Woensdag en Donderdag 22-23 Januari. Twee dagen Langebaan.

Aan de ontbijttafel zitten we weeral niet veraf van onze nieuwe kennissen, en we worden weeral over één en ander gebriefd voor de komende dagen. Voor we Lamberts Bay uitrijden wil ik toch nog even naar die mand van het gemiste boottochtje van gisteren. Maar er hangt een briefje aan zijn raam dat hij met klanten uitgevaren is en rond elf uur terug zal aanleggen. Er is er eentje gelukkig natuurlijk. En als we een tiental kilometer ver zijn volgt een tweede tegenslag; de tarmac verandert voor 20 km in gravel. Niet goed voor ons, en nog minder voor ons Hondake. De keien spatten tegen de onderkant van ons beestje, Het lijkt alsof er tien djembe trommels lament aan ’t geven zijn. Maar het supertraag rijden heeft ook positieve kanten; plotseling ontdekken we op enkele honderden meter een soort lagune waar verschillende watervogels aan het stoeien zijn. Hondake zo goed mogelijk langs de kant van de gravel geparkeerd, telelens op de Canon gemonteerd, en recht erop af. Na minder dan honderd meter ontwaren we een overweldigend schouwspel. In het tegenlicht van de zon die in de waterpartijen schijnt lopen enkele sierlijke flamingo’s. Dit wordt wellicht één van mijn beste foto’s.

Enkele kilometer na deze National Geographic zitten we terug op een goede asfaltbaan en we worden weeral afgeleid door een bord “Rochepan Nature Reserve” waar ook weeral een en ander uit het Afrikaans vogelbestand zou te spotten zijn. We zijn nog danig onder de indruk van de vorige ervaring en laten ons dus terug bekoren. We moeten kiezen tussen een wandeling van 3 uur of een verplaatsing met de wagen naar 2 verschillende hotspots. We kiezen voor het laatste, en op elke plaats krijgen we terug een prachtig stukje natuur te zien. Maar ze kunnen niet tippen aan onze vorige ervaring.

Door al deze onverwachtse stops wordt het 3 uur in de namiddag als we Langebaan bereiken. Vlug naar een strandrestaurantje om daar nog aan een snakske te geraken. We worden hier getrakteerd op een symphonie van kitevliegers.

Lang mogen we ons hier echter niet aan vergapen, want we hebben nog geen onderdak voor vannacht. Dan maar vlug naar hotel WINDTOWN, een hotel dat we getipt werden door Johan Visser, één van die kennissen van gisteren. Het hotel is zo goed als volzet, maar voor vrienden van Johan is er altijd plaats. Alhoewel het reeds 16 uur is moet de kamer nog vrijgemaakt worden.

Tijd voor een koffietje en een eerste kennismaking met het hotel. Supermodern van architectuur, prachtige binnenkoer met leuk zwembad, en volledig afgestemd op een jong publiek, in dit geval de kiters. Er is zelfs een kitewinkel en er worden ook kite-opleidingen georganiseerd.

Alles fantastisch dus, met wel de bedenking dat wij hier tussen al dat jonge sportgeweld misschien wel niet helemaal op ons plaats zitten. Maar van één iets zijn we zeker; moest er een prijs zijn te winnen voor het oudste koppel, dan komen we met de beker naar huis. Spijts alles is het hier heerlijk vertoeven. Die ligzakken nemen perfect Hilde’s vormen aan en ikzelf kan intussen wat bloggen. Zelfs voor een avondhapje verplaatsen we ons niet meer. Eenmaal het donker wordt ziet de omgeving van het zwembad er nog feeërieker  uit.

Donderdagmorgen is het 9u30 vooraleer we aanschuiven voor het ontbijt. We worden precies luier met de dag. Nadien maken we een wandeling in het stadje en aan het strand. Vandaag zijn en spijtig genoeg geen kiters, omdat er praktisch geen wind is. Onze aandacht wordt getrokken door een rij vakantiehuisjes aan het strand; hun kleurtjes en hun mooie vormen leggen als het ware een link met de kitevliegers.

Een snackje met een koffietje op het strandterras van Pearly’s geeft ons zicht op een postkaartje. En Hilde bemerkt plots dat ze deze voormiddag een postkaartje kocht met exact hetzelfde plaatje dat we nu live zien. Het kleine bootje incluis.

Rond vier uur gaan we even uitblazen naar het hotel. Ikzelf op de laptop, en Hilde op een zitzak aan het zwembad. Vanuit onze gelijkvloerse kamer hebben we zicht op elkaar. Komt daar niet een jonge man ook zo een zitzak installeren bijna tegen deze van Hilde aan. Hij sleept er ook nog een tweede zak tegenaan. Fait divers als wij daar een paar minuten later niet opgeschrikt worden door een doffe slag. Wat is er gebeurd? De man in kwestie heeft die zakken op een voor hem precieze plaats geïnstalleerd. Daarna heeft hij een GoProotje (filmapparaatje) opgesteld met zicht op die zakken. En uiteindelijk is hij naar de verdieping getrokken, en is van daaruit op die zakken gesprongen. Zonder aanloop plofte hij op die zakken vanop een hoogte van bijna 3 meter, maar wat veel gevaarlijker was; de zakken lagen meer dan twee meter verwijderd ten opzichte van de ballustrade.  Later blijkt dat de man steeplezat is. Hilde komt met de schrik op het lijf de kamer binnengestormd, en wat dacht je… enkele minuten later komt de man met een gin-orange in de hand en zonder aankloppen onze kamer binnengestrompeld. Hij brult van het lachen en hakkelt in half verstaanbaar engels dat hij een ongelofelijk filmpje heeft op zijn GoPro. Niet alleen zijn jump is zo hilarisch, maar de reactie van Hilde wordt een echte topper in “Verborgen camera”. Nadat de kerel, een Noor, beloofde het filmpje te zullen doorsturen en nadat hij ook al de helft van zijn gin op ons kamertapijt morstte kunnen wij hem voorzichtig buitenwerken.                                                                                                    Om van de emoties te bekomen en ook omdat het onze laatste avond in Langebaan is besluiten we om nog een tochtje te maken en hier of daar de zonsondergang te spotten. We belanden in de Yachtclub van waaruit we een prachtig zicht hebben op de ondergaande zon.

Verder is er niet veel zaaks in de Yachtclub, en onderweg houden we even halt bij “The Farm House” waar we een cappucinoke slurpen, en vanwaar we ook weer prachtige uitzichten hebben.

Tegen de klok van acht komen we terug in ons hotel, en we genieten daar nog van een sober spaghettike.