Maand: februari 2019

Ontbijt as usual om 9 uur. We hebben niet zo veel kilometer te gaan, dus plannen we een stop in George, ongeveer 70 kilometer hiervandaan.

Rekening betalen, koffers laden en afscheid nemen van Gastvrouw Erika en haar Siamese kater Jamie.

Jamie is niet tevreden dat wij de aftocht blazen en wil ons als het ware de weg versperren.

Voor één keer zitten we op een superdrukke weg, maar onze chauffeur blijft er altijd rustig bij.

Na een half uurtje passeren we Wilderness, het stadje dat o.a. gekend is voor het skydiven. En inderdaad: we zien er al direct eentje in de lucht hangen.

Op de hoogte van ViewsHotel ligt een groot plein van waaruit de skydivers hun aanloop nemen. We maken er een stop.

Geen skydivers op het plein, alhoewel er wel enkele in de lucht hangen. Deze moeten vanop een andere aanloopplaats gesprongen hebben.

Onze dameswillen wel een kiekje met de Indische Oceaan als achtergrond.

Luc speurt de omgeving af…

En ook de flik heeft alles onder controle.

Onze Madammen hebben nog mooie herinneringen aan het prachtig porselein welke in de WONKI WARE ateliers in George gefabriceerd wordt. Onze TomTom GPS leidt ons pal voor de deur van de pottenbakkerij.

Wegens plaatsgebrek is de fabricatie van het porselein  grotendeels overgebracht naar een industriezone.

Zodoende was het mogelijk de toonzalen enorm uit te breiden.

Achteraan hebben ze zelfs een restaurant met pizzeria kunnen installeren.

Er is zelfs een klein atelier opgericht om kinderen te leren boetseren en klei beschilderen.

Porselein in alle kleuren en geuren. Naar ieders gading.

Het een al kleurrijker dan het andere…

Tracht hier maar een keuze te maken. Maar Dominique kan wel kiezen en ze koopt enkele prachtige borden. Als ze vraagt voor een schokvrije verpakking hoort het verkoopstertje het donderen in George. Een kartonnen doos hebben ze niet. Wel bubbeltjes plastic.

Ze hebben zelfs een afdeling textiel decoratiestofjes. Mooi voorgesteld. Zelfs na dik één uur raken de dames nog niet uitgekeken, terwijl de mannen beginnen aan te schuiven in de pizzatent.

Leuke bediening van de pizza’s. Alleen maar jammer dat ze zo klein zijn.
Een koffietje als dessert.

Recht tegenover ons mag een hond meegenieten van de broodjes van zijn baasje.

We verlaten MONKI WARE, doch niet vooraleer Luc en Dominique nogmaals het bewijs leveren dat ze gekoppeld zijn.

Wij willen hetzelfde doen, maar Hilde heeft precies wat twijfels…

We zetten nu koers naar onze eindbestemming van vandaag, Mossel Bay. Vooraleer naar onze B&B Dune View te trekken maken we een korte verkenning door de stad. Ogenschijnlijk is er niet veel veranderd bij verleden jaar.

B&B Dune View ligt bijna 10 kilometer buiten ’t stad. Niet makkelijk te vinden, maar vermits we er verleden jaar logeerden vinden we het toch redelijk vlot.

Het ligt in een private estate, en we moeten een bareel met bewaking passeren. We hebben een klein dispuut met de garde, maar ondertussen komt Dirk al met de fiets aangesnord om ons naar binnen te loodsen.

Dirk en Christine zijn de sympathieke Belgische (Westvlaamse) uitbaters van Dune View. Vermits we elkaar reeds kennen van verleden jaar hoeft het ijs niet meer gebroken te worden. Zij helpen ons de kamers in te nemen en nodigen ons uit op een welkomstdrankje in de gemeenschappelijke living.

Samen met onze gastheren overlopen wat we morgen kunnen bezoeken in de omgeving. Een restaurantje voor vanavond hebben we ook nog niet. Dirk beveelt ons de GANNET aan, een leuke afspanning met gerechten naar ieders zin. Zowel vis als vlees.En wat eten we vanavond? Ikzelf kies voor struisvogel steak. Brengt de ober mij daar wel een spies waar drie steaks opgespit zitten. Veel te veel voor mijn buikje, maar wel héél lekker. De rest van het gezelschap kiest voor gewone steak of voor groentecurry met prawns. Alles super lekker en weeral lichtjes overgoten met een Sauvignon Blanc. Tegen de klok van 22 u trekken we terug naar onze Dune View. Slaap wel allemaal!

 

Vandaag is het Megan day. Zoals gewoonlijk ontbijt om 9 uur.

We starten rond10 u, maar niet vooraleer onze dames nog efkes de drie hondjes achter de tralies gegroet hebben.

Eerste halte is bij Isabelle in het bureel van BIA. Wij hebben gisteren beloofd aan Remi en Mamie Love om foto’s en video’s af te geven van de prijsuitreiking van gisteren. Er wordt samen met Isabelle en Véronique nog wat nagepraat over het nieuwe klaslokaal in Harkerville dat verleden vrijdag werd ingehuldigd. En er zit weeral een nieuw project in de pipeline; de aankoop van een terrein naast het trainingscentrum van Kranshoek, en daar een sportcentrum oprichten.

En uiteraard komt ook de gedichtenwedstrijd van gisteren nog eens ter sprake.

Van hieruit gaat het naar “De Crags”, de plaats waar het schooltje gelegen is, en waar we ons Peetkind Megan deze namiddag kunnen ontmoeten. Maar eerst onderweg nog even binnenwippen bij Old Nick, het winkelmarktje met de vele verkoophuisjes. Bij Mungo Retail wil Dominique enkele servetten wilde kopen, dezelfde als ze daar verleden jaar gekocht had. Maar ze zijn momenteel niet voorradig… Spijtig.

Niettegenstaande zijn er toch nog andere en mooie textielartikels te vinden.

Van de manier om de waren op zijn best te presenteren hebben ze hier ook wel een handje weg.

Voor elk wat wils, en altijd mooi gepresenteerd.

Er bevond zich hier vroeger ook een oud weverijtje met stokoude weefgetouwen. Maar sinds twee jaar is dit oud hok vervangen door een prachtige nieuwbouw, en het machinepark is ook volledig aan de (bijna) huidige normen aangepast. Een van de meest opvallende kenmerken van het nieuwe gebouw is een houten lattenvel dat zich om een verhoogde loopbrug wikkelt. Het werd geïnspireerd door de overlappende kettingdraden op een weefgetouw.

Het machinepark is (bijna) aan de huidige normen aangepast.

Om de nostalgie er nog even in te houden staan ook nog een drietal weefmachines opgesteld die nog met schietspoelen werken.

Als bezoeker kan men het weefproces volgen vanaf een verhoogd uitkijkplatform. Terwijl mijn drie kompanen in de winkeltjes rondhangen kan ik hier wel een half uurtje slijten. Het textielbloed stuwt weeral een beetje door mijn aderen. Buiten slingert een waterpartij rond de ingang en onder de huid van dit architectonisch pareltje.

In de tuin staat nog altijd een zitbank die vervaardigd is uit het grondstel van een weefgetouw. Ook eens op poseren…

We zakken nu af naar ons restaurant in de wijngaard “Bramon”. Maar toch eerst nog een stop inlassen in de Pic & Pay, om proviand op te slaan voor de mama van onze Megan. Brood, bloem, thee, macaroni, biltong, rijst, melk, honing en noem maar op. Een volle kar.

We rijden de parking van wijndomein en restaurant “Bramon” op, maar worden gehinderd door arbeiders die de parking van nieuwe steenslag voorzien.

Om de tijdshinder tot een minimum te beperken springt Luc uit de wagen en begint direct de steenslag open te harken.

Ik laat mij ook niet onbetuigd en begin steenslag aan te voeren met de kruiwagen.

Dit alles tot groot jolijt van de plaatselijke arbeiders.

Als we uiteindelijk het restaurant willen binnentrekken is er een Hollander die onze wegen kruist. Hij informeert of wij wel gereserveerd hebben. In het daaropvolgend gesprek vertelt de kerel dat hij hier de nieuwe eigenaar is. Omdat de boel aan het slabakken was hebben de vorige eigenaren het domein op de markt gegooid…  En nu is alles hier van ’n Hollander.

Voor we naar binnen trekken nog vlug een kiekje met het nieuwe paard.

Tussen de wijnranken tafelen zit er ditmaal voor ons niet in. Alles is ingenomen.

In de keuze van de hapjes hebben we ook al geen geluk. Ons lievelingshapje van elk jaar, de kippenleverpastei, staat vandaag niet op het menu. We interpelleren de serveuse met de vertelling dat we speciaal van 12.000 kilometer ver komen om die leverpastei te proeven. Of ze toch nog niet één portie kan versieren voor die brave (?) Belgen. We zien de ontgoocheling op het aangezicht van de juffrouw, en beseffen dat zij er werkelijk niets aan kan doen.

Op ons bestelbriefje worden we aangeraden om 2 à 3 hapjes per persoon te bestellen. Wij bestellen er 6 voor ons vieren, in het besef dat we steeds kunnen bijbestellen.  Calamares, kaasje met vijgen en nootjes, zalmsla, carpaccio van springbok, pesto, gemarineerde meloen (?) en daarbij een versgebakken brood in zeezout. In tegenstelling tot bijbestellen hebben we al moeite om dit allemaal soldaat te maken. Een flesje Sauvgnon Blanc van het huis Bramon maakt deze heerlijke lunch kompleet.

Heerlijke koude lunch op het overdekt terras van Bramon. Een omwegje waard!

De afrekening valt ook best mee. We beleefden hier weeral een zalig moment.

Wanneer we het domein verlaten worden we nog uitgewuifd door de arbeiders op het dak.

Nu zetten we koers naar het BIA schooltje in The Crags.

Hier hebben we om 15 u afspraak met Catherine, de mentor van ons peetkind Megan Valtyn. Uiteraard zal Megan daar ook aanwezig zijn. We zijn benieuwd…

Ooh, ooh… hoe blij is Megan om ons terug te zien. En wat ziet ze er gelukkig en blij uit.

Catherine, Megan’s mentor is hier ook aanwezig. Zij vangt hier elke dinsdag namiddag een twaalftal studenten op (waaronder Megan) aan wie ze een soort voortgezet onderwijs geeft. En Catherine is daarbij ook de persoonlijke mentor van Megan. Minstens één maal per maand gaat ze bij de Valtyn’s aan huis om een persoonlijk contact met de familie te hebben en eventueel enkele raadgevingen en/of bijsturingen voor te stellen.

Dit jaar vernemen wij van Catherine alleen maar positief nieuws over Megan. De schoolresultaten gaan de goede richting uit. De relaties met de andere leerlingen zijn prima, en ook thuis zijn de vroegere probleempjes van de baan. Zo verder doen Megan!

De medestudenten vinden het leuk dat wij ons tussen hen nestelen.

Jammer dat Hilde niet in uniform is…

Catherine geeft toestemming aan Megan om de les te verlaten. Met de belofte dat ze morgen een herhaling van die les mag komen volgen. We nemen Megan dus met ons mee, en besluiten eerst naar haar mama te rijden om daar de eetwaren af te leveren. Het huisje van de Valtyn’s staat in de township op minder dan één kilometer van het schooltje.

Het weerzien met mama Valtyn is er ditmaal wel eentje met gemengde gevoelens. Immers, enkele uren geleden is haar stiefmoeder overleden. Pijnlijk moment dus. Maar haar verdriet maakt vlug plaats voor dankbaarheid om wat wij allemaal voor Megan doen. De Heer in de hemel kan hiervoor niet genoeg geprezen zijn. In de gegeven omstandigheden willen we ons hier niet al te lang ophouden. Vlug alle eetwaren afleveren. Ook de grote zak met kleren van onze kleindochter Léonie. Megan trekt deze vlug eens door elkaar en schijnt er zeer tevreden mee te zijn.

Afscheid en nogmaals deelneming gewenst aan mama Valtyn. Megan mag een paar uurtjes met ons mee.

Intussen kennen we Megan’s hartewens. Dus rijden we een dertigtal kilometer hiervandaan naar het winkelcentrum van Plettenberg. De kledingketen Mister Price is haar lievelingsplek.

Hier mag ze eens haar hartje ophalen…

Meter en peter komen slechts éénmaal per jaar… ze mag zich dus letterlijk en figuurlijk eens van kop tot teen laten gaan.

Uiteindelijk dienen zeven stuks afgerekend aan de kassa. Mr Pride is inderdaad geen dure winkel; we betalen iets min dan 1.000 Rand, wat neerkomt op ongeveer 70 €.

Met de compagnie gaan we nu nog van een drankje genieten op een terrasje van het winkelcentrum. Megan vraagt ook een hamburger. Intussen informeren wij naar haar coiffure. Ze vertelt enthousiast dat het om extensions gaat, en dat dit éénmaal per maand dient gevlochten. Een klus die bijna een volle dag in beslag neemt. Megan heeft een familielid die dit voor haar arrangeert.

Intussen is het stilaan tijd om Megan terug te voeren. Eenmaal in de township leidt Megan ons nog naar een containershop waar een elektriciteitskaartje kan aangekocht worden.

Een dergelijk kaartje van X aantal rand kan in de elektriciteitsteller geschoven worden en geeft recht op X aantal kilowatt/uur.

Voilà, met dat geschenkje voor mama Valtyn kunnen we nu afscheid nemen. Tot volgend jaar Megan.

We trekken nu naar onze B&B Mandalay, en om eerlijk te zijn heeft niemand nog goesting om vanavond nogmaals het stad in te trekken. We passeren nog een Pic & Pay en onze dames gaan vlug enkele ingrediënten aankopen. Zoals koekjes, yoghurt, fruitsalade en wat vers sinaasappelsap. Wij hebben de best aangepaste tuin voor een souper-sessie. Tegen 19 u komen Luc en Dominique mooi uitgedost (of misschien uitgedorst) aanbellen bij hun gastheren. In onze feeërieke tuin genieten wij hier van een schitterend yoghurt-souper.

Als dit geen drukke dag was…

 

 

Om 6u30 springt onze Siamese kater reeds uit zijn nachtverblijf… de barbecue.

Om 10 uur hebben we afspraak met Isabelle, de verantwoordelijke van “BORN IN AFRICA”. Olivier, de kleinzoon van  Luc en Dominique, komt eind maart voor drie maanden naar Plettenberg, en dit om als vrijwilliger mee te werken bij BIA. Véronique wordt er ook bijgehaald, want zij is de verantwoordelijke voor de vrijwilligers.  Olivier zou graag achteraf nog enkele weken langer in Zuid-Afrika blijven om een stukje van dit mooie land te verkennen. Véronique geeft uitleg over de te volgen procedure om een verlenging van het visum aan te vragen. Het schijnt nogal omslachtig te zijn.

Intussen is Remi De Backer, onze Belgische vriend en voorzitter van BIA, ook komen opdagen. En hij heeft een boeketje rode rozen bij voor onze dames Dominique en Hilde. Als dat niet charmant is…

Wijzelf kunnen intussen met Isabelle een afspraak vastleggen om morgen ons peetkind Megan Valtyn te bezoeken. En deze namiddag heeft Isabelle ook voor een korte ontmoeting gezorgd met Judy, het peetkind van onze Waregemse nicht Véronique. Véronique gaf ons een envelopje mee voor Judy.

Om 14u30 is er ook nog de prijsuitreiking van een gedichtenwedstrijd “Anton Van Wilderode”. Een groep leerlingen van BIA heeft hieraan deelgenomen en vanmiddag zal Lieve De Backer, echtgenote van, de uitslag bekend maken. Toevallig zijn wij hier vandaag, en dus worden wij ook uitgenodigd om hierbij aanwezig te zijn.We hebben nog de tijd om een lichte lunch te gaan nemen in het centrum van Plett. Het binnenpleintje van “Le Fournil” is daar sinds jaren ons vast standplaatsje. Onze dames bestellen een quiche, en het is pas als wij een dum sum bestellen dat we bemerken dat er een menukaart van een ander restaurant op onze tafel ligt.

Geen probleem… De heren gaan drie meter verder aan een tafeltje van “The Golden Palm” plaats nemen. Een “table séparé” is ook eens iets anders. En de dum dum’s zijn super.Intussen zijn onze dames herinneringen aan het ophalen uit hun vervlogen dagen. Wat is dat toch lief zo’n mooie baby… Zij dus gelukkig met het knuffelen van een baby, wij gelukkig met onze heerlijke Dum sum.

Na de lunch nog vlug even een postkantoor binnenwippen om enkele verjaardagskaartjes te posten naar Belgenland. Zoals beloofd gaan we Isabelle oppikken om naar de volgende activiteiten te trekken.  Eerst naar de school waar Judy, het peetkind van mijn nicht Véronique les volgt. Maar Judy is al naar huis, en dus leidt Isabelle ons naar het huis van Jody.

Wat een hartelijke begroeting met Judy… Ze is dolblij met de omslag van Véronique. Judy heeft twee zoontjes. Eentje van één en eentje van acht jaar. Dank zij BIA is ze opnieuw gaan studeren. Ze wil binnen een paar jaar afstuderen als opvoedster. Als afscheid mag ik ook nog even met Judy op de foto.

Nu leiden onze wegen naar Wittedrif High School, waar straks de prijsuitreiking van de dichtwedstrijd Anton Van Wilderode zal plaats vinden. Het is intussen 14u30; dat betekent het einde van de lessen. Alle studenten trekken te voet of met de bus naar huis.

Isabelle trekt het internaat binnen en komt na een paar minuutjes aandraven met een flinke leerling; Exonia.

Er volgt een bijna emotionele kennismaking tussen Exonia, Luc en Dominique. Exonia is sinds enkele maanden het peetkind van Luc en Dominique. En het is een lief meisje. Klein beetje bedeesd maar hartelijke glimlach en stralende oogjes.

Ze krijgt een mooie tas om laptop en/of andere schoolboeken en schriften in op te bergen. En of ze daarmee gelukkig is…

Isabelle legt uit dat Exonia prima resultaten heeft behaald en dat ze nu in een richting zit met veel fysica en wiskunde. Exonia repliceert dat ze deze richting heeft gekozen om alle mogelijkheden voor de toekomst open te laten.

Nu worden we door Remi en Lieve ter orde geroepen om ons zo vlug mogelijk naar het klaslokaal te begeven waar de prijsuitdeling zal plaatsvinden.

Iedereen aanwezig nu. Lieve kan aan haar presentatie beginnen…

Samen met Belinda, de coördinator van het hoger onderwijs geeft Lieve tekst en uitleg over het doel en het nut van deze gedichtenwedstrijd “Anton Van Wilderode”.

Lieve verklaart haar motivatie om de BIKA kinderen sinds jaren aan te sporen tot deelname aan deze Belgische wedstrijd. In 2018 zijn maar liefst vijf van de BIA leerlingen gerangschikt in de top 3 van hun leeftijdscategorie. Goed gedaan jongens en meisjes.

Elk van de laureaten ontvangt een geschenkpakket met beddengoed, handdoeken en boeken.

De laureaat bij de jongste leeftijdscategorie Keagan Booysen heeft een gedicht geschreven over zijn tong…

Ek het ’n lang tong. Ek het ’n kort tong.

Ek het ’n tong in die middel van my mond.

Ek kan hom links draai. Ek kan hom regs draai.

Ek kan hom om en om draai.

 

Er komen nog vier laureaten naar voor, en eentje ervan heeft een gedicht geschreven over “Mama”.

Naast de competitie voor de gedichten is er ook nog de uitreiking van een speciale prijs. Alle leerlingen van het hoger onderwijs hebben een stemming gehouden om de meest gemotiveerde en voorbeeldigste leerling aan te duiden. Het werd een unanieme keuze en Megan Van Tura wint deze eervolle titel. Wat is  het meisje geëmotioneerd als ze de prijs komt ophalen.

De prachtige prijs is een deken dat Lieve zelf heeft gemaakt. Grotendeels uit restjes van kleren van haar kleinkinderen. Het deken is getekend met “Mamie Love”, wat zoveel wil zeggen als Mamie Lieve.

Als besluit van deze prijsuitreiking heeft Belinda nog een dankwoordje klaar voor Mamie Love; Dank u Lieve voor uw toewijding en uw passie.

Twintig minuten na de plechtigheid is Megan Van Tura nog aan het bekomen van haar emoties.

Pas nu bemerken wij dar de naam “Mamie Love” inderdaad is ingewerkt in het lappendeken.Keagan Booysen is ook nog aan het nagenieten.

 

 

 Saam maak ons ’n verskil !De dames sympathisanten hebben er ook van genoten.

Nu nog een officiële foto met de Mamie Love en de laureaten.

En de sympathisanten mogen er ook wel eens bij.

Vooraleer de schooldeuren sluiten rest nog de tijd voor Exonia om met haar peetouders een rondgangetje te maken. Exonia is hier intern en zo fier als een gieter toont ze kaar kamer, die ze deelt met een meisje van het laatste jaar. Exonia ziet de toekomst rooskleurig tegemoet, en het blijkt dat haar leerkrachten ook tevreden zijn met haar tot hiertoe behaalde resultaten. Flinke meid… doe zo verder Exonia!

Als het uur van afscheid is aangebroken komen inderhaast nog enkele leerlingen gekke bekken trekken aan aan onze wagen.

We nemen afscheid van Isabelle en worden door Remi uitgenodigd om bij hem nog iets te komen drinken. Hij is verhuisd naar Quartet, een hotel met bungalows en appartementen die men voor korte en/of lange termijn kan huren. Prachtige villa’s in het Quartet domein.

Een babbeltje in de tuin van Remi en Lieve.

Vanavondwillen we naar “The Med”, een bistro ons aangeraden door Remi. Maar wat blijkt? Ze zijn vanavond gesloten wegens een onverwacht overlijden. De manier waarop ze het ons kenbaar maken klinkt wat ongeloofwaardig, maar het kan natuurlijk… We trekken dan maar naar NGUNI, een restaurantje dat we nog van vroeger kennen. We eten weeral bijna allemaal iets anders, gaande van steak over kingklip naar springbok. Als dat geen drukke dag was!!!

Het is wel even schrikken als we bij het ontwaken bemerken dat er een vreemde bezoeker in onze kamer zit. De siamese kater van onze B&B dacht er goed aan te doen om ons langs de half openstaande venster te komen wekken.Bij het ontbijt vertelt Luc dat hij deze morgen reeds op internet een zoektocht maakte naar wat allemaal te beleven valt in en rond Plettenberg. En juist op vandaag is er op een boogscheut van Plett een grote estate die zijn deuren openstelt voor het publiek. De “Hum Bee Flora” moet een prachtig domein zijn met bloementuinen en een grote vijver. Het entreegeld (100 Rand of ong. 6,5 €) gaat integraal naar het goede doel. Als we even na 10 uur de parkeerweide oprijden zien we al dat we hier niet alleen zullen zijn. Er rijdt een wagen voor ons met een gepersonaliseerde nummerplaat. De eerste keer dat we zoiets zien in Zuid-Afrika.

De dames van de service-club ontvangen ons heel vriendelijk. We krijgen een plannetje mee van het domein, want je kunt hier wel de weg verliezen.De dame geeft nog wat richtlijnen, en er kan ook een grapje vanaf.

We starten in een hortensia weide. Overweldigend.

 Hilde voelt zich hier super in haar nopjes… de hortensia is immers haar lievelingsbloem.

Een probatie om een foto te maken waar onze dames een hortensia hoedje dragen is niet helemaal geslaagd. Maar toch leuk.

Op de estate staan drie chalets; eentje ervan kan ingehuurd worden. Deze twee dames zien het precies wel zitten om hier een tijdje te komen wonen.

Een boswegeltje van enkele honderden meter leidt ons naar een grote vijver.

Eenmaal beneden krijgen we nog een beter uitzicht op de enorme estate.

De fototoestelletjes klikken dat het een lieve lust is.

Deze twee ge-hoede dames genieten van de mooie natuur.

Even later lassen Luc en Dominique ook een rustpauze in.Nog een bloementuin…

Hier wil Luc een close-uupke maken van een vlinder op een bloem.

Achteraf heb ik dat ook geprobeerd. Maar de vlinder was al lang weg…

Nog twee ge-hoede madammen…

Het is intussen middag, en we rijden door voor een bezoekje aan het stadje Knysna, een tiental kilometer verderop. We maken halt aan Nadine’s coffeeshop voor een lichte lunch. De eigenaar van de coffeeshop staat aan de deur, maar bij nader toezicht schijnt die man niet van vlees en bloed te zijn.

 We houden het (weeral) sober. Quiche met een slaatje of champignonsoep.

We lopen achteraf ook nog even de galerij binnen naast onze coffeeshop.

Eenmaal aangekomen in Knysna rijden we eerst naar de wijk Leisure Island.

Een zicht op Leisure Island.

Van Leisure Island naar Thesen Island is maar een stapje. Enerzijds is er het jachthaventje en anderzijds ook een mooie winkelgaanderij. In tegenstelling met andere plaatsen in Zuid-Afrika blijven de shops hier op zondag ook open, tot 17 uur.Het leuke schild van Thesen Island.

We gaan een capuccinootje slurpen in het gekende “La turbine” hotel. Een oude stoomcentrale die omgebouwd is tot hotel-restaurant.

Het interieur van “La Turbine” verwijst overal naar de vorige bestemming, de stoomcentrale.Op het terras aan het zwembad van “La Turbine” genieten we van het koffietje en het prachtige uitzicht.Van hieruit gaan de dames nog vlug eens de shops aflopen, net voor sluitingstijd. De mannen blijven intussen rond de haven hangen. Hier is Luc aan het nadenken over zijn volgende reis… Calcutta (8940 km) of Manila (11.175 km).

De tekst aan het toilet laat niets aan de verbeelding over. “Men to the left because woman are always right”. Het ene souvenirwinkeltje naast de andere kleerwinkel, het ene restaurantje naast het andere caféétje. Na een half uurtje hebben zowel de dames als wijzelf het gezien en trekken we naar onze Mandalay house. Voor ons souper hebben we een reservatie lopen bij strandrestaurant “Lemon Grass”. Binnen was alles al volboekt, dus op het overdekte buitenterras. Maar de telefoniste beloofde toch het onmogelijke te doen om een tafeltje binnen te reserveren.

Bij aankomst krijgen we te horen dat het binnentafeltje niet gelukt is.  We laten het niet aan ons hertje komen en genieten op het gezellige buitenterras van gamba’s met curry, van king klip, van tagliatelli of van calamari. Voor alle vier iets verschillend dus. En daarbij een heerlijke Sauvignon Blanc (weeral).Als afsluiter spelen we aan tafel nog een spelletje verstoppertje. Ons zot ge-amuseerd net als kleine kinderen.

En nu vlug naar huis en naar bed.

 

 

07:30 het is overtrokken en (slechts) 20 °C. Vandaag vertrekken we van Port Elizabeth naar Plettenberg. Omdat de B&B afgeladen vol zit heeft men onze ontbijttafel op het terras gedekt.Rond 10 u afrekenen en wegwezen. Na een tachtigtal kilometer verlaten we de autostrade om langs de kust verder te gaan. We hebben toch tijd genoeg.

Jeffreys Bay wordt onze eerste stop. Een klein stadje dat enorm populair is bij de surfers. We snuiven even de ambiance van het stadje en de zee op, maar we hebben het nogal vlug allemaal gezien.

Enkele tientallen kilometer verder bereiken we St Francis Bay.St Francisbaai is een vrij nieuw dorp met 5.000 inwoners, dat uit verschillende boerderijen is ontstaan. Het oorspronkelijk deel bestaat exclusief uit witte huizen met rieten daken.

We bemerken een bord  dat verwijst naar een lokale markt “MILKWOOD MARKET”, en daar willen we wel eens op af. Na wat vraag- en zoekwerk bereiken we het pleintje waar een dertigtal kraampjes zijn opgesteld.Zowel vrouwen als mannen en kinderen kunnen hier een gadget, een speeltje of een kleedje vinden. Spreuken op ceramiek steentjes om de keuken op te frissen.

Een leuke familie marktkramers wil wel eens poseren voor een Belgische toerist.

En die toerist wil samen met zijn vrouwtje wel eens poseren voor een mooi beschilderde muur.Inventief zijn ze wel…

Van de markt gaat het naar het havengebied van St Francis Bay. op sommige hoekjes doet de haven een beetje aan Port-Grimaud denken.

Zowel aanlegsteigers voor plezierboten…

Maar elke morgen komen hier ook pakken vissersboten hun nachtvangst lossen.

 Afrikanen begrijpen niet altijd onze humor, maar als het eropaan komt hebben zij ook wel humor in huis.

Rond 1é uur gaan we koffie of milkshake proeven in café Chocolate Box.

Nu zetten we koers naar Plettenberg Bay, en onze volgende B&B Mandalay House. Nog ongeveer 160 kilometer te gaan.  We rijden deels over autostrade maar ook over gewestwegen. Langs Tsitsikama, the Crags, Bitou en ten slotte Plettenberg. Rond 16 uur melden we ons aan bij gastvrouw Erika van Mandalay House.Na een paar uurtjes installatie in de kamers en de dagelijkse time-out staan we om 18 uur klaar om de stad in te trekken. Op minder dan 500 meter van onze Mandalay passeren we de bureau-villa van Born in Africa, de schoolgemeenschap waar zowel wij als Luc en Dominique een peetkind hebben.

Net op het moment dat wij halt houden stopt daar ook een auto met een vijftal jonge gasten. Eén van hen, juffrouw Robin, komt aan onze wagen informeren als we naar iets op zoek zijn. Robin is een Belgische vrijwilliger bij Born in Africa. Zij heeft er hier vijf maand opzitten, en trekt volgende week terug naar Belgisch Limburg. Met spijt in het hart. Wij vertellen de juffrouw dat wij hier morgen om 10 uur afspraak hebben met Isabelle, de verantwoordelijke van B.I.A. En omdat we hier toevallig passeren hebben we een stop gemaakt.

We maken nog een verkenningsrondrit in Plettenberg Bay. Er is niet zoveel veranderd bij de vorige jaren. Het begint echter plots te regenen, en we besluiten dan maar direct naar ons restaurant “Emily Moon” te trekken. Gelukkig hebben we gereserveerd, en… een tafel “binnen” gereserveerd.

Ons tafeltje is prachtig gelegen met een mooi zicht op de Bitou-rivier. Wanneer de regen ophoudt verschijnt er een prachtige regenboog aan de horizon. Net zoals de vorige jaren is de culinaire kwaliteit hier terug voortreffelijk. Ik kies voor een pasta met zeevruchten den de drie anderen voor een filet-pure met bearnaise. Tegen 22 u trekken we naar onze tram.

 

Bij het ontbijt informeren we bij de Mama van Jojo over de mogelijkheden om een bezoek te kunnen brengen aan een township. De dame is supergedienstig en komt direct aandraven met folders en kaarten. Met onze toestemming neemt ze contact op met Jama Tours, een éénmans bedrijfje waarvan de eigenaar enorme feeling heeft met New Brighton, de township van Port Elisabeth.Een half uurtje later maakt Luvo Ndima zijn opwachting met een Volkswagen Minibusje. Luvo is een jonge man (34 jaar) die zelf zijn jeugdjaren heeft doorgemaakt in een township. Vandaar heeft hij zich opgewerkt tot en met het touroperator bedrijfje dat hij nu runt. Respect!We zullen verschillende townships bezoeken van de laagste klasse tot de meer geevolueerde. Maar alle zeven liggen ze in het stadsgedeelte New Brighton.

De eerste township is de RED LOCATION. Hier leven de laagste klassen van de zwarte bevolking. Op deze locatie moeten de zwarten geen kosten betalen, ook geen elektriciteit. Bovendien krijgen ze op bepaalde tijdstippen een geldelijke toelage. Deze laag van de bevolking zijn zwarten die geen opleiding hebben genoten en enkel handenarbeid verrichten. Op het eerste gezicht roept een township misschien een gevoel van medelijden op. Maar als je verder kijkt dan de façade van golfplaten, zie je veel levensvreugde, trots en ubuntu, verbondenheid. Dit houdt in dat men alles wat de gemeenschap bezit deelt.

In de meeste van de steegjes klinken van langs alle kanten verschillende muzieksoorten. Van hip-hiphop tot Afrikaanse reggae. En de locals zingen en dansen er maar op los…Voor een prikje verkoopt deze kerel zelfgemaakte djembé trommels.

We mogen blij zijn dat we niet voor een grote touroperator gekozen hebben. Met een grote groep krijg je het gevoel van een ritje in de dierentuin. Daarentegen met een gids als Luvo en een klein groepje kan je werkelijk de township-cultuur ervaren.Aan inventiviteit ontbreekt het de townshippers helemaal niet. Hier hebben ze van afgedankte autobanden heuse designzetels vervaardigd.De kippen kan je hier levend kopen. Ze worden gepresenteerd in een supermarkt kar.

 Maar evengoed kan je vers geslachte kipptjes bekomen.

Deze guitige kerel demonstreert op een ludieke manier welk mooi lichaam je krijgt door het eten van zijn lekkere kippetjes.De jonkies zijn één en al vrolijkheid.De 2de categorie (dezen uit Kwazakhele) zijn zwarten die iets hogerop willen. Die nestelen zich met een zaakske in een container met o.a. een hairshop, een winkeltje, een bar, enz. De 3de groep (uit Njoli square) hebben al een auto en baten zo een taxibedrijfje uit.De vierde groep (Zwide) runnen al een grotere schop of zelfs een kleine supermarkt.De vijfde groep (Ubuntu Pathway) wil weeral iets verder. Dit zijn er die al enkele cursussen hebben gevolgd en min of meer een beroep kunnen uitoefenen. In deze wijk heeft Microsoft een organisatie opgericht die instaat voor de opleiding van minderbedeelden. Minder bedeelden en wezen van overleden HIV ouders krijgen een opleiding in dit prachtig complex.Luvo vertelt over dit mooie project; hij informeert of we eventueel een bezoekje willen brengen aan dit project. Uiteraard willen we dat.Na enkele formaliteiten te hebben vervuld worden we opgevangen door een juffrouw die ons laat kennis maken met het reilen en zeilen van “Ubuntu Pathway foundation”. Ongeveer twintig jaar geleden ontmoeten een Amerikaanse universiteitsstudent en een leeraar uit Port Elisabeth elkaar in taverne van een township. Alras ontsproot een vriendschap. Beiden deelden ze de passie voor het verbeteren van het onderwijs. Ze deelden schoolboeken en benodigdheden uit in de townships. “Ubuntu Education Fund’ was de naam die ze kozen omdat ze geloofden in de filosofie van ubuntu – hun gedeelde menselijkheid, ondanks de verschillende werelden waar ze vandaan kwamen – en in de transformatieve kracht van onderwijs.Deze muurschildering straalt de inhoud van het project uit.

Een andere muurschildering doet ons denken aan de werken van Waregems kunstenaar Denis de Gloire. We doorlopen de imposante gebouwen en maken kennis met leraars en opvoeders. Er wordt gevraagd om geen foto’s van de kinderen te nemen. De initiatiefnemers van het project realiseerden al snel dat onderwijs alleen niet genoeg is om townshipkinderen te helpen de tegenstellingen te overwinnen. Dagelijks krijgen ze nieuwe confrontaties; er is de moeder die haar kind aan aids heeft verloren. Er is het jonge meisje, getraumatiseerd door seksueel misbruik, dat hen laat zien waarom studiebegeleiding niet genoeg is. Er zijn de werkloze volwassenen die in krotten leven en die hen helpen het belang van het leren van beroepsvaardigheden te realiseren. De complexe realiteit van de gezinnen die in de townships wonen eist een dagelijkse aanpak en bijsturing.

Intussen hebben we hier samen bijna een uur kennis gemaakt met het prachtige project Ubuntu Pathway. We bedanken onze gids en verlaten het imposant gebouw.Eerst nog een groepsportret, samen met onze gids Luvo.Vanop het hoogste punt in Port Elizabeth wijst Luvo naar de richting van het noorden en hij vertelt dat daar de drugsbaronnen huizen. Hij durft daar zelf nooit te komen.Er zijn er ook die zich hebben opgewerkt maar toch in hun bescheiden barak blijven wonen. Ze moeten daar immers geen kosten betalen; alles is er gratis.

Coiffeursalon voor heren…

Mama komt thuis…

Twee buurvrouwen aan de praat… De betere huisjes (Mandela huisjes) zijn soms ook al beveiligd. Bobo en Titi wuiven ons toe vanachter de afsluiting.Rond 14 uur zit onze townshiptoer erop. Luvo levert ons terug af bij onze B&B en we zijn hem zeer dankbaar voor de boeiende belevenis die we dank zij hem hebben kunnen meemaken. Tot ziens Luvo!

In de buurt rijden we voor een kort lunchke naar Vovo Telo Bakery. We maken er een pseudo vieruurtje van. Een lekkere wafel met een bolletje vanille.Zonder woorden… of toch?

This is my world…

Om de namiddag af te ronden bezoeken we nog de NELSON MANDELA METROPOLITAN ART MUSEUM aan het St Georges Park.

Het Nelson Mandela Metropolitan Art Museum  werd geopend op 22 juni 1956. De collecties zijn ondergebracht in twee gebouwen die de ingang van St George’s Park.

Het eerste gebouw beschikt over de belangrijke collectie traditionele Nguni-kralen en -textiel, naast geselecteerde werken van de internationaal bekende textielontwerper Laduma Ngxokolo.

Dominique is één en al belangstelling voor de mooie kralen en textiel uit de Oost-Kaap.De mannequins zijn ook niet mis…

Geconfectioneerd textiel zowel als stoffen in alle mogelijke kleurcombinaties.

We moeten door een lange donkere gang, die het ene gebouw verbindt met het andere. Hier worden foto’s, schilderijen en beeldhouwwerken getoond.

Hier is een imposante fototentoonstelling ondergebracht.

Prachtige Afrikaanse taferelen.

ART NOUVEAU op zijn Afrikaans…

Inderdaad… ook dit is Afrika.

Er is ook een tijdelijke tentoonstelling met mooie schilderijen. Na dit bezoek trekken we een paar uurtjes naar onze B&B. Ons klassiek rust intermezzo.In de hall een beeld vervaardigd uit afval van ijzer.

Tegen 19 u trekken we opnieuw het stad in. Naar onze klassieke straat met de vele restaurantjes.

Gisterenavond waren onze ogen gevallen op Italiaans Restaurant NOLIO. We hebben niet gereserveerd, en er is momenteel geen plaats beschikbaar. Maar patron Jono dringt aan dat we twintig minuten zouden wachten op het buitenterras. Als tegenprestatie brengt hij ons (gratis) een reuzenschotel foccaccio om te delen. Een half uurtje later kunnen we binnen onze plaats innemen. Onze bestelling is al doorgegeven; voor alle vier een spaghetti, maar iedereen op een verschillende wijze. Van bolognaise over fruti di mare tot gamberi. Hier ook met ons intussen klassieke Sauvignon Blanc. Serveuse Lindi schenkt ons intussen het spuitwater en de Sauvignon Blanc in. Spijts we het lastig hebben om alles op te krijgen zowel mijn als Luc’s ogen bijna gelijktijdig op de tekst “Irish Coffee” van de menukaart. Ons probleem is echter dat ze in Zuid-Afrika geen goede Irish kunnen maken. Mede omdat ze de whisky gewoonlijk niet flamberen. Lindi weet ook niet of ze dit hier wel doen. Na wat over- en weer gepraat met Lindi, de barman Eddy en de patron Jono stelt Jono voor dat Luc gaat helpen in de bar om die Irish te prepareren. Tien minuutjes later komt Lindi triomfantelijk met de eerste Irish coffee aandraven. Vanaf nu kan Zuid-Afrika ook lekkere Irish coffee maken. Mooi experiment, en patron Jono bedankt Luc voor de opleiding.

 

We drinken de Irish op de gezondheid van een Belgische vriend.
Santé Guy!

Tegen 21u30 trekken we tevreden naar huis.

 

 

 

 

 

 

 

Vannacht heeft het serieus geregend, gebliksemd en gedonderd. Maar intussen is alles weer opgeklaard. Terug ontbijt met alles erop en eraan. Misschien was er wel iets teveel aan… Ze hebben een Hollander bijgeplaatst aan onze tafel. Samen met zijn Madam. Een hulk van een vent. Een echte zuurpruim. Hij spreekt met gesloten mond en het is al negatief wat eruit komt. Wij laten hem dan ook zo snel mogelijk links liggen en maken er een onderonsje tussen ons viertal van.We nemen wel nog een afscheidskiekje samen met Lebo.

Het wordt toch bijna 11 uur vooraleer we kunnen afrekenen aan de receptie. De rekening klopt als een bus, en de boekhouder van dienst is superblij met onze fooi.Pas vertrokken richting Port Elisabeth of het begint serieus te regenen. We rijden kilometers lang achter een pick-up; er zitten twee mannen in de open laadbak van die Pick-up. Santé bij zo’n weer…En het gaat van kwaad naar erger… De regen valt met beken uit de lucht. Die twee mannen in de open bak blijven stoïcijns zitten. Je moet het maar doen…Spijts de pletsende regen blijven de banen goed berijdbaar en tegen 12 uur rijden we de parking van onze B&B “23 on Glen” op. We zijn aan de rand van de stad gelegen, op een hoek, recht tegenover een parkje, en met een kerkje bijna in onze tuin. Wie zegt beter?We maken kennis met de manager Jojo. Hij geeft ons alle instructies en helpt ons de koffers naar onze kamers sleuren op de eerste verdieping . En die kamers vallen weeral best mee.Nu trekken we op verkenning naar de stad. Hier ziet het er allemaal zeer verzorgd uit. We lopen effen binnen in een info kantoor om wat documentatie op te halen. We rijden door een zwarte wijk met kleurrijke huisjes.Het straatje doet denken aan de Bo-Kaap in Kaapstad.

En dit is een cirkelvormige staalsculptuur. Prachtig uitgebrande negatiefbeelden.

Alle figuren zijn uitgebrand uit staalplaat van twee centimeter dik.

Nelson Mandela mag hier uiteraard ook niet ontbreken.Me and Mandela.En Hilde speelt het spelletje ook mee…

… terwijl niets ontsnapt aan het alziend oog van Dominique’s Leica.

Aan de vuurtoren is een prachtige mozaïek ingewerkt in de vloer. We durven er bijna niet over lopen, maar een bewaker doet teken dat het mag.Op dat eigenste moment komen enkele zwarte meiden aangewandeld. Ze zijn precies een beetje in the mood, en maken allerlei gekke bewegingen als ze mijn camera zien.

Ze eindigen op hun rug op het mozaïek. Leuke zotte trienen…

BARNEY’S is een eetcafeetje op het strand, en gezien het bijna 14 uur is trekken we daar binnen voor een kleine culinaire opkikker..

We eten een gepaneerde fishsteak, ofwel bitterballen, ofwel gewoon een portie frietjes.Na deze korte lunch een wandelingetje in de Boardwalk, een soort mall van Sun International.  De restaurantjes, winkels en zelfs een casino pronken hier in volle glorie. Maar naar de klanten kunnen ze fluiten, want er loopt hier bijna geen kat.

Aan de ingang van het casino staat een prachtig bronzen beeld opgesteld in een fontein.Het beeld is een symbiose tussen een naakte vrouw en een twee dolfijnen.

Dominique is één en al belangstelling voor de vele plankjes met spreuken in het Afrikaans. Van dit winkelcentrum trekken we nu naar huis om wat rust te nemen.

Nu een uurtje kameren maken we ons klaar. Tegen 19 u trekken we naar Restaurant Fushin. Dit Oosters restaurant werd ons aangeprezen door onze B&B manager Jojo. Spijts hzt restaurant slechts op enkele honderden meter ligt worden we toch aangeraden om met de auto erheen te gaan. Kwestie van veiligheid. Die Fushin is een soort Chinees restaurant, en heeft bijna niets anders dan sushi op de kaart heeft.

Dan maar liever naar het naastliggende Grieks restaurant ASADA.

De Griekse patron prijst zijn ingrediënten in de hemel. Hij troont ons mee tot in de keuken om zijn verse waren aan te prijzen.

Hilde, Dominique en Luc bestellen de vis van de dag. Na twintig minuutjes krijgen ze daar een vis geserveerd waar je wellicht drie dagen kunt aan eten. Gelukkig kunnen ze nog één vis teruggeven. Ze hebben nu nog meer dan genoeg aan twee vissen voor drie personen.

Ik heb gekozen voor een stuk schapenvlees. Lekker maar ook véél te groot.

Luc heeft reeds bijna de helft van zijn visje verorberd. Na dergelijke porties heeft niemand nog behoefte aan een dessert of een koffie. Tegen halftien trekken we naar onze kamertjes.