Ons laatste morgenmaal in Wilderness. Na het ontbijt helpt Roger nog een en ander oplossen om Hilde verder te helpen met een reisschema dat ze wil doorsturen naar Belgische vrienden.
Roger, de computerspecialist.
Intussen is het uur van afscheid aangebroken. We hopen Roger en Greta terug te zien als ze in Augustus naar België komen.
Afscheid aan Greta, Roger, Just For 2 en Poessie.
Saluukes Poessie…
We hebben slechts een dikke 60 kilometer te gaan, dus kunnen er gerust enkele haltes van. De eerste stop maken we reeds in Wilderness zelf. We rijden af aan de seaside om eventueel enkele kayters te spotten. Kayting is een sport die hier massaal beoefend wordt. Maar kayten hangt bijna uitsluitend af van de wind, en vandaag is er nul komma nul wind. Enkele dapperen hebben toch hun arsenaal kledij en materiaal boven gehaald, maar ze kunnen even snel weer afdruipen. Jammer!
Geen wind… de moedige kayters gaan al terug naar af.
Van hieruit hebben we wel een prachtig zicht op de Indische Oceaan. De vissers trekken zich niets van de wind aan en gooien lustig hun lijntjes in zee. Regelmatig met succes, zo blijkt.
Mooi zicht op de Indische Oceaan.
De lijnvissers hebben meer geluk dan de kayters.
Tegen de middag reeds bereiken we Plettenberg. We rijden nog een paar kilometer door, want we willen wijngoed Bramon bereiken. Bramon is een juweeltje op de Garden Route. Ze zijn tevens het enige wijndomein van Plettenberg. Daarenboven runnen ze een restaurant waar je op een warme dag als vandaag kunt tafelen in de wijngaarden.
De tafels staan opgesteld aan het begin van elke rij wijnstokken, Je zit als het ware midden in de wijngaarden, omringd door de Tsitsikamma bergen en de blauwe luchten.
Midden de wijnranken.
Het eten is eenvoudig, Eenvoudige hapjes waarvan je er zelf twee à drie kan aanstippen op het menublaadje. Pasteitjes, kazen, humus, capriccio’s. Deze hapjes worden aangevuld met ovenvers rozemarijn en grof gezouten brood. En dat alles kunnen we wegspoelen met Bramon’s heerlijke Sauvignon Blanc.
Heerlijke hapjes.
Met een glaasje Bramon Sauvignon Blanc… meer moet dat niet zijn.
Intussen is er op de rand van de wijngaard een groepje arbeidsters heel onstuimig plezier aan het maken. Bij nader toezien schijnen dit druivenpluksters te zijn die zopas hun shift afgewerkt hebben. Ze hebben geplukt van 6 uur tot 14 uur en nu wachten ze op de truck die hen naar huis zal brengen. Sommigen van hen hebben hun aangezicht met een gele stick bewerkt tegen zonnebrand. Zwartjes en kleurlingen kunnen dus ook verbranden van de zon.
Mooi ingesmeerd tegen de zonnestralen.
Ik hou ze een tijdje aan de praat en op den duur slaag ik er in ze allemaal samen een lied te doen zingen. Verschillende schitterende stemmen klinken door de wijngaard… precies een zangkoor.
Nu nog een foto!
Een foto kan er natuurlijk ook nog van af en ik overhandig aan de chef van de groep een biljetje van 100 Rand (ong. 8 €) om te verdelen onder de ganse groep. Nu breekt het feest pas voorgoed los…
Blijdschap alom…
Onze vrienden (De Grimoo Bastards) komen morgen aan en we zijn al één en ander aan ’t plannen. Daarom bespreken we ook deze prachtige locatie voor 6 personen voor overmorgen vrijdagmiddag. Er begint ook al iets anders een beetje te kriebelen want ofwel vandaag ofwel morgen ontmoeten we ons petekindje Megan. Omdat Megan zeer bescheiden woont in een township gaan we in centrum Plettenberg naar een grootwinkel (Checkers) inkopen doen. Voor Megan zelf hebben we al een en ander, maar we willen haar Mama ook wel eens verrassen. We kopen rijst, suiker, bloem, olie, deegwaren en conserven, alles in grote verpakkingen. Intussen is het 16 uur geworden en willen we gaan inschepen bij Sue van Bitou River Lodge. Een B&B waar we verleden jaar tot drie maal toe verbleven.
“Bitou River Lodge”, zalige plaats om te vertoeven.
Het wordt een hartelijk weerzien met Sue en we voelen er ons ook alweer direct thuis. We zullen hier drie maal overnachten, dus mogen de koffers voor één keer allemaal uitgeladen worden. Samen met Sue drinken we een kopje koffie. Zij zal er voor zorgen om twee locaties te bespreken voor de dinner van morgen en overmorgen.
De tuin van “Bitou”
In de vooravond verschijnen er dreigende onweerswolken aan de horizon. Maar we willen vandaag zeker nog naar de township waar Petekind Megan woont. Het is misschien niet het ideale moment van de dag om een township binnen te rijden maar nood dwingt. Het valt geweldig mee en bijna alle bewoners wuiven of lachen ons toe. In elk straatje lopen tientallen kinderen te joelen en te spelen.
Joelende kinderen alom.
Ook de jochies maken veel plezier.
Net zoals alle vorige keren blijven we overmand bij het zien van de omstandigheden waarin de mensen hier leven. Het grijpt ons telkens naar de keel, maar even vlug komen we weer in vervoering van de blijheid die deze mensen uitstralen. Met bijna niets gelukkig zijn…
De levensomstandigheden zijn hier bijwijlen zeer precair.
Hilde weet perfect het huisje van Megan te traceren. En we hebben geluk, want zowel Megan als Mama Elisabeth zijn thuis. Het wordt een emotioneel weerzien, temeer daar wij bij hen onverwachts aankomen. Beiden zijn ontzettend dankbaar voor de geschenken en Mama dankt ons en “The Lord” in alle toonaarden. Voor een foto van Megan of Mama Elisabeth moet ik jullie echter nog een dagje op jullie honger laten zitten. De ontmoeting was te intens, te emotioneel, en op dat ogenblik heb ik er geen moment aan gedacht om mijn fototoestel aan te zetten. We reden terug naar Plettenberg zonder woorden. We hadden ook geen zin om een restaurantje te bezoeken. We hielden halt aan een Shell-station, kochten daar een paar broodjes en hebben die op ons kamer bij Sue voor de helft opgepeuzeld. Het werd de stilste avond tot hiertoe…
je bent nu wel echt zeer dichtbij !!!
Ik herinner me dat we vorig jaar, toen we bij Sue sliepen ook een regenbui te verwerken kregen.
Ik ben ook blij en fier op jullie omdat jullie vorig jaar, met een beetje aanmoediging van mij, de fantastische maar toch emotionele beslissing namen om Megan en onrechtstreeks ook haar mama en broertjes, te steunen. Door jullie jaarlijkse trip naar ZA groeit er ook een echte band, I love it! Dikke knuffel