Dinsdag 7 Maart. Bezoek met gids Willy aan township Zwelihle en onverwachtse ontmoeting met Belgische vrienden.

Vandaag gaan we de township ZWELIHLE bezoeken. Daarvoor hebben we afspraak gemaakt met gids Willy, de man waarmee wij in 2020 ook al die township bezochten.

We hebben afspraak met Willy om 9u30 aan het Shell station van Hermanus. We zijn tien minuutjes te vroeg, en zonder dat wij ook maar van iets wisten komt een wagen aan de pomp met een koppel vrienden van ons. Guido en Carla uit Vilvoorde, welke we regelmatig ontmoeten aan onze Belgische kust. Wat kan de wereld toch klein zijn.

Intussen is onze gids Willy aangekomen. We regelen nog vlug een afspraakje voor deze middag met onze vrienden Guido en Carla. Om 13 uur op onze gekende stek, de BURGUNDY. En vanaf nu tot deze middag beslist Willy over ons lot.

Willy springt mee in onze wagen. Tien minuutjes later komen we in de township aan Willy’s huisje, waar we onze wagen veilig en overdekt mogen parkeren. Intussen heeft hij al verteld dat zijn echtgenote twee jaar geleden overleden is.

Nu kan onze wandeling beginnen. En Willy bezorgt ons tekst en uitleg. Townships komen voor in vrijwel elke stad in Zuid Afrika. Ze zijn ontstaan tijdens de apartheid (1948-1994). In die periode had de regering bedacht dat de bevolking van Zuid-Afrika gescheiden moest leven. Die scheiding was op basis van huidskleur. De bevolkingsgroepen die niet blank waren werden in een township geplaatst.

Vaak bestaan deze townships uit huisjes van hout en golfplaat. De hokjes zitten dicht op elkaar, en dit meestal zonder water, riolering of elektriciteit.

We komen aan een school en het is juist speeltijd. Het speelplein is afgezet met gaasdraad. Maar aan de andere kant van de draad hebben verschillende vrouwen een tafeltje geïnstalleerd met alles wat kinderen graag lusten. Van snoep tot fruit, en zelfs frisdranken.

De kinderen steken een geldstukje door de draad, en roepen welk snoepje ze willen. De verkoopster duwt het gevraagde door de afsluiting. Als het niet door de opening gaat, dan gooit ze het over de draad.

En wat verkoopt deze dame?… Inderdaad… Van alles, zelfs kiekepoten zoals ze in ’t Waregems zeggen.

De huidige regering (ANC) heeft als doel gesteld om de leefomstandigheden van de townships te verbeteren. Maar zoals te zien op deze foto zijn ze daar nog niet volledig in geslaagd. Verre van…

Deze twee toiletten doen dienst voor twaalf gezinnen…Schrijnend…

Doch stilaan verandert er wel een en ander. Maar er blijft nog veel werk aan de winkel.

Zij kon het wassen niet laten…

En Willy blijft maar verhalen uit zijn mouw schudden.

Sporadisch ook een heel speciaal winkeltje…

Deze dame verhandelt lege drankflesjes.

Onverwachts nog een leuke ontmoeting met King Box, de bokskampioen die we vier jaar geleden leerden kennen.

Willy presenteert ons nog een vriendin, en hierbij komt ook een einde aan ons township bezoek.

En nu vlug naar onze afspraak met Carla en Guido in de Burgundy.

Guido is danig enthousiast dat hij applaudisseert voor de kwaliteit van de mosseltjes. Of is het misschien voor de lekkere Stettyn Pinotage? Plotseling komt Carla tot het besef dat zij nog een ganse weg af te leggen hebben. Bijna met de mosseltjes nog in de mond vertrekken ze hals over kop naar… Mossel Bay. Rond 20 uur krijgen we een berichtje dat ze goed en wel ter plekke zijn.

Maandag 6 Maart. Kunstwandeling in Hermanus en bezoekje in Betty’s Bay.

Voor alle geduld en volharding die onze trouwe volgers aan de dag leggen, krijgen ze deze morgen een boeket protea’s. De protea is de nationale bloem van Zuid-Afrika.

In de Main Road en haar zijstraatjes zijn er niet minder dan 14 kunstgalerijen. Door mijn knieprobleem hebben we die vrijdag op de art tour niet kunnen bezoeken. En dat willen we deze voormiddag goedmaken.

Het begint al met een zelfportret…

Mooi masker. Misschien kunnen we hier ook een zelfportret van maken.

Inderdaad. Zelfportret N° 2

Prachtige manier van presenteren…

Zowel binnen als buiten.

Imaginatie hebben ze wel die Afrikanen. Zelfs van een verkeersbord maken ze een kunstwerk.

In een paar galerijen zitten er ook prachtige zwartwit foto’s in hun collectie.

Prachtige opnames…

Kunst in schijfjes komt ook meer en meer aan bod.

En kunst met gaatjes is ook erg “IN”.

We passeren terug aan kabouter Plop. Omdat mijn knie bijna volledig genezen is wil ik hem mijn kruk cadeau doen. Maar twee stappen verder krijg ik terug een klein pijnscheutje. Dan maar vlug die kruk teruggevraagd.

We willen wel nog een afscheidsfoto met onze kabouter.

De lucht begint weeral vervaarlijk toe te trekken, en vooraleer we druipnat worden vluchten we onze stek Bourgundy binnen.

De druppels beginnen te vallen, en we vluchten de “Burgundy” binnen. We bestellen een cappuccino, en wie komt hem opdienen? Lucretia, de dame waarmee we meer dan tien jaar een goede band hebben. Door corona was het nu wel drie jaar geleden dat we elkaar gezien hadden. De begroeting is des te hartelijker.

Het moment is aangebroken om de weg in te slaan naar Betty’s Bay. Een dikke vijftig kilometer, en onderweg valt wel een en ander te beleven.

Een uurtje later rijden we de oprit op van Danny en Vera. Vera was de dame die we op onze heenvlucht toevallig ontmoet hebben. (Zie op deze blog 3 Februari). We hadden haar beloofd dat we haar zeker een bezoekje zouden brengen, en dat zal nu ook ingelost worden.

De kennismaking was zeer hartelijk. Danny hadden we nog nooit ontmoet, en met Vera hadden we alleen een kort gesprek in de airport.

Bij een lekkere kop koffie op hun mooi terras met prachtig zicht op zee rolden de verhalen over de baren.

Zelfs Kastaar geniet er ook van. Wafwaf…

Terug in Hermanus maken we een stop voor een mosseltje en een frietje. Als het ware nog beter dan de Zeeuwse mosselen.

Het tafeltje naast ons zit een koppel Duitsers, en het duurt niet lang voordat we met Beate en Detlef aan de praat zijn. Weeral veel bijgeleerd… Lekkerslaap…

Zondag 5 Maart. Een volledige regendag met een uitstapje naar Stanford Valley.

Ook vandaag worden we terug wakker met een doordenkertje. HOOP IS EEN DROOM DIE DOORGAAT, ZELFS ALS JE WAKKER WORDT.

Het regent al de ganse morgen. Wij besluiten een korte stadsverkenning te maken met onze Toyota. Het is zondag, en de ganse stad is desolaat leeg en verlaten.

Zelfs de kanonnen op de dijk staan er troosteloos en verlaten bij.

En kabouter Plop kan er ook niet om lachen.

Tegen de middag rijden we naar Stanford (ongeveer 30 km). Vrijdagavond op de ART TOUR hebben we afspraak gemaakt met Barbara Lindop om vandaag te gaan lunchen in de Stanford Manor. De uitbaters van dit restaurant zijn goede vrienden van Barbara, en naast het restaurant heeft Barbara hier ook nog een tweede galerij. De laatste twee kilometer is het wel een beetje zoeken en tasten om de juiste richting te vinden. Maar dan plots… aan de donkere hemel duiken daar uit het niets twee beelden van Herman van Nazareth op.

Enkele meter verder nog eentje, en dan nog eentje. Herman’s beelden zijn als het ware de bewegwijzering naar ons restaurant.

Pas neergestreken in het restaurant, of daar komt ons al iemand begroeten. Het is Reinder, een Nederlander, die samen met zijn echtgenote hier deze prachtige zaak runt. Hij heeft van Barbara vernomen dat wij Herman van Nazareth kennen. Hijzelf bestempelt Herman als zijn beste vriend in Zuid-Afrika.

Intussen wordt ons gerecht, verse kabeljauw, geserveerd, en Reinder trekt hem terug, met de belofte om na onze lunch nog even terug te komen.

Als de kelner mij het laatste van de fles serveert vraag ik hem de fles en blaas even in de hals. Ik vertel hem nu dat ik een wens mag doen die zeker zal uitkomen is de man dolenthousiast. Dat verhaal had hij nog nooit gehoord.

Intussen is Reinder terug komen bijzitten, en krijgen we nog een hoop weetjes te horen over Herman van Nazareth. Hij verblijft ongeveer zes maand per jaar in Kruisem (Ouwegem) en de volgende zes maand in Zuid-Afrika. Sinds anderhalf jaar is hij aan zijn gezegende ouderdom nog vader geworden van een dochtertje. Met kunstenaars van zijn kaliber is dat mogelijk.

Intussen is Barbara ons komen ophalen om haar galerij te bewonderen.

We krijgen tekst en uitleg bij elk kunstwerk. En het zijn er heel wat.

Ook in abstracte portretten heeft Herman van Nazareth wel iets te bieden.

Rond 16 uur zijn we er klaar voor om onze terugweg naar Hermanus aan te vatten. Iedereen bedankt en gegroet, en wag zijn we.

In de tuin is de jeugd ook nog bezig met op hun manier kunstwerken te maken.

Eenmaal terug in Hermanus is de boodschap binnenblijven. Het is terug pijpestelen aan het regenen. Komt daar nog bij dat om 18u30 de stroom terug uitvalt. We maken tussen de druppels door een overstapje naar ons buurtrestaurantje “The Wine Glass”

Als we aan ons dienstertje Zizi vertellen wat de Franse betekenis van haar naam is, dan moet ze wel even slikken.

We houden het sober, en kiezen beiden voor een starter. Een carpaccio van kudu.

“The Wine Glass” heeft zijn naam niet gestolen. Hier kan je kiezen uit meer dan 90 verschillende wijnsoorten die je per glas kan bestellen.

Pas thuisgekomen of daar krijgen we een WhatsApp binnen van onze kinderen Caroline en Bert, en met hun kinderen Emile en Charlotte, Léonie en Wannes. Leuke afsluiter van een leuke dag.

Zaterdag 4 Maart. Naar de zaterdagse Hermanus country market.

Zaterdagmorgen 8 uur. Inderdaad, hier kan het ook regenen. We waren het bijna vergeten, maar nu worden we met de neus op de druppels gedrukt.

We starten de dag met een nadenkertje; DE BLOEM VAN DE TOEKOMST IS VANDAAG HAAR ZAAD.

Rond 11 uur is de regen gaan liggen, en trekken we naar de zaterdagse markt.

Tientallen straatjes en pleintjes met kraampjes en eetstalletjes waar iedereen zijn gading kan vinden.

De kleintjes komen hier ook aan hun trekken.

Elk om beurt kan hier een nieuw gezichtje laten bijschilderen.

En of ze gelukkig zijn…

Ondertussen hebben de mama’s de handen vol met kleedjes uitkiezen.

Wie granaatappel lust komt hier zeker aan zijn trekken.

Voor verse broodjes ben je hier wel aan het juiste adres;

En voor een apéritiefje ben je hier aan het juiste adres.

Waarvoor een zante van een fiets al niet kan dienen. Leuke handgemaakte gadgets.

Tegen 13 u keren we terug naar ons huisje, waar Hilde in een oogwenk een lichte lunch uit haar mouw tovert. Ik wil er een foto van nemen, maar intussen is het al op.

Als naar gewoonte zitten we weeral voor twee uur zonder stroom. Dan maar een wandelingetje aan de zeedijk. Met mijn nieuwe kruk gaat het een stuk beter om te wandelen.

Hermanus wordt ook wel de walvisstad genoemd. Hier aan de Indische oceaan zijn gedurende de maanden september/oktober regelmatig walvissen te spotten. En aan het walvismuseum ligt er beeld van een levensgrote walvis.

Wij installeren ons een tiental minuutjes op een bankje aan de oceaan. Prachtig uitzicht, maar een walvis spotten zit er niet in.

Vanavond doen we een restaurantje aan dicht bij onze deur. FISHERMANS COTTAGE

Het menu is tamelijk ingewikkeld opgesteld. Maar we laten ons leiden door de eigenaar van het restaurant.

…en hetgeen we gepresenteerd krijgen is ook niet simpel. “Seafood curry”. Dit beeld hier is een portie voor één persoon.

Bij het buitengaan wil ik nog even naar het toilet. En dat is ook niet gewoon.

Thuisgekomen hebben we nog een lange FaceTime met onze kinderen Caroline en Bert. Allemaal positief nieuws. We zullen goed slapen.

Vrijdag 3 Maart. Nocturne Art Tour in Hermanus.

Wakker worden met dit beeld in zicht… Doet mij onwillekeurig denken aan Bo, mijn broer die in 1988 overleden is. Hij had de gave van het woord, en een van zijn mooiste gedichten was “Dag bloem”.

Onze huisbaas Marc is reeds vroeg in de weer. Hilde had graag een kiekje gehad met Marc, en dit is het ideale moment.

Rond 11 u gaan we een wandeling maken in de stad. Hier ook weeral bloemen.

I love HERMANUS

We willen het vandaag wat sober houden, en we installeren ons aan een tafeltje in het Belgisch wafelhuis. ’t Is eens iets anders, een wafel als lunch.

En dan nog een super lekkere wafel; een Belgische.

We waren overtuigd dat de uitbater, Eddy, een belg was. Maar wat blijkt? ’t Is een Hollander. Maar dit verandert niets aan het feit dat het een lekkere wafel was.

HAIR DOT COM. What’s in a name? Hilde heeft om 13u30 een afspraak lopen bij de kapper, rechtover onze deur. En daar wil ze wel op tijd zijn. Ikzelf blijf eenzaam achter in onze cottage.

Bijna twee uur later is Hilde hier terug. Met een mooi donkerbruin kopke. Ze is vol lof over de manier van aanpak bij de kapster. We krijgen een telefoon van Stan en Lut om ons uit te nodigen om vanavond samen te gaan dineren in restaurant HUSSAR GRILL. Er zou ook nog een ander koppel golfvrienden bij zijn.

Elke eerste vrijdag van de maand organiseert Hermanus een kunstwandeling. ART WALK HERMANUS. Tussen 17u en 20 u stellen 26 galerijen hun deuren wagewijd open voor de kunstliefhebbers. Al de galerijen liggen op een boogscheut van elkaar. Spijts mijn pijnlijke knie gaan we toch proberen een tiental van die galerijen te bezoeken. We gaan met de wagen en kunnen parkeren naast HUSSAR GRILL, ons restaurant voor vanavond. En dat ligt middenin een groot deel van de galerijen.

Vanaf de eerste galerij worden we overdonderd met prachtige kunststukken en presentaties.

Toppers van zowel Afrikaanse als Internationale kunstenaars.

Dit schilderij zou wellicht wel thuishoren in Waregem. Enerzijds een ode aan het vlas, en anderzijds doet het denken aan de drip painting van de Waregemse Pollock, Denis de Gloire.

Op een gegeven moment sta ik bijna oog in oog met een heer die ook een knieverband heeft. Hij loopt met een kruk. Ik spreek hem aan om te informeren welk probleem hij heeft met zijn knie. Volgt een ganse uitleg, en hij eindigt met me de raad te geven van me ook met een kruk te verplaatsen. Als ik hem vraag waar hij zijn kruk gekocht heeft, vraagt hij dat ik vijf minuutjes ter plaatse blijf wachten, en hij verdwijnt als de bliksem. Enkele minuten later komt hij terug tevoorschijn, ditmaal met twee krukken. En die tweede is voor mij… cadeau! Al mijn aandringen ten spijt weigert hij ook maar iets van mij te ontvangen. Er zijn toch nog goede mensen op de wereld hé!

Op vele van die werkjes zou je direct verliefd worden…

Op dit ben ik al 58 jaar verliefd.

Ook mooi…

Wat kan de wereld klein zijn… Een dame staart mij vragend aan… ik kijk naar haar, en roep onmiddellijk; Christina. Inderdaad, zij was de receptioniste in Auberge Burgundy. We verbleven daar telkens enkele dagen, zowel in 2014, 2015 en 2016.

En dan plots staan we oog in oog met op een werk van onze Belgische vriend Herman van Nazareth. Als dat geen verrassing is.

Ook nog een drietal andere beelden van Herman.

De galerijhoudster bemerkt ons enthousiasme voor Herman van Nazareth, en komt een beetje uitleg vragen. Als we vertellen dat we Herman goed kennen is het hek volledig van de dam.

Barbara troont ons mee naar buiten, want daar zit haar echtgenoot wat uit te blazen op het trottoir.

Ze schenkt ons een boek dat ze uitgegeven heeft over een Afrikaanse kunstenaar Gerard Sekoto. Alles klikt zodanig dat ze ons inviteert om zondag samen te gaan lunchen in Stanford. Er zal ook een derde koppel aanwezig zijn, vrienden uit Parijs.

Ondertussen is het hoogtijd om onze vrienden in The Hussar Grill te vervoegen. Jos, Lut, Anita, Hilde, ikzelf en Stan. Ook hier raken we bijna niet uitgepraat. Rond 22 u trekt iedereen voldaan en tevree naar de bedstee.

Donderdag 2 Maart. Informatie en planning voor de komende dagen in en rond Hermanus.

Wij hebben nog geen voeding in huis, dus trekken we rond 8u30 naar Restaurant Burgundy voor een ontbijt. Een dubbele croissant, een roereitje, een fruitsap en een cappuccino.

Zoals je ook op de schilderij kan zien staat er pal voor het terras van Burgundy een prachtig kunstwerk van zwevende nimfen.

Een tiental jaar geleden hebben wij dit kunstwerk zien installeren. In het bijzijn van de kunstenaar. Elke dag kwam er één nimf bij.

Nu wil Hilde naar de SPAR om wat voeding te gaan inkopen. De volgende dagen zouden wij dan ontbijten in ons eigen huisje.

We gaan alles deponeren in ons woonhuisje. Hilde wil op ontdekkingstocht om de volgende dagen te organiseren. Voor de zoveelste maal op rij moet ik terug forfait geven. Ze vertrekt dan maar alleen, met de vurige belofte van braaf te zijn onderweg, en niet langer dan drie uur weg te blijven. Ikzelf zal die leemte opvullen met een beetje rusten, een beetje lezen, en een beetje bloggen.

Na minder dan drie uur arriveert Hilde met een pak aan informatie over onze omgeving.

Vanavond moeten we zeker een wandeling maken aan Grotto Beach. De planning voor de art tour van morgen heeft ze ook al kunnen bemachtigen.

Op een gegeven moment werd ze opgeschrikt door een eigenaardig tafereel. Een naakte man rond een groepje picknickers…

Uiteindelijk bleek het een bronzen man te zijn… oef…

De informatie van Hilde indachtig trekken we rond 18 uur naar Grotto Beach.

We installeren ons op het open terras van Dutchies Summer Lounge met de voetjes in ’t zand.

Met een coupke en een django wachten we op de zonsondergang.

En we moeten niet lang wachten. Samen met het zonnetje trekken wij ons terug in ons huizeken.

Woensdag 1 Maart. Van Swellendam naar Hermanus.

Alhoewel we in de overtuiging waren dat onze Guestfarm Kwetu een B&B was met inbegrip van ontbijt krijgen we te horen van onze gastvrouw dat geen ontbijt besteld was. Niet gezeurd of getreurd; we nemen afscheid van onze gastvrouw en rijden naar het centrum van Swellendam. IKIGAI ziet er een leuk koffiehuis uit, en dat is het ook.

Vandaag hebben we slechts 160 kilometer te gaan, en dus zit er niet veel druk op de ketel. Bij het buitenrijden van Swellendam passeren we een school waar juist de speeltijd begonnen is. Een stopje en een klapje met een paar leerlingen.

Kort na de middag passeren we Stanford, en zijn we slechts een twintigtal kilometer verwijderd van onze eindbestemming Hermanus. We springen binnen in restaurant Kitchen voor een vluggertje.

We houden het alle twee bij een voorschotel. Superlekkere carpaccio.

Als we aankomen in Hermanus zijn we nog bijna twee uur te vroeg om ons aan te melden in ons nieuw stekje. We gaan dan maar een cappuccino proeven op het terras van restaurant Burgundy.

Verschillende kelners en diensters herkennen ons nog van vorige jaren, en komen ons begroeten. Leuk…

Vanop het terras hebben we mooi zicht op de Indische oceaan. Om de haverklap passeren en/of pauzeren renners op de dijk.

Immers binnenkort vinden hier een paar wereldvermaarde races voor liefhebbers plaats. Op 12 maart een ééndagskoers “Cape Town Cycle Tour”, en van 19 tot 26 maart de “Absa Cape Epic” rittenkoers. Veel Belgen, waaronder enkele vrienden, komen hierop af. We zien er al naar uit.

Eensklaps staan twee meisjesstudenten aan onze tafel. Van hun school uit kregen ze de opdracht om tegen morgen minimum 20 sponsors te vinden voor een sportmanifestatie die volgende week plaats vind.

Er valt een resem informatie aan te vullen, wat we met plezier doen. Weeral twee mensen gelukkig gemaakt. En de meisjes zijn pas vertrokken, of daar krijgen we een face time oproep van onze zoon Mehdi. Al het nieuws van Waregem in een notendop. En allemaal goed nieuws.

Intussen is de tijd aangebroken om ons te gaan aanmelden bij Marc Moser, de uitbater “the Vishuis”, onze nieuwe locatie voor de volgende zeven dagen.

Leuke begroeting met Marc. In drie jaren is hij geen haar veranderd, en hij zegt van ons hetzelfde.

We krijgen tekst en uitleg tot in de kleinste details.

We gaan zelfs een kussengevecht kunnen organiseren.

Alles uitgepakt, en nu een paar uurtjes uitblazen. Rond 18 u willen we een eethuisje zoeken, want van 18 tot 20 u is het hier ook loadshedding. (geen stroom).

Onderweg probeer ik aan een winkel een wipje te doen, maar het lukt niet… nog altijd die pijnlijke knie die me parten speelt.

We trekken naar “The Wine Glass”, ook al een oude gekende. Je kan hier niet minder dan 96 soorten streekwijnen proeven per glas. Maar dat gaan we uiteraard niet doen.

The Wine Glass is vol…

We kiezen voor pork belly (Gelakt buikspek). De presentatie is beter dan de smaak.

We druipen af naar ons huisje, doch eerst nog een paar foto’s met een mooie voorgrond inclusief een mooie achtergrond. Tot morgen…

Dinsdag 28 Februari. Van Knysna naar Swellendam.

Dit moet hier in Knysna ons laatste ontbijt worden. Maar na zes dagen is zo goed als het volledige proviand opgebruikt. Daarom besluiten we naar het restaurant “34 South” te gaan déjeuneren. Vanop ons terras hebben we elke morgen op de waterpolo en op dat terras zitten staren.

Ontbijten op een ander. t Is inderdaad eens wat anders.

We beseffen nu pas dat we in de vijf dagen Knysna de grootste kunstgalerij “THESEN HOUSE” niet bezocht hebben. En dat willen we nog goedmaken voor we de stad verlaten.

Twee kunstwerken…

kunst met een kleine “k”

Kunst met een grote “K”…

En kunst zonder “k”

We vertrekken nu voor onze tocht van ongeveer 300 kilometer naar Swellendam. Reeds na een dik halfuur passeren we Wilderness, en maken een korte stop bij Roger en Greta, en dit om de geleende kruk terug te bezorgen. Roger roept ons toe om beter niet naar boven te komen, want Greta vertoont sinds een paar dagen serieuze griepsymptomen. We spreken alles af vanop een veilige afstand.

Een tweede stop, ditmaal bij onze Apotheker. Klevers en pijnstillers aanvullen.

Een half uurtje later, weeral een stop. Op de zijkant van de baan is er een kleine parking aangelegd van waaruit we een prachtig uitzicht hebben op Dolphins Vieuw. Vroeger spoorde hier twee maal per dag een stoomtreintje over deze brug. Het maakte verbinding tussen Knysna en George. Telkens als de locomotief het midden van de brug bereikt had trok de machinist in volle geweld aan de stoomfluit. En geloof het of niet… In 1999 hebben wij een dergelijk ritje meegemaakt.

En nu terug de baan op.. Na een uurtje rijden hangen we achter een dubbele oplegger waarop zich precies zeer eigenaardige taferelen afspelen. Het duurt een hele poos vooraleer wij beseffen wat zich daar afspeelt.

Na enkele kilometer het getrek gevolgd te hebben komen we voor een paar honderd meter op een 3-vaks baan waardoor ik een poosje op dezelfde hoogte kan rijden. En wat blijkt?… Beide opleggerbakken zitten stampvol gevuld met… jawel… struisvogels.

Dit intrigeert ons danig, en dus bijven we het getrek volgen. We liggen toch meer dan een uur voor op ons tijdschema. Op een zeker moment echter neemt de vrachtwagen een kleine afslag, en trekt hij de velden in. Volgen of niet volgen? We beslissen te volgen zolang de wegeltjes iet of wat berijdbaar zijn. Onze GPS staat goed ingesteld, zodanig dat we altijd de terugweg moeten vinden.

En warempel, na een vijftal kilometer hotsen en botsen in the middle of nowhere stopt het getrek. Springen daar direct een tiental mannen uit de cabine en uit het vrachtruim. Binnen de kortste keren installeren ze een schuin platform en sleuren de dieren uit de laadruimte. De wijde wereld in…

Eerste laadbalk gelost… beginnen ze aan de tweede. Bij navraag aan een van die mannen vernemen we dat in elke laadbak om en bij de 120 dieren gestapeld waren. De reden van deze ganse expeditie kunnen we niet achterhalen, want eenmaal de laatste dieren uitgelaten rijdt de camion binnen de kortste keren terug weg.

Wij keren ook onze kar. Op de terugweg krijgen we meermaals uitzicht op die lieve diertjes. En telkens maken we een fotostop. Je zou voor minder een stopje maken.

We rijden schrijlings langs een kudde, en we maken weeral een stop. Mijn venster naar beneden en direct enkele close-ups van die struisvogelkoppen. Maar de laatste kop was er teveel aan… bril kapot. Gelukkig heb ik altijd een reserve bij de hand.

We gaan nu terug op zoek naar onze hoofdweg, de N2. We worden wel nog twee maal halt toegeroepen door een kudde van die struisvogels die onze weg versperren. De beestjes van dicht filmen zit er niet meer in.

Rond 14u30 rijden we door Heidelberg. Een ogenschijnlijk klein en symphatiek restaurantje trekt onze aandacht. Een licht lunchke zou misschien wel op zijn plaats zijn.

Pas binnen, of we worden geconfronteerd met een heuse feestopstelling. We vernemen dat hier over een half uurtje een “Babyshower” zal plaats vinden. Een babyshower wordt vóór de geboorte van de baby georganiseerd. Deze dag staat helemaal in het teken van de aanstaande mama. Het is een dag waar de ‘mom to be’ nog even lekker verwend en in het zonnetje gezet wordt door haar naasten. Veelal wordt het georganiseerd door familie en/of vriendinnen. Meestal zijn er deze dag alleen vrouwen aanwezig, al komt steeds vaker voor dat de partner er ook bij aanwezig is

De vriendinnen zijn druk in de weer om alles pico bello te versieren.

Intussen is Mariska, de toekomstige mama gearriveerd, en nadat alle vriendinnen met haar geposeerd hebben, mag ik ook even bij haar poseren.

Nu zonderen we ons wat af, en genieten van een lichte maaltijd. Zeven champignons in paneermeel.

In de vooravond arriveren we in Guest Farm Kwetu, ons tussenstation voor één nacht.

Gelegen op een rustige boerderij in Buffeljagsrivier – 11 km buiten Swellendam, de op twee na oudste stad van Zuid-Afrika. “Ons huis, onze plaats”, is de vertaling van het Swahili-woord “Kwetu”. Een eenvoudig woord, met een gevoel van verbondenheid.

Op het vijf hectaren groot terrein mogen we naar believen rondwandelen- of rondrijden. We vangen aan met een wandeling, maar binnen de kortste keren laat mijn knie het weer afweten. Dan maar de auto genomen. Groot is onze verbazing als we na enkele honderd meter bijna oog in oog komen te staan met twee giraffes.

Een lust voor het oog. Gedurende meer dan een uur zullen we die dieren volgen, en als ik spreek van 40 à 50 foto’s overdrijf ik zeker niet.

Vanavond nog een restaurantje doen zit er niet meer in. Hilde tovert nog een toastje met kippeleverpastei uit haar frigobox. Meer moet dat niet zijn.

Maandag 27 Februari. Met de catamaran op de lagune van Knysna.

Reeds voor de derde dag op rij stroomonderbreking (load shedding) van 8 uur tot 10u30. Plezant is anders. We ontbijten dus rond 7u30 om toch een kopje warme koffie en een geroosterd toastje te hebben.

Na het ontbijt plannen we een lange wandeling in de haven.

Plotseling staan we oog in oog met een zeerover. Hij trekt onze aandacht naar boottochten op de laguna.

En inderdaad, enkele meter verder aan de kade ligt een catamaran. Een groot publiciteitsbord vertelt over de rondvaart welke ze drie maal per dag organiseren.

Vlug twee ticketjes kopen, want de boot vertrekt over tien minuten.

We worden warm onthaald door de crew. Alhoewel onze boot plaats biedt voor 35 passagiers zijn we slechts met 7. maar de kapiteit laat dit niet aan zijn hart komen.

En om het met Koen Wauters te zeggen; daar gaan we… en zoveel schoonheid heb je nooit gezien…

Hetgeen we gisteren bezochten over land, herhalen we nu vanop het water. Thesen Island, Leisure Island en The Heads.

Plots bemerken we dat wij de enigen zijn die droog staan. Een flesje Sauvignon Blanc brengt daar verandering in.

We varen van de een verrassing in de andere.

Er zit ook een driekoppig gezelschap aan boord. Die mensen hebben gisteren hun vaart geboekt, en als je de dag vooraf boekt kan je ook een lunch aan boord bestellen.

Als ze voldaan zijn bemerken ze dat meer dan de helft van hun lunch overblijft. Ze hadden al teken gedaan dat ze ons sympathiek vonden, maar nu inviteren ze ons om mee te genieten van hun lekkers. Die uitnodiging slaan we uiteraard niet in de wind.

Daar hoort een groepsfoto bij.

Na ongeveer twee uur meren we aan in de haven, en nemen we afscheid van onze kapitein Leon.

Hilde wil nu graag nog een lange wandeling maken langs de waterkant. Ikzelf zie dat niet direct zitten, gezien mijn knie-perikelen. We gaan dus allebei onze eigen weg op.

Zonder woorden…

Rond 17 uur is Hilde thuisgekomen met 7.500 stappen op haar teller. En een uurtje later zetten we koers in naar Brenton on Sea, in de hoop enkele mooie zonsondergangen te kunnen vastleggen.

De batterij is nog altijd niet af.

Weeral een geslaagde dag.

Zondag 26 Februari. Zondag = misdag.

Geen waterpolo vanmorgen, maar wel een prachtige zonsopgang.

Vandaag, zondag willen we naar de mis. En niet gelijk welke mis. Vorige jaren kwamen we telkens als we in de streek waren naar Hornlee, een township op een tiental kilometer van Knysna gelegen. En vandaag, na twee coronajaren, willen we hier terug naartoe.

Vroeger waren de meeste huisjes in de townships vervaardigd uit metalen golfplaten of houten latten.

Tegenwoordig zijn er al veel stenen huisjes.

Als we Hornlee naderen ontmoeten we al regelmatig mensen die op stap zijn voor de dienst. Sommigen met de bijbel in de hand.

Een kwartiertje te vroeg arriveren we aan de kerk.

“CHRISTIAN FAITH MISSION” ; Christelijke Geloofsmissie is een term die onder evangelische christenen het meest wordt gebruikt om te verwijzen naar een missionaire organisatie met een benadering van evangelisatie

Wij kennen pastoor Grootboom sinds verschillende jaren. Bij de Christian Faith Mission mogen de pastoors gehuwd zijn. In de kerk mag iedereen plaats nemen waar hij of zij ook maar wil. Echter met één uitzondering; de plaats van Mevrouw Pastoor.

Het eerste half uur van de dienst wanen we ons meer in een dancing dan in een kerk.

Deze gezangen en gebeden zullen bijna een uur in beslag nemen.

Hilde’s aantrekkingskracht werkt hier ook weer op volle toeren. Binnen de kortste keren zit ze met Ingritta op haar schoot.

Iedereen beleeft de dienst op zijn manier.

En dan, eindelijk komt pastoor Grootboom aan het woord. En dit zal ook een klein uurtje in beslag nemen.

Raar maar waar… onze pastoor predikt in ’t Afrikaans, maar we begrijpen bijna alles. We mogen ook persoonlijke intenties naar voor brengen, en wij vragen een speciaal gebedje voor onze overleden en zieke vrienden in België.

Bijna alles waarover pastoor Grootboom predikt wordt geprojecteerd op een groot scherm. En voor ons is dat ook bijna letterlijk te begrijpen.

2. Mattteus

6. Zalig zijn zij die hongeren en dorsten naar gerechtigheid, want zij zullen verzadigd worden

5. Psalm 35

9. Jullie worden verkwikt door de vettigheid van uw huis, en u laat ze drinken uit de stroom van uw genoegens

Op hei einde van de mis gaat iedereen nog iedereen begroeten.

En buiten de kerk wordt er ook nog een en ander bijgepraat.

Te voet of met de “bakkie”. Iedereen terug naar huis.

Langs de township van Hornlee rijden wij ook terug naar het centrum.

Aangekomen aan de haven maken we halt aan het restaurant van “The Featherbed” boot, alwaar we één hoofdschotel delen.

We hebben hier de ganse tijd uitzicht op een stierengevecht. Echt boeiend…

Na ons lunchke kies ik ervoor om naar ons appartement te trekken. Mijn knie is nog altijd niet 100%, en ik wil hem ook niet forceren. Hilde daarentegen trekt de natuur in, en komt na meer dan twee uren terug met een pak verhalen en enkele mooie foto’s. De rest van de dag is boekje, snoepje, blogje, badje, bedje…