Donderdag 30 januari. Van Kalk Bay naar Kaapstad. (90 km)

We vertrekken niet graag omdat we ons hier zo goed voelden, maar de planning zegt dat we verder moeten. Richting Kaapstad waar we zondag onze eerste lichting vrienden mogen opwachten. We zullen vijf nachten verblijven in de wijk Sea Point, dicht bij het nieuwe voetbalstadium van Kaapstad. (Wereldbeker 2010)

Omdat GPS Ellen weeral slecht gehumeurd is en elke dienst weigert gaan we dan maar op zoek aan de hand van een stratenplan van Kaapstad. Gemakkelijk is anders, maar we komen er. “Villa Costa Rose”. We worden (bijna overdreven) welkom geheten door onze gastheer Rob. Later haalt hij er zijn vriend Neil bij en nu begrijpen we al beter waarom de naam van het guesthouse met “rose” eindigt. Het is 12u30, maar onze kamer is nog niet vrij. We kunnen wel reeds onze bagage afzetten en van een drankje genieten in de leefruimte.

Rob stelt voor om ’s morgens binnen te ontbijten, want momenteel is het zeer warm in Kaapstad. Het binnenkoertje zit danig ingesloten dat het er bij warm weer bijna onhoudbaar is. En voor morgen voorspelt de Afrikaanse Sabine Haegedoorn maar liefst 37°.

Omdat onze kamer nog niet vrij is trekken we voor een paar uurtjes zeewaarts. Op het mooie terras van Winchester Mansion genieten we van een een tappabordje met uitzicht op de Atlandische oceaan. Weeral in orde.

Tegen vier uur trekken we terug naar “Villa Costa Rose” om onze kamer in te nemen. Omdat we hier vijf dagen verblijven wil Hilde voor de eerste keer de bagage eens grondig herschikken. Rob en Neil zijn propere jongens, dus beschikken over een laundry service. Na meer dan veertien dagen is dat reeds een serieus pak wasgoed. We blijven nu een paar uurtjes rustig op de binnenkoer, aan het zwembad en op de kamer- blog bijvullen.

Het wordt 19 uur voor we het beseffen, en we hadden zo graag de zonsondergang gezien. Propere kleertjes aan, en weg zijn we… Net nog niet te laat voor het einde van de zonsondergang. Hier in Afrika gaat dat zeer snel.

Onze gastheren hadden ons “La Bohème” als een puik restaurant voorgesteld voor deze avond, maar als we eraankomen zit de keet al propvol. Aandringen heeft geen zin, en we bespreken deze locatie dan maar direct al voor morgenavond. Dat gaat wel.  Twee huizen verder is er een Grieks restaurant. “Mykonos” is de naam, hoe kon het ook anders. Alhoewel we beiden niet al te Grieks aangelegd zijn nemen we hier dan toch maar het laatste tafeltje in. Uiteindelijk schijnt deze tweede keuze wel de goede te zijn. We worden een heerlijke ossobucco voorgeschoteld door de lieve dienster Jessica. Haar vriendin Nathalie schenkt ons een glaasje Chenin Blanc met de flegme die weinig sommeliers haar zouden nadoen. Beide ladies zijn Zuidafrikaanse studentinnen die hier deeltijds werken om hun studies te betalen. Dit verdient een extra fooi, en ze poseren dan ook graag voor een kiekje.