Maand: april 2019

Als we om 8u30 voor het ontbijt naar de Kudu Lodge van de Sutterkes rijden kruisen reeds een paar zebra’s ons pad. En in onze Ford zit er precies ook een zebra; streepje, streepje, streepje.

Sutterke hangt reeds door zijn raam om ons te verwelkomen.

De ontbijttafel staat gedekt alsof het groot feest is…

Maar het is ook groot feest. Immers, vandaag vieren we Herman’s verjaardag. Hij is gestart met de eerste dag van het laatste jaar in “Club Seven”. Het happy birthday weergalmt tot ver buiten de Kudu Lodge.

Daar hoort uiteraard Champagne bij. Herman krijgt een fles toegestopt en ook een groot broodmes om de fles te sabreren.

Herman vindt het geraadzamer dit sabreren over te laten aan Sutterke. Aan zijn houding en zijn handeling is het te zien dat Paul dit regelmatig doet.

Rode Champagne… ’t is eens iets anders. Santé Herman, en nog vele gelukkige jaren!

Plotseling horen we buiten gestommel. Er staan enkele zebra’s te trappelen aan de afsluiting. De beestjes hebben blijkbaar honger.

Odile komt onmiddellijk met een koekje aandraven. De zebra’s hebben niet de minste schrik van dat ander streepjeswezen.

Ikzelf kom ook met een snee brood aandraven. Mijn laatste druppeltjes circusbloed stuwen door mijn aderen, en ik tracht dat sneetje aan te bieden met mijn mond.

Tegen de tijd dat Hilde mij op het gevaar van van mijn onderneming kon wijzen, is de overdracht al gebeurd.

Op zaterdag is er wekelijkse markt in het nabijgelegen dorp Komatiepoort. Volgens Paul en Nadine moet er dan nogal wat bedrijvigheid zijn. We gaan dus een kijkje nemen.

Inderdaad, het gaat er hier nogal aan toe. Een wirwar van mensen en dingen.

Herman is direct op zoek naar een paar cadeautjes voor de thuisblijvers.

Moeders met kindjes…

Bijwijlen zijn de verkoopsters zeer vermoeid…

Terwijl mama werkt ligt deze kleuter te rusten op een houten bank.

De bakkies worden volgeladen met alles en nog wat.

Deze zit geladen met kippen.

Eieren uit de eerste hand…

Ik koop twee eitjes en verloot ze onder de omstaanders. Dat hebben ze precies nog niet veel meegemaakt.

Tomaten vers van ’t land.

Volle kamionladingen marktgangers worden aan- en afgevoerd.

Deze kleuters laten de drukte voor wat ze is, en genieten van hun lego blokjes.

Tegen 13 u nemen we de terugweg. Aangekomen in Malelane houden we halt bij “The Deck restaurant”.

Nogmaals toasten op Herman.

Met onze serveuze Enough maken we het ene grapje na het andere. tot we eindigen met enough is enough.

Met z’n vijven krijgen we elk een pannetje scampi’s. Voor de twee anderen ofwel lam ofwel chicken burger. Twee flesjes Van Looveren Sauvignon blanc vervolledigen het geheel.

Het restaurant ligt aan de Crocodile river, en de overkant van de rivier is het Krugerpark. Gilles en Odile lopen regelmatig eens naar het terras in de hoop een of meerdere diertjes te spotten.

Al snel worden ze op hun wenken bediend. Een prachtige waterbok komt voor hun verrekijker paraderen.

Nog niet klaar met die bok, en komt zich daar ook een olifant aanstellen.

Gilles haalt ons van de tafel om het dier te komen bewonderen. Gelukkig heb ik mijn telelens bij, hetgeen resulteert in deze mooie foto.

Intussen is Paul in het restaurant aan het verbroederen met twee boeredames. Hij belooft die dames dat hij zal helpen de boer te redden.

We rijden terug naar Marloth park. Onderweg maken we een stop in de SPAR om wat vast en wat vloeibaar proviand te kopen voor vanavond.

Eenmaal terug in Marloth Park gaan we nog een tochtje maken in de omgeving van de rivier. Onze Big Five honger is nog niet gans gestild.

Ditmaal met minder succes. Op uitzondering van een paar zebra’s valt er niet veel te rapen.

De avond zal hier terug in het teken van Herman’s verjaardag staan. Tegen 19 u komt Hilde al aandraven met de bubbles. Keuze tussen wit en rosé. Als dat maar goed afloopt…

Tegen dat de coupkes gevuld zijn, zit de jarige reeds in het zwembad. Nogmaals santé Herman!

Het zal al langsom leuker worden.

De avond kan niet meer stuk…

Door al dat spetteren van Herman ligt de boord van het bad spekglad. Odile wil Herman’s glas aannemen, maar ze glijdt uit op die natte rand, en ze komt in het water terecht. Gelukkig zonder kleerscheuren.

Geen minuut later krijg ik van hetzelfde laken een natte broek. Ook zonder noemenswaardige fracturen.

Einde goed… al goed.

Sutterke verwelkomt Herman terug op het droge.

We genieten de rest van de avond van lekkere stukjes pizza en van nog enkele drankjes. En Herman ziet dat alles onder controle is. Een verjaardag om niet licht te vergeten.

Om 8u30 grandioos ontbijt in Kudu lodge, de privé lodge van Paul en Nadine De Sutter. Iedereen zit er welgezind bij.

Vandaag willen we het Krugerpark in om wilde dieren te spotten.

Van bij het ontbijt lijft professionele gids Paul De Sutter, alias Sutterke, ons reeds in bij de dierenwereld. Aan de hand van de foto’s welke hij reeds nam, en die nu zijn muren sieren, weet hij ons te vertellen wat we vandaag (misschien) gaan te zien krijgen.

We moeten niet ver rijden, want in ons eigenste Marloth park stoten we reeds op een kudu.

Aan de ingang van het park vinden we borden met alle aanduidingen waar zowel vandaag als gisteren bepaalde dieren werden gespot.

De giraffes kunnen we niet mankeren… welke mooie statige dieren.

Eentje schijnt er te poseren voor de foto.

Een zebra in pyjama toont zijn achterkant.

Dit wrattenzwijn ziet er niet al te appetijtelijk uit.

Aan een grote waterpoel willen twee krokodillen neuze neuze doen.

Als apotheose krijgen we nog de koning van het dierenrijk gepresenteerd, gevaarlijk dicht…

Tegen 17 uur zijn we terug verenigd in onze lodge, en wordt er een rustpauze ingelast. Tijd om de emoties van het dierenrijk te verwerken.

Hilde droomt dat ze “the big five” heeft gezien…

 

Rond 19 uur, bij het vallen van de duisternis, wordt het hoogtijd voor een apéritiefje aan het zwembad.

De belevenissen van de voorbije dag worden bovengehaald.

Voor vanavond is er een dineetje gepland bij Amazing River view. Gilles is voor de gelegenheid BOB van dienst.

Door het park langs de rivier begeven we ons naar het restaurant.

Het loopt weeral uit op een smakelijke, gezellige avond. We zullen weten van wat gedroomd.

 

Vanmorgen om 6 uur uit de veren. Immers om 10u20 hebben we onze vlucht vanuit George naar Johannesburg.

Na het ontbijt vlug nog een afscheidsfoto. Dit verblijf bij Roger, Greta en Just for 2 was wel veel te kort. Een volgende keer blijven we hier een ganse week. Bij deze zijn onze gastheren dus verwittigd.

Scheiden doet lijden.

Onze Nissan zit afgeladen vol.

Gilles heeft het moeilijk met het afscheid aan Wilderness. De plaats waar hij letterlijk van de grond ging.

Onze Nissan inleveren bij Europcar verloopt ook al vlot. Eén uur later ontvang ik reeds een mail met de eindafrekening en het bewijs dat we niets van schade hebben aangebracht. Herman staat als allereerste in de rij bij de Kulula ticket balie om in te schepen.

Hilde is intussen nog volop aan het schikken, herschikken en nogmaals schikken van onze bagage.

Stipt tot op de minuut mogen we naar onze Boeing 737 (???).

En voor we het goed en al beseffen hangen we al in de lucht.

Anderhalf uur later krijgen we reeds Johannesburg in zicht.

Gilles en Odile gaan de formaliteiten afhandelen bij First, de verhuurmaatschappij van onze nieuwe wagen. Het is immers Gilles die vanuit België de wagen huurde.

Herman is er klaar voor.

France, de bediende aan de balie is super gedienstig. Hij bezorgt zelfs een niet te betalen upgrade.

En dat is’em dan. Een blauwe Ford bakkie met plaats voor vijf personen. En ook super veel bagageruimte.

Herman heeft deze morgen drie broeken boven elkaar getrokken om ruimte te besparen in zijn koffers. En nu wil hij er zo vlug mogelijk twee uitdoen. Hilde speelt voor paravan.

Geen plezante start voor onze chauffeur Gilles. De eerste kilometers zitten we midden een zondvloed. In een dergelijk weer zal het ongeveer vijf uur duren voor we Marloth Park bereiken.

Het is bijna donker als we bij de Sutterkes in Xeni Lodge arriveren. Gelukkig is het gestopt met regenen.

Hilde en ikzelf kennen de Sutterkes reeds vele, vele jaren. De kennismaking tussen Herman, Gilles en Odile met de Sutterkes verloopt vlekkeloos. Het ijs is vlug gebroken, en we gooien het in de emmer.

We zitten op het overdekt terras aan het zwembad. Gilles moet zich geen twee maal laten pramen om een duikje te wagen.

Vanavond gaan we onze aankomst inzegenen Phumula Lodge op een paar kilometer van onze lodge. Een inzegening start altijd met echt en natuurlijk water.

Alhoewel alle gerechten met foto staan afgebeeld op het menu, is de keuze toch nog moeilijk. We kiezen allemaal voor een steak Madagascar en hiermee is de kous voor vandaag af.

 

 

Heerlijk ontwaken in onzer Kingfisher cottage bij Just for 2.

Op het terras naast ons is Odile al bokjes aan het opsporen in de grote vlei.

We worden verwelkomd door Greta en haar kat, en uiteraard ook door Roger. Omdat we goede vrienden zijn hoeven we ons ontbijt niet zelf klaar te maken, en kunnen we bij hen privé ontbijten.

We zijn er helemaal klaar voor…

In de keuken legt Roger de laatste hand aan een héél speciale eierkoek.

Fier als een gieter komt hij z’n eiertaart presenteren en verdelen aan het gezelschap.

Gedurende en na het ontbijt worden plannen besproken voor de dag van vandaag. Aan de hand van computerbeelden weet Roger ons een en ander aan te bevelen.

Voor de liefhebbers gaat het eerst een uurtje richting strand en zee.

Opletten geblazen; zeer verraderlijke golven.

Gilles brengt alles in beeld.

Herman mediteert over de jonge man en de zee…

Intussen heeft Gilles een zandpeetie gemaakt…

… met een pluim achter zijn oor en een ASS petje op zijn hoofd. Noël Demeulenaere zal content zijn.

Deze morgen vertelde Roger een vreemd verhaal van een kluizenaar die in een verlaten grot een soort paleiswoning heeft gebouwd. Daar willen we nu met z’n allen heen. De Kaaiman’s grot ligt op de overkant van de oude spoorlijnbrug waar vroeger de tjoe tjoe trein over stoomde. En die grot kunnen we alleen maar bereiken door de volledige spoorlijnbrug te voet over te steken.

Niets kan ons tegenhouden. Wij willen kluizenaar Clifford en vooral zijn paleis zien.

Op het einde van de brug moeten we nog door een lange tunnel.

En daarna nog 800 meter door planten en struiken.

Greta heeft zich goed beschermd tegen de zon…

…en Herman heeft het petje van die zandpeetie opgezet.

We zijn bijna aangekomen. Een laatste rustpauze…

Onder een grote plataanboom denk ik Clifford ontdekt te hebben. Maar bij nadere informatie schijnt het een lotgenoot te zijn. Deze kerel geeft zich uit als kunstenaar. Dagelijks produceert hij één schilderij. Vandaag schilderde hij het huisje van ’s werelds beste restaurant; “Wolfgat” in Paternoster.

Intussen heeft onze kunstenaar Johan ook al een ASS petje op zijn hoofd. Uit dankbaarheid doet hij mij zijn schilderij van vandaag voor een habbekrats van de hand. Maar eerst nog een beetje laten drogen… Kom het maar ophalen als je terug bent van de grot.
Een paar minuutjes later staan we voor de grot van  kluizenaar Clifford. Als dat geen speciale kerel is… Hij vraagt een kleine bijdrage. Eenmaal dat geregeld trekt de man zijn grot binnen, en moeten wij tien lange minuten aan de ingang wachten tot hij terug is. Achteraf bleek dat hij eerst nog een honderdtal kaarsen moest aansteken.

Uiteindelijk is het zo ver. We mogen de grot in. En wat we hier te zien krijgen grenst aan het ongelofelijke. Met duizenden kleine spulletjes heeft Clifford decors gebouwd.

We lopen door een wirwar van gangen en zaaltjes. Eénmaal wanen we ons bij de waarzegster…

… een andere maal in een spookkot.

Soms verdwalen we in al die verschillende ruimtes, om dan plots terug elkaar te ontmoeten tussen de schelpjes, bloemetjes, poppetjes, ja zelfs pollepels.

Odile gaat helemaal op in deze sprookjeswereld.

In elk hoekje zitten détails verscholen, soms opvallend…

… soms subtiel verscholen tussen de rotsspleten.

En dan plots… door het profiel van een hert gewei zien we weer de blauwe lucht. Het einde van onze mooie droom is nabij.

Langs de leefruimte van Clifford komen we terug in de bewoonde wereld. Was me dat een belevenis…

Toch nog even een Wiske en een woordje in het gedenkboek.

Nu nog de schilderij ophalen bij Johan.

En dan de lange weg terug.

Regelmatig een kiekjes stop.

Hier gaat Gilles er zelfs bij liggen…

Maar als je achteraf het resultaat ziet, dan mocht hij er wel even voor gaan liggen.

Hoe roester, hoe fotogenieker.

We naderen weeral de lange spoorwegbrug.

We krijgen terug zicht op de Oceaan.

Hier zouden we uren kunnen blijven.

Voor de rest van de namiddag gaat het terug naar “Just for 2”. Immers, morgen moeten we het vliegtuig op. Na meer dan twee maand onderweg moeten de valiezen grondig vliegklaar gemaakt en gewogen worden.

Hier hoort ook een fotootje bij vanop het terras van onze cottage.

Voor vanavond komt Roger weeral aandraven met een leuk voorstel. In een restaurant hier dichtbij in Hoekwil treedt elke woensdagavond een (vrij vertaald) Ezelskar Boerenorkest op.

Die mannen moeten een heel speciale muziek produceren. Iedereen akkoord om daarheen te gaan? Zonder twijfel!

Pas binnen, en we zitten al volop in de ambiance.

De muzikant links met het handharmonica weet ongelofelijke klanken uit zijn instrument te toveren.

We beleven hier een mooie avond. We genieten van heerlijke wraps, burgers en lasagnes. Bij de afrekening gaat de caissière bijna met mijn ganse fortuin aan de haal. Het is uiteraard maar een grapje waarmee we vrolijk de keet kunnen verlaten.