier ook een stop. Maar weeral hebben we geen geluk. Niemand thuis…
Uiteindelijk bereiken we rond 17 u onze eindbestemming van vandaag. Wilderness. De mooie chalets van onze vrienden Roger en Greta steken al uitnodigend uit de rotswanden.
Greta en Roger runnen hier hun self catering “Just For 2”. Wij kennen Roger en Greta reeds tien jaar, en als ze gedurende onze zomer op vakantie komen naar hun familie en vrienden in België hebben we ook steeds wel hier of daar een afspraakje. Tevens woont Gerard, de vader van Roger, in Waregem.
Vanavond worden we vergast op een super BBQ door chef Roger.
Greta heeft voor een mooie gedekte tafel gezorgd.
Na het apéritief genieten we van een heerlijk diner.
De filetsteak smelt in de mond. Zachter dan zacht…
De chef verdient een foto met Hilde… of Hilde verdient een foto met de chef. ’t Is maar zoals je het interpreteerd.
Tijd nu om onze chalet “Kingfisher” op te zoeken. We nemen afscheid, ook van Luc en Dominique. Want zij slapen op een andere locatie “B&B Beach Villa”, niet ver hier vandaan. Afspraak morgenvroeg.