Maandag 18 januari. Cape-Town vanop de bus en vanuit de lucht.

Een tour met de Hop-On Hop-Off bus is telkens een belevenis en het is ook wel goed dit in het begin van het verblijf in een stad te doen. Je weet maar nooit dat je hier of daar nog een tip krijgt over iets dat je nog niet kent. Tegen 9u30 trekken we te voet naar het bureau van de bussen. En waar valt mijn oog in dat bureel onmiddellijk op; omdat hun zomerseizoen sinds 15 januari is afgesloten geven ze nu een combi-ticket voor de bus en voor een helikoptertoer met 40% korting. Dat kan je toch niet laten liggen denk ik direct bij mijzelve. Hilde is niet onder de indruk van de deal, en stelt voor dat zij intussen een uurtje winkeltjes afloopt. En rond 11 uur kunnen we dan samen aan de bustour beginnen. Schitterend voorstel toch? Reeds na 10 minuten word ik opgehaald door een chauffeur die mij naar de helihaven aan het Waterfront voert. En binnen de kortste keren zit ik, samen met een Engels koppel netjes ingeriemd in een nagelnieuwe B206 Long Ranger; een zeven zitter.

Prachtige machine..

We krijgen een koptelefoon en een speakertje zodanig dat we ten alle tijde kunnen communiceren met de piloot. Een unieke belevenis; we vliegen over de oceaan, over het strand, over bergen en steden. Voor de lezers die de streek een beetje kennen; achtereenvolgens over het Waterfront, Sea-point, Clifton, Camps Bay, langs de Twaalf Apostelen bergketen, Hout Bay, Chapmans Peak, Noordhoek, Kalk Bay, Muizenberg, Constantia, rakelings voorbij de Tafelberg om langs de haven van Cape-Town terug naar het Waterfont te vliegen voor de landing. Jammer dat we dit allemaal in een half uurtje moeten consumeren. Het mocht gerust twee uur geduurd hebben.

Hout Bay

Zicht op Cape-Town met Waterfront, de haven, het nieuwe voetbalstadium, de Tafelberg en Signal Hill.

De universiteit van Cape-Town.

Ooh, ooh, wat was dat mooi. Blijvende herinnering en tientallen prachtige foto’s en filmpjes. Als de chauffeur me terug afzet aan het bureau is Hilde daar ook pas aangekomen. We beslissen om niet te talmen en maar vlug op de bus te springen, want we zouden graag een lunchke nemen in Camps Bay, en de bus doet daar wel anderhalf uur over. De Hop-ON Hop-Off is natuurlijk niet zo spectaculair als de helikopter. Maar toch horen we in onze oortelefoontje nog enkele nieuwtjes die we niet wisten. We zitten wel met een probleem; de 36° Celcius die voorspeld waren worden al met een paar graden overschreden; snik- snik- snikheet. We zitten wel op het open bovendek, en vangen gelukkig wat wind. Telkens de bus stopt wordt het binnen de kortste keren onuitstaanbaar heet. Het is bijna 14 u als we Camps-Bay bereiken en we spoeden ons naar “Blues”, een gekend café-restaurant. We krijgen een plaatsje op het overdekte buitenterras. We hebben zicht op het strand van Camps-Bay. Daar ook is het een drukke bedoening.Aan het strand is het ook behoorlijk druk.

We eten hier een pasta van zeevruchten. Zeer lekker, maar achteraf gezien moet er toch iets mis geweest zijn met die zeevruchten…             We vervolgen de Hop-On en die maakt een halte van 10 minuten in het haventje van Hout-Bay. Vlug efkes de benen strekken dus. We blijven wellicht iets te lang belangstelling hebben in de relatieproblemen van een koppel zeehonden met als gevolg dat de bus ervandoor is. Twintig minuten wachten dus op de volgende.We hadden iets te lang belangstelling in de zeehonden, en weg was ’t busje…

Twintig minuten zijn zo voorbij. Ditmaal zit er op de rij voor ons een zwarte jongen uit Malawi. Hij heeft juist dezelfde I-Phone als de mijne. Zijn toestelletje zit gemonteerd op een selfie stick en hij neemt aan één stuk door foto’s en films. We zijn uiteraard nogal vlug in een gesprek verwikkeld en de man, Malumbo Simwaka heeft mij heel wat zaken bijgebracht over de I-Phone.Malumbo and me… on the selfie!

Het luxe hotel “The twelve Apostels” genaamd naar de bergketen achterop.

Een zielig straattafereeltje onderweg.

Tegen de klok van vijf stappen we van de bus in de omgeving van de Westin. We voelen nu al een gloeiende gloed op al onze onbedekte lichaamsdelen. De grote boulevard naast het hotel is volledig verkeersvrij gemaakt. Wat mag hier gaande zijn?… Bij nader toezicht schijnt een Franse filmcrew hier een publiciteitsfilm in te blikken voor een nieuw model van Peugeot. Indrukwekkend wat daar allemaal bij komt kijken. Als iemand van de crew bemerkt dat ik aanstalten maak om een kiekje te nemen van die nieuwe (half overdekte) Peugeot, komt hij dreigend afgelopen met de melding dat het niet toegelaten is te fotograferen, en dat ze mij goed zullen in de gaten houden. ’t Was natuurlijk te laat…Hierbij krijgen jullie de primeur van een nieuw model Peugeot dat binnen een zestal maanden op de markt komt.

Voor vanavond hebben we gereserveerd in “Den Anker” en we zien het wel niet goed zitten. Ik zeker niet. Moe, verbrand van de zon, futloos… Maar afspraak is afspraak; dus trekken we naar het “Den Anker” in het “Waterfront”. We houden het bij een echte Vlaamse steak tartaar ofte filet americain. Alhoewel hij zeer lekker is laat ik een groot deel onberoerd. Ik voel mij echt niet lekker; hopelijk gaat het morgen beter…